Alþýðublaðið - 23.07.1964, Blaðsíða 8

HÖFNIN er heimur útaf fyrir
sig, þar er meira að segja talað
annað mál en uppi í bænum. —
„Hafnarmál” væntanlega. Skipin
eru svo smærri einingar þess
heims og þar er ýmigt talað ,fiski-
mál,’ eða .ferðamál.’ Svo tala
mennirnir við höfnina um öll
þessi mál af mikilli alvöru, þekk-
ingu og ábyrgðartilfjnningu á
máli, sem allur þorrinn skilur
ekki. Sumir tala meira að segja
,verkalýðsmál.’ En samt er næst-
um'alltaf gaman að skoða sig um
við höfnina. Hún er aldrei alveg
eins frá degi til dags og það má
vera viðburðasnauður dagur, ef
ekkert gerist þar markvert og
fréttnæmt.
Það var til dæmis í dag, þann
21. júlí 1964, sem skólaskipið Sæ-
björg lagði úr höfn með bráðunga
áhöfn til að_ kcnna henni sjóvinnu
og færamennsku og aðstandendur,
foreldrar, afar og ömmur, stóðu á
bryggjusporðinum og horfðu á
eftir afkvæmunum út í sjálft líf-
ið og út á þetta víðáttumikla og
blikandi haf, sem er svo viðsjálft,
að mannskepnunni er ekki líft í
því. Strákarnir hafa svo sem ver-
ið nógu roggnir við bryggjuna, ef
maður þekkir þá rétt, en út við
Gróttu gæti ég trúað sumir hafi
verið farnir að gulna í framan og
við Garðskaga hefur líklega stað-
ið upp úr þeim græn gallspýjan.
Það eru til menn, sem segja
að sjóveiki sé ekkert annað en í-
8 23. júlí 1964 — ALÞÝÐUBLAÐIÐ
myndun. Eg las hins vegar einu
sinni sögu af bandarískum manni,
sem var kallaður í herinn og sett-
ur til sjós á einhverjum stríðs-
báti. Þeir róluðu svo nokkra túra
yfir Atlantshafið og maðurinn
reisti ekki höfuð frá kodda. Hann
4
beint á spítala. Hann var að dauða
kominn úr sjóveiki.
Ragnar Hermannsson og Óli
Harðarson eru báðir 15 ára gaml-
ir og stunda trollveiðar á Gull-
björginni frá Kópavogi. Þeir stóðu
uppi á bryggju vestur á Granda-
garði og voru að hjálpa skipstjór-
anum að taka í kríulappir. Skip-
stjórinn heitir Guðmundur Falk,
segist reyndar heita eitthvað
meira, en sé venjulega kallaður
þetta og því óþarfi að flagga með
restina.
— Hvað, gera þessir strákar um
borð, Guömundur?
— Þetta eru hásetar, maður.
— Og eru þeir þá til nokkurs
hlutar?
— Blessaður! Þetta eru ágætir
strákar og svo verður að kenna
ungdómnum verkin, því alltaf
vantar menn á sjóinn. Já, það er
hægt að ná býsna góðu út úr þeim
með lagni.
Strákarnir verða feimnir, en
auðséð er, að þeim þykir lofið
gott og svo fer ég að spyrja
Guðmund um aflabrögð og fiski-
slóðir. Þá svarar hann mér ým-
ist útúr, eða út í hött. Og svo
spyr hann allt í einu svona til
að láta mig ekki einoka yfir-
heyrsluna:
— Og hvað gerir þú svo, góði
minn?
•— Eg, ég er blaðamaður.
— Þá ertu stórhættulegur
maður. Það ætti enginn að tala
við blaðamenn. Þeir snúa öllu
nærðist ekki, svaf ekki nema með
höppum og glöppum og var í
stuttu máli sagt, afar illa haldinn.
Maður gekk undir manns hönd og
sagði honum, að þetta væri ein-
tóm ímyndun, eða þá, að hann
væri hreint út sagt, að leika sér
Gullbjörgin á níræðisaldri.
að þessum fjára. Sjóliðinn sjóveiki
svaraði ekki með öðru en maga-
slími. Eftir nokkra túra var það
tekið til bragðs að kalla til al-
vörulækni og láta hann leiða
manninn frá villu síns vegar. En
viti menn, sjóliðinn var fluttur