Vínland - 01.08.1906, Side 7

V I N L A N D .
47
tít af sporinu. Þeir ganga hreystilega fram í því
að koma honum afturá sporið,en hver mínúta gild-
ir nú líf eða dauða. Fimm mínútur eru farnar —
tíu, og enn er vagninn ekki kominn upp á sporið,
hvað þá úr vegi. Vélarstjórinn okkar hefir farið til
peirra og er að hjálpa þeim. Við heyrum hann
hrópa með prumandi rödd að steypa vagninum út
af brautinni og að Roy Ellis skuli borga skaðann.
Nú gnístrar í trjám og heyrast dunur og dynkir.
Vagninn veitur með hávaða miklum niður brekk-
una. Klukkan hringir og Kay gamli sestfölurog
titrandi við stýrið.
Þúgetur pað ekki, gamli maður. Til eru þeir
hlutir, sem jafnvel mannelskanoghugrekkiðekki
megna. ltack Island lestin bíður ekki nema þær
ákveðnu 20 mínútur. Þú veist það vel. Ætlarðu
samt að reyna?
Nú, þú þarft samt ekki að kasta okkur öllum
um koll. Varaðu þig, maður, þú ferð of hart, hjól-
in fara undan vögnunum, hægðu lítið eitt ferðinni.
Sjáðu hvernig' neistarnir tijúga tvö hundruð fet
upp í loftið. Jæja, unga brúðir, kappreiðin er
byrjuð, og þó þú kunnir að verða gömul og ferð-
ast víða, pá munt þú aldrei ferðast með slíkum
hrað» ogí kveld. En það máttu samtvita, aðmað-
urinn við stýrið er hvorki að hugsa um þig né
iiamingju þína. Værir þú í vagninum, sem í röð-
inni er næstur á undau þínum vagni, þá sæir þú
,þar gamla konu í vagnhorninu; varir hennar bær-
ast óg augunum mænir hún til himins. Vissir þú
um það, sem býr í brjósti, hennar þá vissir þúlíka,
hvernig stendur á þessum undra hraða.
Lestin er farin að hendast og kastast. í gul-
Jeitu kveldskininu fljúga hlutirnir móti okkur eins
og vofur. Nú liggur leiðin upp brekku, og samt
förum við með hraða, sem nemur 40 míiur á
klukkustundinni; en það er ómögulegt, Kay.
Hættu við það, gamli maður. Þú gerðir það ef
það væri mögulegt, en til einkis er að reyna það,
sem ómögulegt er. Auk þess líka, hvað það er
hættulegt — annar eins hraði og þetta— og vissu-
lega ætlar þú ekki á þessari ferð hér niður breklc-
una. Engum manni kæmi til hugar að láta gufu-
kraftinn hamast niðurslíka brekku. Lokaðu gufu-
pipunum, maður!
Tsú! tsú!! tsú!!l tsú!!!! Jú, það er að heyra
sem pú hafir minkað gufuna, eða tiitt heldur. 8íma-
stólparnir eru eins þéttir og staurar í girðingum.
Og fólkið! Sjá hvernig það glápir! Heflr það al-
■drei séð gufulest á ferð fyrr? Sjáið gainla mann-
inn með höndina fyrir augunum, alveg frá sér num-
inn. Hundurinn þarna er vanur að hafa við lest-
inni á hlaupum tvö hundruð álnir, en þér lukkast
það ekki í kveld, Lappi. Ertu alt í einu orðinn
gamall og stirður, eða hefir aldrei lest brunað fram
■eins og þessi? Stattu upp, Markús Winston, en
varaðu þig þegar kemur að bugðunni á brautinni.
Bráðum erum við komnir hálfa leið, en þótt hrað-
inn sé óskaplegur, þá er enn ekki búið að vinna
upp nema þriðjung af timanum, sem tapaðist, og
ef einhver skyldi nú veifa í Arlington, svo par yrði
að nema staðar, þá eröll vonúti. Þarna sést merki
Arlington stöðvanna. Guð gefl að þaðan þurfi
•enginn að komast til Fort Wortli í kveld. Ekki
Iiægir gamli inaðurinn ferðinni, en þarua er Ijós,
sem er merki þess að stöðva lestina. Nei, það er
að eins luktin á póstkassanum. Þeir ætla að kasta
pósttöskunni iun í vagninn. Skorðaðu þig, Mar-
kús, og vertu viðbúinn að ná í hana. Gott, pú náð-
ir henni. En látum póstinn eiga sig. Við skulum
gá að ferðinni. Heyrirðu hvernig járnteinarnir
glamra, og sástu hvernig Ijósið fór fram hjá eins
og stjarna? Það er vel gert af þér, Iíay gamli, að
pípa hátt og lengi áður en þú kemur að akbraut-
unum, sem liggja j’flr um járnbrautina, sva bænda-
vagnarnir geti í tíma forðað sér. 41t er nú á þínu
valdi, Ray Ellis — ekki hans eins, segir þú, Mar-
kús. Bið þú nú, gamla móðir, að hjólin fái haldið
við teinana, því nú er hraðinn nægur, ef ekkert
bilar. Nú förum við upp seinustu brekkuna, og
gufuhljóðið er reglubundið sem klukkuómur.
Upp! upp!! upp!!! upp!!!! Nú erum við á hæðar-
brúninni. Þar sjást ljósin í borginni. Niður nú
að Handley læknum. Niður! niður!! niður!!! nið-
ur!!!! Vagninn virðist blátt áfram hrapa niður.
Er það mögulegt að við höldum við brautartein-
ana? Guð almáttugur! hversu brúin sú arna hrist-
ist og nötraði; en hún hélt samt. Eg held næstum
að hann nái. Pípaðu, Ray, eins og þú værir vit-
stola, því nú getur það heyrst til borgarinnar, og
'áttu þá vita að við ^omum. Á einu augnabliki
getur alt orðið til ónýtis. Blástu tónum skipunar,
grátbeiðni og kærleika með gufupípunni, svo að
hver, sem heyrir, hlýði. Hvað geugur að mann-
inum, að vera að stanza? (), eg bið þig fyrirgefn-
ingar, Ray, eg var búinn að gleyma Santa Fe járn-
brautinni, sem þú hlýtur að stanza við, áður en þú
fer yflr hana. Þú stanzaðir ekki til fulls samt í
þetta sinn, karl sauðurinn; það gerir ekkert til —
þú getur stanzað þar tvisvar eitthvert annað sinn.
Þá erurn við nú komnir inn í járnbrautargarðinn
og vagnar eru í þéttum röðum ábáðar hendur. En
sjáið bara! Hvít ljós eru alla lcið eftir aðalbraut-
inni, þvimátt halda áfram. Taktu nú hlaðsprettinn
heim að járnbrautarstöðvunum, Kay. Áfram!
áfram!! áfram!!! Skyndilegur hnykkur aftur á
bak, hjólin öskra undir vögnunnm við mótspyrn-
uua, fólkið er í þyrpingu á pöllunum:
„Foet Worth !“
Já, það er satt, sem hann sagði, svarti júrn-
brautar þjónninn: „Það var hcldra fólk á þessari
lest, annars liefðum við ekki beðið hér með Rock
Island lestina“. Já, hneygðu þigdjúpt t'yrir ungu
brúðhjónunum, sem nú fara inn í skrautvagninn
til þín, en vita skaltu það samt, að „lieldra fólk-
ið“, sem hér á hlut að máli, er að koma sér fyrir í
viðhafnarlausa vagninnm framar í lestintii. Væri
það ekki þeirra vegna værlr þú kominn á stað vest-
ur á leið.
En því lítur hann ekki upp gamli maðurinn,
sem hallar sér upp að görnlu „Fjörutíu og sex“ og
virðist vera að faðma að sér gufuvélina sína? Hef-
ir hann nokkuð það aðhafst, sem hann þarf að
vera niðurlútur fyrir?
Líttu upp, líay Ellis, og sjáðu þessar gömlu
hendur, sem eru að veifa til þín út um gluggann á
lestinni, sem nm er komin af stað á leiðina til
særða drengsins.
Missiónarhúsið í Reykjavík.
Ohugsandi er J>að, að oss finst, að Vest-
ur-íslendingar daufheyrist við hinni bróður-
legu beiðni frá bræðrunum og systrunum í
Reykjavík, sem standa fyrir missiónarhúss
byggingunni þar, umhjálptil pessa lofsverða
fyrirtækis. t>að er óliugsandi, sérstaklega
vegna pess, að allur porri Vestur-Islendinga
lætur sér vera einkar ant um og gleðst hjart-
anlega af öllum peim hreyfingum hjá heima
pjóðinni, sem miða henni til framfara og sóma.
Eins og líka á hinn bóginn að alt pað særir oss
og gremur, sem bendir í öfuga og gagnstæða
átt. En engum kristnum manni mun bland-
ast liugur um pað, að hér sé um eitt hið mesta
mál að ræða, sem uppi liefir verið á ættjörð
vorri um langan aldur, og hlytur að verða
pjóð vorri til ómetanlegrar blessunar, ef alt
fer með feldu. Ohugsandi er pað enn fremur
vegna pess, að pó vér sóum fáir og fátækir,
pá vita pað bæði guð og menn, að vér getum
j nokkuð mikið, ef vór viljum verulega vel og
leggjum kraftana saman. Látum okkur nú
sýna pað, og rétta hjálpandi bróðurhönd aust-
ur yfir hafið, pessu göfuga málefni til stuðn-
ings. Ohugsandi er einnig pað og öllum
kristindómsvinum hér vestra ósamboðið, að
láta illgirnislegan óhróður, sem út var borinn
ekki alls fyrir löngu, málefninu auðsjáanlega
til niðurdreps og eyðileggingar, ná tilgangi
sínuni. t>að yrði öllum Vestur-íslendingum
til ódauðlegrar háðungar. Einkum ættu —
að oss finst —öll kvenfélög hér vestan hafs,
að ljá málinu fylgi sitt. Já, bræður og syst-
ur, tökum höndum saman og ljáum pessu
göfuga velferðar máli lið vort, hjálpum pví
og styðjum pað bæði í orði og verki. t>ó vér
látum lítið hvert um sig, pá dregur pað sig
sainan, ef vér öll fylgjumst að.
Eg læt nú hór staðar numið að pessu
sinni, pó margt mætti fleira segja málinu til
stuðnings. Og vona eg að fieiri og mér fær-
ari menn láti til sín heyra málefni pessu til
hjálpar. Það hefir nú pegar fengið öflug
meðmæli í ,,Sameiningunni“ og ,,Lögbergi“.
En ]>ví betra, sem fieiri raddir koma fram pví
til stuðnings.
Að endingu skal eg takapað fram, peim
löndum mínum til leiðbeiningar, sem búa í
nærliggjandi bæjum og bygðum, að eg hefi
tekið að mór að veita móttöku öllum peim pen*
ingum, sem menn kynnu að vilja láta af hendi
rakna hinu umrædda fyrirtæki til stuðnings
og hjálpar.
Minneota, Minn., 14. júli 1906.
S. S. Hofteig.
Kaupendur
„Vínlands“, sem enn skulda fyrir \pennan
yfirstandandi árg., eða eldri árganga blaðsins,
eru vinsamlega beðnir að borga skuld sína,
sem allra fyrst.