Alþýðublaðið - 22.04.1965, Blaðsíða 8

r -f
g 22. apríl 1965 — ALÞÝÐUBLAÐID
Við mætum þrem ungum &tvVlk
vim í þjóðbúningi, livítum, síðum
og langerma kjólum með svíörtu
vesti og rauðu belti og ofurlítilli
kollhúfu, rauðri með hvítri bryöd
ingu. Við höfum orð á því, að ef
aíllir borgarbúar klæddust þjóðbún
ingi væri hér sennilega nákvæm
lega eins um að litast og fyrir
þúsundum ára.
Við komum á aðalgötu þorps
Séð yfir elzta hluta Dubrovnik, sem varðveizt hefur nær óbreyttur.
angsfluga, sem villist inn um.,
gluggann á vorin.
Að loknum morgunverði á Hó
tel Argentína í hinu
þorpi, Dubrovnik, er lagt af
í kynnisför um framandi slóðir.
Stimamýkt og, bros þjönsins.vakti
athygli meðan á morgunverðinum
stóð- Raunar kom síðar í Ijós, að
hið sífellda bros hans var að-
eins sólargretta, en hvað um það
Á gistihúsum Ðubrovnik er sýni-
lega allt gert til þess að þóknast
ferðamönnum, ekki sízt ef þeir
eru frá Vesturlöndum.
Efst í huga á þessari morgvtn
göngu er mynd landsföðurins,
Tito, sem heitir reyndar réttu
nafni Jakob Bros. Sumir segja,
að yiðurnefnið • hafi hann hlotið
á fyrstu dögum ferils síns. Stjórn
semi hans kom snemma í ljós. Ti
þýðir þú og to þefta. Jafnskjótt
ög hann hafði yfir öðrum að ráðá
sagði hann þeim vasklega fýrir
verkum Þú gerir þetta og þú ger-
ir hitt! Þannig er nafnið
tilkomið og þykir ré+tnefni.
Hið fýrsta sem barst að eyrum
okkar, ókunnra ferðalanga, er
söngur og háreisti í morgunkyrrð
inni. Skammt frá er nýtt gisti-
hús í smiðum. Við gamaldags
steypuvél standa þrír verkamenn,
veifa flösku af plómubrennivíni
og syngja við raust:
— When the saúús go marching
in- , . .
Aftur er mynd landsföðurins
efst i huga. Siðar kom í ljós, að
óþarft var að geyma sér mynd
hans fyrir hugskotssjónum. Hvert
sem fæti er s'igið, í k’-á. apótek,
verziun eða þætunklúbb, hvar-
vetna blasir við sjónum stór ljós
mynd af „bles uðum kprlinum"
eins og landar hans kalla hann
situndum- Hvfffk tilbreyting að
koma í verzlun þar sem li*mynd
hangir af honum, en ekki ómerki
leg svarthvít mynd! Og þegar við
komum í veitingahús. bar sem lit
mynd hékk af karli í einkennis-
búningi með tilheyr'mdi heiðurs
merkjum og finiríi, bá fengu sum
ir sér tvisvar í glasið af gefnu til-
efni.
★
VIÐ GÖNGUM yfir hengibrú og
erum þar með komniv í elzta hluta
Þrjár stúlkur
Dubrovnik. Þessi hluti er um-
kringdur háum borgarmúrum,
sem gerðir eru úr ljósum, tilhöggn
um krítarsteini. Hús og níðþröng
strætin eru gerð úr þessum sama
steini. Steinn við stein á alla
vegu, hvert sem augað lítur. Þetta
er svo sannarlega ríki steinsins
í þess orðs fyllstu merkingu. Þessi
borgarhluti hefur varðveitzt nær
óbreyttur í aldaraðir, og hér
blóm'trar líf á tuttugustu öld í
fangelsi sögunnar, ef svo má að
orði komast.
Lítill snáði kemur hlaupandi
niður steinlagðar tröppur sem
virðast nánast óendanlegar. Hann.
hleypur niður tröppumar og elt
ir boltann sinn sjáanlega, jafn
vanur að hlaupa upp og niður
þessar tröppur og á jafnsléttu-
Gluggahleri opnast á þriðju hæð
og gömul kona heilsar nýjum
degi með því að liuga að potta-
blómum isínum. Það er skrítið
hversu gamlar konur geta verið
hrumar og skorpnar hér í suður
löndum. Ef til vill má lesa úr elli
rúnum þeirra hörmungar tveggja
heimsstyrjalda, blóðtöku^ sem aldr
ei verður að fullu bætt. Og hversu
skiljanlegt er ekki, að hér skuli
allar gluggakistur fullar af potta-
blómum í þessari gróðurlausu ver-
öld steinlagðra stræta og borgar
múra?
jj ÞAÐ ER undarleg tilfinning að
B vakna snemma morguns í hótel-
1 herbergi við Adríahafið, í byrjun
R apríl þegar hafísinn heldur bless
g uðu föðurlandinu í heljargreip-
■ um sínum; — opna gluggagrind
| úr tré og mæta suðurlandasólinni,
= þar sem hún stendur kyrr á heið
J um himni, sem rennur saman við
blátt hafið. Stendur kyrr? Ósjálf-
rátt skýtur sú hugsun upp koll-
inum, hvort sólin hafi ekki skin
ið þarna alla nóttina og hvort
hún muni nokkurn tíma ganga
til viðar; hvort hún muni ekki
eilíflega skína og glitra hafið,
brenna hörund manns og gera
mann latan og sljóan og væru-
kæran, en óendanlega sælan-
Meðan á rakstrinum stendur,
meðan vélinni er beint að við-
kvæmasta blettinum, birtist gríð
arstór þúsundfætla fyrir ofan speg
ilinn. í svip þakkar maður sínum
sæla fyrir að eiga þó heima á
íslandif þar sem fá skorkvikindi
þrífast, kannski ein og ein hun-