Skólablaðið - 01.03.1912, Blaðsíða 10

42
SKOLABLAÐIÐ
Á bls. 123 í 1. a. ofan: »stöuk«, en á að vera »stöku«.
Á sömu bls, í 8. I. a. ofan: »e (hljóðv. af á), en á að vera:
»e (hljóðv. af a).«
Á 131. bls. íf3. 1. a. ofan: »i — hljóði sínu« en á að vera:
i = htjóðvarpi sínu«.
Á 137. bls. í 3.—4. I. a. ofan: (botnverp)ungur« en á að
vera: »(botnverp)ingur«.
Á 164. bls. í 25. I. a. ofan: »hall(r)i« en á að vera «háll(r)i«.
Árg. 1912: á bls. 4 í 9. 1. a. ofan: »(glaðzt)« en á að
vera »(glaðt)«, og ásömubls. í 2. 1. a. neðan: »fylgdu beyging-
arorðin, en á að vera »fylgdu lýsingarorðin« og enn á sömu
bls. í 16. I. a, ofan: »(kallaðt, bundizt)«, en á að vera: »(kall-
aðt, bundini)«.
Á bls. 5. í 10. I. a. neðan: »gömul þolfallssending« en á
að vera: »gömul tólfallsending«.
Á bls. 26 í 16. 1. a. ofan: »nafnorðabeyging en áað vera:
»fornafnabeyging«.
Þessar skaðlegu prentvillur þarf cndilega að leiðrétta og
bið ég alla þá er halda blaðinu saman að rita leiðréttingarnar
inn á inum tilteknu sföðum, svo að þær skapi eigi vitleysur lengur.
Hér að auki verður að geta þess að ó og e með lykkju
unclir til að tákna u— hljóðv. af á (t. d. bára — bórur) og i —
hljóðv. af a (t. d. vanur — venja), vantar í leturbirgðar prent-
smiðjunnar, og hefur því í þeirra stað verið haft ó og e (lykkju-
laus). Ennfrernur vantar h með sperru yfir, íil að tákna blásna
k = hljóðið i g og k a undan s og t (t. d. króhs af krókur)
og hefur í þess stað, þótt slæmt sé, orðið að nota algengt h.
Loks átti b og g að vera með stryki í sér þegar þau tákna
mjúka blásendur, öldungis á sama hátt sem d er með stryki og
hefur myndina ð, þegar það er mjúkur blásandi, cn þessu gat
prentsmiðjan heldur eigi fullnægt, og eru menn beðnir að athuga
það, og væri goft að notendur ritgerðarinnar vildi merkja þessa
stafi þarsem 'við á, hver í sínu eintaki. Þess má að síðusíu
geta að í prentuninni hefur ritvenju minni verið breytt þannig,
að z sem eg tíðka að hafa, er hvergi höfð og ennfremur að
samhljóðandi á undan öðrum samhljóðanda er hafður einfaldur,
þar sem eg er vanur að hafa hann tvöfaldan, ef uppruni sýnir
aö svo megi vera.
Jóh. L. L Jóhannesson.