Alþýðublaðið - 14.02.1965, Blaðsíða 13

í FYRRA kom hingað til lands óperusöng-
konan Lone Koppel og söng við mikinn fögnuð
áheyrenda,. Nú hefur hún verið ráðin til óper-
unnar í Kiel. Af því tilefni átti dpnsk blaðakona
við hana eftirfarandi viðtal.
ÞAÐ berast manni til eyma
ljúfir tónar um leiS og opnuð
pr hurðin á íbúð Lone Koppel.
En að vísu er það ekki óperu-
söngkonan sjálf,<sem hefur hafið
upp raust sína, heldur er það
1 árs gömul dóttir hennar —. og
er ekki anhað hægt að segja, én
hún gefi góð fyrirheit um fram-
SMURT BRAUÐ
Slmi 16012
Snittur.
Opiff frá kl. 9—23.30.
Brauðstofan
Vesiurgótu 25.
Tek a8 mér Hvers Ronar þýSingar
úr og á ensku.
EIÐUR GUÐNASON,
IBggiltur dómtúlKur og skjala-
þýSandi.
Skipholti - Síml 32933.
tíðina, að 3. aettleggur Koppel
fjölskyldunnar ætli ekki að gefa
hinum neitt eftir, að því er tón-
listargáfur snertir.
Faðir þessarar ágætu fjöl-
skyldu er tónskáldið og prófess
orinn Hermann D. Koppelf en
hann á tvær dætur, Lone og
svo Therese, sem er píanóleikari.
Auk þess á hann einn son, And-
ers, en hann leikur á klarinettu
og fæst við listmálun. Bróðir
Hermanns er Julius Koppel,
sem er konunglegur konsert-
meistari, en kona hans leikur í
hljómsveit Konunglega leikhúss
ins.
— Hvernig fara menn af fjöl
skyldu yðar að finna, á hvaða
sviði tónlistar hæfileikarnir
liggja?
— Mér var alis ekki ætlað
að veijða söngkona, ef það er
það, sem þér eigið við, enda þótt
það liafi verið bent á það, að
systir mín yrði að verða píanó-
leikari. Og þótt reyna ætti mig
á kohservatoríunni, þá hvarflaði
aldrei að mér, að ég ætti eftir
að standa á sviði og syngja.
— En haf ði faðir yðar það ekki
í hyggju.
— Alls ekki, faðir minn hefur
aldrei bílandað .sér. í mín mál
Aftur á móti var hann alltaf
reiðubúin.n til þess að leika und
ir hjá in.ér ’— og það var þá
sem ég fann, að ég gat vel
hugsað mér að syngja.
— Mun Koppel f-jölskyldan
halda jafn fast saman og ,1964?
— Áreiðanlega ekki, við mun
um koma fram sitt í hvoru lagi
þótt fjöhkylduböndin séu enn
jafn sterk og áður.
— Og nú kallar hinn stóri
heimur á yður?
— Ég .losna aldrei úr tengsl
um Við fjölskylduna, maður verð
ur jú að viðurkenna, að ekki
er hægt sinna- -eingöngu fram-
anum — ég er gift og missti
mikið, ef ég hefði ekki fjölskyld
una til að leita til.
— Frami yðar hér hefur orðið
til þess.^að þér hafið fengið
samning við Kíélaróperettuna?
— Já, en ég hef aðeins ráð-
izt þangað í tvö ár og ég vonast
til að geta sungið áfram hjá
Kongþglega leikhúsinu. Og í
iðeins 3 stykki frum
æfingar fjórar
\
• '
•"fe; "
’
vikur fyrir hvert, og alls munu
verða um 50 sýningar, svo að
tíminn til að sinna heimilinu.
ég þykist. sjá, að nógur verði
— En hvað hefur Kíelaró-
peman upp á að bjóða, sem aðrar
óperur hafa ekki?
— Það er nú til dæmis.stjórn
andinn Peter Ronnefeld og leik
stjcþfinn Friedrieh Petzold og
hafa þeir unnið svo vel, að Kiel
aróp.eran er í, mestum metum.
nú í Þýzkalandi af óperum. Og
í Ki'el fæ ég þáu hlutverk,sem.ég
held mest upp. á: Donna .Anna í
Dón Juan, greifynjan í Oapp-
ricco og María f Wozzeck.
— Gerðu ekki margar ópcr
ur ýður tilboð um að koma og
syngja?
— Jú, eftir frumsýningupa á
Ariadne streymdu tilboðin til
mín, frá Wfen, Miinchen, Zur-
ich, Dusseldorf og Bayreuth. En
»111?,'v
K*. '
ári hef ég aðéins fengið tvö hlut
verk og söngvari verður stöð-
ekki staðið sífellt fyrir framan
grautarpotta.
ég er vön að gera það sem ég
hef áhuga á og því tók ég til-
boðinu frá Kíel.
— Það er ekki margir, sem
geta valið og hafnað þegar þeir
eru á yðar aldri?
— Það er nú einmitt það
dásamlegasta — og þess vegna
leyfi ég mér að vera svona vand
lát með tilboð.
—En hVað var svo erfiðasta
verkefnið, sem þér fenguð í
Konunglega leikhúsinu?
— Ef tii vUl hefur það verið
Cavalleria Rusticana og Tann-.
haiiser, en það sem er af þessu

au vcict aU Vlilílct
hverju — það má ekki líða of
langt bil á milli hlutverka — þá
verður hann óstyrkur og óánægð
ur með sitt hlutskipti — lista-
maður þarf jú sífellt að reyna
eitthvað nýtt — og þess vegna
hlakka ég til Kíelfararinnar.
— Hvað segir maður yðar um
förina?
— Hann er til allrar hamingju,
mjög ánægður með heppni mína
og hann er mín stoð.og stytta —
það hefur aldrei örláð á afbrýð
issemi hjá honum og hann hefur
alltaf skilið, að söngkona getur
— Eru óperusöngkonur ekki
sífellt hræddar um að kvefast?
— Auðvitað gerir hún allt til
þess að forðast ofkælingu — og
ef maður kvefast er víst, >að ein
eða jafnvel tvær sýningar falla
niður.
— Hvað segið þér svo að lokum
um allar þær konur sem eru að
leita sér frægðar og frama?
— Um það get ég ekkert
sagt — ef ég væri ekki söngkona
þá mundi ég alls ekki skilja
slíka hugsun — en það hefur
alltaf verið fjarri mér að hugsa
um slíka hluti.
SUNNUDAGINN 31. janúar s. 1.
var landlækni, Sigurði Sjgurðs-
syni, afhent. minningargjöf til
Landsspítala íslands að upphæð
rúml. 623 þús. krónur. Tildrög
eru þau er hér segir:
Hinn 29. apríl 1956 lézt hér í
Reykjavík Bjarni Þorlák,\son tré-
smiður, Grettisgötu 35, ókvænt-
ur og barnlaus. Hann kvað svo á
í erfðaskrá, er hann gerði að við-
stöddum fulltrúa borgarfógetans
í Reykjavík, 3. apríl 1956, að af
eftirlátnum eignum sínum skyldi
stofna sjóð, er bæri pafn foíeldra
hans, hjónanna Ingibjargar
Bjarnadóttur og Þorláks Jónsson
ar hreppstjóra, Þórukpti, Álpta
nesi, og móðursystur hans, Sig-
ríðar Bjarnadóttur húsfreyju,
Hliði, Álptanesi.
Fé sjóðsins skyl.di, að öðru
lilutverki hans loknu, varið til
„kaupa á herbergi eða herbergj-
um í líknarstofnun, svo sem
spítala eða elliheimili, og skal
herbergið bera nafn mitt og
þeirra venzlamanna. cr í 1. gr.
til Landspítalans
getur”, segir orðrétt í erfða-
skránni.
Á sjóðnum hvíldi sú kvöð, sam
kvæmt 2. lið erfðaskrárinnar, að
nákomin frændkona gefandans,
sem verið hafði ráðskpna hans í
36 ár, skyldi njóta framfærslu-
eyris úr sjóðnum, meðan hún
lifði. Nú hefur svo skipazt, að af
sjóðnum er leyst þessi kvöð, og
er fé hans því nú laust til af-
hendingar.
Samkvæmt erfðaskrá Bjarna
Þorlákssonar skyldu þeir Gissur
Berg&tednsson hæstaréttardómari
og Jónas Guðmundsson fyrrver-.
andi ráðuneytisstjóri vera stjórn
endur minningarsjóðsins. Þeir
hafa nú ákveðið að verja sjóðn-
um til greiðslu kostnaðar við
f jögurra-manna sjúkrastofu í ný-
byggingu Landsspítala íslands,
sem nú er nær fullgerð, og hefur
landlæknir og þeir aðrir, sem
þar um fjglía fýrir hönd Lands-
spítalans, fallizt á að veita fénu
viðtöku, en það er afhent kvaða-
láust að öðru en því að fest verði
upp í sjúkrastofunni haglega
gerð silfurtafla, sem á er svo-
hljóðandi áletrun:
„Sjúkrastofa þessi er gefin til
minningar um hjónin Þorlák
Jónsson hreppstjóra, Þórukoti,
Álptanesi f. 29. júní 1840; d. 22.
7. 1877, og Ingibjörgu Bjarna-
dóttur f. 10. 12. 1841; d. 17. 9.
1928, svo og Sigrígi Bjarnadótt-
ur húsfreyju, Hliði, Álptanesi, f.
24. 11. 1833; d. 15. 6. 1910.
Gefandi: Bjarni Þorláksson
trésmiður, Grettisgötu 35.
Reykjavík f. 31. 1. 1873; d. 29. 4.
1956”.
Töflúna og áletrunina hefur
gert Björn M. Halldórsson let-
nrgrafari í Reykjavík.
Éignir minningarsjóðsins éru
nú kr. 623.278.68 og er sú fjár-
hæð öll afhent sem gjöf til Lands
spítalans.
Gjöfina afhentu umráðameniz
sjóðsins hr. Sigurði Sigurðssyni
landlækni, í skrifstofu hans f
Árnarhvoli, 31. jghúar s. 1., að»
Ffamhald á 10. síðu.
ALÞÝÐUBLAÐIÐ - 14. febrúar 1965 -• U