Vísir - 03.11.1958, Blaðsíða 11

Mánudaginn 3. nóvember 1958
V í S I ■
stór Ijósmynd af henni sjálfri. Perrier gat ekki varist brosi. Það
gerði hann ávallt, ef hann varð einhvers var, sem minnti á hé-
gómagirni kvenna, eins og myndin gerði nú. Hvaða karlmaður
myndi hafa uppi mynd af sjálfum sér?
Perrier fór að hnýsast í skápa og fór sér ekki að neinu óðslega.
Þegar hann hafði lokið því fór hann að leita í skúffum. Svo safn
aði hann saman nokkrum handtöskum, er hann fann, og lagði á
rúmið. í öllum var hið sama, spegill, vasagreiða, varalitur, púður-
kvasti, vasaklútur — hver hlutur á sínum stað, og nafnspjald
með nafni hennar og gististað. Ekkert annað. Hún hafði sannar-
lega ekki neinu gleymt af þeirri reynslu, sem varð hlutskipti
hennar, er hún starfaði fyrir andspyrnuhreyfinguna. Þar var ein
af reglunum, að bera ekki neitt á sér, sem gat komið fjandmönh-
unum vel. Hann leit sem snöggvast inn i baðherbergið og gekk
svo aftur inn í setustofuna, og opnaði skrifborðið. Þar var ekkert
nema blek og blekbytta, bréfsefni frá gistihúsinu og nokkur póst-
kort með mynd af því.
Hann ákvað að hafa tal af þjónustufólkinu. En hvorki- þernán
né yfirþjónninn gátu látið honum í té neinar upplýsingar, aðrar
en þær, sem þau þegar höfðu látið lögreglunni í té. Hið sama
varð uppi á teningnum í snyrtistofu gistihússins. Hann hafði líka
tal- af nuddkonu gistihússins, en hún vissi- ekkert —ekki einu
sinni neitt mas um hana, að minsta kosti ekki frá þessu sumri.
Perrier tók hluti þá, sem Corinne hafði komið fyrir til geymslu
í peningaskáp gistihússins. Þegar hann opnaði vegabréf hennar
datt úr því pappírslappi, en á hann var skrifað: Ef dauða minn
ber að höndum þarj ekki að tilkynna það neinum.- Þetta kom
honum nokkuð óvænt. I-Iún hlaut að hafa verið mjög einmana.
Svo fór hann að athuga skartgripaskrín hennar. Skartgripirnir
voru-fáir, en all verðmætir. Honum til undrunar fann hann bréfa-
bunka neðst i skríninu og vafið band um. Þetta voru ástarbréf, en
það var engin undirskrift og engin dagsetning. Hún hafði klippt
ofan og neðan- af- bréfiunum. Þessi bréf voru henni vafalaust mjög
dýrmæt, — en enginn skyldi nokkru sinni fá að vita frá hverjum
þau voru. Þannig hafði hún ályktað. Já, hún var varfærnari en
hann hafði haldið. Það kom allt af eitthvað. fram, eftir dauða
manna, sem hafði þau áhrif, að merm lærðu að þekkja þá betur.
En Corinne hafði séð um, að það sem hann vildi vita, var áfram
hulið.
Mark kom í Mulot-veitingastofuna klukkan á slaginu tólf. Á
gangstéttinni fyrir framan hana voru fjögur borð, dúkuð með
rauðköflóttum borðdúkum. Hibiseusrunnaa’ i grænmáluðum hálf
tunnum voru til prýðis á milli borðanna og höfðu þau.áhrif, að
mönnum fannst þeir vera einangraðir frá öðrum. Mark settist við
borðið .næst dyrunum, og bað um aperitif, ískaldan, en þennan
drykk hafði hann .vanið sig á í París fyrir mörgum árum. Hann
drakk úr glasinu í botn.
Fyrst eftir að hann skildi við lögreglufulltrúann hafði hann
reynt að komast að niðurstöðu um hvernig hann gæti fundið leið
til þess að sniðganga allar hans aðvaranir, án þess að ana út i
ófærur. Hann varð að játa með sjálfum sér, að hann hafði enga
leið getað fundið. Eins og- sakir stóðu var ekkert,- sem hann gæti
gert, sem lögreglan gat ekki gert þúsund sinniun betur. Og. sein,-
ustu orð Perriers um, að Corinne myndi vera á lífi nú, ef ekki
væri vegna þess, að hann hefði flækt henni í málið, höfðu hæft í
mark. Hann hafði engan rétt til þess að tefla öðrum í hættu. I
rauninni gat hann ekkert gert nema bíða átekta í þolinmæði, og
vera reiðubúinn til framkvæmda, ef eitthvað tækifæri biðist. Upp
úr þessu íór hann að hugsa um Fleur — og honum var svölun í
að hugsa t-1 þess, að hann gæti nú varið tímanum að vild sinni.
Hann hafði þó farið að einu ráði Perriers, leikið sex holur til
viðbótar, og látið sem hann hefði aðeins áhuga fyrir golfleiknum,
en ekki fyrir fólkinu, sem kom á golfvöllinn. Á leiðinni til baka
höfðu tveir menn gefið honum merki um, að þeir óskuðu eftir
að fá að sitja í hjá honum, annar gamall maður, hinn miðaldra,
en hann anzaði hvorugum. Svo var ungur maður á bifhjóli, sem
var að leika sér að því að fara fram úr honum, hægja svo á sér,
svo að hann kærnist fram úr, og lék þennan leik hvað eftir annað,
en pilturinn hvarf honum í umferðinni í Monte Carlo. Hann var
ekki í neinum vafa um, að pilturinn var að njósna urn hann.
Hann minntist þess nú, aðdrann hafði lesið um tvo njósnara í
styrjöldinni, sem hafði orðið mikið ágengt, vegna þess að þeir
léku sitt hlutverk þannig, að engan grunaði, að þeir væru ööru
vísi en fólk er flest. Gott og vel, hapn hafði einbeitt öllum hugs-
unrm sinum að fjandmanninum ,nú gat hann veitt sér, að hugsa
ekkert um hann í bili, reyna að leyna, að hann hefði nokkurn
RENNÍSMIÐUR
Duglcgur rennismiður óskast nú þegar.
Uppl. gefur Gunnar Vilhjálmsson kl. 10—12 f.h.
Egiíl Vilhjálmsson h. f.
Laugavegi 118.
■ViV«V«V«%Vm%V«bAV«V«W
j: Kaupmenn!
ji Kaupfélög!
•: Við höfum jafnan fyrir-
S liggjandi frá
Tékkóslóvakíu
SJONAUKA ?
ýmsar stærðir. í
PENINGASKAPUR
Vil kaupa peningaskáp, má vera notaður.
Uppl. gefur Matthias Guðmundsson.
Egill Viihjálmsson h. f.
Laugavegi 118. Sími 22240.
Rifflasjónauka
HJÚKRIÍNARMAÐUR ÓSKAST
Hjúkrunarmann vantar í Kópavogshæli um mánaðartímá
nú þegar. Umsækjendur snúi sér til forstöðumanns eða
ýfirlæknis Kópavogshælis, er gefa nánari upplýsingar,
símar 19785 og 14885.
Skrifstefa ríkisspítalanna.
ATVINNA
Stúlka óskast strax. Uþpi. hjá verkstjóranum.
Efnalaugin Lindfn h.f.
Skúlagötu 51.
SMÁSJÁR
fyrir skóla og
rannsókmrstofur.
* ■¥•
Einnig hin þekktu
DOLONIT
POLOX
sólgleraugu. /
AV.V.V.V.W.VAWWVW
Sími 12870.
E. R. Burroughs
- TARZAIM -
2753
Pappírspokar
allar stærðir — brúnir úr
kraftpappír. — Ódýrari en
erlendir pokar.
Pappírspokagerðin
Áður en hermennimir
gátu rönd við reist, hafði
ftoden ráðist á æðsta prest-
inn og háít hann Undir. —-
Hann greip um háls honum
og var alveg að kyrkja hann
:----- þegar loks verðirnir
létu loks.sð sér kveða, þeir
þustu fram hjá Tarzan yfir-
manni sínum tii bjargar —
innan stundar. mundi líf
þeirra aftur vera á valdi
Ludons!
BOMSUR
margar gerðir,
gamla verðið.