Vínland - 01.08.1906, Síða 6

46
V í N L A N D .
Höndin ósýnilega við stýrið.
Eftir Ilnmer M. Price.
Eimlestin nr. 5 nam ávalt staðar í Minela og
var þar borðaður miðdagsverður. Til bæjarins
komum vér þennan dag á tiltekinni stundu. Mark-
ús Winston var pósttiutningsstjcri og eg var að-
stoðarmaður hans í póstvagninum. Hann var með
elztu raönnum í pjónustu stjórnarinuar og betri
mann hefl eg aldrei þekt. Haltur var hann á öðr-
um fæti, og var um að kenna byssukúlu frá borg-
arastríðs tíðinni. liraustlegur var hann útlits en
nokkuð orðinn gráhærður í kólli. Aldrei hafði
hann kvænst né átt heimili, en þó var liann bjart-
sýnis maður ávalt og á hverju sem gekk. í þetta
sinn hafði eg lokið máltíðiuni á undan honum og
gekk fram að gufuvélinni að fá mér eld til að
kveikja í pípu minni. Gamli Ray Ellis var vélar-
stjóri á lest okkar og hafði hann nú lokið við að
olíubera vélina þegar eg kom til hans, svo við sett-
umst búðir niður í kompu vélarstjórans. Við tök-
um þa eftir því hvar gamall maður, stór og tígu-
legur, kemurgangandi fram með lestinni ogá eftir
honum góðleg og gráhærð lcona, Þegar þau komu
fram að gufuvagninum dró maðurinn sig aftur
Úr og lét konuna vera á undan. Hálf-feiinnislega
spyr konan Ellis, hvorthann sé vélarstjórinn.
„Já, konagóð'1, svaraði Elli.s og tók ofan olí-
ugu húfuna sína, „hvað get eg gert yður til
greiða?“
„Þér getið alt gert fyrir okkur, ef þér bara vilj-
ið. Sjáið þér til, það er dfengurinn okkar. Ilann
er hættulega sár, og ungi læknirinn upp í Marlow
vesturí Indianahjálendunnisendiokkurhraðskeyti
og bað okkur að koma tafarlaust og hafa með okk-
ur bezta sáralækninn í landinu, annars lifði dreng-
urinn ekki til sólarlags annars kvelds. Lestar-
stjórinn segir okkurað þessi lest nái ekki lestinni
á Rock Island járnbrautinni í Fort Wortli í kveld
og við verðum því að bíða þar í alla nótt“.
Hún b.eið nú nokkrastund oggamli Ray liam-
aðist að þurka svitann af höndum sér. Loks leit
hann upp og mælti:
„Já, frú mín góð, það munar 32 mínútum.
Hvernig get eg orðið yður að liði?“
Gamla konan horfði á hann bænaraugum.
„Þér getið flýtt svo ferðinni, að við náum til
Fort Worth áður en Rock Island lestin leggur af
stað. Eg veit þér getið það, og við skulum gefa
yður »lt, sem við eigum ef þér gerið það“.
Svo bætti hún við, eftir litla þögn, í svo lágum
róm, að það var eins og enginn ætti að heyra það
nema gamli vélarstjórinn einn:
„Eg skal biðja fyrir yður svo lengi, sem eg lifl.
Á hverjum morgni og hverju kveldi skal eg bera
fram nafn yðar við Ilásætið og biðja Hann að
blessa yður, sem jafnvel í angistinni ú krossinum
gleymdi ekki henni móður siuni“.
Rykugur og olíugur frá hvirfli til ilja og vand-
ræðalegur á svipinn, stóð Ray Ellis á fætur:
„Frú“, mælti hann, „eg er nú ekki mikill bæna-
garpur sjálfur, en eg trúiábænina. Hún litla dótt-
fr mín kom mér heilum yflr brennandi brú einu
sinni með bænum sínum, og var hún þó sjálf hvergi
nærri. Hún rétt vaknaði um nóttina þegar klukk-
an sló tvö — það var fimm míuútum áður en lest-
ina bar að Kaldár-brúnni — og hún fann það á sér,
að eg var ídauða hættu,fór ofan úr rúminu,kraup
á kné og bað til guðs þar til hún þóttist vita, að eg
væri sloppinn úr liættunni. Rrúin hrundi um leið
og aftasti vagninn slapp yfir hana. Egsé nú að
vísu ekki hvernig við fáum hraðað ferðinni fram
yfir það, sem áætlað er, en einhvernveginn hefi eg
það á meðvitundinni, að hafi maður ú annað borð
hjartað barmafult af elsku til einhvers manns, og
sé það algerlega laust við eigingirni, þásjái Hann,
sem uppi yfir oss er, einhver ráð. Hann hefir oft
alls konar ráð, sem við vitum ekkert af. Yiðskul-
um gera hvað við getum — bið þú bara drottin
alla tíð, og ef eg á annað borð fæ tækifæri til að
spretta úr spori, þá bið guð um það eitt, að hjólin
tolli á brautarteinunum, svo skal eg og gamla
,Fjörutíu og sex‘ annast alt annað“.
Lestarstjórinn var að gefa brottfararbending-
una og eg var í þann veginn að stökkva niður úr
gufuvagninum, þegar gamli Ray bætti við:
„Farið þið nú til baka I fólhsvagnana, ogmun-
ið það nú að sleppa aldrei tökum af drotni — hald-
ið fast í hann. En hvar er sáralæknirinn, sem þið
áttuð að koma með?“
Þáhófgamli maðurinn upp höfuð sitt og stað-
festa og viðkvæmni skein í ásjónu hans, og hann
svaraði:
„Eg er sáralæknir. Eg veit hvernig sárum
drengsins míns er háttað og eg get bjargað lífi
lians, ef eg næ til hans í tíma, svo sannarlega sem
eg heiti Nelson".
Lestin hélt af stað og við Markús Winston
gerðum póstsendingunum skil. Þegar við vorum
búnir sagði eg Win3ton frá samtalinuhjá gufuvél-
inni. Hann lét sig það miklu varða,og spurði mig,
er eg hafði lokið sögu minni, hvort eg vissi hvað
gömlu hjónin liétu.
„Jú, gamli maðurinn sagðist heita NeIson“.
„Ilvað þá!“ segir Markús, „eg vissi að eg hefði
séð þann mann áður, þegar hann gekk fyrir dyrn-
ar á póstvagninum. Hann var sáralæknir okkar í
stríðinu, og það var hann, sem saumaði saman á
mér kinnina i Ghickamauga og batt um brotið á
lærbeini mínu við Rezaeca. Við töldum hann
mestan sáralækni í heimi, og þó var hann jafnan
viðkvæmur eins og kvenmaður. Eg fer aftur í
fólksvagninn til að heilsa upp á þau. Heldurðu
að þú getir annast um póstinn? Og heyrðu, hvað
mikla peninga hefir þú á þér?“
Eg þóttist vita livað Markús liafði í huga, en
eg efaði stórum, að við hefðum rúð á svo miklum
peningum, að við gætum keypt það af járnbraut-
arstjórninni að breyta ferðaáætluninni. Lest þessi
hlaut að bíða eftir öðrum lestum, sem komu til
móts við hana í Dallas, og þarsem Fort Worth var
að eins 30 mílur þaðan, sá eg engin ráð til að ná
þangað í tæka tíð. Skeð gæti það, að Ilay Ellis
fengi leyfi til að haga ferðinni frá Dallas ántillits
til ferðaáætlunarinnar, en ómögulegt yrði honum
að ná þaðan til Fort VVorth á svo stuttum tíma.
Forth Worth varendastöð Rocklsland brautarinn-
ar og lestin fór þaðan ávalt á tilteknum tíma. í
heilt úr hafði eg daglega farið þessa leið en aldrei
hafði eg náð til Fort Worth úður sií lest legðl
ú stað.
Þegar Markús loksins kom aftur til mín í póst-
vagninu vorum við komnir í nánd við Dallas. All-
an síðari part dagsins hafði eg annast póstaf-
greiðsluna einn, því póstsendingar voru með minna
móti. Tvisvar hafði eg séð Markús skjótast inn ú
hraðskeytastöðvarnar þegar lestin nam staðar, og
í Terrell tók eg eftir að hann fékk skeyti, en er eg
leit framan í liann sá eg að hann var vonlaus.
„Jæja“, segi eg og bíð eftir svari.
„Hér er símskeytið“, svaraði hann og rétti mér
það. Það hljóðaði svo:
„Winston,póstafgreiðslumaðurá lestinni nr. 5,
— Peninga tilboð yðar ekki þegið. Aðrar ráðstaf-
anir áður gerðar. — Campbell, ráðsmaður“.
„Jæja, þetta gerir ut um málið“, sagði eg og
skilaði honum skeytinu.
„Nei, það gerir ekki út um það, langt frá
því“, sagði Winston. „Gamla móðirin hefir skotið
máli sínu til æðra dómstóls lieldur en ráðsmanna
járnbrautanna, og hún fær úrskurð þeirra ónýttan.
Eg veit ekki hvernig það atvikast, en eg trúi þvl
statt og stöðugt11.
í Dallas vorum við önnum kafnir við að ferma
og alferma póstflutninginn. Alt í einu sjáum við
gamla Ray EUis koma út úr liraðskeytastofunni
æðandi eins og vitstola maður. Andlitið var blóð-
rautt og augun tindrandi. Ilann rétti Markúsi
blað og sagði:
„Lestu þetta fljótt“.
Winston las með skjálfandi rödd:
„Vegna brúðhjónaá lestinni nr. ö bíður Iíock
Island lestin 20 mínútur. Þér flýtið ferðinni frá
Dallas án tillits til tímatöflunnar, svo þér náið lest-
inni í Fort Worth“.
Þannig var þú „úrskurður lægra dómstólsins“-
bara misskilningur. „Aðrar ráðstafnnir“, sem áð-
ur voru gerðar, voru þær, að koma brúðhjónunum,.
sem nú voru að fara inn í lestina okkar, í tíma til
Fort Worth. En þú, unga frú, sem þarna styðst
við arm brúðguma þíns, var það hæsti réttur —
hæðsti réttursá, sem veit um alla „úrskurði11 áður
en þeir eru uppkveðnir--sem kom þértilað kjósa
þennan dag sem þinn heiðursdag? 8á dómstóll
veit alla hluti og ef til vill er það í öðrum til-
gangi en að auka á fögnuð þinn, mín kæra, að
þessi gufulest mun þjóta og stökkva og fljúga með
meiri hraða en nokltur önnur lest hefir farið yflr
þessar Texas sléttur. Auðvitað er tíminn naumur.
En þó ekki sé það nema 30 mílnasvæði verður tólf
minútna munurinn jafnaður. Kindarinn hefirfylt
eldhólfin með kolum og gamli Ray Ellis hefir al-
drei fyrr helt svo mikilli olíu á vél sína og allur er
hann nú á lofti. Lestarstjórin bendir og hægt og
gætilega förum við gegn um borgina. Öruggis-
pípan á vélinni spýr gufu, sem sýnir að nógan höf-
um vér kraftinn til að Ieggja á stað í kappreiðina.
Skyldi gamla móðirin vita livað um er að vera?
Eða ætli.trú hennar hafi verið svo örugg, að hún
• alt af hafi vitað þetta? 8vo segir Markús Winston
að verið hafi.
En nú kemur óvæntfyrir. Rétt í því að við er-
um að komastut úr borginni, verðurgamall flutn-
ingsvagn fyrir okkur á brautinni, sem hefir farið-