Alþýðublaðið - 12.12.1964, Blaðsíða 5

BÖKFELLSÚTGÁFAN
Ný bók eftir
Birgi Kjaran
AUÐNUSTUNDIR
í bók þessari eru ferðapistlar, frásöguþættir og
skyndirayndir af nokkrum eftirminnilegum mönn-
um eða atvikum úr lífi þeirra. Þættirnir eru ellefu
; í hér um bil fjömtíu kafli. Ferðapistl-
vegar að af landinu, úr byggð og
pbyggð; farið er í arnarhreiður, leitað að rauða
ópalnum í jöðrum Vatnajökuls, öskjueldar skoð-
aðir, rambað um Sólheimajökul, gengið á skipbrots-
og skiptast í hér um bil fjörutíu kafla. Ferðapistl-
Rabbað er við Kjarval listmálara og Sigurð
Berndsen f jármálamann og rissaðar upp sögumynd-
af Skúla fógetá og Jóni forseta Sigurðssyni, svo
að nokkuð sé riefnt.
ÍSLENZKIR ÖRLAGAÞÆTTIR
TÓMAS skrifar
SVERRIR skrifar
„Og sjálf er Látra-Björg komin að fótum
fram, orðin þreytt og þjáð, og þá yrkir hún
eina af síðustu vísum sínum:
Langanes er ljótur tangi.
Lygin er þar oft á gangi.
Margur ber þar fisk í fangi,
en fáir að honum búa.
_ Nú vil ég heim til sveitar
minnar snúa.
í þessari vísu kemúr fram reisn hennar
óbuguð, en hún finnur feigðina kalla. Og
þess vegna er hún á heimleið. Hún er stað-
ráðin í að ljúka helgöngu sinni á sömu
slóðum og hún lagði upp 1 hana — fyrir
heilum mannsaldri. í alla þá tíð hefur hún
borið með sér þungan brimgný Látra-
Strandar um öræfi og annes, og nú neytir
hún síðustu krafta til að geta sofnað við
hann, áður en hann deyr út i hjarta hennar.
Næsta morgun er Rósa risin árla úr rekkju.
Hún verður þess strax vör, að sýslumaður
muni kominn, því að þarna eru hestar
hans við túnfótinn. Hún flýtir sér að hita
kaffið og telur til þeirrar stundar, er hún
færir honum það í rúmið.
Svo drepur hún hljóðlega á svefnher-
bergisdyrnar og lýkur upp hurðinni. En
þá sortnap henni skyndilega fyrir augum,
og það má litlu muna, að hún missi kaffi-
bakkann úr höndunum. Páll Melsteð er
vaknaður, en fyrir ofan hann í rúminu
hvílir amtmannsdóttirin á Möðruvöllum,
Anna Sigríður. -
Að þessu sinni gleymast allar kveðjur.
Páli Melstéð verður snöggvast litið til lags-
konu sinnar og gengur úr skugga um, að
hún sefur værum svefni. Þá snýr hann sér
aftur að Rósu, horfir í augu hennar drykk-
langa stund og mælir síðan í hálfum hljóð-
um:
„Einhvern tíma var þér nú ætlað að sofa
þarna“.
Bókaúfgáfan FORNI
Svo virðist sem það hafi orðið örlög
Hjálmars jafnan að verða söguefni í
hverri sveit, þar sem hann stakk niður staf
sínum, Gróusagan spann sinn fíngerða
þráð um æði hans og athafnir. Heimur
hans var að vísu ekki stór, en undan narti
hans gat Hjálmar Jónsson ekki komizt,
hvernig sem hann fór að. Veröldin. var við
Hjálmar eins og heimarík búrtík, glefsaði í
liann sem óboðinn og umkomulítinn gest.
Hælbitinn og liundeltur var Hjálmar alla
ævi, og virtist einu gilda, hvort hann gengi
einstigu eða alfaraveg. Veröldinni var upp-
sigað við þennan mann. Hann hafði kvatt
æskusveit sina til þess að losna við eril og
illdeílur heimahaganna. En hann fékk
aldrei geng-ið fylgju sína af sér. Hún sett-
ist við fótskör hans, hvar sem hann sló
upp tjöldum á -lífsleið sinni. Svo fór einnig i
Blönduhlíðinni.
Gegn rógi veraldarinnar átti Hjálmar ekki
annað vopna en vísuna. Þegar rakkar og
bitvárgur svcitarinnar sóttu að honum
þeytti hann eldingum á alla vegu eins os
reiður þrumuguð, og nú sem fyrr flugu
neistarnir um stólpa sveitarinnar og sviðu
skegg prestanna.
um Skáld-Rósu:
um Bólu-Hjálmar:
BÓK TÓMASAR og SVERRIS
ALÞÝÐUBLAÐIÐ - 12. des. 1964 5