Verkamaðurinn - 06.03.1964, Blaðsíða 1

Verkamaðurinn
mmmmmmmimimmmimmmimmmmmmmmmfimmmmmmmmmm
Davíð Stefárisson frá Fagraskógi
jSe^id þnð móður mínni
Segið það móður minni,
að mig kveðji til Ijóða
andi frá ókunnu landi
og ættjörðin góða,
máttur, sem storm stillir,
stjörnublik á tjörnum
og löngun til þess að lýsa
leitandi börnum.
Segið það móður minni,
að mér sé hennar tunga
söngur, er létti löngum
lífs’narm, snjóþunga.
Sá ég í orðum og anda
ísland úr sæ rísa
og hlaut í völvunnar veðrum
vernd góðra dísa.
Segið það móður minni,
að mörg hafi sprek brunnið,
héla, sem huldi rúður,
hjaðnað og runnið.
Skin leggur af skari.
Skuggar falla á glugga.
En minningar á ég margar,
sem milda og hugga.
Segið það móður minni,
að mig hafi eitt sinn þrotið
hug og dáð til að duga
og duftinu lotið.
Ungur í annað sinni
eygi ég nýja vegi,
fagna kyrrlátum kvöldum
og komandi degi.
Segið það móður minni,
að mörg eigi ég sporin
þangað, sem engin anga
iðgræn á vorin.
Ss ég drjúpandi daggir
dalabíómunum svala
og heyri uppsprettur allar
um útsæinn hjala.
Segið það móður minni,
að marki síðustu sporin
skyldur muna og mildi,
mannslund frjálsborin.
Ljósið á lýðsins blysum
lækkar, en sól hækkar.
Flug þrá vaxandi vængir,
og veröldin stækkar.
Segið það móður minni,
að megi ég ná landi,
vísi mér leið og lýsi
Ijós himins, guðs andi.
Séð hef ég sýnir margar.
Sólgljá jólafanna
glæðir djörfustu drauma
dauðlegra manna.
Segið það móður minni,
að mold sé farin að anga,
svali leiki um sali
og sólbrennda vanga.
Býst ég nú brátt til ferðar,
brestur þó veganesti.
En þar bíða vinir í varpa,
sem von er á gesti.
(Úr Ljóð frá liðnu sumri, 1956)
Skáldið frá Fagra
skógi er látið
Skáldið, sem söng sig dýpra inn í hjörtu samferðamanna sinna
en nokkurt annað. Hann var barn hinna örlagaþrungnu tíma tveggja
heimsstyrjalda og þó cinkum áranna miili þeirra. Það var eins og
tilfinningaólga þessara tíma kristallaðist öll í brjósti hans. Hann
gaf samtíðinni mál.
Ljóð hans urðu farvegur hinna voldugu, oft sársaukafullu kennda,
sem fylltu hjörtu fólksins í svikalogni milli-stríðsáranna. Með orðum
hans gat hver einstaklingur tjáð sig, losað eigin hömlur.
Harpa Daviðs átti marga strengi, engan falskan, engan slakan.
Því krupu samferðamenn við fótskör hörpusveinsins og hrifust með
til efsta hnjúks og neðstu djúpa.
I öllu var hann stór, í engu smár. Hroka, grimmd, hræsni og
fláttskap sagði hann stríð á hendur og vóg að, með orðsins beitta
brandi. Fegurð, gleði, ást og lífsnautn söng hann verðugt lof. En
rikust var ástin til heimahaganna, lands og tungu.
Skáldið er nú þar, — sem frelsið ríkir og sígrænir skógar anga.
Hann hatáði fjötur og þröng. Dauðinn hefur leyst læðinginn. Viðern-
in munu skáldi sínu góð. Flugþráin var rík og vænghafið mikið.
— Með eilifðina eina fyrir unnustu og vin —. Það hentar og vel.
Einmani var hann mitt í hópi aðdáenda og vina.
— Og þegar menn frá grafreit minum ganga
þá gleymist það, að ég hef verið til —.
Það mun aldrei. En hitt er vist, að engin kynslóð hefur möguleika á
eð skilja þetta skáld jafn algjörum skilningi sem sú, er hann lifði
með. Engri annarri getur hann orðið samur, því geðblær þessarar
var svo sérstæður og Davið var túlkandi timabils hennar. Þetta verð-
ur framtiðin að skilja. K.
$. mart og M.F.f. K*
Á sunnudaginn er 8. marz. —
Þann dag fyrir 101 ári gaf Dana-
kóngur út tiiskipan um endurreisn
Alþingis á Islandi. Fyrir það er
8. marz merkur dagur, en fleira
er, sem sá dagur hefur til síns á-
gætis. 8. marz er alþjóðlegur bar-
áttudagur kvenna. Einhverjir
kunna að spyrja, fyrir hverju
eru nú blessaðar konurnar að
berjast, hafa þær ekki fengið
þetta jafnrétti margumtaðaða?
Víst mun mega segja það, að
í mjög mörgum löndum hafa kon-
ur fengið jafnrétti við karla, á
pappírnum a. m. k. En það er
fleira, sem þær berjast fyrir og
ekki allt bundið sérstökum hags-
munum þeirra. Konur hafa t. d.
alla tíð verið ákveðnari og dug-
meiri en karlmenn í baráttu fyrir
friði manna á milli og þjóða.
Þetta er skiljanlegt og eðlilegt,
sé það nánar athugað. Það er
konan, sem ber barnið í þennan
heim og gefur því líf af sínu lífi.
Henni er eðlilega umhugað um,
að það líf haldist, sem hún hefur
kveikt. Lífið byggist á friði, en
ófriður er vopn dauðans, tæki
tortímingarinnar.
Nú á dögum eru vopnin stór-
kostlegri, tortímingin geigvæn-
legri en áður hefur þekkst. Von
hverrar móður, hverrar konu, erj
að friður haldist í heimi. Stríð
er sú hætta, sem aldrei má sleppa
hafti af.
Hér á Akureyri er starfandi
félagsskapur, sem almennt gengur
undir nafninu M.F.Í.K. Sé lesið
úr skammstöfuninni þýðir hún
Menningar- og friðarsamtök ís-
lenzkra kvenna, og það er sér-
stök deild fyrir Akureyri, sem
hér er starfandi. Þetta félag hef-
ur unnið ntbvídisvert starf á
undanförnum árum með funda-
starfsemi, sérstaklega í sambandi
við 8. marz, en þá hefur félagið
hvern vetur fengið hingað úrvals
fyrirlesara og ræðufólk innlent
og erlent. Hafa fundir þeir, sem
félagið hefur gengizt fyrir orðið
minnisstæðir mörgum þeim, sem
þangað hafa lagt leið sína.
8. marz-fundur MFÍK verður
að þessu sinni í Alþýðuhúsinu og
hefst klukkan 3.30 á sunnudag-
inn. Þar verður flutt ávarp félags-
samtakanna í tilefni dagsins og
Einar Kristjánsson rithöfundur
les upp. En aðalræðu dagsins
flytur frú Hallveig Thorlacius
frá Reykjavík. Þá verður og sýnd
kvikmynd frá Heimsþingi kvenna
í Moskvu á sl. sumri.
Það hafa stundum verið færri
á 8. marz-fundunum, en ástæða
hefur verið til. Það er því vert að
vekja athygli á því, að þangað
er öllum heimilt að koma, körl-
um sem konum á hvaða aldri
sem er.
HEYRT
Á GÖTUNNi
AÐ í athugun sé, hvort forin á
götum Akureyrar muni not-
hæft hráefni i aluminium,
reynist svo þurfi ekki að kvíða
efnisskorti.
AÐ unnið sé að teikningu betrun-
arhúss fyrir fjárglæframenn í
höfuðborginni. Gert sé ráð
fyrir svipaðri stærð og Hall-
grimskirkju og möguleikum á
viðbótarálmu síðar.
AÐ hið örugga yngingarlyf sé nú
loks fundið. Aðeins spurning-
in hvort við verðum ekki dauð
áður en Oddur fær það.