Skólablaðið - 01.01.1914, Síða 6

6
SKÓLABLAÐIÐ
En eg er smeikari við hitt, að það verði í meira lagi erfitt
að koma umbótunum á, ef Iangt á að fara. Eg er hræddur um,
að vanafestan verði hér illur þrándur í götu. Eg kom á stúd-
entafund nýlega. Það var verið að tala um stafsetningu — auð-
vitað. Ágúst Bjarnason fann þó að lestri, framburði ýtnsra orða
og sagði frá, hvernig betur mætti fara. Og hanti fór tvímælalaust
með rétt mál í flestu. En þingheimur hristi höfuðið og hló að
»ofurmagni heimskunnar®, og mest hlógu auðvitað þeir skinn-
bókalærðustu. Þeir vildu ekki heyra, að hægt væri að breyta
eða bæta framburð orða —, baddn væri t. d. »réttur« fram-
burður. Takið þér eftir þessu: »réttur« framburður.« Sama
þvælan, réttritun, réttur framburður! Þessir menn verða ófáan-
legir til að tala um hitt, hvað sé fagur framburður eða fari vel
í munni.
En svo þarf að gæta þess, að málið missi einskis í af því,
sem eftirsjón væri að, — sérkennileik t. d., ef miklu og mörgu
er breytt. En það og annað hafið þér nú sjálfsagt »tekið með
í reikninginn«.
Kær kveðja,
Yðar
Sigfús Einarsson.
Kæri vinur!
Reykjavík, 22. júní 1913.
Eg bið þig fyrst og fremst að fyrirgefa, hve afarlengi hljóm-
bótatillögur þínar hafa legið hjá mér án þess að eg hafi svarað.
En það er meðfram af því, að eg vildi gjarnan hafa hugsað
meira um þetta en eg hef gert. Fyrir mörgum árum var eg
oft að velta fyrir mér líkum viðfangsefnum, en hef á síðari ár-
urn alveg hætt því.
Mér finst enginn efi geta á því leikið, að framburðarkensla
væri æskileg í skólunum, og á hinu ekki heldur, að margar af
þeim breytingum, sem þú talar um, irn'ða til þess að fegra
málið, og ættu því að komast á. Um dæmin: nafn, aflagi, segl
regn, sagði, fjall, seinna, barn, langur, lengi, söngur, og öll
önnur slík orð, sýnist mér, að það væri bót, að fá framburðinum