Alþýðublaðið - 24.01.1964, Blaðsíða 15

THERE! ÆfflVE PCNEY..AMD THEEE 15 A ONE-TD
rr AúAlN! I A/A LI5TEP S!X->'EAE JAIL PENALTY nol
AS AN C'FRCER OF THE AXYCNE WHO INSULTS A
OFFICIAL TuRfclSH C5CV- ÚCVEENMENT OFRCIAL-O
, EENA1ENT-CWNEP AIR- A JE3PAPPIZES HIS HONOP
v------ LWE...-----_____________________—
PEKA. you'vs SEEN \ THEN IF XOU'RE
T00 /VVANY LATÉ AVCVIESXTOO OLP TP FLX
ON T-V ! DIP ITEVE* WHAT PlðHT PO
OCCl'K 10 VOU THAT X / YOU HAVE RISK-
/VUIST Vi'B MY HAIR Tð / ING PEOPLE'S „
tessf HOLP A\y J03?*-<lW/ lives ? J
■ .. - -v i don't fcfciow
WHAT ypu ARE
CAPT. MARfc LEEF, FAMINö,.BUT IT
yoL'2E A 310 FAfcE , MUST BE IMPOR-
^ \ TANTFOfc yoUTO
VíJBSa V »i>& hair
1. KAFLI.
Ég var í París, þegar Norma
Delanay dó.
Mig langaði til að reyna að
verða rithöfundur, og þegar ég
sagði móður minni frá þeirri á-
kvörðun minni, sagði liún: ____
Hithöfundur? Ó, Nickie, ástin
mín. Nítján ára gamall. Það er
heldur ungt, finnst þér ekki?
Jæja, hvers vegna ekki? Ung
augu erú svo skarpslcyggn. Ju,
þetta er dásamleg
skalt fara til Parísar. Þar eru
beztu bækurnar skrifaðar.
Pam, Gino og jafnvel Hans
frændi mótmæltu, og sögðu að
ef ég væri yfirleitt fær um að
skrifa skáldsögu, hlyti ég að
ná sama árangri í Suður-Kaliforn
íu, og Pam tautaði eittlivað um
ólióf og öfgar. Auðvitað tókst
þeim ekki að hafa nein áhrif á
mömmu. Ég veit ekki til að
neinum hafi nokkru sinni tekizt
það. Því meira sem hún liugsaði
um mig sem Parísar-skáld, því
gagnteknari yarð hún af hug-
myridinni.
— Vinstri bakkinn . . . La
Vie de Bohemc . . . ÐáliUð gam
aldags, en nauðsynlegt fyrir
þroska ungs manns. . . .
Næsta dag ók hún mér á flug
völlinn klædd níðþröngum sam
lestingi, sem minnti helzt á nátt
íöt, og konunglegum minkapelsi
Hún grét dálítið, kyssti mig af
mikilli blíðu og gaf lotningar-
fullum flugfreyjunum eiginhand
laráritun. — Vertu góður strák
ur, Nickie, ástin mín. Skrifaðu
afburða bók, en vertu fljótur að
sknfa hana, því óg mun sakna
þín svo mikið. En hafðu ekki
of mikið af lýsingum í henni:
„Hvoifþak Sacre Coeur flýtur
eins og sápufroða yfir húsþökum
um í kring . . . gamlar konur
með beigvetlinga, að selja kast
aníuhnotur . . . « Uss, þraut-
leiðinlegt.
Tveimur dögum síðar var ég
seztur að í íbiið, sem leit úr fyr
ir að vera nægilega bohem-leg,
með útsýni yfir Luxemborgar-
garðinn. Einn af hinum öteijandi
frönsku aðdáendum mbmmu
liafði útvegað mér þetta hús-
næði. í næstu viku, hitti ég
Monique i Café de Flor. Moni-
Que var sammála mömmu um
það, að beztu bækumar væru
skrifaðar í París, en var þar að
auki sannfærð um það, að þær
væru aðeins skrifaðar a£ mönn
um, sem hefðu stúiku eins og
liana til að hressa upp á anda-
giftina.
Það tók hana ekki langan
tíma að sannfæra mig, því að
Monique hafði í raun og veru
eins hvetjandi áhrif og nokkur
frönsk stúlka getur haft. og
nokkrum dögum seinna var ég
búinn að steingleyma þeirri
skoðun minni, að rauðhærðar
stúlkur frá Kaliforínu væru einu
aðlaðandi konurnar í heiminum.
Ég er hræddur um, að ég hafi
þá líka verið farinn að gleyma
framtíðarhlutverki mínu sem rit
liöfundur, þvi að þegar maður
var með Monique fann maður svo
ótal mörg önnur og skemmtilegri
viðfangsefni fyrir andagiftina.
Þannig voru þá kringumstæður
mínar, þegar Norma Delanay dó.
Við Monique vorum á leið í
kvikmyndahús til að sjá nýja upp
töku af gamalli mynd, sem
mamma hafði leikið í á fyrstu
dögum sínum í Hollywood. Mað-
ur, sem gekk framhjá okkur hélt
á kvöldblaði, er liaim var að
lesa í. Ég gægðist yfir öxlina
á honum, og leit á fyrirsagnirn-
ar. ELn þeirra hljóðaði svo:
Norma Delanay finnst látin á
hinu glæsilega heimiii sínu í
Beverly Hills.
Ég ætlaði að kaupa mér blað,
og lesa nánar um þetta, en
Monique var hrædd um að við
kvæmum þá of seint í kvikmynda
húsið.
— Missa framan af mynd með
hinni stórkostlegu Anny Hodd,
bara vegna þess að emhver léleg
uppgjafa stjarna hrekkur upp af?.
Norma Delanay? Hvepjum stend
ur ekki á sama um hana nema
stúlkum í amerískum gistihús-
um.
Þó að ég væri að vísu ekki
roskin þjónsiustúlka í amerísku
gistihúsi, þá stóð mér ekki á
sama. Ég harmaði hana ef til
ekki mjög sárt, vegna þess að í
öllum þeim Hollywood.samkvæm
um, sem ég man eftir, var Norma
Delanay, sem hafði séð banda-
rískum bíógestum fyrir „sexi“ á
árunum 1940 — 46 eða þar um
bil, vön að ná þeim árangri í
dry-Martini drykkju sinni að hún
valt á milli og í einkasundlaug
arnar. Svo greip hún mig venju
lega í faðm sinn og kurraði: __
Litli Niekie, hennar Anny Rood.
Er hann ekki dásamlegur. Ég
gæti étið hann.
En þrátt fyrir allt, var Norma
fyrsta manneskjan, sem ég hafði
þekkt, sem hafði dáið, og sem
rithöfundi fannst mér að þetta
ætti að vera þýðarmikið fyrir
mig. Þar að auki höfðu Norma
og maður hennar haft mikið
saman við mömmu að sælda upp
á síðkastið, og mér fannst að
þetta myndi á einhvern liátt
koma til með að snerta mig.
En Monique sigraði, og við
keyptum ekki blaðið/ Brátt sát-
um við inn í kvikmyndahúsi, sem
var svo forgyllt og þakið alls
kyns styttum, að það leit helzt út
fyrir að Madame Du Barry hefði
notað það sem húsnæði fyrir
svallveizlur sínar. Myndin sem
við sáum, hét Eyðimerkurvindur
inn. Það var fyrsta myndin, sem
mamma lék í í Bandaríkjunum.
Það var fyrir átján árum, ári
eftir að hún lék í frönsku mynd
inni, sem hafði lyft henni til
frægðar úr — það er bezt að
horfast í augu við staðreyndir_
göturæsinu. Þá var ég nákvæm
lega 16 mánaða.
Ég hafði aldrei séð Eyðimerk
urvindinn. Mamma var ekki ein
af þeim,: sem neyddi mann til
að dást að gömlum sigrum sin-
um. Hún lifði of mikið fyrir líð-
andi stund til þess. Meðan Moni-
que stundi af hrifningu yfir feg
urð mömmu, og þrýsti -sér stund
um að mér til að minna mig á
liversu ánægjulegt hið nýja líf
mitt væri, horfðl -ég á mömmu
og hugsaði um dauða Normu.
Mér fannst það dálítið óþægi
legt, að mamma á hvíta tjaidinu,
sem átti í erfiðleikum með að á-
kveða hvort hún ætti að gerast
nunna eða halda áfram að vera
auðug, leyndardómsfull kona frá
Belgrad með æsandi söngrödd,
skyldi vera nákvæmlega eins og
sú móðir, er ég kvadi á L. A.
flugvellinum. Mamma trúði ekki
á ellina, og hún hafði ekki
breytzt hið minnsta, jafnvel elcki
hinn óviðjafnanlegi framburður
liennar á ensku, sem menn deildu
um hvort væri svissneskur eða
upprunninn í Balkanlöndunum.
Hún hafði alltaf haft þá ónafn-
greindu töfra, sem gerðu hana
að nokkurs konar helgisögn. í
hvert skipti og hin stóru, töfr-
andi augu hennar litu undan ó-
viðjafnanlegum augnahárum á
hetju myndarinnar og sviptu
hann ráði og rænu, virtust mér
þau einnig segja: Ég veit, hvað
þér er fyrir beztu, góði minn.
— Nickie, ertu viss um að þú
ættir ekki heldur að vera heima,
og ljúka við einn bókarkafla?
— Nickie, ertu viss um, að þessi
stúlka hæfi þér? — Nickie,
hvers vegna í ósköpunum erta
að hugsa þessar leiðinda hugsan
ir í sambandi við Normu?
Því að hugsanir mínar um
Normu voru samkvæmt okkar
mælikvarða leiðinlegar og óþarf
ar. Samkvæmt honum var aUfc,
sem mamma gerði guðdómlegt,
allt annað var einfaldlega leið-
inlegt. Ég var að hugsa um það,
að þegar ég fór frá Hoilywood,
var eiginmaðui- Normu, kvik-
myndaframleiðandinn Ronnie
Liglit, dauðástfanginn af
mömmu. Mamma kom með alls
kyns ástæður fyrir ást hans, sem
hreinsuðu hana af allri sök, þar
á meðal hræðilega enska leik-
konu, sem kallaði sig Sylviu La
Mann, en þannig var þetta. Og|
þar sem frægðarferill Normu var
á enda, og hún gat ekki lengur
talið sér neitt annað til tekna
en að vera kona Ronnies, var
það allt annað en slcemmtilegt
fyrir hana sjá mann sinn gera
hosur sínar grænar fyrir „elztu
og beztu vinkonu" sinni.
Ef að hún hefði liaft einhverja
sérstaka ástæðu til að „finnasfc
látin á lxinu glæsilega heimili
sínu í Beverly Hills“, gat sú á-
stæða alveg eins verið mamma.
— Ó, elsku mamma,, hugsaði
ég með mér, og sá fyrir mér yf
irvofandi hneyksli. En mamma
hélt aðeins áfram að horfa ein-
Ilún verður að ligrgja í viku í viðbót. Þér hafið samúS
mxna.
\Z.AND THERE 15 A ONE-tÍN
5IX->'EAR JAIL PENALTy VOK
ANYCNE WHO IN5ULTS A
TLRfclSH fiOV- C-CVEENMENT OFFICIAL-OR
— Þér eruð svikahrappur, Leef
stjóri. Ég veit ekki hvaða blekkingar það
eru, sem þér eruð með á prjónunum, en eitt
hvað er það af stærra taginu.
— Þér hafið horft of mikið á kvikmynd
irnar í sjónvarpinu. Hefur yður ekki dottið
mitt til að halda
starfinu.
— Ef þér eruð of gamaU til að fljúga,
hvaða rétt liafið þér þá til að stofnia lifl
fólks í hættu?
— Þarna kom það aftur. Ég er skcáðuv
starfsmaður tyrknesks flugfélags í elga
stjórnarinnar, og þao er eins U1 sex ára
fangelsi við þvi að móðga stjómarstorfs-
mann.
ALÞÝÐUBLAÐIÐ24. jan. 1964 1$