Voröld - 17.09.1918, Qupperneq 6

Bls. 6
VORÖLD
Winnipeg, 17. september, 1918.
HARÐGEÐJAÐA KONAN (
SAGA EFTIR MARGRÉT DELAND.
G. Amason þýddi.
“Og mamma mín og pabbi eru dáin líka,
sagði Davíð, drjúgur af því að vera ekki minni en
hún í því, “og ég er uppeldissonur. ’ ’
“Ég á rauða skó með hvítum hnöppum,” sagði
hún; og Davíð, sem ekki gat fundið neitt í eigu
sinni, sem taeki skónum og flugnabitinu fram, þagn-
aði og varð ólundarlegur á svipinn.
pótt Ferguson væri mjög illa við hringa leigu-
liða síns, fór viðkynning þeirra vaxandi. Hann
þurfti að tala aftur við frú Richie viðvíkjandi
glugganum í blómahúsið og ýmsu öðru. Og þótt
hann ætti ávalt brýnt erindi þegar hann kom yfir
um til hennar, og talaði um blómahús, og hiin talaði
um að setja annan glugga á barnaherbergið, svo að
uppeldissonur hennar litli gæti fengið nóg af sól-
skini inn til sín, fór jafnan svo, að þau fóru að tala
eitthvað um hagi sína. Frú Richie átti enga ná-
komna ættingja og maðurinn hennar var dáinn fyrir
þremur árum; hún hafði átt heima í St. Louis síðan
en nú hafði hún flutt til Mercer til þess að geta ver-
ið nær vini sínum, gömlum presti, sem átti heima
í Old Chester.
“Ég held að það sé eitthvað um tuttugu mílur
þangað, upp með ánni, ” sagði liún. “Eg fann
Davíð þar. Ég hafði mist lítínn dreng sem ég átti,
og Davíð hafði mist mömmu sína, svo við áttum
saman. það er rétt eins og ég ætti hann sjálf. Er
það ekki satt, Davíð?”
“Nei.”
“Davíð! því segirðu aldrei það sem maður
ætlast til? Yið þekkjum engan hér í Mercer,” hélt
hún áfram, nema Elizabet. ” - !
Elizabet, sem hafði komið inn á eftir frænda
sínum færði sig nær þessari móðurlegu konu og lagði
kinnina við hvítu hendina hennar með fallegu
hringunum.
“Mér þykir vænt um að Davíð hefir einhvern
til að leika sér við, ” sagði frú Riehie og leit á Eliza-
betu; en Eízabet var hætt að hjúfra sig upp að henni
hún var komin á fjóra fætur á gólfinu, þar stóð
hún á höndum og fótum, hinum til undrunar, sem
létu eins og þau tækju ekki eftir þessum skrítnu
stellingum; svo læddi hún annari hendinni ofan í
vasa Davíðs og dró upp úr honum glerkúlu. A
augabragði var alt í uppnámi; Davíð náði kúl-
unni sinni aftur, en samt ekki alveg áreynslulaust;
og ekki nóg með það, hann togaði af alefli í hárið
á birninum. En þegar frú Richie skarst í leikinn,
aðskildi þau og bað auðmjúklega fyrirgefningar
fyrir bönd Davíðs, hætti Elizabet alt í einu að
hljóða; hún stóð másandi með augun full af táruxn
og litli spékoppurinn á hægri kinninni á henni togn-
aði svo að hann varð næstum að beinni línu.
“pú ert óþekkur, Davíð,” sagði frú Richie í
vandlætingarróm. “J)ú verður að biðja Elízabetu
fyrirgefningar undir eins.”
“Hættu! Ekki að skamma hann!! það var
mér að kenna. Ég gerði það—ég tók kúluna hans!
Ég—ég skal bíta mig í handlegginn, ef þu skammar
Davíð !!” Elizabet ruddi þessi út úr sér.
“Elízabet!” sagði frændi hennar, “ég skamm-
ast mín fyrir þig.”
En Elízabet kærði sig kollótta um það; hún
faðmaði Davíð að sér. “Mamma þín er vond,
vond! þó hún hafi hringi.” Andlit hennar varð
svo afskræmt af reiði, að frú Richie leit osjalfratt
undan. Elízabet sá það þagnaði alt í einu og hrökl-
aðist nærri því út úr stofunni. pað var eins og að
eitthvað kalt og óyfirstíganlegt legðist á milli þess-
arar góðlátu konu og hins viðkvæma, skapbráða
barns—eitthvað sem aldrei mundi hverfa fyr en lífið
á sinn dularfulla hátt setti þær hvora í hinnar spor.
Robert Ferguson og frú Richie horfðu hvort á
annað. Hann var ofurlítið kýmilegur á svip, en
hún alvarleg af umhugsun um geðofsann, sem hafði
staðið, afmálaður á litla andlitinu.
“Við hvað átti hún, þegar hún talaði um að bíta
sig í handlegginn?” spurði hún þegar búið var að
senda Elízabetu heim og Davíð, sem ekki vissi hvað-
an á sig stóð veðrið, hafði verið sagt að fylgja henni
út.
“Ég held hún bíti sjáifa sig, þegar hún reiðist,”
sagði frændi hennar. “Ungfrú White sagði í vetur
að það væri sár blettur á handleggnum á henni af
því hún biti síg svo oft. “En það gerir ekkert til,”
bætti hann við og dykti af sér gleraugunum.
Frú Richie varð aftur forviða. “Hún er bróð-
urdóttir mín. Faðir hennar dó og arfleiddi mig
að henni. ” pað var auðskilið, að honum þótti ekki
neitt vænt um að hafa fengið hana í arf. ‘ Ungrú
White lítur eftir henni,” hélt hann áfram og lét á
sig gleraugun hægt og gætilega með báðum höndum.
“Hún kallar hana lairibið sitt, en ég hefi aldrei séð
barn, sem er ólíkari lambi en Elízabet litla. Ungfrú
White hefir ofurlítinn skóla fyrir hana og Maitlands
bömin á efra loftinu í húsinu mínu. Ungfrú White
er líka kölluð kirsiberjakakan; og mér er sagt að
það nafn sé svo til komið, að Elízabet þyki kirsi-
berjakökur góðar og þyki líka vænt um ungfrú
White. pess vegna hefir hún”---------Hann endaði
setninguna með sínum vanalega hrossahlátri. Svo
datt houum alt í einu nikkuð nýtt í hug. “Hvers-
vegna látið þér ekki Davíð ganga í skólann hjá
ungfrú White? Eg er viss um að hún gæti bætt
honum við. ”
“pað þætti mér mjög vænt um,” sagði frú
Richie.
Ferguson fékk ungfrú Wbite til að taka Davíð
í skólann. Honum geðjaðist ekki að hringum frú
Richie en hann hafði ekkert á móti því að hjá'.pi
henni með Davíð Jitla.
panig atvikaðist það að þessi fjögur börn uxu
upp saman. Fjórir þræðir ófust saman í hinum
mikla vef lífsins.
ANNAR KAPITULI.
Hinumegin við Urætið, beint á móti Maitiandi
húsinu stóð þétt röð af leiguhúsum úr timbri. Sum
þeirra voru bygð á staurum og var engu líkara en
að þau stæðu þar á gangstöngum til að halda sér
upp úr forinni í húsgörðunum, þar sem öllu ægði
saman; önnur voru sigin niður og hvíldu á fúnum
aursillum, þau hölluðust hvert upp að öðru eins og
til stuðnings. Fyrir framan hverjar húsdyr voru
hálffúnar tröppur; og fyrir neðan þær ósteinlögð
gatan, sem var svört og hörð af troðningi eftir
fætur svína, barna, hænsa og verkamannanna í
Maitlands verksmiðjunni, þegar þurt var veður, en
hálf ófær fyrir svartri forarleðju þegar rigndi. pessi
hús voru nefi^ft Maitlands hverfið. pau stóðu þar
arídspænis stóra, gamla húsinu, sem stóð eitt sér á
bak við járngirðinguna, og það var eitthvað líkur
svipur yfir þeim og menn hafa þegar þeir eru með
sér meiri mönnum. Á bak við húsaröðina var autt
svæði, sem var notað fyrir allskonar skran, og fyrir
handan það var löng röð af svörtum reykháfum.
prátt fyrir umhverfið var gamla húsið, jafnvel
um það leyti sem saga þessi gerðist,enn þá tignarlegt.
pað var jafn breitt og það var langt, með fjórum
stórum reykháfum og löngum gluggum, sem náðu
neðan frá gólfi upp undir loft. Dyra umgerðin
að framan og tröppurnar voru úr hvítum marmara
og undirgerðin undir gluggunum vora úr sama efni.
En marmarinn var orðinn svo dökkur af margra ára
reyk og rigningu að eina fegurðin, sem eftir var,
í efni og lögun, sem tími og óhreinindi höfðu ekki
orkað að eyðileggja. Gamall kræklóttur vafnings-
viður fléttaðist um dyraumgerðina, eygðist upp
undir þakið og með fram þakskegginu. Snemma á
vorin blómgaðist liann, varð grænn og fjólublár.
Svo sem einn vikutíma lá þessi hreini, fagri blóm-
sveigur, fullur af suðandi býflugum á mjóu múr-
steinunum sem höfðu verið málaðir gulir. Að
utan hafði húsið tiguleik og fegurð, sem hrörnunin
fékk ekki unnið á. En inni hvarf allur tígúle'iki
þess innan um hversdagsblæinn og ljótleikann, sem
þar ríkti. Stóra tvöfalda dagstofan sem var hægra
megin við breiða innganginn, bar öll merki smekk-
leysis þess tíma í húsbúnaði. Til vinstri handar
avr lestrarherbergi; og það hafði frú Maitland
fyrir löngu tekið fyrir svefnherbergi, vegna þess, að
dyr voru á milli þess og borðstofunnar, svo að hún
gat þægilega komist að skrifborðinu þegar starfs-
löng^min greip hana á kvöldin eftir að vinnutíma
var lokið. Með fram veggjunum í þessu herbergi
voru bókaskápur, fullir af bókum, sem enginn las.
Frú Maitland gat engum tíma eytt til lesturs. “Eg
lifi’ ’ ’ var hún vön að segja, “ég les ekki um lífið.
Aðundanteknum þessum ólesnu bókum, var ekkert
eftirtektavert í herberginu, nema fáeinar smáar ljós-
myndir af Blair, sem stóðu rykugar í röð á kom-
móðunni; ein þeirra studdist upp við fyrstu gjöf
hans til móður sinnar—ilmvatnsflöskuna ósnertu.
Pegar Blair var orðinn fúlltíða maður, stóð flaskan
þar kyr; hvíta leðrið, sem var bundið yfir tappann
á henni var rifnað og dagataflan, sem hékk við
græna flöskuhálsinn, var orðin hvítskellótt á lit.
Borðstofan, sem Blair hafði verið svo ósvífinn
við móður sína út af, þegar hann var átta ára, hlaut
einhvern tíma að hafa verið fallegt herbergi, en á
æskuárum Blairs var alt horfið, sem hafði gert hana
fallega. Hvítu hálfþiljumar voru orðnar dökkar
af óhreinindum, og veggjapappírinn með landslags-
myndunum, sem afi hans hafði keypt á Frakklandi
um 1830, var orðinn svo upplitaður að ekkert var
itefr af litunum nema bláleitir og gulleitir flekkir
Gólfið var bert- nema á dálitlum bletti þar sem
óhreinn og upplitaður persneskur gólfdúkur huldi
það. 1 öðrum enda stofunnar stóð skrifborð frú
Maitlands, en í hinum endanum voru skápar með
skjölum í og tvö minni skrifborð. par sátu tveir
bókhaldarar yfir stórum bókum með töludálkum
eða uppdráttum. Fjorir háir gluggar, með engum
tjöidum fyrir voru a stofunni, og hlerarnir, sem
voru fyrir þeim, voru lagðir fast upp að veggjunum,
svo að bokhaldararnir, sem satu þegjandi við vinnu
sína, nytu allrar þeirrar dagsbirtu sem gat smogið í
gegnum reykjarloftið í Mercer. A miðju gólfinu
stó.ð langt borð, sem æfinlega var fult af uppdrát.t-
um og öðru tilheyrandi verksmiðju skrifstofu; en
það var ekki skrifst^fuborð. pað var úr mahóni,
alt orðið rispað að vísu, en átti þó við stóra hliðar-
borðið, sem silfur kaffikannan og sykurkerið stóðu
á, innan um bunka af bréfum og stóreflis blaða-
hauga. prisvar á dag var hreinsað til á öðrum
endanum á stóra borðinu og þar var morgunvefður-
inn klukkan tólf og svo kvöldverðurinn að afloknu
dagsverki. Borðhaldið gekk af fljótt og þegjandi;
frú Maitland þagði af því hún var niðursokkinn í
að þjjigsa um eitthvað annað; Nanna og Blair þögðu
af því þau þorðu ekki að tala. En samt voru það
þessi tvö börn, sem brugðu ofurlítið heimilislegum
blæ yfir borðstofuna, sem í rauninni var þannig, að
Blair litli hafði dálitla afsökun fyrir því að kalla
hana “svínastíu. ”
“pegar ég verð stór-” sagði Blair litli einn dag
þegar kenslutímanum var lokið, “þá ætla ég að
hafa blóm á borðinu, eins og mamma þín hefir,
Davíð; ;þú skalt bara sjá hvort ég geri það ekki.
Mér líkar vel við mömmu þína. ”
“Mér líkar ekki mjög vel við hana,” sagði
Elízabet; “hún horfir svo fast á mig, þegar ég verð
reið.”
“Mér leiðist svo óttalega heima hjá okkur, ”
sagði Blair og stundi við.
“Hvers vegna strýkurðu þá ekki ? ’ ’ spurði
Elízabet. “pað ætla ég að gera einhverntíma þeg-
ar ég hefi tíma til þess.”
“Og hvert ætlarðu að fara?” spurði Davíð.
Hann var frábitinn öllum loftkastalabyggingum.
Elízabet var ófáanleg til að segja nokkuð ná-
kvæmara um það. “Ég afræð það um leið og ég
legg af stað.”
“Ég held að ég strjúki líka,” sagði Blair eins
og við sjálfan sig.
“Við skulum gera nokkuð,” sagði Elízabet,
greip hendinni um annan öklan og hoppaði nokkur
spor á öðrum fæti—-“við skulum gera nokkuð, við
skulum öll strjúka og gifta okkur. ”
Hann horfði á liana steinhissa. Elízabet hring-
snéri ^ér á tánum, fór síðan á fjórar fætur og steypti
sér kollhnýs af eintómri gleði. pegar hún stóð upp
aftur sagði hún: “Já, við skulum gifta okkur. ”
En Blair, sem vanalega var nokkuð hikandi, þurfti
góða stund til að átta sig á þessari uppástungu.
pau voru búin að ætla sér að leika sér að því að
“grafa hvort annað lifandi” undir gula sófanum í
dagstofunni hjá frú Richie; en þessi hugmynd Elíza-
betar var svo mikilvæg að þeim fanst nauðsynlegt
að fela sig í “helli,” í skuggalegu skoti á bak við
pálmakerið að hugsa sig um. pegar þau voru
komin þangað og höfðu troðið sér inn í skotið,
hvort fast upp að öðru, eins og dúf« ungar- fór
Davíð, eins og hann var vanur að tala um að þau
gætu ekki strokið.
“Við höfum enga peninga. ”
“Við gætum víst fengið eins mikla peninga og
við þurfum úr peningakassanum hennar mömmu, ”
sagði Blair og var á báðum áttum.
“pað væri þjófnaður, ” sagði Elízabet.
“pað er ekki þjófnaður að taka frá mömmu
sinni,” sagði Nanna, eins og til að verja Blair.
“Ég skal giftast þér, Elízabet, ” sagði Blair alt
í einu ákafur.
En Davíð hafði á móti því. “Eg held eg vilji
heldur Elizabetu; eg er ekki viss um að eg vilji
giftast Nönnu.”
“pú- sagðir þó í gær að hárið á Nönnu væri
lengra, ” sagði Blair. pað var dálítið farið að síga
í hann.
“En mér þykir liturinn á Elizabetar hári fal-
legri. Nanna, hvort heldur þú að mér þætti betra
að giftast þér eða Elizabetu?”
“Eg held það standi alveg á sama hvernig hár-
ið er litt,” sagði Nanna góðlátlega. “Og þú verður
að giftast mér, Davíð; ekki getur Blair það, hann
ér bróðir minn. ”
“Hann er bara hálíbróðir þinn, ” leiðrétti
Davíð.
“pú getur annaðhvort átt Nönnu eða hætt að
leika þér>” sagði Blair.
“Nú, jæja, eg skal þá giftast henni, ” sagði
Davíð súr á svipinn. Blair hélt áfram að bolla-
leggja. pað var lafhægt. Peningarnir í peninga-
kassanum yrðu víst nógir til að borga fargjaldið
þeirra til—ja, hvert sem við viljum, ” sagði hann,
og komst svo í hálfgert ráðaleysi. “En hvernig
eigum.við að ná þeim?”
“Eg skal ná þeim fyrir þig,” sagÓi Nanna hálf-
hrædd.
“Heldurðu ekki að þú verðir hrædd?” spurði
Blair. Allir vissu að Nanna var ekki huguð.
“Heyrið þið börn, um hvað eruð þið að masa
þarna?” var kallað innan úr húsinu. peim varð
hverft við og litu hvert á annað; en Blair herti upp
hugan og kallaði til baka: “Ekki neitt!”
“pér hafið líklega ekki vitað það,” sagði frú
Richie brosandi við Robert Ferguson, sem kom inn
í húsið í þessu að spyrja eftir Elizabetu, að blóma-
húsið mitt er ofurlítill ræningjahellir. ”
pað hafði myndast góður kunningsskapur milli
þeirra, sem þó hafði ekki náð því að verða vinátta.
Frú Riehie, sem var óframfærin, var mjög kurteis
en aldrei verulega vingjarnleg, og Ferguson, með
sína alvarlegu sjálfselsltu, var greiðvikinn en aldrei
veglyndur. pað var börnunum að þakka- og einnig
því að Ferguson var stöðugt að gefa frú Richie blóm
úr garðinum sínum, að húseigandi og leiguliði sáust
oft. 1 þetta skifti staldraði Ferguson við augna-
blik, þótt hann væri búinn að finna Elizabetu, til
þess að segja frá einhverju, sem frú Maitland hafði
gjört í verksmiðjunni þá um daginn. “Hún hefir
verið eina manneskjan í fjölskyldunni, sem nokkuð
er varið í, síðan Jón gamli dó,” sagði hann, þegar
hann var búinn með söguna; “og eftir því sem mér
lízt á Blair, verður hún það víst framvegis.”
“Hún er merkileg kona,” sagði frú Richie, “og
hún er ástúðleg, sem er enn meira um vert. ”
“Að mínu áliti er hún viðlíka ástúðleg pg gufu-
ketill,” sagði hann. “Ekki svo að skilja að það
sé galli á henni; þvert á móti.”
Fríða konan á gulu damasksófanum við arninn
roðnaði af gremju. Sannleikurinn var sá, að þessi
þyrkingslegi, ákveðni maður, sem var orðinn gamall
þótt hann væri ekki nema þrjátíu og sex ára, þessi
magri maður með gráa hárið- sem stóð beint upp
frá hrukkótta enninu og góðlegu,þunglyndislegu aug
unum á bak við stóru gleraugun, þessi vingjamlegi
nágranni móðgaði hana stöðugt, þótt hann að hinu
leytinu væri ósár á, að gera margt fyrir hana við-
víkjandi húsinu. “Hvernig get eg farið að þola
hann?” spurði hún sjálfa sig stundum. Ef til vill
var það vegna þess, að, þrátt fyrir framkomu hans
og háð um það hvað heimurinn væri afleitur óg
hina gleðisnauðu skildurækni hans gagnvart frænku
sinni, leyndi það sér ekki að hann sá hvað góður
drengur Davíð hennar var. Hún hugsaði um þetta
og það dró úr móðguninni, sem beiskyrði hans um
frú Maitland höfðu valdið! En á meðan sat góði
drengurinn hennar á svikráðum á bak við pálmana
í blómahúsinu. pegar svo Ferguson kallaði á Eliza-
betu og sagði henni að koma heim með sér, beygði
sig ofan að henni til að snotra til á henni kápuna
og spurði: “Er þér nógu heitt, kisan þín?” sagði
frú Richie við sjálfa sig: “Hann er vænn maður,
það er aðeins framkoma hans sem er slæm. ”
Ferguson leiddi litlu frænku sína með heim; en /
þegar þau komu að dyrunum á húsi hans, lagði hún
fyrir hann spurningu.
“Ileyrðu frændi,” sagði hún, “ef maður giftir
sig, verður maður þá æfinlega að vera gift ? ’ ’
Hann horfði á hana alveg forviða. “Hvað
meinarðu barn?” spurði hann.
“Ef maður vill ekki halda áfram að vera gift,
verður maður samt að vera það?”
“Hættu þessari vitleysu, ” sagði hann. “Auð-
vitað verður maður að vera það.”
Elizabet andvarpaði, og frændi hennar komst í
hálfílt skap. Hann slepti á henn hendinni- eins og
honum þætti nóg um, og hrukkurnar á enninu á
honum urðu enn dýpri. Eftir kvöldverðinn kallaði
hann á kenzlukonuna inn í lestrarherbergið og lít
aftur hurðina.
“Ungfrú White,” sagði hann, og rykti af sér
nefklemmunum, “Elizabet er orðin stór telpa. Viljið
þér gera svo vel og kenna henni ýmislegt sem hún
þarf að læra?”
“Eg skal gera það undir eins,” sagði ungfrú
White. “Hvað helzt?”
“Nú,” sagði Ferguson hálfvandræðalegur —
“mannasiði svona yfirleitt.” Hann lét á sig gler-
augun varlega úieð báðum höndum. “Elizabet
spurði mig að mjög óviðeigandi spurningu rétt
núna; hún spurði mig um hjónaskilnað.”
“Hjónaskilnað!” hrópaði ungfrj White upp
yfir sig forviða. “Eg hefi gert skildu mína í átta
ár og eg er viss um að hún hefir aldrei heyrt það
orð.”
Hann gaf ekki fleiri skýringar en sagði önugur:
“Kennið þér henni að kvenfólk verði að haga sér
vel.”
Blair hafði afráðið að strjúka og hann hélt fast
við áform sitt með sömu ákefðinni og móður hans
var eiginleg í stærri fyrirtækjum. En vegna þess
að svo erfitt var að ná í peningana varð það að bíða
tvo daga. Borðstofan, þar sem frú Maitland
geymdi peninga sína, var mjög sjaldan tóm. pegar
bókhaldaramir voru þar ekki, var eins og Harris
gæti hvergi verið nema þar, eitthvað að laga til;
eða þegar Harris var í eldhúsinu og Blaif dró
Nönnu, sem altaf var hrædd, inn með sér, þá var
móðir hans þar. Hún tók aldrei eftir honum.
Stundum var hún að skrifa, stundum var hún að
tala við verkstjórann og stundum að prjóna; þegar
frú Maitland hafði ekki annað að gera prjónaði
hún barna sokka handa trúboðsfélaginu að gefa.
Einu sinni þegar Blair kom inn var hún að ganga
um gólf prjónandi, og um leið var hún að hugsa
um eitthvert fyrirtæki. Bandhnikillinn hafði
dott-ið á gójfið og altaf raktist ofan af honum þang-
að til lnin stóð í rauðri bandflækju án þess að vita.
nokkuð af því.
“í hvert sinn sem Blair leit inn í borðstofuna
var hún þar. “Við getum aldrei gift okkur, ” sagði
hann andvarpandi. Og biðin var í þann veginn að
eyðileggja æfintýrið, því Davíð- sem aldrei gat ann-
að en verið að brjóta heilann um alt, var stöðugt að
efast um, hvort það væri gerlegt að giftast Nönnu;
og Elizabet var alveg í sömu óvissunni. t
“En ef mér líkaði nú illa við þig þegar við
erum gift. Robert frændi segir, að þegar maður sé
giftur þá geti maður ekki hætt.”
“pú mundir ekki vilja hætta. Gift fólk þarf
ekki að ganga í skóla.”
Elizabet stundi. “En eg er ekki viss um nema
eg vilji heldur giftast Davíð.”
“Hann fær ekki nema tíu cent á viku, en eg fæ
dollar.”
“Eg held eg vilji helzt ekki giftast, ” sagði hún.
“Mér, þykjir langt um skemtilegra að fara til frú
Todd og kaupa ísrjóma.”
pessi óvissa hafði þau áhrif á Blair að hann var
enn óþolinmóðari með að ná í peninga fyrir ferðina.
Einn daginn rétt eftir miðdagsverðinn stóðu hann
og Nanna skjálfandi við forstofudyrnar. “Eg
skal gera það,” sagði Blair og reyndi að herða upp
hugann, “eg skal gera það.” Nanna ýtti sér fram.
Hún þóttist aldrei vera áræðnari en hún var, nema
þegar Blair átti hlut að máli; nú sagði hún djarf-
lega:
“Eg er eldri og eg ætti að gera það.”
Hún læddist yfir gólfið og staðnæmdist í hverju
spori með öndina í hálsinum til að hlusta;'ekkert
bærðist nema skugginn hennar.
“Talctu þá úr efstu skúffunni,” hvíslaði Blair
á eftir henni; og hún stakk nauðug hendinni ofan í
svarta járnkassannn og tók hadfylli sía af seðlum;
svo flúðu þau bæði án þess að loka skúffunni; þau
töldu peningana uppi í herberginu hennar.
“Við getum ferðast í kring um jörðina,” sagði
Blair frá sér numinn af fögnuði yfir því hvað miklu
þau höfðu náð.
En á síðustu stundu fór öll fyrirætlunin út um
þúfur. Elizabet hætti við að fara. “Eg vil lieldur
fara til frú Todd og fá ísrjóma,” sagði hún. “pað
er betra en að gifta sig. Farðu ekki heldur Davíð.
Láttu Blair og Nönnu fara, en vertu kyr hjá mér.”
En Davíð lét sig ekki. “Mig langar til ag ferð-
ast,” sagði hann. “Eg hefi ferðast heilmikið og
mig langar til að fara kringum jörðina með Blair. ”
(Framhald)