Alþýðublaðið - 14.07.1964, Blaðsíða 15

I
YiBUCrtt TO
m&'cco ?*a&7-
k BLL'E scy!
woe&E -the NoerH W0Vvwe1
AMEEICAN COBONEL-a jp|A&LO'
VVAE IN CO,VIPANY WTn \ . ,
EL CHACRIBO,TH5 50- f-7.^rf
PeOMIN'ENT EANCHsK 0Bt!£ I '
OF &UU.5 FOIÍTHc eiHð J~-2\ L
A NoeTH AV\eeiCAN -*i
HA5 STeUcktJPON ONE
U.S.AieFOeCE coeoNEL
ABOUT 1Ö e£6lSTEe IN
[L THE HöTEL ... T^|
E^S=?-^yH0U5£
OFFICEPS
| ■ \gT?iÉf\4 -TO THE
íS.Wl'1 Lossy'
iSENoe EL secenTb!
THEEE 15 A PISTPÉSS
v IN THE LÖBSr... a
A HOTEL
IN MEYICO
OTY
flest nautin til nautaata,
Flestar myndirnar voru, eða
höfðu verið í umslögum merkt-
ura með nafni viðkomandi leik-
ara. í næsta skáp fann ég um-
slag með nafninu „Mirabella
Kue“. Ég tök það og opnaði.
Það var tómt.
Þetta vakti mig til umliugsun-
ar. En einmitt, þegar ég ætlaði
að leggja um'slagið aftur á sama
stað tók ég eftir afar undarlegri
mynd, sem lá hálffalin undir
mynd af Tallulah Bankhead. Ég
tók hana upp til að rannsaka
hana nánar. Hún var um það bil
20 sinnum 30 að stærð — manns
andlit með dauf, starandi augu,
varirnar bólgnar af brunablöðr-
um og kinnarnar allar gegnum
skornar. Þetta var hræðilegt
andlit.
Meðan ég staði á myndina,
steinrunninn af hryllingi, kom
Henry ' aftur og tautaði: —
Frændi hefur sénnilega farið á
blaðið með myndirnar. Ég . . ,
Ilann gekk nær mér, leit yfir öxl
mína og hrópaði ósjálfrátt: — ó,
drottinn minn!
Ég l'eit upp. Hann var undar-
lega breyttur í andliti. Munnur-
inn stóð hálfopinn og hann starði
á myndina í hendi mér kringlótt-
um augum.
— Hvað í ósköpunum er að
yður, spurði ég.
— Þessi mynd . . . stamaði m
hann.
— Já, hún er viðbjóðsleg,
en . . .
— Það er ekki bara myndin.
Henry neri hendur sínar. — Eg
á við — getið þér ekki séð, hver
þetta er? Þetta er jú Wessler. ,
.— Wessler!
Ég leit aftur á þessa hræðilegu
afskræmismynd af andliti.
' — Já, Wessler, endurtók
Henry. — Rétt á eftir flugslysið.
í Nú skildi ég allt. Þegar mér
var bent á það, gat: ég vel séð,
að þetta gæti verið Conrad
Wessler. Úfið hárið var ljóst, og
þessi daufu augu voru hans augu.
Það var hræðilegt að hugsa sér,'
að nokkuð jafn fullkomið og and
lit Wesslers skyldi geta orðið
jafn hræðilega viðbjóðslegt og
þessi mynd sýndi.
,Ég sneri mér að Henry: —
; Hvernig getið þér vitað það?
I — Hefur Henry frændi ekki
i talað um myndirnar, sem liann.
tók fyrir skurðlæknana á The-
sþissjúkrahúsinu, sagði hann ó-
I styrkur. — Þegar Wessler komst
I að því,. heimtaði hann að allar
filmur yrðu eyðilagðar. En
frændi hélt einni eftir. Hann
| sýndi mér hana heimá. í Kars-
ville. Hann stækkaði hana —
i bara andiitið. Hann sagði, að hún
dag komið að góðum notum. Ég
gsetí kannske. einn góðan veður-
skildi ekki, hvað hann átti við
og ég vissi ekki að hann —ætti
hana enn þá!
Ég hlustáði aðeins á hann með
öðru eyranu. Ég braut ákaft heil-
ann um þetta. Loks var ég kom-
inn til botns í hinum skuggalégu
viðskiptum Kramers. Maður, sem
hafði aðgang að sjúkrahúsi leik-
aranna, sem tók myndir af sjúkl-
ingunum meðan þeir voru veikir
! og nötaði svo filmurnar eftir á
[ til að kúga út úr þeim fé — það
var einhver sú ógeðslegasta fjár-
kúgun, sem ég hafði nokkurn
tímann heyrt um. En það skýrði
líka margt. Mirabella hafði líka
legið á Thespissjúkrahúsinu og
sennilega hafði Kramer reynt að
hafa fé út úr henni með svip-
aðri mynd. Þess vegna var hún
svo áköf í að losna við hann, en
jafnframt svo hrædd við hann.
Og nú þessi mynð af Wessler
— það leiddi í Ijós nýja mögu-
leika.
__ Heyrðu mig, Henry, sagði
ég, þetta hérna er afar mikil-
vægt. Fyrsta kvöldið, sem Kram-
er var í leikhúsinu, fóruð þið út
saman. Þið fóruð víst út til að
fá ykkur drykk, var það ekki?
— Jú.
— En voruð þið saman allt
kvöldið?
Henry var dálítið undrandi á
svipinn. — Nei, herra Duluth.
Þegar við vorum búnir að vera
á Sardot í um það bil hálftima,
þá hitti George frændi góðan vin
sinn — Roland Gates. Þeir báðu
mig um að fara. Þeir sögðust
þurfa að tála saman undir fjög-
ur augu.
Nú pössuðu hlekkirnir miklu
betur saman í keðjuna, en ég
hefði nokkurn timan getað imynd
að mér. Ég sá nú greinilega lausn
ina á þessari ráðgátu. Kramer
átti þessa mynd af Wessler.
Kvöldið, sem hann kom fyrst í
leikhúsið, hafði hann sennilega
horið hana í skjalatöskunni sinni
og ætlað að kúga fé út úr Wessl-
er. Þetta skýrði ákefð hans við
að neyða Henry til að útvega sér
vinnu.við leikhúsið.
Og seinna hitti hann Roland
Gátés.' Gates vildi gefa hvað sem
var .til að leika aftur með Mira-
bellu, Hann vildi fyrir hvern mun
losna við Wessler úr leikritinu.
Efiir að þeir höfðu sent Henry
í burtu, höfðu þeir svo setið og
gert áætlanir um að hræða Wessl
er f burtu.
Kramer vissi um hræðslu
Austurríkismannsins við spegla.
Hann hafði séð úrklippubók hús-
varðarins og þannig komizt að
sögunni um Lilian Reed. Þeir
höfðu öll spilin á hendinni. Ann-
ar þcirrí) hafði vel getað sloppið
inn fyrr um daginn með siams-
köttinn og sett forleikinn á svið.
Seinna sá svo Theo þá. Meðan
Gates lokkaði húsvörðinn í burtu
og'hélt vörð við herbergi hans,
gat Kramer hafa smeygt sér inn
í búningsklefann og fundið upp
bragðið með falska spegilinn . . .
Og i fyrsta skipti skildi ég full-
kóihlega hversu djöfullega kænt
þetta bragð þeirra var. Kramer
hafði myndina af Wessler. Ef
habn útbjó leirgrimuna rétt sá
tygissler ekki aðeins ógeðslegt
vofuandlit í speglinum, heldur
hræðilega afskræmismynd af
sjálfum sér, eins og hann hafði
litið út fyrst á eftir flugslysið.
Þvf meira sem é)g hugsað'i
um allt þetta, því rökréttara varð
það. En samsærið misheppnaðist.
í staðinn fyrir að hræða Wessl-
er, drápu þeir Cromstock. Og
méð sinu venjulega tiifinninga-
léysi, reyndi Gates svo seinna að
f ullvissa ódæðið, um leið og hann
hó.taði að segja lögreglunni frá
þelm glæp, sem hann hafði
Sjálfur framið.
- Ég lék á alls oddi. Ég þurfti
nú ekki að gera annað en láta
Kramer og Gates vita, að ég var
búinn að komast að öllu og hafði
nú ráð þeirra í hendi mér. Þá
yrðu ekki-fleiri erfiðleikar í Da-
gonet.
Málið var upplýst.
Ég setti myndina af Wessler
í vasa minn og þakkaði guði fyr-
ir að mér hafði tekizt að ná í
það, áður en hún ylli meiri skaða.
Ég var svo glaður, að ég sló á
bakið á Henry.
— Henry, sagði ég. — Nú er
Dagonet ekki lengur neitt vofu-
bæli. Vötnin ólga ekki lengur,
við þurfum ekki að óttast neitt
framar.
Og þetta var alvara mín. Ég
trúði þessu. En sennilega hefur
aldrei nokkur maður komið með
vanhugsaðri fullyrðingu, en ég
gerði núna.
17. KAFLX.
Ég var enn í sjöunda himni,
þegar ég kom til Dagonet. Mér
fannst mér ekkert liggja á að
láta til skarar skríða í málinu,
þar sem ég var nú svo viss um
að Kramer og Gates stæðu að
baki allra viðburðanna. Ég gerði
því ekki annað en skila eftir skila
boð til Kramers hjá húsverðin-
um, þess efnis að nærveru hans (
væri ekki lengur óskað í leikhús- 1
inu, en liann fengi borgað fyrir ;
æifingarnar, ef hann kæmi á i
skrifstofu mína á morgun. Ég ‘
áleit, að þessi' skilaborð kæmu
honum til að halda sig í hæfi- ,
legri fjarlægð frá leikhúsinu, en, .
tryggðu jafnframt að hann kæmi
til skrifstofu minnar, þar sem ég ]
ætlaði svo sannarlega að segja ]
honum álit mitt á honum.
Ég hlakkaði verúlega til þeirr- j
ar stundar. 3
Mér tókst að standast þá freisfc ’
ingu, að segja leikurunum þessi
gleðitíðindi. Ég var orðin nægi- j
lega varkár til að þegja þar til I
ég hefði fengið fullgildar sann-
anir fyrir vitneskju minni. Em i
íris tók eftir, að eitthvað hlaut
að hafa skeð. Rétt áður en æf-
ingin byrjaði, sagði hún: — Pet--
SÆNGUR
Endumýjmn gömlu sængunuor.
Seljum dún- og fiBurbeld v*T.
NÝJA FIÐDRHREINSDHIH.

: Kennarinn minn fær víst mikið
eftirvinnukaup og þess vegr.a Iæí-
ur hann mig sitja svona oft eftír,.
Hótel í Mexíkóborg. — Það eru ejnhver
læti frammi í forsalnum!
— BandaríÍLjamaður nokkur liefur ráðizt
á ofursta úr flughernum, sem ætlaði-að fara
að láta skrásctja sig hér á hótelinu.
__ Sendið mcnn fram í forsalinn.
— Það sem verra er, bandaríski ofurstinn
var í fylgd með E1 Charribo, þess sem út-
vegar
Hver fjárinn.
Velkonvinn til Mexíkó, BlásUjár-
ALÞÝOUBLAÐIÐ — 14. júlí 1964
i, tjc; >.‘A ':■!i mi M' 7,