Alþýðublaðið - 14.07.1964, Blaðsíða 15

Alþýðublaðið - 14.07.1964, Blaðsíða 15
I YiBUCrtt TO m&'cco ?*a&7- k BLL'E scy! woe&E -the NoerH W0Vvwe1 AMEEICAN COBONEL-a jp|A&LO' VVAE IN CO,VIPANY WTn \ . , EL CHACRIBO,TH5 50- f-7.^rf PeOMIN'ENT EANCHsK 0Bt!£ I ' OF &UU.5 FOIÍTHc eiHð J~-2\ L A NoeTH AV\eeiCAN -*i HA5 STeUcktJPON ONE U.S.AieFOeCE coeoNEL ABOUT 1Ö e£6lSTEe IN [L THE HöTEL ... T^| E^S=?-^yH0U5£ OFFICEPS | ■ \gT?iÉf\4 -TO THE íS.Wl'1 Lossy' iSENoe EL secenTb! THEEE 15 A PISTPÉSS v IN THE LÖBSr... a A HOTEL IN MEYICO OTY flest nautin til nautaata, Flestar myndirnar voru, eða höfðu verið í umslögum merkt- ura með nafni viðkomandi leik- ara. í næsta skáp fann ég um- slag með nafninu „Mirabella Kue“. Ég tök það og opnaði. Það var tómt. Þetta vakti mig til umliugsun- ar. En einmitt, þegar ég ætlaði að leggja um'slagið aftur á sama stað tók ég eftir afar undarlegri mynd, sem lá hálffalin undir mynd af Tallulah Bankhead. Ég tók hana upp til að rannsaka hana nánar. Hún var um það bil 20 sinnum 30 að stærð — manns andlit með dauf, starandi augu, varirnar bólgnar af brunablöðr- um og kinnarnar allar gegnum skornar. Þetta var hræðilegt andlit. Meðan ég staði á myndina, steinrunninn af hryllingi, kom Henry ' aftur og tautaði: — Frændi hefur sénnilega farið á blaðið með myndirnar. Ég . . , Ilann gekk nær mér, leit yfir öxl mína og hrópaði ósjálfrátt: — ó, drottinn minn! Ég l'eit upp. Hann var undar- lega breyttur í andliti. Munnur- inn stóð hálfopinn og hann starði á myndina í hendi mér kringlótt- um augum. — Hvað í ósköpunum er að yður, spurði ég. — Þessi mynd . . . stamaði m hann. — Já, hún er viðbjóðsleg, en . . . — Það er ekki bara myndin. Henry neri hendur sínar. — Eg á við — getið þér ekki séð, hver þetta er? Þetta er jú Wessler. , .— Wessler! Ég leit aftur á þessa hræðilegu afskræmismynd af andliti. ' — Já, Wessler, endurtók Henry. — Rétt á eftir flugslysið. í Nú skildi ég allt. Þegar mér var bent á það, gat: ég vel séð, að þetta gæti verið Conrad Wessler. Úfið hárið var ljóst, og þessi daufu augu voru hans augu. Það var hræðilegt að hugsa sér,' að nokkuð jafn fullkomið og and lit Wesslers skyldi geta orðið jafn hræðilega viðbjóðslegt og þessi mynd sýndi. ,Ég sneri mér að Henry: — ; Hvernig getið þér vitað það? I — Hefur Henry frændi ekki i talað um myndirnar, sem liann. tók fyrir skurðlæknana á The- sþissjúkrahúsinu, sagði hann ó- I styrkur. — Þegar Wessler komst I að því,. heimtaði hann að allar filmur yrðu eyðilagðar. En frændi hélt einni eftir. Hann | sýndi mér hana heimá. í Kars- ville. Hann stækkaði hana — i bara andiitið. Hann sagði, að hún dag komið að góðum notum. Ég gsetí kannske. einn góðan veður- skildi ekki, hvað hann átti við og ég vissi ekki að hann —ætti hana enn þá! Ég hlustáði aðeins á hann með öðru eyranu. Ég braut ákaft heil- ann um þetta. Loks var ég kom- inn til botns í hinum skuggalégu viðskiptum Kramers. Maður, sem hafði aðgang að sjúkrahúsi leik- aranna, sem tók myndir af sjúkl- ingunum meðan þeir voru veikir ! og nötaði svo filmurnar eftir á [ til að kúga út úr þeim fé — það var einhver sú ógeðslegasta fjár- kúgun, sem ég hafði nokkurn tímann heyrt um. En það skýrði líka margt. Mirabella hafði líka legið á Thespissjúkrahúsinu og sennilega hafði Kramer reynt að hafa fé út úr henni með svip- aðri mynd. Þess vegna var hún svo áköf í að losna við hann, en jafnframt svo hrædd við hann. Og nú þessi mynð af Wessler — það leiddi í Ijós nýja mögu- leika. __ Heyrðu mig, Henry, sagði ég, þetta hérna er afar mikil- vægt. Fyrsta kvöldið, sem Kram- er var í leikhúsinu, fóruð þið út saman. Þið fóruð víst út til að fá ykkur drykk, var það ekki? — Jú. — En voruð þið saman allt kvöldið? Henry var dálítið undrandi á svipinn. — Nei, herra Duluth. Þegar við vorum búnir að vera á Sardot í um það bil hálftima, þá hitti George frændi góðan vin sinn — Roland Gates. Þeir báðu mig um að fara. Þeir sögðust þurfa að tála saman undir fjög- ur augu. Nú pössuðu hlekkirnir miklu betur saman í keðjuna, en ég hefði nokkurn timan getað imynd að mér. Ég sá nú greinilega lausn ina á þessari ráðgátu. Kramer átti þessa mynd af Wessler. Kvöldið, sem hann kom fyrst í leikhúsið, hafði hann sennilega horið hana í skjalatöskunni sinni og ætlað að kúga fé út úr Wessl- er. Þetta skýrði ákefð hans við að neyða Henry til að útvega sér vinnu.við leikhúsið. Og seinna hitti hann Roland Gátés.' Gates vildi gefa hvað sem var .til að leika aftur með Mira- bellu, Hann vildi fyrir hvern mun losna við Wessler úr leikritinu. Efiir að þeir höfðu sent Henry í burtu, höfðu þeir svo setið og gert áætlanir um að hræða Wessl er f burtu. Kramer vissi um hræðslu Austurríkismannsins við spegla. Hann hafði séð úrklippubók hús- varðarins og þannig komizt að sögunni um Lilian Reed. Þeir höfðu öll spilin á hendinni. Ann- ar þcirrí) hafði vel getað sloppið inn fyrr um daginn með siams- köttinn og sett forleikinn á svið. Seinna sá svo Theo þá. Meðan Gates lokkaði húsvörðinn í burtu og'hélt vörð við herbergi hans, gat Kramer hafa smeygt sér inn í búningsklefann og fundið upp bragðið með falska spegilinn . . . Og i fyrsta skipti skildi ég full- kóihlega hversu djöfullega kænt þetta bragð þeirra var. Kramer hafði myndina af Wessler. Ef habn útbjó leirgrimuna rétt sá tygissler ekki aðeins ógeðslegt vofuandlit í speglinum, heldur hræðilega afskræmismynd af sjálfum sér, eins og hann hafði litið út fyrst á eftir flugslysið. Þvf meira sem é)g hugsað'i um allt þetta, því rökréttara varð það. En samsærið misheppnaðist. í staðinn fyrir að hræða Wessl- er, drápu þeir Cromstock. Og méð sinu venjulega tiifinninga- léysi, reyndi Gates svo seinna að f ullvissa ódæðið, um leið og hann hó.taði að segja lögreglunni frá þelm glæp, sem hann hafði Sjálfur framið. - Ég lék á alls oddi. Ég þurfti nú ekki að gera annað en láta Kramer og Gates vita, að ég var búinn að komast að öllu og hafði nú ráð þeirra í hendi mér. Þá yrðu ekki-fleiri erfiðleikar í Da- gonet. Málið var upplýst. Ég setti myndina af Wessler í vasa minn og þakkaði guði fyr- ir að mér hafði tekizt að ná í það, áður en hún ylli meiri skaða. Ég var svo glaður, að ég sló á bakið á Henry. — Henry, sagði ég. — Nú er Dagonet ekki lengur neitt vofu- bæli. Vötnin ólga ekki lengur, við þurfum ekki að óttast neitt framar. Og þetta var alvara mín. Ég trúði þessu. En sennilega hefur aldrei nokkur maður komið með vanhugsaðri fullyrðingu, en ég gerði núna. 17. KAFLX. Ég var enn í sjöunda himni, þegar ég kom til Dagonet. Mér fannst mér ekkert liggja á að láta til skarar skríða í málinu, þar sem ég var nú svo viss um að Kramer og Gates stæðu að baki allra viðburðanna. Ég gerði því ekki annað en skila eftir skila boð til Kramers hjá húsverðin- um, þess efnis að nærveru hans ( væri ekki lengur óskað í leikhús- 1 inu, en liann fengi borgað fyrir ; æifingarnar, ef hann kæmi á i skrifstofu mína á morgun. Ég ‘ áleit, að þessi' skilaborð kæmu honum til að halda sig í hæfi- , legri fjarlægð frá leikhúsinu, en, . tryggðu jafnframt að hann kæmi til skrifstofu minnar, þar sem ég ] ætlaði svo sannarlega að segja ] honum álit mitt á honum. Ég hlakkaði verúlega til þeirr- j ar stundar. 3 Mér tókst að standast þá freisfc ’ ingu, að segja leikurunum þessi gleðitíðindi. Ég var orðin nægi- j lega varkár til að þegja þar til I ég hefði fengið fullgildar sann- anir fyrir vitneskju minni. Em i íris tók eftir, að eitthvað hlaut að hafa skeð. Rétt áður en æf- ingin byrjaði, sagði hún: — Pet-- SÆNGUR Endumýjmn gömlu sængunuor. Seljum dún- og fiBurbeld v*T. NÝJA FIÐDRHREINSDHIH. : Kennarinn minn fær víst mikið eftirvinnukaup og þess vegr.a Iæí- ur hann mig sitja svona oft eftír,. Hótel í Mexíkóborg. — Það eru ejnhver læti frammi í forsalnum! — BandaríÍLjamaður nokkur liefur ráðizt á ofursta úr flughernum, sem ætlaði-að fara að láta skrásctja sig hér á hótelinu. __ Sendið mcnn fram í forsalinn. — Það sem verra er, bandaríski ofurstinn var í fylgd með E1 Charribo, þess sem út- vegar Hver fjárinn. Velkonvinn til Mexíkó, BlásUjár- ALÞÝOUBLAÐIÐ — 14. júlí 1964 i, tjc; >.‘A ':■!i mi M' 7,

x

Alþýðublaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Alþýðublaðið
https://timarit.is/publication/2

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.