Alþýðublaðið - 09.09.1964, Blaðsíða 15

nafni — hgnn heitir í rauninni
Wilfred Van Willans, og málverk
eftir hann seljast nú fyrir svim
andi háar upphæðir.
Edmund svaraði ekki. Svo að
Bisley gamli með gigtarkrepptu
hendurnar var hinn mikli mál-
ari Van Willians.
— Auðvitað hefur þú alveg
sérstaka aðstöðu í þessu máli,
hélt Angele áfram. — Ég minnt
ist ekkert nánar á það við frænda
þinn, þar sem ég var ekki viss
um hve mikla þýðingu það hefði
fyinr þig. Hún hallaði sér fram
á skrifborðið, og fitlaði við
svörtu glófana sína. — En þó þú
viljir ekki hugsa neitt um sjálf
an þig í þessu máli, Edmund,
viltu þá ekki hugsa dálítið um
mig?
Það varð andartaks þögn.
— Hvernig getur þetta snert
þig, spurði hann svo.
— Hvernig? Ég kemst jú ekki
hjá því að dragast inn í það vegna
þín. Auðvitað höfum við rifist,
en það gera elskendur jú svo oft.
Það þarf ekki öllu að vera lokið
fyrir það.
Nú skildist honum, að enginn
hafði búizt við að hann tæki það
alvarlega, þó hún skilaði honum
hringnum. Hún hafði atltaf bú-
izt við því að sættir tækjust með
þeim aftur — og að hatnn gengi
að öilum hennar skilmálum.
— Ég sé. að bú ert alltof æstur
og órólegur núna hevrði hann
að hún sagði. _ Ég er líklega að
eyða tíma mínnm til einskis. Hún
brosti og brosið var alveg eins
og bros móðnr hennar.
Edmund fylgdi henni til dyra
og með lienni' hurfu síðustu
tengslin við hið gamla líf hans.
Þegar hann skömmu seinna ók
til Capöen Heights, vissi hann
nákvæmlesa hvaða afstöðu hann
mundi taka.
Dyrnar onnuðust áður en hann
næði að hrineia biöllunni___ en
það var ekki Fran, sem opnaði
þær, heldur Ivor. Hann dró hann
með sér inn í dagstofuna og iok-
aði hurðinni á eftir þeim. — Hér
höfum við Leonie. R.atnon og
Jonatan safnazt saman til að
híða eftir bér. s:gði hann.
Edmund leit frá einum til ann
ars.
— Fiórir ólíkir vitnisburðir,
sagði hann. — Regið mér eitt,
úr því að þið lögðuð öli fram
upplopinn vitnisb'.irð, hvers
vegna komuð bið vkkur þá ekki
saman áður að seeia öll sömu sög
una?
— Það gr svo sem vel hægt
að gera sér grein fvrir bví svona
töngu seinna. að við hefðum auð
vitað átt að gera bað, sagði Ivor.
Hvað sagði einkaritarinn þinn
þér?
—» Það skiptir ekki máli, sagði
Edmund. — Byrjaðu bara á byrj
uninni.
Þetta byrjaði allt saman hér
í þessu húsi, sagði Jonathan. —
Það var eftir frumsýninguna. Ég
var að skemmta mér með nokkr-
um af hinum minni háttar leik-
urum. Ég yfirgaf þá um hálftólf,
og var á leið til að ná í strætis-
vagninn, þegar þessi kvenmaður,
Foberta Clunes, náði mér. Það
var hún, sem var smánuð í fyrsta
þætti. Ég hugsaði með mér, að
auðveldasta leiðin til að losna
við hana væri að taka hana heim
með mér, gefa henni glas af víni
og vona svo að einhver hinna
kæmi heim og „truflaði" okkur.
16
En þegar við komum hingað var
enginn heima. Ég kom henni í
skilning um að bað yrði ekki eins
mikið á milli okkar, og hún hafði
gert sér vonir um. Hún varð dá-
lítið fúl — og það var þá sem
hún tók af sér þetta fjandans arm
band til að sýna mér það. Við vor
um þá í anddyrinu á leið út. Ég
hugsa að hún hafi ætlað að hafa
áhrif á mig með því — það var
miög dvrmætt, og það var ein-
hvor grpifi, sem hafði gefið henni
það. Ég hugsa, að ég hefðf átt
að verða afbrýðisamur — það
var víst það, sem hún ætlaðist
til.
Nú, en ég kom henni í skiln-
ing um að hún væri að eyða
kvöldinu til einskis, og fylgdi
henni út að horni. Þar stóðum
við og biðvm eftir leigubifreið.
En skyndilega skrækti hún upp
yfir sig:
__ Armbandið mitt. Það varð
eftir í anddyrinu. Svo að við urð
um að snúa við -—.
— Og hvað var klukkan þá,
spurði Edmund.
__ Sennilega tólf. Ég opnaði
dyrnar, og við fórum inn. Þar
var ekkert armband að sjá, Ég
spurði hana, hvort hún væri viss
um að hún hefði skilið það eftir
lijá méi\ Jú,
Ég leitaði alls staðar, en gat
hvergi fundið það, en svo sagði
hún skyndilega, að hún vissi vel
hvar það væri — því hefði verið
stolið. Hver stal því? Teck stal
því. Ég fór með hana inn í her-
bergi Tecks og sýndi henni, að
þar væri enginn, en hún sagði
að það sannaði ekki neitt. Ég var
svolítið tortrygginn en gat samt
ekki fengið af mér að leita á
henni svo að ég fékk liana til að
fara með mér út á götuna til þess
að leita. Síðan snerum við til
baka án þess að hafa komizt að
niðurstöðu, og . . .
— Klukkan hvað? spurði Ed-
mund.
— Það veit ég ekki. Ég var
steinhættur að líta á klukkuna.
Teek var sofandi. Ég varð ekk-
ert undrandi, þegar Roberta
hringdi í mig skömmu seinna og
sagðist hafa tilkynnt lögreglunni
að hann hefði stolið því.
Fran varð alveg frávita, hélt
hann áfram. — Hún var alveg ör
ugg á því, að Teck væri alls ekk
ert við má’ið riðinn — en hún
var hrædd við að láta grafast fyr
ir um fortíð hans. Við vissum, að
Teck mundi ekki geta gefið
neina skynsamlega skýringu á
því, hvar hann hefði verið. Þá
urðum við sammála um að hann
liefði líklega hitt einhvern eftir
sýninguna og fengið sér drykk,
en það er jú alveg hræðilegt fyr
ir hann. Við vorum öll saman
komin við morgunverðarborð’,
sagði Ivor, en enginn borðaði
neitt. Fran grét, og það hafði
mjög einkennileg áhrif á okkur
því að við höfðum aldrei séð
hana gráta fyrr. Ég hugsaði um
það allan tímann, að ég yrði að
útvega Teck fjarvistarsönnun og
á leiðinni á skrifstofuna brá ég
mér inn á lögreglustöð og sagð
ist vilja gefa skýrslu um þennan
þjöfnað — og það gerði ég.
Þetta var ágæt skýrsla og ég var
hreykinn af henni.
— Þegar ívor kom heim og
sagði frá því hvað hann hefði
gert, útskýrði Jonatan, sagði ég
frá því sem ég hafði gert. Ram-
on og Leonie skýrðu einnig frá
því sem þær höfðu gert.
— Og frænkur mínar? spurði
Edmund.
— Já, þær komu svo í miðjum
klíðum, sagði Jonatan, og hlust-
uðu forviða á okkur, litu síðan
livor á aðra, og Louisa sagði: Já,
en kæru börn, Teck var hjá okk
ur. Við héldum auðvitað að þær
vildu skjóta hlífis skildi yfir hann
eins og við. En við gátum einfald
lega ekki haldið aftur af gömlu
SÆNGUR
Endurnýjum gömlu sængumar.
Seljum dón- og fiðurheld ver.
NÝJA FIÐURHREINSUNIN
Hverfisgötu 57A. Sími 16738.
konunum. Þær fóru rakleiðis til
lögreglunnar og eftir að hafa gef,
ið skýrslu sína, kom Bisley gamli
og heyrði allt — að hann hefði
séð þig koma með Teck, sem var
mjög drukkinn af engifervíni,
sem gömlu konurnar höfðu gefið
lionum. Þá varð Fran alveg eyð|
lögð. Fyrst voru Louisa og Fredy
erica flæktar í málið og svo1
þú. i:
— Já, en þar með er ekki allÉ
búið sagði Edmund. — Þið þurfj
ið aðeins að fara á allar lögreglt|
stöðvarnar og éta þetta ofan íj^
ykkur aftur. Þið verið að draga|j
skýrslur ykkar til baka. ;
— Draga þær til baka? sagðí;
Ivor. Hvers vegna? — Ég getl
auðvitað stutt yfirlýsingu frænk
anna, sagði Edmund. — Já, auá:
vitað, sagði Ivor. — Hvað getur
þú gert annað en að styðja þessi
ar gömlu vitlausu frænkur þín-
ar? — Hlustaðu nú á, það sem
ég segi, sagði Jónatan. — Þetta
eru þínar frænkur, og okkur lík
ar öllum ágætlega við þær — en
þú verður að vera hreinskilinn:
Ef það væri fólk, sem þú ekki
þekkir, sem kæmi og segði þér
þessa sögu um engifervín, mund
ir þú þá yfirleitt nokkuð taka
mark á því? Nei, það mundir þú
ekki.
— Þú hlýtur að geta skilið
þetta, sagði Ramon. — Nei, það
er nógu satt, sagði Leonie. Eng
inn mundi trúa þeim, og það er
of mikil áhætta fyrir Teck. Hann
er ágætis maður og hann hefur
verið mjög vingjarnlegur við okk
6RANNARNIJ* hef enga peninga til að kaupa fyrir,
Ég ætla bara að njóta lyktarinnat**,..

TEí i
ALÞÝÐUBLAÐI0 - 9. sept. 1964 J.5