Alþýðublaðið - 29.04.1964, Síða 15

I en hann væri orðinn heiíl faeilsu.
1 Rétt áður en Peta fór í bað,
kom írú McLéod hlaupandi upp
til að segja „frú Prensham“ að
hún hefði allt í einu munað úftir
því, að læknirinn átti afmæii í
dag. Þess vegna yrði að taka enn
bctur á móti honum.
Peta kveið mjög mikið fyrir að
1 hitta Noel, og leika oiginkonu
1 hans. Það gerði henni enn erfið
ara fyrir, að hún var daaðást-
fangin í öðrum manni. ÖU upp-
gerð var líka svo andstseð eðii
hennar. Hún gat heldur ekki í-
myndað sér að það væri auðveid-
ara fyrir Noel. Hún ákvaö að
reynar að vera ekki of eigingjörn
í kvöld, og taka yel á móti NoeL
1 Hann hafði þrátt fyrir allt kóin-
i« mjög heíðarlega fram við
liana, og hún bjó.hér mjög þægi
lega í húsi hans.
Peta leit í spegilinn, eftir að
hún hafði klætt sig. KjóUimi fór
lienni mjög vel. Hún festí tveim-
l ur rauðum róstrni á Öxl sér, ogf
fannst hún vera nægilega veidu-
klædd. Hún yrði að reyna að
vera dálítið glaðleg á svipinn,
þegar Noel kæmi. En i hvert sinn
og hun heyrði til bifreiðar úti á
götunni hrökk hún við og kveið
því að þar væri „læknirinn'- að
koma.
Hún gekk inn í dagstofuha til
að ná sér í vindling. Henni varð
litið á spegilinn með kertunum,
og hún minntist sögunnar, sem
frú lyicLeod hafði sagt henni.
Móðir Noels hafði ávallt kveikt
á þessum kertum á afmælisdegi
hans. Alltaf. En nú var enginn
til að gera það. Hann myndi á-
reiðanlega sakna þess.
Viðkvæmnin vaknaði í Petu.
Hún náði í eldspýtur, kveikti á
kertunum og stóð lengi og dáð-
ist að þeim. Áhrifin af endur-
skini ljósa þeirra í gamla spegl-
inum voru töfrandi.
! Hún heyrði hurð skella og
mannamál einhvers staðai- niðri
í húsinu. Hún þekktl vel eina
röddina. Hún hlóp út að glugg-
anum skjálfandi af taugaóstyrk,
og hendur hennar vorti ískaldar.
1 Enn var bjart úti á þessu hlýja
júníkvöldi. Londón var töfrandi
fögur á þessu dásamlega sumar-
kvöldi.
Fyrir utan húsið stóð bifreið,
og þjónn var að bera farangur úr
henni. Hún vissi, að nú var Noel
kominn.
Hún gekk aftur inn í kerberg-
ið, og henni Ieið illa. Hvað gerði
fólk í slíkum kringumstæðuml
Góð eiginkona myndi hlaupa nið-
ur á móti manni sfnum. En hún
var engin góð, lítil eiginkona.
Hún var ekki annað en ókunnug
kona, sem hann hafði gizt vegna
mistaka. Hún kveikti sér í vindl-
ingi, og allur líkami hennar skalf
af taugaóstyrk.
II. KAFLI.
Noel hlýtur að hsfa spurt frú
McLeod hvar Peta væri, því að
meðan hún stóð enn þama og
var að hugsa sig um, kom hann
upp til hennar. Hann gekk hægt
upp stigann. Hann var ekki bú-
inn að ná fullum kröftum enn.
En hann langaSi ákaft til að sjá
konu sína aftur. Það var svo
[ yndislegt að vita t.il þess að hún
biði efttr honum, og heyra frú
McLeod segja að „unga frúin“
væri heima, og lföi vel.
Hjarta hans barðist ákaft, er
hann lauk upþ hurðina og sá
hana standa þaraa svo yndislega
fagra.
— Balló, sagðl hann, og réyndi
að láta rödd sína hljóma eðlilega.
En hann þráði að taka hana í
faðm sé'r og segja henni hvað
hann hefði hlakkað mikið til að
hitta hana aftur. Segja henni að
hún hefði ekki vikið úr huga
hans síðan hún fór frá Port Said,
31
og að þó hún hefði aldrei minnít
á Auburn Lyell í bréfum sínum,
hefði hann samt kvalist af af-
brýðisemi og brotið heilann um
það, hvort hún hefði hitt hann
oft. ,
— Ilalló, sagði Peta. Hún
reyndi líka að vera eðllieg I fram
komu, og bætti við nokkrum
hversdagslegum orðum um - að
hún vonaði að hann væri betri
til heilsunnar. Noel svaraði að
hann væri sem nýr máður, og
nokkra vikna frí f Englandi
myndi áreiðanlega hjálpa honum
til að ná fulíri heilsu.
— Ég þarf ekki að spyrja um
liðan þina — þú lítur dásamlega
út, sagði hann. — Og auðvit-
að —
Hann þagnaði. Peta sá. að hann
horfði á kertin. Roða brá á and-
lit hans, en svo fölnaði harm
Hann snéri Sér að hennl.
— Hver kveikti á kertunum,
Bpurði hann stuttur í spima.
Peta fitlaði við perlufestina
sfna. Hún hló ósyrk.
— Ég gerði það. Ég . . ..
— Hvers vegna, greip hann
fram I fyrir henni.
— Ég vona, að þú sért ekki
reiður vegna þess, sagði hún. —
Það var kannske heimskulegt af
mér, en ég — frú McLeod sagði
mér, að það hefði alltaf verið
kveikt á þeim á afmælinu þínu,
Þú átt afmæli í dag, er það ekki?
— Jú, svaraði hann.
Hann talaði lágri roddu. Augna
ráð hans gerði. haná vandræða-
lega. Það var alvarlegt, en samt
þrtlhgið hlýju. Henni fannst ein-
hvem veginn að það væri ekki
ætlað henni, heldur hinni látnu
roóður hans.
Hann færði sig nær Petu.
— Mamma var vön að kveikja
á þessum kertum á afmælisdag-
inn minn, vegna þess að hún
keypti sþegilinn rétt áður en ég
fæddist, -pg setti hann einhvern
veginn alltaf í samband við mig.
Það hefur kannske veriö óþarfa
viðkvæmni af hennl, en hún tók
nú einu sinni alla hlutl svo alvar
lega. Mér þótti vænt um þenn-
an sið, því hann sýndi svo vel
hvað hún elskaði mig heitt. Mér
þótti afar vænt um hana.
— Ég veit það, sagði Peta.
Hann för aftur að virða fyrir
sér kertin, og það varð andar-
taks þögn' Hann var hrærður
vegna þessara kerta, sem bnmnu
til heiðurs heimkomu hana. Og
vegna þess áð það vár Peta, sem
hafði kveikt á þeim. En hann gat
ekki ímyndað sér hvers vegna
hún hafði gert það, nema að það
hafi verið vegna augnabliks duttl
unga. ,
— Hvers vegna kveiktir þú á
þeim? spurði hánn.
Hún leit niður.
— Ég veit það ekkl. Bara . . .
bara vegha þess að frú McLeod
eagði mér að þú ættir afmæli í
dag, og ég hélt að þér þætti
vænt um að kveikt væri á kert-
unum.
-— Mér þykir líka vænt um
það. Þétta er í fyrsta skipti, er
kveikt hefur verið á þeim eftir
dauða móður minnar. Ég hef
saknað þess. Þetta var mjög fall-
ega gert af þér, Peta. Þér finnst
ég kannske bamalegur, en ég er
þér mjög þakklátur. Þakka þér
fyTir, vina mín.
Hann tók um hægri hönd henn
ar og kyssti hana. Hún varð
mjög vandræðaleg, og gat ekk-
ert sagt. En hún hugsaði:
— Undarlegt . . . að svona smá
hlutur skuli geta snert hann svo
djúpt. En auðvitað eru það allfc
af slík smáatriði, sem snerta
mann mest í lífinu. Ég skil það,
og ég met Noel meira vegna þess.
— Ég er heppinn, að fá svóna
yndislegar móttökur, sagði Noel.
Ég var annars ákveðinn í aJf
hætta að halda upp á afmælið
Gjérið svo vel og komið og
atbugtð verð og gæði.
FANNÝ BENÓNÝS. slml 1878».
SÆNGUR
Endumýjum gömlu sængurtutr.
Seljum dún- og fiðurheld ver.
NÝJA FIDURHREINSUNIN,
Hverflsgötu 57 A. Sími 1673&
.^fouomis 'tht —
gEP CH!NS*'ö MC-rt
7D FOhCt CSlAKti
KAI-fcHEK
ment 'i& cAftmm-
M. AMTZ
mmvtt jt
cwéjtt i
V/Jt wt'gví— I
TVf fH*'
fU&n » KS»k>

— Þegar Rauða Kína ætlaði að neyða
Sjang Kai Sjek til að gefast upp, svo ekki
yrði varpað atómsprengjum á Formósn,
sögðu Bandarikin og bandamenn þeirra, að
þeir vildu rinna að þvi, að viðhalda friði 1
'r f>|k(SSP 'RS> t&W ðCVgíVMSNT
•.t r*6**«v# væftD czcpsL ey
wm nmnsl j,
-AKÍ £i Jfc WD*U> Y
wnnsr wrn j
co*«íþrrvH», J
WHy-AH.NoT^
COLONSL! ITWA5
A SOET OF CODE
WOEP W£ WOEK-
EP OUT FOR TEAM
heiminum, en sendu síðan Kyrrahiafsflotami
til Hong Kong.
— Sovétstjórnin var beðin að reyna að
koma viti fyrir Kínverja, en Vesturveldin
voru við öllu búin.
— Þetta er nú al . . .
__Var verið að spyrja einhvers?
__Nei, ofursti, þetta var bara leynimerki,
sem við höftmi hér í bláa Iiðinu.
ALÞÝÐUBLAÐIÐ — 29. apríl 1964 15