Vísir - 23.12.1958, Qupperneq 7

Þriðjudaginn 23. desember 1958
SIR
7
Sigurður Jónsson.
..Xei, Sigurður er kominn og
farinn aftur. Hann fór út á flug-
völl til að taka á móti flugvél."
,.Eg var búinn að frétta. að ,
Sigurður hefði meitt sig eitthvað
og væri ekki að vinna. En svo er
Jiann bara á þör.um um allan bæ.
og vimuir eins og hundrað
manns?"
..Já, hann meiddi sig í hendi
og fæti fyrir nokkru, og ætíi
ekki að vera að vinna. Við vilj-
urn láta hann vera heima. en
hann er ófáaulegur til þess. Það
er kannske líka eðlilegt. Hann er
nýorðinn ekkjumaður, missti
konuna sína í vor. Börnin þrjú
ekki heima. Það er ósköp skiljan-
iegt, að hann eiri ekki einn
læima í íbúðinni.“
Það fór svo, að við náðum ekki
i Sigurð þennan daginn. Við vor-
tun samt svo heppnir að hitta
hann heima daginn eftir, þegar
hann átti fri.
..Þið verðið að afsaka, strákar
minir, hvernig lítur út hérna —
ég er nefnilega einn heima eins
og stendur.“
Það fyrsta, sem ég rek augun
i, er stórt, innraihmað spjald
uppi á vegg, þar sem tugir verð-
launagripa eru festir. Eg sezt og
fer að tala við Sigurð, en bið
ljósmyndarann um að telja pen-
ingana á meðan.
..Eg hélt nú bara í minni fá-
vizku, að tollarar ættu frí á jóla-
nótt, og allt væri harðlokað.“
,Nei, ertu alveg trompaður.
maður. Ekki alveg. Það eru allt
af einhverjir á vakt, allan sólar-
hringinn allt árið um kring. Við
þurfum að vakta höfnina jafnt
á jólunum sem endranær. Ef það
væri ekki, mundu rnenn ef til vill
nota ,,sjensinn“ til að smygla
einhverju i land, þegar lokað
væri. Svo eru ýmis önnur störf.
sem við þurfum ávallt að vera :
reiðubúnir til að leysa af hendi. j
Sérstaklega er það t. d. áríðandi ,
um jólin að afgreiða farartæki.
sem koma til landsins, eins fljótt
og kostur er.“.
„Er von á slíkri umferð á jóla-
nótt?“
„Það getur alltaf komið fyrir.
Flugvélar eða skip. Ef til vill
togari með slasaðan mann.“
..Er nú ekki oftast, að skip op
f’ugvélar eru komin til landsim
fvrir jólin og bíða hér fram yf-
ir ...“
„Nei, blessaður góði. Flugvél
ar eru alltaf á ferðinni. Það er
jú, oft að skip reyna að vera '
höfn yfir jólin, en það er ekk-
hægt.“
..Er eitthvað gert til að minnr
ykkur á jólin niðri á varðstofu?'
'..Nei, ekki neitt.“
..Engar skreytingar, jólatré, öl,
tóbak ...?“
„Ekkert. Ekki nokkur hlutur."
..Níutíu og. átta.“
,,Ha?“
„Níutiu og átta.“
„Hvað eru níutíu og átta?" —
Eg hélt að ljósmyndarinn \Tori
orðinn alvarlega bilaður. „Nir.tiu
og átta verðlaunapeningar, mað-
ur. Hvað er þetta. Ósköp ertu
orðinn sljór.“ Ja. er það nokkur
furða — að hafa svona mánn í
eftirdragi alla tíma!
,.Þ;ð verðið að vera snarir.
lægar við hittum hann að máli.
„Eg má ekki vera að því að
tala við ykkur alveg strax. Hanh
Valtýr getur logið einhverju í
ykkur á meðan. Eg skal svo'
koma á eftir."
jólánótt, Magnús og Valtýr Guð-
mundsson.
„Eg var einmitt að minnast ?
það við hann Magnús áðan,'
sagði Valtýr, ,,að það yrði nú al-
deilis munur á þessari jólanótt
og þeirri, sem við áttum samar
fyrir 14 árum. Við vorum þá báð
ir á Forsetanum, gamla. Hanr
skipstjóri og ég háseti. Við fór-
um þá út j vitlausu veðri á Þor-
láksmessu og vorum úti á Hala-
miðum yfir jólin. Nú situr mað-
ur hérna inni í hlýju húsi og
glápir út um glugga eins og hver'
annar jólasveinn." '
„Það er kannske ekki víst. að
þið fáið að gluggaglápa alla nótt-
ina?“ ■ .
„Nei, ég segi nú bara si sona.
Nei, það er sko alls ekki vist.
Alltaf geta komið inn skip, hve-
nær sem er, og þá verðum við
náttúrlegu að lóðsa þau , inn.
Annars hyllast flestir til að vera
komnir inn fyrir jól.“
„Hvenær byrjið þið á ýakt-
inni?“
„Kluk’kan 10 um kvöldið. Það
er ekki svo slæmt. Maður er bú-
inn ao halda hátíð heima með
krökkunum, áður en maður fer
á vakt.“
ic
..Jæja, strákar, skjótið þið
okkur í hvelli," segir Magnús um
leið og hann vindur sér inn um j
dyrnar. „Varstu að segja þeim
frá jólaferðinni á Forsetanum,
Valtýr? Já, maður er, nú ekki
alltaf heima á jólunum, skal ég
segja þér. Eg hef verið sirka 7
jól heima síðan 1915, í rúm 40
ár. Svo maður er nú farinn að
venjast því, held ég. Já, ég var
skipstjóri frá 1930 og þangað til
ég byrjaði hér. Það hefur ýmis-
legt skeð um dagana, ef maður
á að fara að segja ævisöguna.
Er það kannske meiningin, eða
hvað? Þið verðið þá sko að koma
seinna."
„Það væri nú nógu ...“
„Eg átti met í stríðinu, skal ég
segja þér, piltur minn. Eg fór
72 ferðir milli íslands og Eng-
lands. Já hefur þú nokkurn tíma
mígið í salt vatn, piltur minn?“
„Jú, jú, ég fór einu sinni í
Nauthólsvikina . . . Hvað gerið
„O — við 'situm hérna og tefl-
um eða eitthvað svoleiðis. Svo or
alltaf nóg að gera við að svara í
símanri. Fólkið er að spyrja um
allan fjandann. Annars, ef við
þurfum að fara út, þá er Valtýr
altmúligmann á Haka — já, það
er báturinn okkar — Jæja, nú
þurfum við að fara, strákar, Gull
foss er að verða vitlaus ... kom-
1 ð þið einhvern tíma seinna ...
blessaðir."
£ífnaAtúlkuv
Okkur var boðið inn í stóran
og- bjartan sal. Þykkt teppi út í
Iivert liorn. Nýtízkuleg og injög
smekkleg innrétting. Og fúllt af
ungu og fallegn kvenfólki.
Eg vildi bara, að ég væri for-
stjóri fyrir stóru fyrirtæki, og
þetta væru allt einkaritararnir
mínir. (Blessaður minnstu ekki
á þetta við konuna mína — hún
kynni að misskilja mig.)
Við göngum gegnum salinn og
inn í minni herbergi. Þar sitja
nokkrar stúlkur í hægindastól-
um, drekka kaffi, reykja sígar-
ettu eða hressa dálítið upp á
varalitinn. Allt er hér með ný-
tízku sniði og smekklega fýrir-
komið. Manni íinnst eins og kom
ið sé inn í setustofu á ríkis-
mannsheimili.
Karlmaður sést hvergi. Þetta
er allt saman einstaklega hug-
Ijúft og heimilislegt.
Marta Guðmundsdóttir, ung og
falleg símamær, verður að vinna
á jólanótt, ásamt stallsystnr
sinni, Aðalbjörgu Hafsteinsdótt-
ur.
Marta er kunnur skíðagarpur
j frá ísafirði í . . . ?
Magr.ús Runólfsson og Valtýr Guðmundsson.
strákar, því Gullfoss er að koma
o.g við þurfum að fara út“, mælti I þið annars hérna, ef ekkert er
Magnús Runólfsson hafnarlóðs,' að gera?“
Marta Guðmundsdóttir og
I „Alpagreinum".
i „Já, einmitt, (Eg þori ekki að
tala um skiðaíþróttir ég gæti
dottið illa.) Þér eruð ættuð írá
Isafirð':. Og hafið ef til vill unnið
þar við símayörzlu?"
„Tá, ég hef unnið nokkuð lerigi
við símann."
(Maður á aldrei að spyrja dcm
ur, Itve lengi þair Iia.fi unnið. Það
■er dónalegt, en ég liiýt að vera
dónskur.) /
„Hvað hafið þér unnið lengi?“
„Eg á ao vera á vakt til kl. 5
á aðfangadag. Eftir þann tíma
verð ég hér i aukavinnu allt
kvöldið og fram eftir nóttu, eít-
ir því sem þörf krefur.“
„Hvað haíið þér unnið ..."
„Við verðum hér töluvert fleiri
um kvöldið, svona fram að mið-
nætti. Það er alltaf mikio að
gera á aðíangadagskvöld. Fólk
hringir til kunningja og skyld-
menna til að bjóða gleðileg jól o.
s. frv. En það fer að minnka
svona upp úr miðnætti."
„Hvað hafið þér ...“
„Svo er vinnusalurinn skreytt-
ur á allan hátt, jólatré sett hér
upp og allt gert eins jólalegl og
hægt er.“
„Hvað hafið ...“
„Annars eru líka aliir við-
skiptavinir svo elskulegir og al-
mennilegir. Fólk er í sólskins-
Aðalbjörg Ilermannsdóttir.
j er fyrsta jólakvöidið mitt á
vakt.“
„Þið vinnið þetta í aukavinnu.
Fáið þið ekki mikið kaup fyrir?“
„Við fáum tæpar 56 krónur um
tímann þessa nótt. Það er ábyggi
lega ekki kaupsins vegna, sem
við tökum þetta að okkur, held-
ur mikið frekar til þess að gera
þeim giftu, og þeim, sem eiga hér
heimiii, mögulegt að vera
heima."
★
Ljósmyndarinn var nú sestur
við dúkað borð við hliðina á
varðstjóranum, frk. Lára Lárus-
dóttur, og gæddi sér þar á kaffi
og ýmsum kræsingum. Mér
fannst ekki réttlátt, að hann sæti
einn að þessu, svo ég þokaði mér
að borðinu.
„Eru það margar stúlkur —
sykur, já, takk, — sem vinna á
aðfangadagskvöld, frk. Lára?“
„Sennilega 8 eða 9 til kl. um
12 á miðnætti. Rjóma?“
„Takk. Svo eru stöðvar opnar
víða um landið?"
„Kökubita? Já, það eru sex
stöðvar aðrar, sem hafa opið all-
an sólarhringinn."
„Bará eina bollu, takk fyrir.
Er nokkuð sérstakt, sem þið vilj-
ið taka fram, sem við höfum
ekki minnst á?“
„Já, endilega. Vilduð þér skila
skapi, býður okkur gleðileg jól
o. s. frv.“
„Hvað ...“
„Já, hvað segið þér?“
„Hvað ... hvað .. . hvað ..
(Eg var alveg búinn að gleyma
um hvað ég ætla-ði að spyrja.)
„Þér eruð ógiít, er það ekki?“
„Jú, við erum það báðar sem .
verðum hérna um nóttina. Það
er reynt að haga því þannig til,
að þær, sem hafa heimili, geti
verið heima. Þess vegna er það,
að við vinnum þetta í auka-
vinnu."
,„Það verður aldeilis „törn“ !ijá
yður. Vinnið frá kl. 2 e. h. og
allan daginn og langt fram á
nótt.“
„Það er nú e.kki svo agalcga
slæmt. Við getum skroppið hérna
fram og fengið okkur kaffisopa
j annað slagið."
„Eruð þér einnig uíán 'af landi,
Aðalbjörg?"
| „Já, ég er frá Skagaströnd.
I Hér hef ég verið í tæpt ár. Þetta
til allra okkar viðskiptayina, að
v!ð óskum þeim öllum gieðilegra
jóla!“
VéUtjmm
Við fúrum til Gunnars Gíála-
sonár vélstjóra. Hann er rarð-
stjóri hjá Rafmagnsveitu
Reykjavíkur í Varastöð.nni við
Elliðáár.
„Komdu blessaður. Komið
þér sælar.“ (Ég þéra alltaf
kvenfólk. Kurteis).
„Hvernig finnst yður, frú, að
missa af manninum yðar, þegar
hæst stendur hátíðin á aðfanga-
dagskvöld?"
„Ég er nú bara‘hreint ekk-
ert hrifin af því. Þetta eru
fjórðu jólin í röð, sem Gunriar
er á næturvakt yfir jólin. Það
er eina huggunin, að meðan
börnin eru ung, þá er betra
þeirra vegna, að pabbi sé heifna
1 fyrri hluta kvöldsins."