Verkamaðurinn - 07.07.1961, Blaðsíða 6

6
VERKAMAÐURINN
Föstudagur 7. júlí 1961
Marjorie Benton Cooke:
LISTAFÓLK OG HJÓNABÖND
geymdi það, þangað til englabörnin höfðu dregið sig í hlé
og flýtti sér svo út' í hengirúmið á garðsvölunum. Það var
spennandi augnablik. „Verðlaunasaga eftir nýjan glæsileg-
an rithöfund“, stóð með stórum stöfum á forsíðunni. Smá-
sagan hennar var í heiðurssæti í ritinu og var prýdd teikn-
ingum — báðum megin á opnunni! — eftir James Montgo-
mery Flagg, en enginn ungur höfundur getur óskað sér betri
teiknara. Hún þrýsti tímaritinu að brjósti sér. Hún virti það
fyrir sér aftanfrá og framanfrá, setti það á borðið og tók
það aftur í hönd sér og sló kæruleysislega upp á fyrstu sög-
unni til þess að njóta viðburðarins enn betur. Svo safnaði
hún saman heilu fjalli af púðum og setti upp í hengirúmið,
lagðist í það og dró undir sig fæturna og fór að lesa verk sitt.
Hún brosti fyrst svolítið, fór svo að smáhlæja, og að lokum
skellihló hún og kreisti blaðið í höndunum. í þeim óheppi-
legu svifum kom Jarvís út, og henni var hverft við, varð eins
og glæpamaður, sem staðinn er að verknaði.
„Hvað er svona skemmtilegt?“
„Ég er að hlæja að sögu í þessu blaði.“
„Hvernig getur þú lagt þig niður við að lesa svona þvætt-
ing?“
„Þetta er enginn þvættingur, þetta er afbragðsgott.“
„tlvað er það?“ Hann kom nær, en hún hélt um blaðið
krampakenndu taki.
„Æ það er bara verðlaunasaga-“
„Verðlaunasaga! Og nógu skemmtileg til þess að þú hlæir.
Er hún eftir 0’Henry?“
„Auðvitað ekki. Hann er dauður. Hún er eftir nýjan höf-
und, segja þeir.“
„Ég kom hingað til að lofa þér að heyra efnið í nýja leik-
ritinu mínu. Viltu hlusta á?“
„Með mestu ánægju,“ svaraði hún einlæglega og lokaði
blaðinu.
Þannig heppnaðist að stýra fram hjá slysinu. Leyndar-
mál hennar varð ekki uppvíst. Hún faldi hið dýrmæta blað
í herbergi sínu og las það og las, og strauk mjúklega um
það.
Eftir að hafa fengið eina smásögu í viðbót frá Bambí
sendi Strong henni símskeyti: „Má ég koma á fimmtudag?
Ný áætlun um smásögurnar. Járnbrautarlestin við Sunny-
side kl. 10 árdegis.“ Hún sendi svarskeyti að hann væri vel-
kominn, en fór svo að íhuga, hvernig hún skyldi útskýra
nærveru hans fyrir englabörnunum. Hann myndi sennilega
verða í hádegismat — og hún yrði að gefa einhverja skýr-
ingu. Hún hratt frá sér ýmsum hugmyndum, sem sóttu á
hana, og ákvað að lokum að kynna hann sem bróður eins
skólafélaga síns. Hún ætlaði að sjá um að prófessorinn og
Jarvís hyrfu fljótlega í hurtu eftir máltíðina, svo að hún og
Strong hefðu gott næði. Hvað í ósköpunum ætlaði hann að
tala við hana um? Það hlaut að vera eitthvað merkilegt, að
hann skyldi fara um svo langan veg til að segja henni það.
Kannske hafði hann orðið fyrir vonbrigðum með seinni sög-
una og vildi segja samningnum upp. Það var nú vingjarn-
legt af honum að koma til að segja henni það í staðinn fyrir
að skrifa, en það var samt áfall. Henni virtist sjálfri, að
seinni sagan væri betri en sú fyrri. IJún fór yfir hana í hug-
anum til að reyna að finna galla á henni. Nú jæja, hún gæti
nú alltént snúið sér að dansinum, ef allt annað brygðist!
Hún lét þess getið eins og af tilviljun við morgunverðinn,
að Richard Strong kæmi í heimsókn á fimmtudaginn, og
bætti því við, að hún vonaðist til, að þeir yrðu báðir heima
við til að fagna gestinum.
„Hver er Richard Strong?“ spurði faðir hennar.
„Hann er bróðir einnar skólasystur minnar í gamla daga,
Mary Strong.“
„Býr hann hér?“ spurði Jarvís.
„Nei, hann á heima í Nýju Jórvík.“
„Hvað er hann að gera hér í Sunnyside?“
„Hann hefur ekkert skrifað um það.“
„Ég hef aldrei heyrt hans getið áður,“ sagði Parkhurst
prófessor.
„Jú, víst. Ég hef svo oft talað um hann, því að hann er svo
indæll maður.“
„Var hann einhver sérstakur vinur?“ spurði Jarvís, en
nú var áhuginn vaknaður hjá honum.
„Já, alveg sérstakur. Ekki náinn, en sérstakur.“
„Hvað gerir hann?“ spurði faðir hennar.
„Það man ég ekki.“
„Ríkur auðnuleysingi, náttúrlega,“ sagði Jarvís háðs-
lega.
„Hann var nú iðjusamur, þegar ég þekkti hann.“
„Jæja, þessi ungi maður skal vera hjartanlega velkominn,
á ég að bregða vana mínum síðdegis og vera heima?“
„Nei — það skaltu þó ekki gera!“ sagði Bambí með mikl-
um ákafa, svo að Jarvís starði á hana. „Hann stendur ekki
lengi við, og okkur langar til að tala um gamlar minningar.
Hann myndi líka ganga af þér dauðum með leiðindum,“
hætti hún við.
„Mig langar nú til að vera vinsamlegur í garð aðdáenda
þinna.“
„Ég er gift kona.“
„Já það er satt,“ sagði þá prófessorinn. „Ég er nú húinn
að gleyma því. Ef hann er alltof leiðinlegur, ætti ég kannske
að lofa ykkur hjónunum að vera einum með honum og borða
sjálfur úti.“
„Það er kannske eins gott, að ég geri slíkt hið sama,“
sagði Jarvís myrkur á svip.
„Alls ekki. Ég vil helzt, að þið verðið báðir heima,“ sagði
Bambí svolítið gröm. Hún hafði það á tilfinningunni, að
hún hefði nú ekki undirbúið jarðveginn svo vel, sem hún
hafði ætlað sér.
VII.
r
A sínum tíma kom hinn óttalegi fimmtudagur og Strong
ritstjóri. Bambí var þess fullviss, að koma hans niundi binda
skjótan enda á rithöfundarferil hennar.
Þrátt fyrir hinar dapurlegu horfur gat hún ekki annað en
skemmt sér yfir hinu undarlega háttalagi Jarvíss. Allt frá
því nafn Strongs ritstjóra var nefnt í fyrsta skipti, hafði hann
sýnt það á hinn greinilegasta hátt, að hann gat ekki þolað
þann mann. Þó að hann léti Bambí alveg afskiptalausa eftir
sem áður, virtist það kvelja hann, að vita annan mann gera
sér títt um hana. Hann var oft með freklegar háðsglósur um
Strong. Bambí var ákveðin að notfæra sér þennan mannlega
veikleika, sem hún var hér vitni að, og lítillækka Jarvís. Hún
hugðist vera alveg nógu leikin í listinni að elska, en hún var
samt ekki hárviss með tilliti til Strongs. Samt mundi hún
eftir sérstökum glampa í augum hans, sem spáði góðu.
SKRJÁF
í SKRÆÐUM
==
90 VANDARHÖGG.
Á Alþingi 1697 bar þetta til tíð-
inda m. a.:
— Idem var þar og strýktur GuS-
mundur Guðmundsson á Baulhús-
um (í Arnarfirði) með stórkost-
legri rúðlótsrefsingu, 90 vandar-
högg, hverja hann vel þoldi og sá
lítið á, gekk til tjalds síns eftir
afstaðna refsingu og fékk sér mat,
tók svo hest sinn og reið af þingi
í Lundarreykjadal, og þótti öllum
stór undur að hann svo stóra refs-
ingu þola skyldi og afbera." —
Eyrarannáll.
Baulhúsa-Gvendur, en svo er hann
kallaður ! sumum heimildum,
hlaut þessa refsingu mestmegnis
fyrir Ijót eða ósæmileg orð um
yfirvöldin. Hann hefur sennilega
ekki beðið fyrir þeim að heldur,
þegar hann reið af Alþingi í þetta
sinn með 90 vandarhögg brenn-
andi á baki sér.
*v
DAUFDUMB SYSTKINI.
,,l Olafsfirði fyrir norðan átti
maður (Jón Þorsteinsson, Garði)
barn við skyldmenni sínu, mál-
lausri og daufri konu (Solveigu
Guðmundsdóttur) hverja hann
ektaði (átti) með konungs leyfi,
hennar systkini voru þrjú, öll mál-
laus. Systkini voru og þrjú með
sama slag á Skíðastöðum í Skaga-
firði. Allar þessar manneskjur
gátu stundað búskap og allan
verknað, sem óhindruð væru, bæði
hagleik og ullarverk, og höfðu
bjargvænlegan búskap." —
Grrímsstaðaannáll 1696.
*V*
LJÓTT LAMB.
Anno 1696: „I júní-mánuði fæddi
ær lamb vanskapað í Bakkakoti
í Skorradal, svo stórt að vexti sem
þriggja vikna gamalt, með svlns-
augum og svínshala; það vantaði
efri skoltinn upp undir augu, hékk
svo tungan laus fram fyrir kjálk-
ana; voru þeir lausir við haus-
skelina og engin mynd til augn-
anna, eyrun síð sem á dýrhundi."
— Grímsstaðaannáil.
*V*
ÓÖLD í LANDI.
Anno 1756: „Þjófnaðurinn engu
minni en fyrirfarandi ár allstaðar
til að frétta. Fénu var stolið úr
fjörunni við sjóinn, úr húsunum á
landi, einninn úr haganum. Sumir
átu hross opinberlega, bæði fyrir
norðan og í Dölum, einninn í
kringum Jökul ! sumum stöðum
og það fyrir hungurssakir." —
Sami annáll.