Alþýðublaðið - 20.11.1963, Side 15

— Jú, víst, hrópaði Heiðveig
allt í einu, og lagði brúðuna frá
sér. Ég vil líka verða falleg. Seg
ið honum, að ég skuli liggja ró-
leg..... alveg róleg.
Ég hefði getað grátið af gleði,
og Harry varð .hrærður. Tilraun-
in Iiafði heppnast. .
— Það er alveg ágætt, sagði
dr. Janson og brosti. Þú sérð, að
það eru tvö rúm í þessu herbergi,
Heiðveig. í öðru þeirra getur þú
legið, en Dollý í hinu. Það ’er
bezt, að brúðan verði hér áfram,
þar til þú ert orðin frísk.
— Ætlarðu að heimsækja mig'
á hverjum degi, Elsbeth, sagðí ;
Heiðveig og horfði á mig með á-
hyggjusvip.
— Já, Heiðveig, svaraði ég.
— Er þetta sárt, spurði luin
þá, og snéri sér að lækninum.
— Langt frá þvi, svaraði Jan
son. Þú finnur ekkert fyrir þvi.
Við þurfum heldur ekki að fram
kvæma aðgerðina strax, þú get-
ur verið hér í nokkra daga, til
að athuga hvernig þér líkar ver-
an hér. Svo lætur þú okkur bara
vita, þegar þú ert tilbúin undir
aðgerð.
v' Samkvæmi Fylgiu hófst mjög
vel, en endaði á leiðinlegan hátt.
' Þrjá af gest'un hennar hafði ég
' aldrei séð áður, stúlku frá Gauta
borg, ungan arkitekt frá Kon-
ungsbakka, og fertugan óðalseig
• anda. Hina gestina þekkti ég alla.
Það voru Hinrik, Rolf, Anita og
Kjellson lögfræðingur, og auk
þess nokkuð af ungu fólki, sem
hafði verið í samkvæminu á Berl
ingshólmi.
I Harry og ég höfðum dansað
nokkra dansa saman, þegar Anna
María kom og stakk miða að hon
um.
— Það er í sambandi við
Nönnu, sagði hann lágt, og rétti
mér miðann. Ég las: Herra Lind'
Vilduð þér vera svo vænn að
skreppa til mín. Ég bíð yðar við
' símann í anddyrinu. Nanna var
að hringja til mín.
Evald.
Ég fór með Harry.
— Hvaðan hringdi Nanna,
spurði Harry.
— Frá Bonsrud. Hún bað mig
að koma strax til sín.
— Ágætt, sagði Harry og tók
fram bíllyklana. Taktu bílinn
minn og sæktu Nönnu. Farðu
með hana í austurálmuna, og
biddu hana að bíða þar eftir okk
ur Elsbeth.
Við hurfum aftur til gestanna.
Á ganginum fyrir framan dans-
salinn, rákumst við á Tajt.
— Sástu hvernig hann léit út,
livíslaði ég, þegar við gegngum
inn í salinn.
— Nei.
— Hann var náfölur, og augu
'hans hlóðhlaupin. Það hlýtur eitt
livað að hafa komið fyrir . . .
— Hann er kannski afbrýði-
samur, sagði Harry.
— Afbrýðisamur?
— Ef liann er elskhugi Fylgiu,
og það er ég næstum því viss
um, að hann er, þá geðjast hon
iim áreiðanlega ekki að því, að
liún sé að dansa og daðra við
. aðra.
i Rolf kom. og bauð mér upp í
dans. Það gladdi mig síður en
svo, ,en það var varla nein hætta
á ferðum fyrir mig hér inni í
danssalnum. Mér fannst ég ald-
rci geta verið örugg í, návist
hans.
_ Þú ert alveg búin að ná
þér, sagði hann. Henrik sagði
mér, að. þú hefðir verið veik.
— Aðeins smáræði, sagði ég.
Mér er alveg batnað.
— Henrik sagði mér líka, að
þú hefðir orðið fyrir óþægileg-
um atburði niður við vatnið fyrir
skömmu. Að einhver maður hafi
elt þig . . .
Mig langaði ekkert til að ræða
þetta mál núna, mig langaðFað-
eins til að gleyma því.
— Sástu hver það var, spurði
Rolf.
— Nei.
17
— Henrik fullyrðir, að það
hafi verið þessi maður, sem er
svo um'talaður í blöðunum ....
þessi árásarmaður.
— Jæja, sagði ég stuttlega.
— Heldur þú, að það hafi ver-
ið hann?
— Ég veit það ekki.
— Hann er alltaf dulbúinn.
— Er það, sagði ég hvasst.
Hvemig veixtu það?
— Það stendur í blöðunum.
Allar þær stúlkur er á hefur ver
ið ráðist, hafa gefið sömu lýs-
inguna á árásarmanninum.
— Getum við ekki talað mn
eitthvað annað? Mér þykir ekk-
ert gaman að minnast þessa at-
burðar .... ?
Mér tókst ekki að ljúka við
setninguna. Dyrunum var skyndi
lega hrundið upp, og Tajt kom
inn með vínglas í hendinni.
Augnaráð hans var tryllingslegt.
— Sleppið henni, æpti hann.
Ég snéri mér við, og sá strax
orsökina fyrir reiði Tajts. Fylgia
var að dansa við Henrik og hafði
lagt armana urn báls honum.
— Sleppið lienni.
, Tajt ruddist áfram, og andlit
hans var afmyndað af reiði.
Hann greip um handlegginn á
Henrik.
— Tajt, sagði Fylgia hvasst
Reyndu að haga sér eins og mann
neskja, og vertu ekki að skipta
sér. af því, sem þér kemur ekki
við.
En Tajt sleppti ekki takinu.
Hann virtist ekki einu sinni ,taka
eftir gestunum, sem þyrptust ut
an um hann.
Henrik skildi ekki strax hvað
var að ske,- Það var eins og hann
vildi ekki trúa, að Tajt væri al-
vara. En svo sleppti hann Fylgu
og snéri sér að Tajt.
— Slepptu, sagði hann hvass.
Hvernig dirfistu ...
En Tajt herti bara takið.
— Slepptu henni, og láttu
hana í friði, hrópaði hann.
En nú missti Henrik þolinmæð
ina. Hann hreppti hnefann og
hrinti Tajt frá sér. Tajt lenti á
borðinu þar sem glösin stóðu.
Borðið valt um koll með hræði-
legum hávaða . . . Glerbrotin
dreifðustu um allt gólfið. Á
næsta andartáki ríkti mikil ring
ulreið í salnum. Allt í einu stóð
Tajt með hníf á lofti.
— Slepptu hnífnum, sagði
Henrik lágt. -
Gestimir hörfuðu undan nema
Harry, sem stóð eftir við hlið
Henrjks.
— Tajt, sagði Harry. Vertu ró
legur, og farðu héðan.
— Slepptu hnífnum, endurtók
Henrik.
Hann nálgaðist Tajt, án sýni-
legrar hræðslu.
Tajt hörfaði aftur á bak, en á
næsta andartáki stökk hann á-
fram og miðaði hnífnum á brjóst
Henriks.
Henrik skáút sér undan, og
hnífurinn hitti ekki brjóst hans,
heldur handlegg hans.
Harry réðst á Tajt áður en
hann gerði nýja atlögu. Honum
tókst að ná áf honum hnífntun,
og nú fékk Tájt sjálfur að kenna
á honum.
Tatarinn féll til jarðar.
I OVEkHEARP HoW 'TPERHAP5 YOtJ ^
YOU HAMOLEP THOSE
PEPOPT£E5...AND 1
ENVIEP YOBJi 5KILL
SHOULP PIKEcr
YOUR 5TUPIE5
TOWASP THE PUB-
LIC-RELATI0N5
RELPj
— Hringið í lækni, hrópaði
Harry.
— Þess þarf ekki, svaraði Hen
rik. Sárið er ekki hættulegt, ég
er með sjúkrakassa ú±i í bíln-
um mínum.
Anita hljóp út til að ná í um-
búðir. Hariy beygði sig niður
að Tajt, sem lá hreyfingarlaus
á gólfinu.
Við skvettum á hann koníaki,
og hann kom aftur til meðvit-
undar. Sara hafði skyndilega
komið inn, og þegar hún sjá Tajt
liggjandi á gólfinu. hrópaði hún
upp yfir sig og beygði sig niður
að syni sínum.
— Drengurinn minn, drengur
inn minn!
Ég rétti henni glas af koníaki.
Hún lét eins og hún sæi mig
ekki. Hún tók höfuð Tajts í skaut
sér, og strauk honum yfir liárið.
— Gefðu honum koniakið,
sagði ég. Þá jafnar hann sig fljót
lega.
Þessi atburður hafði eyðilagt
alla gleði kvöldsins. Gestimir
tóku að ferðbúast. Við Harry
kvöddum líka, en okkur var allt
annað en hvíld í huga.
Við læddumst út um bakdyrn
ar og út í austurlámu, þar sent
Nanna beið okkar. ,
Nanna sat og barðist við grái
inn. 'i
*
— N^íma, sagði Harry. Segða
okkur: nú allt, sem skeði hé$
kvöldið, sem þú varst rekin. |
— Ég veit ekki á hverju éa1
á að byrja, stamaði hún. Það eif
svo erfitt að útskýra það, ser
skeði. Ef til vill er bezt
mig að þegja, og skipta mér ek
ert af þessu. I
— Vertu ekki hrædd, Nanna,
sagði ég. Segðu okkur frá þvíj
— Það er engin skemmtisaga^
sem ég hef að segja, sagði húri
og leit niður fyrir sig. j
— Hertu upp hugann, sagði'
Harry. Hvað skeði kvöldið, senji
Elsebeth tók inn svefntöfluna og
fékk krampa?
— Það byrjaði ekki með því;
sagði Nanna og hristi höfuðiði
Þetta byrjaði allt kvöldið, seni
gamla frúin veiktist og dó.
— Hvemig þá . . . spurðt
Harry.
— Gamla frúin var vön aclt
taka inn svefntöflu á hvei-ju'
kvöldi, svaraði Nanna, og það vair
ég, sem náði alltaf í töfluna
— Varst þú á bílnum í dag mamma?
— Má ég ekki vera yður samferðá.helm
dr. Blotcher? • ,
---Jú, það væri í rauninnl ágsett.
— Ég heyrði hvemig þú meðhöndlaðlr
fréttaritarana. Það var alveg prýðilegt; Ég — Það gæti verið að svo færi.
öfnndáði yffur i affta röndina. Þér ættuff ef — Meffan þessu öllu fer fram er Stebbl
tli vill aff helga yffur svona störfum, þegar Stál á leiðinni til Aþenu í Grikklandi. ’
þér liafiff lokið prófi.
ALþÝÐUBLAÐIÐ — 20. nóv. 1963