Alþýðublaðið - 15.09.1964, Blaðsíða 15

— -Svo að það er umhugsun
in um hina raunverulegu fjöl-
/Skyldu þína, sem, yeidur þér
leiðindum, sagði ég.
— Ég held ekki. Hann saup
stóran sopa úr bjórglasinu.
Hann hafði einu sinni sagt mér,
að það eina sem hann vissi um
sína raunverulega fjölskyldu
væri að hann hefði fæðst í Ports
mouth, og að móðir hans hefði
heitað Ada Hearn. Nafn föður
hans hefði ekki staðið á fæð-
ingarvottorðinu.
— En þessi tvíburabróðir,
sagði ég.
— Þetta er allt mjög undar
legt, sagði hann. — Ég hef allt
af haft einhverja leynda fuíl-
vissu um að ég ætti bróður ein
hvers staðar. Og ég las ein-
hvers staðar að slíkt sé ekki ó-
algengt með tvíbura, sem verða
viðskila eftir fæðingu. Og eftir
það, sem skeði í dag . . .
Hann sneri höfðinu, og horfði
lengi á krána.
Gegnum gluggann gátum við
nú séð, að barinn, þar sem ég
hafði hitt tvífara Peters, var nú
fuliur af fólki.
— Ég held, að ég verði að
reyna að finna hann, sagði Peter.
— Ég vona, að þú sért því ekki
mótfallinn, Anne, þó að þér hafi
ekki geðjast að honum.
Ég vissi, að það myndi ekki
þýða, þó ég segðist vera því mót-
fallin. Við lukum við drykkinn
okkar og brauðið, og gengum
aftur til bílsins. Þegar við ókum
í burtu rann skyndilega upp fyr-
ir mér, að Peter var enn ekki
búinn að segja mér það, sem
hann hafði ætlað að segja mér,
þegar við stoppuðum við Hvíta
hestinn.
2. KAFLI.
Bíllinn okkar var nýr, svo nýr,
að.þetta var í fyrsta skipti, sem
við ókum á honum út fyrir Lond-
on. Peter var mjög stoltur af
honum, því að þetta var fyrsti
bíllinn, sem hann eignaðist, sem
ekki var algjört skran. Hann
hafði keypt hann til að halda upp
á fyrstu góðu atvinnuna, sem
hann fékk eftir tveggja ára leit.
Atvinnan var fólgin í því að hann
varð aðstoðarfyrirlesari við sögu
deild f einum af hinum nýtízku-
legu Londonarmenntaskólum. —
Bíllinn hafði beðið hans, þegar
hann sneri aftur til London eftir
að hafa eytt leyfinu sínu í fjall-
göngur f Austurríki. Það var í
því leyfi, sem hann kynntist mér.
Þegar við ókum út af bílastæð-
inu sá ég litla bílinn, sem hafði
staðið þar.þegar við komum. Ég
tók eftir að það stóð Geo. Biggs
á hliðinni á honum. Það kom í
ljós, að Geo. Biggs var nokkurs
konar skrankaupmaður í Sandy
Green, Lanchester, sem keypti
hvað sem var fyrir gott verð.
Sandy Green reyndist vera út-
borg frá Lanchester, og lá rétt
fyrir utan næstu vegamót.
Kjörmóðir Peters var læknir
eins og maðúrinn hénnar hafði
verið, og hún stundaði lækninga-
störf 1 borginni. En hun bjó utan
við borgina í fallegu hvítu húsi,
umkringdu óræktarlegum garði.
Þegar við komum þangað, sat dr.
Lindsay í sólstól undir tré í garð
inum. Við hlið hennar var bakki
með mataríeyfum á. Gleraugun
hennar höfðu runnið fram á nef-
ið, og hún sat með lokuð augu
og hendurnar krosslagðar á bók,
sem lá í kjöltu hennar
Peter flautaði lágt með bíl-
flautunni, til að vekja hana. Hún
opnaði rólega augun, veifaði okk-
ur, lagði gleraugun og bókina á
jörðina, stóð upp úr stólnum og
gekk til móts við okkur.
Á sama andartaki stökk hvítur
loðhundur fram úr runnunum að
haki hennar. En þegar hann kom
auga á mig, snarstanzaði hann
og tók að skjálfa og titra. Svo
skreið hann bak við stólinn, sem
dr. Lindsey hafði setið í, og faldi
sig þar.
Hún leit við. — Vitlausa stelp
an þín, þetta er bara Peter, sagði
hún. — Það er Peter — Peter,
asninn þinn.
En hundurinn barði bara skott
inu órólega niður í jörðina,
Dr. Lindsay sneri sér að mér
og brosti.
— Þetta þýðir ekkert, hún held
ur áfram að fela sig, þangað til
hún hefur vanizt þér. Maður gæti
haldið, að hún hefði alla sína
ævi orðíð fyrir misþyrmingum,
én sannleikurinn er sá, að við
höfum átt hana síðan hún var
smáhvolpur, og ég efast um að
það hafi nokkum tíma verið
danglað í hana hvað þá meira.
Þetta er bara eðli hennar — hið
leyndardómsfulla, kvenlega eðli
hennar. Jséja, þetta gerir svo
sem ekkert til. Ég er afar glöð
yfir að sjá Þig. Anne. Mjög glöð.
Hún tók fast í höndina á mér.
Hún var fremur lágvaxin, en
þrekin kona um sextugt, með
liðað, hvítt hár, grá augu, miklar
kinnar og undirhöku, sem í fyrstu
leyndu þvi, hversu sterklegir
kjálkar hennar voru. Hún var í
gömlum og slitnum röndóttum
baðmullarkjól.
Peter kyssti hana, en fór svo
til að tala við hundinn, sem stökk
upp um hann í gleði sinni og
sleikti hann allan í framan. En
samtímis hafði hann ^auga með
því, hvort ég nálgaðist.
— Eruð þið búin að borða,
spurði dr. Lindsay mig. og hélt
ar ég svaraði því játandi, hélt
hún áfram: — Ég beið ekki eftir
ykkur. Ég hef gert mér það að
reglu að bíða aldrei eftir Peter.
En ég ætla að biðja frú Joy að
búa til handa okkur kaffi. Ég
býst við að ykkur langi í kaffi
eftir ökuferðina.
Rödd hennar var djúp og dá-
lítið hranaleg, en þó vingjarn-
leg. Mér geðjaðist strax vel að
henni. Mér geðjast vel að því
hversu framkoma hennar var
blátt áfram, og að hún skyldi
ekki gera meira veður út af því.
að ég var hin nýja tengdadóttir
hennar.
Hún fór með mig inn í húsið
og ky.nntLmig fyrir frú Joy, hor-
aðri, en fjörlegri lágvaxinni
konu, sem kom daglega til að
taka til í húsinu og elda m;ð-
degisverð fyrir dr. Lindsay. Frú
Joy var á förum heim til sín, en
hún var kyrr til að laga kaffi,
og hún tók á móti mér með mun
meiri tilfinningaofsa. Hún sagði
mér að ég væri afar heppin
stúlka að hreppa herra Peter,
því að hann bæri mun meiri
virðingu fyrir konum en sumir
aðrir, sem hún gæti nefnt, og
ef að hann hefði bara ekki þann
leiða vana að skilja skóna sína
eftir á miðju gólfi í því og því
herbergi, sem honum dytti í hug
að fara úr þeim, þá væri hann
alveg fullkominn.
Síðan fórum við dr. Lindsay
út í garðinn aftur, þar sem Peter
var nú seztur í stólinn undir
trénu með hundinn í fanginu.
Þegar við komum fór hann inn
til að sækja fleiri stóla og sess-i
ur, en hundurinn skreiddist af|-
ur inn'í runnana. ‘
— Þessi heimski hundur, sagái
dr. Lindsay um leið og hún settr
ist. — Hann er algjör liálfvit}.
Við hefðum átt að losa okkur við
I ,
hana fyrir mörgum árum, en okH-
ur var nú einhvern veginn farið
að þykja vænt um hana. Eða ajS
minnsta kosti Peter, og ég vair
orðin vön því að hafa hana. Eti
ég býst við að hún venjist þéb
smám sariian. Ég verð að ját^,
að tilfinningum mínum var sviþ-
að háttað og hennar, þegar þu
komst. Ég var mjög taugaóstyrle
yfir að hitta þig, og ég hugsa að
þú haftr sömu sögu að segjá.
SÆNGUR
Endumýjum gömlu sængumar.
Seljum dún- og fiðurheld ver.
NÝJA FIÐURHREIN SUNIN
Hverflsgötu 57A. Simi 16788.
Trúlofunarhrlngar
Fljót afgreiðsla
Sendum gegn póstkröfu.
Guðm. Þorsteinsson
Bankastræti 12.
gullsmiðnr
2.4-2.
Cop'vrijW P. t- B- Bcn 6 CQQgnHaO

ChlNII ADilið — Allíaf skalt fcú þurfa að sýna
ÖKAðnflRnl.* andúð þína. þegar ég hef kcypt
plöntu, sem mér fellur í
WfiilLCDIS WSC^OCÍlÉCSB
ALÞÝÐUBLAÐIB — 15. sept. 1964 15