Voröld


Voröld - 10.12.1918, Blaðsíða 3

Voröld - 10.12.1918, Blaðsíða 3
Winnipeg 10. desember, 1918. VORÖLD BIb. S \ I HARÐGEÐJAÐA KONAN SAGA EFTIR MARGRÉT DELAND. j G. Amason þýddi. Eftir þetta fór hún að bjóða Davíð lieim til kvöklverðar æði oft, og þá þegar hann var farinn kom hún stundum inn til Nönnu, eins og hún vonaði að fá úrslita fréttir um að þessi “skynsamlegi ráða- hagur” væri engum vafa bundinn. pegar hún hitti þau saman og heyrði þau minnast á Elízabetu, datt lienni ekki í hug að það stæði í nokkru sam- bandi við fyrirætlanir hennar sjálfrar; en allir aðrir gátu séð til hvers mundi draga með þeim Davíö og Elízabetu. pegar piltarnir höfðu báðir lagt af stað til há- skóalns; hafði Blair trúað vini sínum fyrir því, að traust sitt til kvenfólks væri undir lok liðið fyrir fult og alt. “En samt mun ég altaf elska Elíza- bctu,” bætti hann við. “Henni snýst, ef til vill hugur,” sagði Davíð og reyndi að hughreysta Blair. “Ef henni snýst ekki hugur, þá skal ég aldrei elska nokkra aðra stúlku.” sagði Blair í sorgar- róm. Davíð þagði. peir voru enn á æskuvináttu- skeiðinu og höfðu svarið hvor öðrurn að ástamál skyldu aldrei spilla vináttu þeirra. Davíð hristi höfuðið vonleysislega. “Fyrst því er svo farið,” sagði hann við sjálfan sig, “þá verð ég auðvitað að láta alt afskiftalaust.” Frú Richie hefði orðið yjfirgefin hefði hún vitað að fóstufsonhr sinn hefði komist að þessari einföldu niðurstöðu; hún óskaði þess sízt af ölju, að æskuást Davíðs yrði að föstum ásetningi. Henni þótti vænt um Elízabetu, eins og öllu eldra fólki, sem með henni var, þótt hún væri sltapbráð og reyndi alls ekki að stilla sig, en hún kærði sig ekki um að eiga skapbráða tengdadóttur. Elízabetu aftur á móti geðjaðist ekki að lýtaleysi frú Richie, sem henni var sjálfri um megn að ná, og þess vegna forðffðlst hún nána vináttu við hana. pegar þær hittust fyi’st, fyrir mörgum árum, höfðu þær ósjálfrátl fjarlægst hvor aðra um leið, og tíminn hafði ekki brúað djúpið, sem á milli þeirra var. Frú Richie lét sér þess vegna vel líka, að Davíð, ýmsra ástæða vegna, sá Elízabetu sjaldan nokkur næstu árin. pegar hann var tuttugu og fjögra ára, vár hann langt kominn með læknisnámið, og hún var nærri búin að gleyma grun sínum. Sambandið á milli þeirra var aftur orðið nánara; það hafði yeikst um tíma, eins og æfinlega á sér stað milli mæðra og sona meðan synirnir eru á aldrinum frá seyt.ján til tutt- ugu ára. Davíð og fóstra hans voru árðnir nánir vinir aftur og trúðu hvort öðru fyrir öllu; en samt sem áður var eitt sém henni var hulið. “Hann er alveg búinn að gleyma því,” sagði hún við sjálfa sig og var ánægð yfir því; henni datt ekki í hug að hann myndi þótt hann þegði. Vitanjegar vav Davíð ekki Iengur.bundinn við loforð sitt, því Blair hafði alveg gleymt hinni fyrstu ást sinni. pað eina sem hann óttaðist nú var það að hann. væri hennar ekki verðugur. Ilvað liafði hann, jafn þur og þeygj- andalegur og hann var, að bjóða jafn glæsilegri stúlku? ! Og hún var í sánnleika glæsileg. Hún var ekki sama stúlkan, scm bann liafði þekt, áður, frá því hann var barn, bráð, hispursláus og barnslega ástrík; og hið ganda einlæga viðmó.t, sem hafði komið henni til að halla óboðin höfðinu að öxlinni á leikbróður sínum, var horfið. Ilún vár að vísu enn bráð og hispurslaus, en hún var gjafvaxta mær. Hún var ekki fögur í neinum öðrum skilningi cn þeim að hún var ung; og æskan cr ávalt fögur. Hún var há og grönn og hafði svipaðan litblæ og ljós- rauðar rósir; augabrúnirnar*voru beinar og fallegar og undir þeim voru undarlega glampandi augu, sem urðu oft hvöss—djúp og dökk augu, sem oft höfðu dreymandi blæ eftir að Davíð kom heim. pað var engin furða þó að vesalings Davíð, sem JkRaf átti bágt með að koma fyrir sig orði, væri á mn’i vonar og1 ótta í nærveru þessarar lífsglöðu stúiku. En hann lét ekki fóstru sína vita af því, og hún for smám saman að sjá sjálf, hvernig í ölíu lá. Ósjálf^átt var það á vitpnd hans, að hin blíðlynda og geííprúða frú Richie gæti ekki skilið Elízabetu og þvi síður fundið, eins og hann fann, hinn ein- keúnilega yndisleik hins blíða, bráða og ótamda skaps hennar., Nanna Maitland skildi hana ekki heldur; og samt ópnaði Davíð hjaifa sitt fyrir henni, sem var svo góð, svo ófrumleg, og sem aldrei gat skilið neitt, sem hún gat ekki þreifað á. Hún var mjög hlutekningarsöm, og þar sem hún var fyrir löngu hætt að hugsa um að eignast Elízabetu fyrir mágkonu, ýtti húri undir Davíð með að tala V um hajia. í hcilt ár að minsta kosti áður en frú Maitland ákvað með sjálfri sér hinn “skynsamlega ráðahag” fyrir stjúpdóttur sína, hafði Davíð komið til Nönnu í hvert skifti sem hann kom heim aðeins 0 til þess að segja henni frá vonum sínum eða vonleysi. Og það vac oftast vonleysi, því honum fanst Elíza- bet vera eins kvikul og vindurinn. “Hún er—nei hún, er ekki,” var hann vanur að segja við sjálfan sig, og svo leitaði hann frétta hjá Nönnu, sem hafði heyrt ýmislegt í trúnáði hjá Elízabetu, og sem var vön að hughreysta hann svo ákaft, að hann varð vongóður á ný. pegar loksins hann áræddi að fá að vita vissu sína, var frú Maitland orðin fullráðin í að cb’aga það ekki lengur að ná í hann handa Nönnu. “Eg ætla að tala við frú Rilhie um það og gera alveg út um það, ” sagði hún við sjálfa sig’. “Til hvers er að vera að draga það lengur?” En r(étt áður en hún hafði tíma til að tala við frú Richie—Davíð var heima í miðsvetyarfríi—kom nokkuð fyrir, sem tók af henni ómakið. Davjð hafði boðið Elízabetu út á skemtigöngu og hún hafði þegið það, án þess samt að láta á sér finna, að sér þætti vænt um. pau gengu niður Sandusky stræti í áttina til árinnar og yfir gömlu brúna. pau staðnæmdust til þess að heilsa upp á gömlu frú Todd, sem gægðist út á bak við rauðu blómiri í glugganum á veitingasalnum. Elízabet tók gamla spauginu um fallega stúlku og pilt.frem- ur þurlega, en Davíð brosti af ánægju og um leið og hann fór út greip hann fast utanum mittið á henni. Frú Todd skrækti dálítið, en var mjög ánægð. “Já, þið eigíð vel saman, það segi ég satt,” 'sagði hún; og Davíð varð svo glaður við, að hann laumai sanr anbrotnum bankascðli í lófa hennar. “pið ættnð að fá'ykkur ísrjóma,” sagði frú Todd, fleðuíega; “það þarf að kæla þetta heita blóð. ” I “Ó, frú Todd, hún er köld og ég þarf ebki ís- rjóma,” stundi Davíð í eyra hennar. “Nei, hættu nú alvég!! Hefirðu ekki augun ojiin ? parna bíður hún eftir þér alveg eins og hún mcgi ekki af þér sjá—hún getur ekki án þín verið.” var bæði blítt og gletnisfult. Hann hljóp til hennar eins og örskot og stamaði einhverju út úr sér, sem hann vissi ekki hvað var. Hún var rjóð út undir eyru og hló og bað hann að hætta. “Við erum á alfara vegi, Davíð, hættu, hættu!” “Að liugsa sér að þér skuli þykja vænt u. i mig!!” sagði hann lágt. Fagnaðarljóminn á and- liti hans hafði svipuð áhrif á hana og vín; sál lienn- 'ar talaði djarflega út úr augum liennar. “pykja vænt um?” ságði hún. “Eg sem var dauðhrædd um, Davíð, að þú mundir'ekki segja neitt.” Varir hans skulfu. Hann gat ekki komið app einu einasta orði. En Elízabet réði varla »við sig fyrir kæti. Alt í einu varð hún alvarleg og spurði: “Hvað skyl&i fóstra þín segja? Hún kærir sig ekki mikið um mig.” “Hún elskar þig, Elízabet! Ilvernig gætí hún komist hjá því? Hvernig gæti nokkur annað en elskað þig?” “ )>nh er skap mitt sem gerir það,” sagði hún og stundi; mitt óttalega skap. Auðvitað meina ég aldrei neitt af því sem ég segi, og ég skil ekkert í að fólk skuli taka það nokkuð til greina; en það gerir þaö. 1 síðustu viku kom ég aumingja ‘Kirsiberjakökunni’ til að gráta. Húri hefði átt að láta sér standa á sama—hún þekkir mig. Eg ér óumræðilegur skapvargur, Davíð,, eins og þú sérð, þegar ég' hryggi gömlu ungfrú White, sem er svo góð. En ég ætla-nú að gæta að mér að reiðast ekki framar meðan ég lifi. Ég ætla að verða góð, eins og fóstra þín.” Tár stóðu í augum hennar. “Frú Richie er svo góð að ég er nærri því hrædd við hana. Ég viJdi að hún væri vónd, eins og ég. Hvað eigum við að gera,, Davíð, ef hún gefur eklri samþykki sitt?” Jlún gei'ur samþykki sitt,” sagði hann hlægj- andi, og bætti svo við með hinni barnslegu eigin- girni æskunnar. sem treystir öllu; “þú veizt að- það eina, sem mamma óskar eftir, er að ég verði ánægð- ur. En læturðu þér koma.til hugar að það stæði ekki alveg’ á sama þó að hún vildi það ekki? pii ert mín og ekkert í heiminum getur tekið þig í burtu frá mér. ” “Ekkert,” hvíslaði hún. “Og, Davíð, eins og allir, sem einhverntíma ‘petta. er Davíð flýtti sér á eftir Elízabetu, sem. var kom-: hafa elskað bauð örjögunum byrginn. in út að hliðinu og beið þar eftir honum, hvort sem [órjúfanlegt Elízabet ” það var af því að hún mátti ekki af honum sjá, eða j vegna þess að hún kunni ekki við að fara á undan Órjúfanlegt, Davíð. henum. pegah þau fóru fram hjá brúartollshúsinu 4 “Hún ei’ altaf elskuleg, blessuð kerlingin,” í leiðinpi heim, fór hann frá henni, hljóp upp gotuna sagði hann. °8' bankaði á gluggann, og þegar frú Todd gægðist jbrosandi út á milli blómanná, kallaði hann: “Ég Eg hekl þu balir kyst hana, sagði Elízabet. ;]iefi fengið hana!” Og hin gamla glaða rödd kall- Eg faðmaði hana. Hún sagði nokkuð, sem mérif1^i á móti: “Hamingjunni se lof!” þótti vænt um. ” Davíð sagði fóstru sinni frá öllu um kvöldið. Hann var svo hrifinn af hinni óvæntu, ástúðlegu hreyfingu Elízabetar í rökkrinu á brúnni að hann gat ekki fundið nokkur orð til að lýsa því. En hún hafði fundið—hvað mikilli geðshræringu hann var þegar kossinn brann á vörum hennar og þurfti ekki að heyra nein orð. Hann var enn þögull þegar hann var kominn heim og seztur í sófann hjá fóstru sinni. Hann hallaði ljóshærða höfðinu að höfði hennar ofurlitla stund og lagði handlegginn yfir um hana; svo sagði hann henni frá því sem gerst hafði. Hún þagði ofurlitla stund; þegar hún tók til máls var röddn óstyrk. “Hvenær gerðist það?” “ í dag,sagði liann. Og þegar hann var byrj- aður að tala um það, hélt hann áfram; eins og hann wrætti til með að segja henni frá öllu. “Eg get ekki áttað mig á því enn þá, þó að ég hafi yitað það síðan klukkan fjögur. ” Frú Ridiie hló, svo stundi hún. “Ég er nátt- úrlega ánægð, ef þú ert liaminbjusamur; en—ég vona að hún sé nógu góð lianda þér, drengur minn.” Hún fann titring fara um hann, þar sem hann sat við hliðina á henni. “Nógu góð fyrir migþ Mamma, hún er full- komin! Hcldurðu að ég viti það ekki? Ég hefi þekt hana nærri því alla mína æfi, og ég segi það satt, að hún er fullkomin. Hún er eins góð og þú ert, og hún sagði sjálf í dag, að þú værir alveg galla- laus. Já, mér liefði aldrei dottigð það í hug, að ég gæti sagt um nokkra aíp'a konu, að hún væri eins góð, eins clskuleg og flekklaus og’ þú ert. ” “Blessaður hættu þessu, Davíð.” Davíð heyrði ekki það sem hún sagði. “En ég get sagt það nm Elízabetu. Ég er milcið ham- ingjubarn. Eg hélt að Blair mundi ná í liana. Hann cr svo ágætur piltur og árans mikið kvenna gull! Og hann getur talað; það stendur ekki alt í honum, eins og í mér. Að hugsa sér það að hún sfcyldi vilja líta við mér, þegar hún gat, fengið hann, eða hvern annan, sem hún vildi. En hálfskammast mín fyrir að taka hana frá Blair þogar hann er fjar- verandi. Hann .hefir ekki séð hana í hér um bil tvö ár. ” » "v “Máske að þú viljir slá því á frest þangað til hann kómur licim óg gefa honum tækifæri aftur,” sagði frú Richie. Davíð brosti “Nei, ég held nú síður. Ó. mamma, liún er eitthvað—eitthvað svo undraverð! Stundum langar mig til að tala við þig um liana. Ég held að enginn skilji hana alveg til fulls nema ég. En að hugsa §ér það, að henni sknli þykja vænt um mig! Að liugsa sér að tvæb slíkar konur sem hún Elízabet,- sem vel gat ímyndað sér hvað það liefði verið, breytti umtalsefninu, og fór að tala um hvað landslagið væri fallegt. pað hafði snjóað nóttina áður og snjórin lá eins og hvít voð yfir ökrunurii; vegurinn, sem Davíð valdi, lá með fram læk, sem rarin suðandi á milli ísskaranna, sem voru meðfram báðum bökkum; hér og þar hafði grein, sem beygðist ofan að vatninu, fest angana í ísnum; hér og þ'ar hafði ísinn orðið straumnum yfirsterk- ari og þar máttí heyra lækjamiðinn, eins pg kvart- andi rödd undir ísþakinu. Davíð fanst allur heim- urinn vera fagur eftir að frú Todd háfði sagt hon- um að opna áugun. ' “Manstu eftir því að við yorum vön að okkur á sleða niður hæðina hérna, Elízabet,” ságði Davíð. Hún leit á Iririm, rjóð í framan af kuldanum, og kinkaði kolli. “ Já, ég man vel eftir því. pú varst vantir að draga sleðann upp aftur fyrir mig.” pað var bvrjað að rökkva. pau stóðu kyr á brúnni ofurlitla stund án þess að segja nokkuð og’ Irorfðu niður í ána. Einu sinni eða tvisvar gekk einliver framhjá, leit á þau, juir sem þau stóðu og Kteddust fram á liandriðið, undrandi með sjálfum sér yfir því hvað heimskulegt það væri, að standa þar í kuldanum og’ horfa ofan á ísinn í ánni. En Davíð og Elízabet sáu ekki þá sem fram hjá fóru. Vatnið streymdi áfram ólgandi og stórar íshellur, sem flutu með straumnum, riðluðust og skullu hver á aðra með lágu gnauðandi hljóði. Stundum rakst ein þeirra á tréstöpul undir brúnni, og þá skalf brúin öll, en hellan muldist í suridur og' hrúgaðist saman á ísskör, sem var föst við stöpulinn og skag’- aði upp í strauminn. Áin var gul af leir, sem grugg- renna a^}st upp f ]0ysingunni uppi á milli hæðanna. Sólin var að síga í brimleita móðu á bak við hæðirnar, rauð eins og' geysistór fægður koparskjöldur. Síð- ustu geislar hennar skinit á jakaraðirnar og lögðu nærri því óslitna silfurhvíta brú á milli bakkanna.- “Eg held ég hafi ekki gleymt neinu, sem við gerðum. ’ ’ » Hún hætti Strax aftur að tala um þau sjálf og sag’ði: ‘ ‘ pað er slæmt að Blair skulj leiðast svona mikið hér; það er fjarskalega cinmanalegt fyrir Nönnu án hans.” \ “Ilún hefir þig sér til skemtunar; og hvernig gctur henni þá leiðst?” “Hvað er cg í samanburði við Blair?” Hún dró ört andann og augun ljómnðu, en hann sá það eklti; hann þorði ekki að líta á hana. “pú ert mér alt, ” stundi hann upp. Hún þagði. “Elízabet, heldurðu að þú gætir látið þér þykja ofurlítið vænt um?”- Hún leit undan og sagði ekki orð. pað fór titringur um Davíð.” pað er búið með það alt, ” sagði hann við sjálfan sig; en um leið og hann sagði það var lítil skjálfandi hönd rétt út til hans. “Davíð, ég er ekki nógu góð, það er alveg satt, ég cr þáð ekki.” Allur ótti og efi livarf á einni svipan, og hann varð svo forviða, að hann stóð grafkyr og varð fölur í framap. “Hvað, þér stendur ekki alveg á sama um mig? Nei, það getur ekki verið. Ég vet ekki trúað því. ” ’ “Nú, jæji. ég skal láta mér standa á sama um þig, cf þú vilt þaö heldur,” sagði hún glaðlega og gekk í burtu frá honum. Hann stóð eftir stein- hissa. Svo leit hún um oxl’til hans. Augnaráðið “Mig langar til að segja þér nokkuð, Elízabet,” tók Davíð til máls; “ég stóð hér og horfði á fleka, sem kom niður eftir ánni, kvoldið sem Blair sagði mér, að liann og þú”------ “Minstu ckki á það,” sagði hún með hrolli. “Eg skal ekki gera það,” sagði hann, blíðlega. “pú varst barn þá. Eg ætlaði ekki að minna þig á það. Ileldurðu að ég skilji ekki? En mig lang- aði til að scgja þér, að það var þá, fyrir átta ái’um, þegar ég var bara drengur, sem ég fann að ég”---- Hann hætti alt í einu. Hún leit á hann þegjandi, og hneigði höfuðið. “Og ég liefi aldrei bréyzt síðan,” sagði hann. Ég stóð héi’na og studdi mig við handriðið, eins og nú, og mér leið svo illa.” Hann hló ofurlítið. Eg vissi ekki hvað að mér gekk; eg var svo ungur þá. En—rómurinn varð alt í einu mjög þýður—ég fékk fljótt að vita það. Kona, sem sat á flekanum, horfði upp til mín. Húri hélt á litlu barni. pá vissi ég að ég elskaði þig.” Hún fann til ósegjanlegrar gleði við þessi orð, sem vqi’u þrungin af lögrnáli lífsins. Hún gat ekkert sagt, en alt í einu bevgði hún sig niður og kysti liandriðið, þar sem hann sagði, að hendur sínar hefðu hvílt. x Davíð varð hverft við og horfði alt í kringum sig í hálfdimmunni, en sá engan. Svo lagði hann liandlegginn utan um hana, til þess að hvíslá' að henni einu prði. Hann kysti hana mjúklega á vangann. Eitt augnablik var eins og hún færð ist frá honum, en svo, skyndilega, eins og alda, sem hnígur hægt að ströndinni aftur, féll hún í faðm hans og varir þeirra mættust.... og þú skuli láta sér ant. um mig!” Hann tók hönd hennar og kysti hana. “Mamma,” sagði hann, og' það var eins og hann ætti erfitt með að segja það sem. hann vildi seg’ja, “mamma, mig langar til að segja þér nokkuð, nokkuð, sem þú getur ckki skilið hvaða þýðingu hefir fyrir mig: ég Kefi aldrei kyst nokkra konu nema þig þangað til ég kysti hana. ” “Æ, Davíð, segðu ekki meirg, ég get ekki þol- að það. Og ef þú skyldir nú ekki verða ham- ingjusamur með henni?” ‘ ‘ Ekki hainingjusaimir ? ’ ’ Hann þagnaði. Fyrsti kossinn brann enn á vörum hans og hann fann enn þá einhverja ljúfsára tilfinningu leggja um sig af honum. “Mamma, ” sagði hann, og röddin varð ofurlítið hás, “ef annaðhvort hún eða ég dæi í kvöld, þá hefði ég að minsta kosti notið nógrar sælu þessar fáu klukkustundir til þess að gera, lífið þess vert að það sé lifað.” “Ástin er ekki eintóm hamingja,” sagði hún. Davíð þagði ofurlitla stund, svo sagði hann undur þýtt: “pú ert að hugsa um—um litla. drenginn þinn, sem dó. ” (Framhald) Ingólfur Kristjánsson I. Að gTöf þinxi, hálf-frosin, haustkveðja flögrar, í hendingu skilnaðar brag, Og stillir þar strengbrotið lag— pví viðleitnin viðkvæmni ögrar. Hve náskyld er mann sú (meinbogna) lína? Sem miðar, þó tímans í hö/, En endar við útför og gröf, Er eðli vort ávalt að sýna. II. W ' ;y. . ; En hvernig var það nú, minn kæri Æ komst þú hér erindislaust? Sem blómið, er blómstrar um haust? Sem á ekkert undanfæri fi.i-.--r ’-s. Ef svo hefir verið, þú sýndir Oss sannleikans eilífa dóm— pú bliknaðir rétt eins og blóm,— En tilveru þinni ei týndir. 3g® Jakob Jónsson.

x

Voröld

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Voröld
https://timarit.is/publication/221

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.