Verkamaðurinn - 22.12.1950, Qupperneq 4

4
VERKAM AÐURINN 22. des. 1950
v
Svipmyndir frá Viet-Nam
FERÐAÞÆTTIR
eftir Léo Figueres, aðalritstjóra „L’Avant-Garde“, París^
Að aflokinni geysilangri ferð með
vörubíl um suðurfylki Kína, náði ég
loks landamærum lýðveldisins Viet-
Nam. Næstum allra landamæranna
er gætt af lýðveldishernum, Frakk-
arnir hafa aðeins um tíu stöðvar á
sínu valdi. Og þessar stöðvar liggja
langt hver frá annari, jafnvelhundr-
uð kílóm. Þessar landamærastöðv-
ar eru fullkomlega einangraðar og
geta aðeins fengið birgðir loftleiðis,
þar sem Viet-Nam ræður yfir svæð-
inu í kringum þær.
Yfir landamærastöðvunum blakt-
ir þjóðfáni Viet-Nam, stór gul
stjarna á rauðum feldi. Á einni
landamærastöðinni sá ég í fyrsta
sinni áletrunina, sem við síðar átt-
um síðar eftir að rekast svo oft á:
„Alþýðulýðveldið Viet-Nam — Sjálf-
stceði — Frelsi — Hamingja.
Þegar við vorum komnir yfir
landamærin ferðuðurhst við marga
daga og hundruð kílómetra til suð-
urs, ýmist á hestbaki eða gangandi.
Það, sem fyrst og fremst vakti at-
hygli okkar í frelsuðu héruðunum
var sú ró og það skipulag, sem þar
var á öllum hlutum. Ég gat ferðast
frjáls og óhindraður hvert á land
sem ég vildi og hvort heldur sem
var um daga eða nætur. Einasta
hindrunin voru loftárásir Frakka,
sem stundum neyddu okkur til að
leita skjóls í bambuskofunum.
Ég gat ekki varizt því að hugsa
um þvætting frönsku stjórnarvald-
anna og yfirlýsingar um, að hersveit-
irnar, sem sendar eru til Viet-Nam,
„eigi að koma aftur á kyrrð og
skipulagning. Hér er kyrrð og góð
skipulagning — einmitt hér, þarsem
engar nýlenduhersveitir eru.
Það, sem bœndurnir höfðu að segja
Við áðum í litlu sveitaþorpi, til
þess að hestarnir og einnig við sjálf-
ir gætum hvílst. I veitingahúsi feng-
um við fyrsta flokks kínverska súpu
fyrir nokkur dong fnýja myntein-
ingin, sem lýðræðisstjórnin hefur
tekið upp).
Að máltíðinni lokinni talaði ég
við nokkra bændur, sem leituðu
skjóls í veitingastofunni fyrir
skyndilegri regnskúr.
„Eigið þið ekki við mikla erfið-
leika að etja?“ spurði ég. „Vantar
ykkur ekki mat?“
„Nei,“ sögðu þeir. „Að sjálfsögðu
verðum við að fara sparlega með
matinn. En við erum tilbúnir til að
vinna dag og nótt, ef það yrði nauð-
synlegt, en það verður engin hung-
ursneyð."
Á leið okkar gegnum hvert sveita-
Jiorpið eftir annað, sáum við, hversu
geysimikla vinnu bændurnir í norð-
lægum héruðum Viet-Nam höfðu
leyst af hendi. Allt þar til á þessu
ári, gaf hin magra jörð þessara hér-
aða aðeins eina hrísgrjónauppskeru
á ári. Nú hafa bændurnir ákveðið
að sá tvisvar á ári eins og gert er
í suðlægari héruðunum. Á sama
tíma hafa eir hafizt handa um að
ryðja óræktarskóga og héfja ræktun
grænmetis, mais og manioka. Með-
fram veginum eru stórir grænmetis-
akrar.
Áhugi ríkisstjórnarinnar fyrir
hagsmunamálum bændanna hefur
aukið afköst sveitafólksins. Land,
sem er í eigu nýlenduyfirvaldanna;
óðalsherra, sem eru í þjónustu ný-
lenduveldanna og ennfremur það
eg hef gist í nótt á lögreglustöðinni,
þá....“
Margir, sem áttu leið fram hjá,
stönzuðu og gáfu honum kópeka.
Safnvörðurinn hafði nóg að gera
næstu tvær vikur við að gera mann-
inum frá 1905 skiljanlegar þær
breytingar og byltingar, sem orðið
hefðu sl. tuttugu ár.
í byrjun þriðju viku fór eintakið
að fá fyrstu skilningsglætuna.
í lok þriðju vikunnar var hann
tekinn í þjónustu ríkisins.
Og í byrjun fjórðu viku stóð
hann upp í matarrhléinu og sagði
við áheyrendur sína;
„1905? Auðvitað, auðvitað man
eg það. Og eg get bætt því við, að
eg hef tekið þát í baráttunni gegn
aðlinum. Eg sat meira að segja í
fangelsi.... fyrir þátttöku í kröfu-
göngu. ... Já, sú var tíðin. . . . en
hvað er eg að tala um þetta. Við
vorum gamlir byltingarsinnar og
við höfðum pískinn stöðugt yfir
höfði okkar."
Sagt er, að hann hafi komið fram
á samkomu, sem haldin var í minn-
ingu ársins 1905, og vakið mikla
hrifningu.
En þetta er ekki alveg öruggt.
Allt Iiitt er samt sem áður hug-
myndir.