Sovétvinurinn - 01.09.1934, Blaðsíða 6

[Sovétvinurinn]
Sjómeim og hafnapyerka-
iiieiin í Sovét-Rússlandi.
Þegar minnst er á hinar stórkostlegu framfarir,
kjarahætur verkalýðsins og sktipun hinnar nýju,
mannúðlegu menningar í Sovét-Rússlandi, her það
oft við, að menn, sem ekki eru alveg undirlagðir
horgaralegri bölvun á kommúnisma eða trúa ekki
skilyrðislaust níði og hallærisfréttum Morgunhlaðs-
ins, heygja sig fyrir staðreyndunum, en hæta því
við, að þetta séu aðeins framfarir frá því, sem verið
hafi í Rússlandi á dögum zaranna, en þybbast hins
vegar við að viðurkenna, að önnur ríki í Evrópu
eða Ameríku séu í nokkru eftirbátar Rússlands.
Þessi tregða stafar af því, að þessir menn hafa
ekki gert sér það Ijóst, að hið sósíalistiska skipu-
lag eitt er fært um að hrinda í framkvæmd jafn
almennum framförum og kjarabótum og raun hefir
orðið á í Rússlandi og að ekkert hliðstætt fyrir-
brigði verður fundið til samanburðar í ríkjum þeim,
sem enn lúta auðvaldsskipulaginu.
Ég minnist þess, að fyrir tveimur árum átti ég
tal við íslenzkan sjómann, sem sagði mér frá því,
að sér hefði, ásamt fleirum, gefizt kostur á að skoða
rússneskt flutningaskip, sem þá lá í Hamborg. Hann
hafði þau orð, að langt mundi þess að bíða, að sjó-
menn annara þjóða gætu knúið fram slík kjör hjá
skipaeigendunum og rússnesku sjómennirnir á þessu
skipi höfðu við að búa. Ég benti honum á, að það
mundu þeir aldrei geta, svo lengi sem skipin væru
ekki þeirra eigin eign, heldur einstaklinga, sem
hefðu einungis það takmark, að græða fé á þeim,
en starfræktu þau ekki vegna þarfarinnar.
Þessi fyrirmyndar aðbúð á rússneska skipinu, sem
íslenzki sjómaðurinn rómaði svo mjög, hefir á þess-
um tveimur árum verið gerð enn fullkomnari, og
liggja til þess sömu ástæðurnar og allrar þróunar í
rússneska verklýðsríkinu: Fólkið er að vinna fyrir
sinn eigin hag, en ekki nokkurra einstaklinga, sem
refjast um þátttöku þess í gæðum þeim, sem það
sjálft framleiðir.
Að baki þeirrar menningar og vellíðunar, sem
ríkir hjá rússnesku sjómönnunum og hafnarverka-
mönnunum, liggur svo mikið starf, að mönnum,
sem ekki þekkja anda hinnar sósíalistisku uppbygg-
ingar og þegar eru kunn ýms önnur þrekvirki úr
sögu hennar, þykir það næsta ótrúlegt.
1 heimsstyrjöldinni og horgarastyrjöldunum á
Rússlandi var eyðilagt svo mikið af skipastólnum,
að nærri má kalla, að verklýðsríkið byrjaði tilveru
sína skipalaust, jafnmikil þörf og því var á slíkum
samgöngutækjum í hinu víðáttu-
mikla ríki. Þannig voru árið
1920 á Svartahafinu aðeins til 1
mótorkútter, 6 mótorbátar og 3
seglskip sjófær. Til dæmis höfðu
herir hinna erlendu auðvalds-
ríkja, sem reyndu að bæla nið-
ur byltingu verkalýðsins í Rúss-
landi, á hrott með sér 203 skip,
samtals 235,000 tonn, þegar bolsé-
vikkar ráku þá af höndum sér.
Hvíti herinn brenndi 120 mótor-
skip og 112 flutningapramma, og
Wrangells hershöfðingi lét eyði-
leggja 30 skip á Dnjeprfljótinu,
þegar hann varð að flýja undan
Rauða hernum.
Menn geta því rennt grun í,
6
Útskipun á timbri í Leningrad. Timbrið
er flutt að skipshlið á vögnum, sem sér-
staklega eru til þess gerðir.