Verkamaðurinn - 31.01.1964, Blaðsíða 2

Á sjónskííunni
Ótti
Verðir sálarinnar segja: Það
má ekki segja börnum draugasög-
ur, ekki sá fræjum óttans í hug
þeirra eins og gert var í gamla
daga á rökkurvökum. Þau urðu
andlegir krypplingar af því og
þorðu ekki um þvert hús að
ganga. Tröll, forynjur og draug-
ar sátu alls staðar á fleti fyrir.
En standa engar forynjur í
vegi nútímamanna? Erum við
laus við óttann? Nei, engin kyn-
slóð hefur verið þvinguð eins af
ótta. Blöð og útvarp ala á þessum
ótta með fréttaflutningi sínum og
hrollvekjum, þarf ekki „hasar-
blöð“ til.
Kvikmyndir okkar eru oft óslit-
in hrollvekja og bömin kynnast
fáu fyrr. Umferðin er orðin mar-
tröð ótta fyrir böm og fullorðna.
Atómsprengj a er höfuðdraugur
nútímans og helryk hennar. Fram-
ámaður er hvergi óhultur í „menn-
ingarlöndum“, óttinn býr í brjósti
hans. Menn óttast aðgerðir ríkis-
stjórnar, dýrtíðina, vaxtaokrið, út
svarið og skattana. Allur heimur
er okkur óttavaki nú, frá stærsta
til hins smæsta. Styrjaldarþjóðir
skjálfa við minnsta hark, Islend-
ingar við nýjasta frumvarp Al-
þingis. Menn óttast að þeir missi
íbúðina og fái hvergi inni, konan
óttast, að maðurinn komi fullur
heim og maðurinn óttast, að kon-
an taki honum illa, þegar hann
kemur fullur heim. Hvert hjarta
er hlaðið ótta, þó engar rökkur-
sögur séu. Því verr, því miður.
Einar Ben segir: Óttinn er virð-
ingar faðir og móðir. Kann vera,
en þá er „virðing“ ekki lengur
dyggð. Verra hugtak hljóðar svo:
Þú skalt búast við því illa, hið
góða skaðar ei. Þetta er að vísu í
anda tímans, en hroðalegt öfug-
mæli. Menn skyldu einmitt búast
við því góða, vera hlutlausir ella.
Kvíði og ótti eru verstu sjúkdóm-
ar og sjúkdómsvaldar nútímans.
Þegar menn þora varla að njóta
sígarettunnar af ótta við krabba.
Það skyldi enginn ala ótta sinn
né hlú að honum. Hann er það
illgresi, sem upp skal reitt. Það
gerist aðeins hið óhj ákvæmilega.
Tökum því, þegar það kemur, en
ölum ekki óttann við það í brjóst-
um vorum.
Hrakföllum linnir ekki
Maður hefur ekki undan að
skrifa um slys á íslandi. Það tek-
ur hvað við af öðru á landi og
sjó. Hið ágæta skip Jón Garðar
fór niður og Hrönn ÁR—21 rak
upp í Þorlákshöfn. Þetta mun vera
áttundi báturinn, sem slítur upp
í höfninni þar og er mikil blóð-
taka ungu útgerðarplássi. Það er
ekki beint uppörfandi að heyra
slíkar fréttir úr verstöðvum, þeg-
ar við bætist, að fiskverð skal
standa í stað.
Það má raunar segja, að menn
og guðir leggist á eitt, að draga
kjark og framkvæmdahug úr ís-
lendingum. Hvað skyldi annars
miða með hafnarbætur í þessari
gullkistu, sem Þorlákshöfn er?
Skulu hinir vösku sjómenn þar
þurfa að vaka um aldur og ævi í
bátum sínum þar? Það mun hafa
munað litlu að hinn nýi bátur
Friðrik Sigurðsson færi upp í
sama veðrinu og Hrönn. Kannske
er ekki furða þó íslenzka þjóðin
sé hrædd? Það er slælega yfir
henni vakað. Sjálf er hún ofurlítið
Jfjuð og framúrleg.
Tunnur
Siglufjarðarverksmiðjan fór 1
eld. Morgunblaðið birtir mynd af
tunnustafla á Akureyri í þessu til-
efni 26. þ. m., minnist á að Sigl-
firðingar vinni þar nú og birtir
undir þessa alkunnu vísu, með
eigin stafsetningu:
Tunan valt
og úr henni valt
ofan í djúpa keldu.
Skulfu lönd
og blustu bönd
en óoígjarðirnar héldu.
Lífið er sem sagt skemmtilegt
inn á milli, þegar prófarkalesari
sefur.
„Og Surtarlogi brennir
vora jörð"
En rétt sem vér erum að reyna
að hressa upp á skapið, þyrmir á
ný yfir oss. Yér flettum Moggan-
um og lesum um ótta Vestmanna-
eyinga við Surt. Jú, alls staðar
eru hættur. Það hefur komið fram
tillaga um vörð nótt og dag á
Stórhöfða. Þaðan skal fylgzt með
„Surti“ og gert aðvart, ef hættan
nálgast. Vestmannaeyingar eru þó
ekki aðili. Vestmannaeyingar
haggast ekki sjálfir. Þeir hafa lif-
að lífi sínu í lífsháska allt frá
upphafi, a. m. k. frá Tyrkjaráni.
Nei, það eru hinir, stofuprófess-
orarnir, sem óttast fyrir þá.
gamalt
En hvers vegna nú? ísland er
eldfjallaland. Það hafa
áður komið upp neðansjávargos.
Það er ekkert að óttast. Vest-
mannaeyingar hafa áður séð hann
svartan. Líf þeirra er einn lífs-
háski. Barátta við Ægi. Þeir munu
ekki flýja. Því þá vera að ofmeta
hættur þeirra á skrifstofum í
Reykjavík. Hafa þeir ekki nóg að
gera með Hannes Hafstein og co.?
Innilegar þakhir til allra þeirra, sem glöddu vistfólk á
Elliheimili Akureyrar, um síðustu jól og áramót, með heim-
sóknum og góðum gjöfum. Sérstaklega þökkum við Jóhann-
esi Brynjólfssyni, Fegrunarfélagi Akureyrar, Rebekkustúk-
unni Auði og kvenfélaginu Framtíðin rausnarlegar gjafir.
STIÓRN ELLIHEIMILIS AKUREYRAR.
','s',','±f+','SS,f,i,'f',','S,'i'ff>if'f'S±'fff'*iff*i&i*ff^ff<íf,ffffftfff>í~
1914 - 17.JANÚAR - 1964
Við þessi tímamót sendum vér öllum viðskiptamönnum vorum og velunnurum kveðjur
og þakkir fyrir ánægjuleg viðskipti fyrr og síðar. - Jafnframt flytjum vér þjóðinni allri
þakkir fyrir þann mikilsverða stuðning. sem hún hefur veitt hverju velferðarmáli félags-
ins allt frá upphafi.
H. F. EIMSKIPAFÉLAG ÍSLANDS
2) Verkamafurinn
Föstudagur 31. janúar 1964