Alþýðublaðið - 18.01.1964, Blaðsíða 15

FtHE TKAIN FPOM THE U55R
ONE THINö STEVE POEÍ KOT
líNOW ABOUT— 1N HIS HOTEL
poaVi AT THIS MOMENT... C"
X'M UNEASV ABOUT i
THIS PEAL- X PON'T
KNOW ENOUöH ABOUT
THE PEOPLE X'LL BE
TRUSTINö WITH HIS
NECR—ANP MY OWN
STOPS AT THE BORPER-WHICH
IS ALL THE WAY ACROSS TOWN
FEOAA THE AlR STRIP WHERE
JL. X AM TO BE WAITlNö... „j
THE JOlNT PORTHAT
r PAY WHEN THE
) SCIENTIST MARES
U HIS BREAK AWAY
E, FBOM THE REPS.1
r AT LEAST P£KA
LAMBETH IS TUCKEP
IN fOR THE MOMENT.
—ANP I'M SAFE BE-
r HINP MARK LEEF'S
A~, FACE-----, __ I
f Hann hló. — Fyrst vil cg fá
1 að vita dálítið.
— Hvað þá?
— Viltu giftast mér?
í — Ó, Jasper. Ég hélt, að það
væri löngu ákveðið. Ertu búin
að gleyma því, sem við urðum
sammála um í skólagarðinum í
Tellinge fyrir fjórtán árum?
— Þá varst það þú, sem
baðst mín.
— Og þú sagðir já.
Þau kysstust og þrýstu sér
hvort að öðru.
— Ég lieyri hjarta þitt slá,
— Og ég þitt, Jasper.
— Það slær vegna þín, og alls
þess dásamlega, sem bíður okk
ar í framtíðinni.
— Lítið hús, með rauðum
gluggatjöldum ....
Sólskin.
— Og garður með stórri gras
flöt, sem börnin okkar ge.ta leik
ið sér á og hlegið í sólskininu.
— Dreng sem skal heila Arno
eins og faðir hans.
— Og stúlku sem á að heila
Helena eftir móður þinni.
Þegar þau voru orðin rólegri,
var komið að Jasper að segja Be-
ötu fréttir.
— Ég er að semja söngleik,
sagði hann. — Ég fékk hugmynd
ina að honum í sumar, sem leið,
og nú hef ég snúið mér til leik
liússtjóra eins hér í Kaupmanna
iiöfn. Það er ekkert ákveðið enn
þá, en nú er rithöfundur nokkur
í Ordrup að skrifa textann.
— Og þú hefur samið lögin.
En hvað þetta er spennandi. Hve
nær heldurðu að þú verðir buinn
með þinn hluta af viimunni?
— Ég er raunveru.lega búinn.
Það er kominn texti við öll aðal-
lögin, og einhverja næstu daga
verður afráðið, hvort leikurinn
verður sýndur eða ekki. Það hef
ur líka komið til tals, að leikur
inn yrði kvikmyndaður.
— Kannske verður þú ein-
hvern tíma frægur, Jasper.
— Það skiptir mig engu, svar
aði hann. — Mig langar aðeins
til að geta unnið að því, sem ég
hef áhuga á . . . ekkert annað.
Hann horfði alvarlegur á hana.
— Annað hvort sigra ég, eða ég
bíð ósigur, sagði hann. — Ef ég
bíð ósigur, ætla ég að halda á-
frarn með námið og verða mála
flutningsmaður. Mig langar bara
ekkert til að verða lögfræðing-
ur. Lögfræðingur verður að
stunda atvinnu sína í borg
eða að minnsta kosti einhvers
staðar í nágrenni borgar. Mér
leiðist að búa í borg. Ég vil búa
uppi í sveit. .. • <f■'
— í húsi umkringdu fögrum
garði, þar sem þú getur setið og
.töfrað tóna úr kvöldblænum?
Einmitt. Ég vil ekki verða
Jasper Lange, lögfræðingur, við-
talstimi 9—4. Ég vil verða
— Ég veit það, greip hún fram
í fyrir honum. — Þú sagðii- mér
Það einu sinni þegar við vorum
að íæða framtíðina í skólanum.
Þú vilt vera Jasper . . . bara
Jasper . . .
1 Hann faðmaði hana að sér._______
Já, brosti hann. __ Bara Jasp-
er. Kvæntur Beötu Sandby
þar til dauðinn aðskilur okkur
Næsta morgun vakti Helena
Beötu. — Helena var nýbúin að
EIMSKIP
tala við Hugo Henriksen í síma_.
— Ég hef slæmar fréttir að
færa þér, sagði hún við dóttur
sína.
— Er það nokkuð viðvíkjandi
pabba?
— Nei, það er Kim.
— Kim?
— Já, honum var ekið á sjúkra
hús í gæf, hættulega særðum af
skoti í brjóstið.
uiiiiiHiiiiiMiiiiiiiiiiiiuuiimimiiiniiiiiiiiiiiiiiiMflÍMa
mamma? Er hann í lífshættu?
— Já, Beata. Læknarnir eru
mjög áhyggjufullir. Hann var
skorinn upp, skömmu eftir að
komið var með hann á sjúkrahús
ið, en var þá þegar orðinn afar
máttfarinn vegna blóðmissis.
Beata reis upp í rúminu, og
tárin treymdu niður kinnar
hennar. — Ég ætla að flýta mér
að klæða mig, og fara til sjúkra-
hússins, Ef Kim er að deyja, vil
ég fá að vera hjá honum.
Helena reyndi að hugga og róa
Beötu, en árangurslaust. Beata
gat. ekki haft taumhald á æsingu
sínni. Hún klæddi sig í flýti,
gleypti í sig brauðsneiðar, sem
móðir hennar smurði handa
henni, og ók svo til sjúkrahúss-
. ins, sem Kim lá á.
Hugo Henriksen stóð við
glugga í s júkraliússganginum.
Hánn heilsaði Beötu, dapur í
bragði.
henni. Andardráttur hans var
veikur og óreglulegur.
Þegar Beata kom aftur út á
gang, spurði hún föður sinn
hvort hann væri búinn að tala
við lækninn.
Hugo Henreksen kinkaði kolli,
og studdist þyngslalega við staf
sinn.
— Hvað sagði hann, pabbi? Er
einhver von um að Kim komist
yfir þetta?
— Læknarnir gera allt, sem í
þeirra valdi stendur, Beata. Allt
er nú undir því komið, livort
Kim tekst að halda lífi næstu
sólarhringa.
Sama morguninn og Beata fékk
hinar hræðilegu fréttir af Kim,
fékk Jasper bréf frá leikliús-
stjór.anum, sem hafði söngleik
hans undir höndm. Leikhússtjór
inn skrifaði, að hann hefði ákveð
ið að setja söngleikinn á svið,
væri ákveðið að frumsýna liann
Framhald af 3. síðu.
þjónustu félagsins í 25 ár cða
lengur.
Ávarpi sínu lauk Einar B. Guð ,
mund son með þessum orðum:
„Við íslendingar höfum um ald-
araðir deilt um margt og stund-:,
um svo hart, að tír hófi hefur ver .
ið. Fyrir rúmum aldarfjórðungi
sagði eitt af góðskáldum okkar,
Jón Magnússon, þessi orð í kvæð
inu „Frelsi".:
„Litla þjóð, sem átt í vök að
verjast,
vertu ei við sjálfa þig að berj-
ast.“
Við byggjum ægifagurt land, og
allir viijum við heill og heiður
hinnar íslenzku þjóðar. Barátta
þjóðarinnar fyrir bættum lífs-
kjörum hefur verið ströng og erf-
ið, og svo mun verða um langa
framtíð. j:
Við erum svo fáir, að við verð
um að gera okkur ljóst, að sam-
heldnj og samhugur er olckur lífs
- nauðsyn. Og íslendingar hafa sýnt
að þeir geta staðið saman sem
einn maður. Þannig var það, er
Lýðveldið var endurreist 17. júní
1944 og þannig var það, er Eim-
skipafélag íslands var stofnað 17.
janúar 1914.
Einar Benediktsson segir í stór
brotnu kvæði:
„Þegar býður þjóðarsómi,
þá á Bretland eina sál“.
Það er ósk mín til íslenzku þjóð
arinnar, að við getum ávallt sagt
með sanni:
Þegar býður þjóðarsómi, þá á
íslaud eúia sál. ;
(Fréttatilk. frá Eimskipaf. fsl).
tlllllllllMUIIIIIIIMIIIIMIIIIHHMllNIIIIIIIMiMHIIIIIIIMM
Beata æpti upp yfir sig. Hei-
ena hélt hikandi áfram: —. .í
raun og veru veit enginn, hvern
ig þetta skeði. Garðyrkjumaður-
inn, sem býr fyrir ofan Kim,
hafði heyrt skothvelli í gær-
kveldi. Hann heyrði, að hvellur
inn kom frá íbúð Kims, svo að
liann hljóp niður og barði að ctyr
um. Faðir Kims kom og opnaði
fyrir honum. Hann var drukk-
inn, og með byssu í hendi. Þegár
garðyrkjumaðurinn gekk inn í
stofuna, fann hann Kim liggj-
andi á gólfinu — og það blæddi
úr sári í brjósti hans.
Beata greip andann á lofti. —
Hvernig líður honum núna,
— Hvernig líður honum,
pabbi?
—— Ekki vel, elsku, stúlkan
min. Vesalings pilturinn. Hann
~nær sjaldan meðvitund, en þá
sjáldan hann nær henni, þá hróp
ar hann eitthvað í örvæntingu,
, sem enginn skilur.
— Fæ ég að fara inn til hans,
páhbi?
— Jú, en bíddu aðeins. Hjúk
runarkonan kemur bráðum. Það
jer-betra, að hún fylgi þér inn.
Fáeinar mínútur liðu, svo kom
urig hjúkrunarkona til þeirra og
vísaði Beötu inn til hins sjúka.
: J3ug° Henriksen varð eftir úti
á ganginum.
Beata nam skelfingu lostin stað
ar við rúmið. Var þessi náföli
og máttfarni ungi maður í rúm-
inu Kim?
— Kim, sagði hann lágt. Hú
fékk ekkert var. Kim lá með lok
úð augu og andlit hans snéri frá
— Ég er óhultur fyrir Deku Lambeth í
bili og get leynzt bak við andlit Leefs flug
stjóra. Það kemur eitthvaff til meff aff ganga
á þegar vísin damaffurinn flýr.
Lestin frá Sovétrikjunum stanzar við
landamærin. Þau eru alllangt frá flugvell-
inum, þar sem ég muu bíffa.
— Mér lízt ekkert á þetta. Ég þekki þetta
fólk ekki nógu vel, sem ég verff aff treysta
fyrir lífi vísindamannsins og lífi mínu.
Stebba grunar ekki hiff minnsta hvaff nú
á sér staff I hótel herbergi hans. f
ALÞÝÐUBLAÐIÐ — 18. janúar 1964 |,5
— Þiff báðuff mig um aff kyssa ykkur góffa nótt.
/5/2