Alþýðublaðið - 13.06.1965, Blaðsíða 16

Kvenfólk til tunglsins
★ TIL GEIMFERÐAMANNANNA á Kennedyhöfða berst fjöldi bréfa
frá- áhugasömum börnum um allan lieim. Um daginn kom bréf frá
dreng, sem sýnilega hafði heyrt, að fjórar konur hefðu sótt um
að verða geimfarar. Hann skrifaði:
— Mér finnst síðasta geimflaug ykkar hafa verið mjög gætt, en
væri ekki góð' hugmynd að senda konu til tunglsins? Pabbi segir,
að konur geti hitt, hvað sem er . , .
Rétt skal vera rétt
★ ÞAÐ KANN AÐ koma i Ijós, að allar ákvarðanir, sem brezka
þingið hefur tekið síðan árið 1922, séu ólöglegar, segir hinn frægi
lögfræðingur Dunboyne lávarður. Hann bendir á, að síðan 1922 hafi
írskum aðalsmönnum verið meinuð seta í lávarðadeild þingsins, en
þeir hafa, samkvæmt gömlum lögum, rétt til 28 sæta í deildinni,
allt frá því að ríkjasambandið var stofnað. Hins vegar misstu þeir
seturétt, þegar írska fríríkið var stofnað.
Heyskapur í borginni
— Þeir eru farnir að heyja, —
ftagði gamli maðurinn um leið og
liann kom úr sinni daglegu reisu
niður í bæ og það var óvenju-
■ íega hýrt yfir honum. — Og þeir
eru loksins famir að vinna eins
Og tnenn við heyskapinn, þessir
þarna lijá bænum.
Ég iiváði og skildi ekki við
ÍH'að hann átti.
— Auðvitað gat það ekki geng-
ið til lengdar að notast við þessi
vélaskrímsli, þessa traktora, —
þetta ekkisens drasl.
. Kn ég var litlu nær og innti
'laarl eftir því við hvað hann ætti.
— Jú, þau slá með orfi og Ijá
þarna á Arnarhólstuninu — eins
og menn.
.■ 4
Hafnarverkamenn þyrpast
utan um Guðmund J. Guð-
mundsson, varaformann
DANSBRÚNAR . . .
Alþýðublaðið.
II ' I . 'I
kiw, "<<%
k » *
Þessi vélaskrímsli,
traktorar —
þessir
Loksins skildist mér við hvað
hann átti, blessaður gamli maður-
inn. Hann hefur háð harða bar-
áttu síðan hann flosnaði upp úr
sveitinni sinni og varð að flytjast
í bæinn. Þetta hefur verið mikil
hugsjónabarátta. Það hefur verið
um líf og framtíð allrar þjóðar-
innar að tefla. Ástandið í efna-
hagsmálum þjóðarinnar hefur
>ooooooooooooooo<x>oooooc>oooc>'
Hugleiðingar verðandi bókasafnara
Ég hef ákveðið að eignast bókasafn:
allra handa skruddur, kver og rit,
sem alira fyrst, svo fái ég á mig nafn
fyrir mikla þekkingu og vit.
Bækurnar mínar bind ég inn í skinn,
Basil fursta jafnt og Dag í senn,
svo augað gleðji þær í sérhvert sinn
sem ég fæ í heimsókn bókamenn.
Og þegar mér fer að leiðast leikurinn,
ég losna við skruddurnar eins og að drekka vatn.
Þeir kaupa þær af mér blessaður biskupinn
- og Benjamín fyrir kirkjuturnasafn,
LÆVÍS.
00000000000000<000000000<000000000<
ekki alltaf verið upp á marga
fiska, það hefur karli skilizt. En
hann hefur vitað hið eina og rétta
ráð til að bjarga okkur frá bráð-
um voða. *
Baráttan hans hófst einn fagr-
an sunnudagsmorgun, þegar ég
var neyddur til að slá blettinn eitt
sinn sem oftar. Eg sótti garðsláttu
vólina niður í kjallara og byrjaði
að puða, heldur önugur í skapi.
Karlinn var að sjálfsögðu kominn
á fætur fyrir allar aldir eins og
vant er og vappaði í kringum
mig og fylgdist með aðgerðunum.
Eg gleymi seint svipnum á hon-
um, þegar ég byrjaði að hjakka
með sláttuvélinni.
— Hvílík vinnubrögð, sagði
hann og fussaði. Til litils kenndi
ég þér að slá í gamla daga, —
strákur.
Þegar hann hafði horft á mig
Iitla stund, bað hann mig í guð-
anna bænum að hætta þessu og
spurði hvort hann mætti ekki
sækja orfið sitt og ljáinn.
— Ætli ég finni það ekki ein-
hvers staöar í dótinu mínu. Það
mætti segja mér það.
Eg harðneitaði og hélt áfram
að hjakka á sláttuvélinni, kóf-
sveittur. Auðvitað beit hún ekki
vitund, beinið að tarna. Þetta var
sannkallað hjakk og mér rann
stöðugt meir og meir í skap. Ekki
bætti það úr skák, að nú var vand
læting karlsins fokin út í veður
og vind. Hann var farinn að hlæja
og hann hló og hló og skorpinn
líkaminn á honum hristist bók-
staflega.
Einhvern veginn tókst mér þó
loks að ljúka við blettinn, — en
skyrtan mín var þá orðin rennvot
og ég var farinn að titra af bræði
og áreynslu. Eg rauk inn í fússi.
Þegar ég kom aftur út skömmu
seinna og hafði hresst upp á taug
amar með sterku kaffi, var karl-
inn búinn að raka blettinn eins og
hann lagði sig.
— Ætli maður liafi ekki séð
það svartara en þetta, tuldraði
liann og glotti.
— En meðal annarra orða, —
bætti hann við. Hvar ætlarðu að
geyma heyið, góurinn.
— Geyma það? Auðvitað setjum
við það í tunnuna.
Það datt af honum andlitið.
— Ruslatunnuna?

45. árg. — Sunnudagur 13. júní 1965 - 130. tbl.
'm'~ mVkL.
TuCHt’fl*'

r
Ls pau h

— 'l/Jsilx l.)i ÖUX* Uíii 'XilÖ. ouÍJ-U
. / . ,
v. jL ÍV.U y) XX* Xiul • t I
— Nú, auðvitaQ;
Honum varð orðfall, en það
stóð ekki lengi. Upp fi'á þessari
stundu hóf hann baráttu sína til
þess að bjarga þjóðinni. Það var
ekki við því að búast, að fjárhag-
urinn væri góður hjá þjóð, sem
fieygði sínu heyi í ruslatunnuna,
eins og hverju öðru sorpi.
Það vár ekki fyrr en fyrir fá-
einum dögum, sem ég komst að
leyndármálinu mikla — bjargræð-
inu, sem auðvitað var runnið und-
an rifjum karlsins. Eg átti leið
niður í geymslu. Mér fannst vera
orðið óvenjulega þröngt þar, og
ég sá í fljótu bragði hvað olli
því.
Geymslan var troðfull — a£
heypokum.
n
A\
f2\\W ( b

WÆSkz
Það var verið að ræða kyn Ég heyri sagt, að maður
ferðismál við matborðið. — nokkur hafi farið á bæjar-
Sex getur líka verið skylda, bókasafnið og beðið um bók
laumaði kallinn út úr sér og um hið fullkomna hjónaband.
gaut hornauga til kellingar- Honum var vísað á bækur
innar . . . um science fiction. . .