Alþýðublaðið - 09.09.1964, Blaðsíða 8

Tekst ríkislögreglunni nú
ab upplýsa forsetamorðið?
8 9- sept. 1964 — ALÞÝðUBLAÐIÐ
Bandarískir ríkislögreglumeni
í ÁR eru nákvæmlega 30 ár frá
því að ríkislögreglan bandaríska
hafði hendur í hári for-
kólfa síðasta stóra glæpamanna-
ífélagsins, sem á árunum eftir
fyrri heimsstyrjöldina hélt mikl-
um fjölda borgara í eilífum ótta,
myrti lögreglumenn, dómara og
aðra embættismenn.
Að vísu leið enn á löngu þar til
allir áhangendur þessara félaga
voru komnir í hendur réttvisinn-
ar, en þegar náðist til síðasta eig-
Inlega glæpaforingjans, sem eftir
;var árið 1934, var ástæða til að
ætla, að komizt hefði verið fyrir
hin raunverulegu skipulögðu
1 glæpamannafélög.
í þessari grein segir af úrslita-
Ibaráttu ríkislögreglunnar við
jnokkra alræmda glæpamenn. Þótt
jekki hafi tekizt að stemma stigu
jvið þeim glæpum, sem jafnan eru
íframdir í stórum þjóðfélögum, —
jhefur ríkislögreglunni tekizt að
jhreinsa að miklu leyti æru Ame-
Iríku, — en það er fyrst og fremst
!að þakka því, að ríkislögreglunni
jhefur verið veitt aukið vald, starfs
jleyfi og í ákveðnum málum er hún
ióháð ríkjatakmörkunum.
! Engin alvarleg glæpamál hafa
jverið á döfinni vestra eftir að
jglæpamannahringirnir voru leyst-
ir upp, — þar til í haust, að ríkis-
lögreglan sendi sérfræðinga sína
,til Dallas þegar þar gerðist sá at-
burður, sem olli skelfingu og við-
bjóði um heimsbyggð alla. Harm-
leikurinn í Texas og hið flókna
Imál næturklúbbseigandans, sem
jskaut hinn grunaða Oswald, —
ikom upp um vald nýrra glæpa-
jhringa.
Ýmsir í Bandaríkjunum efast
jum sannleiksgildi þeirra skýringa,
'sem gefnar hafa verið á morðinu
jog evrópskir fréttaritarar hafa í
jgreinum sínum bent á, að ýmsir
,gefi í skyn, að týndir sauðir úr
jgömlu glæpamannahringunum
jkunni að hafa verið hér að verki.
Meðal annars er vitað, að nætur-
jklúbbseigandinn, sem skaut Os-
'wald, var einn slíkra. Enginn trúir
því í alvöru, að morðið á Kennedy
forseta hafi verið framið af póli-
itískum ástæðum. Aðeins varð að
binda endi á starf hans, vegna
þess, að hann hefði í framtíðinni
komið við kaun vafasamra manna,
— svo er að minnsta kosti sagt, —
og enginn hefur trú á þvi, að
glæpamanriahringurinn, sem stóð
að ódæðinu, hafi haft sérstakan
jáhuga á kynþáttavandamálinu eða
sambúð austurs og vesturs. En
menn hafa trú á, að þeir, sem að
þessu stóðu, hafi viljað láta líta
svo út, sem morðíð væri framið
af stjórnmálalegum orsökum. Dal-
las var því heþpilegur staður, og
vesæll náungi éins og Oswald lét
fá sig til verksins. Hann var talinn
heppilegur sökudólgur, sem fólk
gerði sig ánægt með að skella
skuldinni á.
Lögregla staðarins er ekki um-
talsverð nema því aðeins, að ein-
hverjar nýjar upplýsingar komi
Að lokinni viðureign við glæpalýð á árunum 1930—1935.
mynstrinu á veggáklæðinu í her-
berginu, þar sem hann var.
Nú hófust sérfræðingar ríkis-
lögreglunnar handa. Fyrst Bremer
hafði heyrt til rafmagnslestar og
verksmiðjuflautu var gengið út
frá því, að hann hefði verið í stór-
borg eða úthverfi stórborgar. Vega
lengdina frá Rochester til Chicago
mátti aka á Buick, ef benzíntank-
urinn var fullur, þegar lagt var af
stað og bætt væri á 20 lítrum á
leiðinni.
Fyrst fundu lögreglumennirnir
tóman benzíndunk með fingraför-
um Doc Barkers, sem var einn
hættulegasti glæpamaður Banda-
rikjanna. Því næst fundu lögreglu-
mennirnir hús í útborg Chicago,
þar sem einmitt voru geltandi
hundar og börn að leik í nágrenn-
inu. Raflest fór í gegnum þetta
hverfi og á þeim tímum, þegar
Bremer þóttist hafa heyrt verk-
smiðjuflautuna heyrðist í flautu.
Purvis hætti ekki á neitt. Hús-
ið var umkringt, og þrír lögreglu-
menn með skammbyssur hringdu
dyrabjöllunni. Kona eigandans,
frú Alderton, opnaði dyrnar. Hún
var alein í húsinu með manni sín-
um og féll alveg saman, þegar hún
sá lögregluna. Hún sagði grátandi,
til sögunnar, og nýjar grunsemdir
vakni.
Aftur á móti er ástæða til að
ræða um ríkislögregluna, sem hef-
ur sætt ómildri gagnrýni, — sem
ekki samræmist þvi, sem sagt var
fyrir þrjátíu árum, — þegar þessi
lögregla vann stríðið við glæpa-
mannahringana.
Það er metnaðaratriði fyrir Am-
eríku að upplýsa forsetamorðið.
Það er og verður verkefni ríkis-
lögreglunnar. Getur, vill og þorir
þessi heimsfræga lögregla að
leysa gátuna?
★
Árið 1934 var ríkislögreglan hafin
upp til skýjanna af blöðum og al-
menningi. Talað var um færni lög-
reglunnar, óttaleysi, hve hún væri
stjórnmálalega óháð, og hvílikar
dáðir hún hefði drýgt. Morðið á
Kennedy forseta vakti auðvitað
meiri athygli en allt annað á und-
anförnum árum og krefst lausn-
ar, — ef ríkislögreglan á ekki að
missa álit, — en þetta verkefni er
naumast erfiðara viðfangs en
margt annað, sem þeir hafa glímt
við.
17. janúar, árið 1934.
Edvard George Bremer í St. Paul,
bankastjóri, ölgerðareigandi og
forstjóri var þennan morgun á
leið á fund, þegar hann varð að
stanza fyrir rauðu ljósi á gatfla
mótum. Hann sneri sér við í sæt-
inu og brá heldur en ekki í brún,
þegar nokkrir vegfarendur undu
sér formálalaust inn um aftur-
dyrnar á bíl hans. Hann sá, að
tveir þessara náunga höfðu bund-
ið silkiklútum um niðurandlitið. í
sama bili kom enn eínn náungi
inn um framdyrnar. Forstjórinn
sá hann aðeins í svip, — því að í
sama bili var hann laminn í rot
með járnstöng.
Þetta var svo snemma morg-
uns, að enn voru fáir á ferli, —
en ein kona var vitni að atburðin-
maður hennar væri úr allri hættu.
Glæpamennirnir gerðu kröfu til
þess, að sendiboði af skrifstofu
Bremers kæmi með lausnargjald-
ið ákvéðna leið og þess beðið, að
hann væri þess albúinn að af-
henda féð í flýti. Allt gekk sam-
kvæmt áætlun, og 24 klukkustund-
um síðar var Bremer aftur frjáls
ferða.
Yíirmaður aðalstöðva ríkislög-
reglunnar í Chicago, Melvin Pur-
vis, yfirheyrði Bremer.
Forstjórinn mundi, að rétt áður
en honum var gefið frelsi, var hon
um ekið til Rochester í Minne-
sota, sem er í mörg hundruð kíló-
metra fjarlægð frá St. Paul, þar
sem hann átti að endurheimta
frelsi sitt. Hann var með bundið
fyrir augun, með hendur bundnar
aftur fyrir bak og dökk gleraugu
undir augnabindinu. Hann var
lagður í skurð við afleggjara, og
þar var hann fundinn og frelsað-
ur. Tíminn frá því hann var sleg-
inn niður í bílnum,- þar til hann
kom til fullrar meðvitundar í
læstu herbergi, var honum að
mestu lokuð bók. Hann gat ekkert
um það sagt, hvert ferðinni var
heitið, en einhvern tíma hafði
hann þó greint í gegnum mókið,
að glæpamennirnir voru að tala
um það, að bíllinn eyddi miklu,
og þeir hefðu hellt 20 lítrum á
hann af benzíni, sem þeir höfðu
með sér í brúsa. Hann hafði enn-
fremur gert sér grein fyrir þvi, að
hann hafði verið í Buick-bíl eftir
að hann var borinn út úr sinum
eigin.
Hann heyrði barnsraddir í stofu-
fangelsinu, — og virtist helzt svo'
sem mörg börn.væru að leik fyrir
utan. Enn fremur heyrði hann til
hunda, sem geltu allt hvað af tók,
annar stór, hinn lítill. Og langt úr
fjarska heyrði hann í verksmiðju-
flautu og hljóðmerki frá rafmagns
lest. Loks mundi hann eftir
um. Áður en hún gat kallað á
hjálp var bílnum ekið fyrir horn
og hann horfinn. Konan kallaði
á lögregluna en var svo skelfd, að
hún hafði ekki haft rænu á að
taka númerið á bílnum. Hann var
svartur eins og þúsund aðrir.
Síðar þennan dag rakst lögregl-
an á bíl, sem var ólöglega lagt.
Rannsókn leiddi i ljós, að þetta
var bifreið Bremers, og þegar
hringt var á skrifstofu hans upp-
lýstist, að hann hafði ekki mætt
á nokkrum mikilsverðum fundum.
Bíllinn var rannsakaður, — lög-
reglan fann blóðbletti, og þar eð
manninn var hvergi að finna á
MELVIN PURVIS,
fyrrverandi yfirmaður FBI.
sjúkrahúsi-, var rannsóknarlög-
reglurini gert viðvart.
Daginn eftir var lýsing á Bre-
mer í öllum blöðum. Um miðjan
daginn tilkynnti einn af vinum
Bremers, að óþekktur karlmaður
hefði hringt í sig, skilað kveðju
frá hinum týnda og tilkynnt, að
hann yrði látinn laus, ef greiddir
væru 350.000 dollarar í lausnar-
gjald.
Ríkislögreglan var til kvödd, en
kona Bremers vildi ekki, að lög-
reglan skærist í leikinn fyrr en