Vísir - 07.01.1959, Qupperneq 11

Miðvikudaginn 7. janúar 1959
VÍSIK
ir

E V A S E E B E H G :
Já, íiann var hjá mér.
. . Sffl! , i 17 ii iöffi Wffi!
Lengi stóð hann bak við stólinn minn og hélt höndunum um axlir mér. Eg lokaði augunum. Þegar hann var kominn út úr dyrunum kom það allt upp í mér aftur, allt sem eg hafði ætlað að segja. Það var vist það kvöld, sem eg tók ákvörðunina um að fara.
Alein.
Við vorum á Bristol. Já — maðurinn þinn á veitingahúsi með
viðhaldið sitt, eftir beztu fyrirmynd. Það var fyrsta kvöldið, sem
þú gazt verið ein.
Það var svo margt, sem við urðum að neita okkur um þín
vegna. Að fara saman í leikhús, sem við höfðum bæði mikla
ánægju af — við urðum að fara sitt í hvoru lagi og ræða um
það eftir á. Fara á dansleiki, í gönguíerðir á sunnudögum — við
gerðum það ekki til þess að hlífa þér.
En þetta kvöld höfðum við tekið okkur frjálsræði. Þetta kvöld
ætluðum við að skemmta okkur, dansa sarnan. Það var fyrsta
sinn sem við dönsuðum saman.
Dansa — rnaður veit ekki hvað það er að dansa, fyrr en maður
hefur dansað við manninn, sem manni þykir vænt um. Hann
beinir allri athyglinni að manni. Allt frá augunum til mjaðrn-
anna. Sjá andlitið í fullu Ijósi, tala saman og samtímis finna
allan líkama hans þrýstast að sér. Heyra bæði sömu músíkina,
vitundin urn að allar hreyfingar okkar eru samstilltar, sama
hrynjandin — laðast hvort að öðru.
— Það er sýQ margt, sem við höfum ekki gert ennþá, sagði
hann og laut niður að mér. — Svo margt sem bíður okkar.
Mér varð hugsað til skjalanna, sem eg geymi í töskunni minni,
eg var búin að ná mér í ferðagjaldeyri, hafði gert það um morg-
uninn, en eg sagði ekkert. Það var svo erfitt að ympra á þessu.
Eg vissi ekki hvernig eg átti að skýra það. Eg þurfti að búa mig
undir það — og þetta var í fyrsta sinn sem við vorum saman,
eftir að þú komst af sjúkrahúsinu. Eg vildi ekki eyðileggja þetta
kvöld. Við vorum jú, búin að tala um að fara saman. Tala. Það
var svo margt, sem við höfðum talað um.
Þegar við fórum aftur að borðinu rákumst við á gamlan skóla-
félaga hans. Þeir heilsuðust innilega. — Og þetta er konan þín?
Vinurinn snerist sér að mér.
— Nei.
— En, eg hélt.... eg hafði heyrt að þú værir giftur.
Við vorum ekki lengur tvö börn, sem höfðum skrópað úr skól-
anum, tekið okkur leyfi upp á eigin spýtur.
Við vorum fullorðin.
— Hversu lengi gátum við haldið þessu áfram? Eg gat ekki
þagað þessa spurningu í hel. Eg gat ekki bara tekið glasið mitt
og skálað við hann eins og ekkert væri.
Hann lagði höndina á öxlina á mér. — Nú verður ekki langt
að bíða. Þegar hún er bara orðin frisk______
Eg beit á vörina.
— Nú er eg ákveðinn. Við tvö, bara við tvö. Eg fann það þegar
eg sá þig ekki í heila viku, hefi aldrei fundið það betur. Þegar
hún er bara orðin alveg frísk þá ætla eg að tala við hana, segja
henni allt um okkur. —
Skapið ætlaði að fara með mig, eg roðnaði'. Röddin var þurr
þegar eg spurði: — Það er þá vegna mín, sem þú yilt skilja?
Til þess að giftast mér?
Hann snart létt við hendi minni: — Auðvitað.
Og reiðin braust út, illskan: — Það þarft þú ekki að liugsa
um. Mundu bara að þú ert búinn að hafa gagn af henni lengi —
ráðkona og þvottakona. Þú skalt ekki reikna með mér í því sam-
bandi! Eg er að fara í ferðalag. Eg fer eftir þrjá daga.
Það er svo margt, sem orðin geta valdið, orð, sem maður segir
af því að rnaður er í góðu eða vondu skapi. Svo lífcið sem maður
kærir sig um að grafast fyrir hvað liggur á bak við orðin. Við
veitum því meira athygli hvort orðin særa, en hvort við getum
heyrt hljóðinn í röddinni. Við leggjum meira upp úr því hvort
orðin hitta okkur sjálf illa heldur en hvort sá, sem segir þau
er særður og segir þau einmitt þess vegna.
Hann spurði mig ekki hvers vegna. Hann bað mig ekki að
vera kyrra. Hann sagði aðeins: — Hve lengi?
— Veit það ekki. Eg er búin að fá hálfs árs leyfi, fyrst um
sinn. En það getur vel verið að það verði lengra þangað til eg
kem aftur. Ef eg kem þá aftur. —
Eg fór daginn eftir. Eg var að pakka niður dótinu mínu alla
nóttina og mér tókst að fá farseðil með langferðalestinni til út-
landa um kvöldið. Eg varð að komast af stað. Varð að fara áður
en mér snerist hugur.
Eg hugsaði svo mikið um hann. Eg hafði þráð hann svo mikið.
Eg hafði gert mér svo háar hugmýndir urn hann.
Hann var sá eini, sem eg gat reitt mig á. Sá eini, sem var
sterkari en eg. Sá eini, sem gat ráðið gerðum minum. Sá eini,
sem eg fann öryggi hjá. Hann var sterkur, öruggur 'óg trýggúr.
Allt, sem hann gerði, var rétt. •
En það var ekki rétt að hann gæti aldrei slitið hjónabandið,
sem ekki var neitt hjónaband lengur. Það var rahgt að búa meö;
konu, sem manni þótti ekki vænt um. Það var rangt að láta þigi
stjana við sig, þvo skyrtur og ná úr blettum úr þvi að þú áttirj
hann ekki. Þú hirtir fötin hans og þvoðir gólfið. Hann gat|
notað þig til þess. En það á ekki að nota neina konu þannigJ
Ekki nema að ?á, sem hún gerir þetta fyrir elski hana — og hún j
geri það af því að hún elskar hann. Hún á ekki aðeins að gcra það.
Hvernig gazt þú þetta — og hvernig gat hann það. Aðeins:
borða matinn, sem þú settir fyrir hann 'á morgnana. Gefa þér
peninga til að greiða reikningana. Vera gestgjafi við hliðina á
þér í samkvæmum. Eg skil það ekki. Ég mundi fýririíta alla
aðra fyrir það. En eg get ekki fyrirlitið hann. Og þó -—
Það, að hann þarfnaöist mín til þess að geta bundið enda á
þetta. Að hann ekki gat losað sig við það gamla, áður en hann
fann annað nýtt í staðính. Vissi, að það mundi kosta fyrirhöfn
að finna samastaö, það mundi verða ömurlegt að búa á heim-
ilisgistihúsi þégar rnaður var orðinn því vanur að geta haft
teikniáhöldin sín og bækurnar í kringum sig, vanur að fá mat-
inn framborinn þegar maður óskaði þess, vanur að geta gengið
að skyrtunum sínum og sokkunum í skápnum og finna sumar-
Stjórnað með tilskipunum
um sinn á Kúbu.
Sigurhátíð í Havana við komu Castros.
Bráðabirgðastjórnin á Kúbu
er nú tekin til starfa. Unnu
ráðherrar embættiseiða sína í
gær. Fidel Castro á ekki sæti
í henni.
Manuel Urrutia forseti hefur
tilkynnt, að stjórnarskráin
sem Batista felldi úr gildi verði
nú aftur gildandi, en nokkrum
ákvæðum hennar er þó frestað
að sinni, eða þar til kyrrð er
komin á. í Havana búa menn
sig nú undir að taka á móti
hinum sigursæla byltingarleið-
toga, Fidél Castro, sem skipað-
ur hefur verið yfirhershöfð-
ingi.
Urrutia hefur rætt við sendi-
herra Bandaríkjanna og full-
vissað hann um, að eignir
Bandaríkjamanna á Kúbu su
í engri hættu, né heldur þurfi
þeir að óttast, að þeir tapi fé,
sem þeir hafa lagt í fyrirtæki
á Kúbu. Urrutia hefur og rætt
við sendiherra Kolumbiu og
afsakað við hann framferði
múgs, sem braust inn í sendi-
sveitarskrifstofur Kolumbiu,
og vann þar spellvirki.
Bráðabirgðastjórnin stjórn-
ar með tilskipunum fyrst um
sinn.
fl XVÖLDVÖKUNNI
íilll
Húsbóndinn: — Segið honum
Jakob að hafa til handa mér
stóra bílinn.
Kjallarameistarinn; — Hún
ungfrú Jane hefir farið út með
hann.
Húsbóndinn: -— Segið honum
þá að koma með litla bílinn.
Kjallarameistarinn: — Hann
hr. Josef eldri sonur yðar er
með hann og hr. Jón yngri son-
ur yðar hefir hjólhestinn.
Húsbóndinn: — Jæja, ef eng-
inn hefir tekið skóna mín&
komið þá með þá.
★ : ij
Teboð. ,,Fáið yður aðra köku-
sneið, frú Ritter!"
„Nei, hamingjan hjálpi mér,
nei, nei. — Eg hefi þegar feng-
ið mér þrjár sneiðar!“
„Fjórar,“ ieiðrétti konan sera
bauð. „Hver telur það!“
★
Það eina, sem heldur surnum
fjölskyldum frá því að hafa
sinn eigin síma er það að dóttir
á unglingsaldri er á heimilinu.
£. R. Biirrougfas
TA
•>'/
Það er meira áríðandi að
vernda tennur sínar heldur en
að vera alltaf að fullnægja ósk-
um sínum um sætindi, segir
raamma.
*
Kona nokkur sagði í sam-
kvæmi að hún hefði nýlega
keypt sér 10 kjóla.
— Hvað getur kona gert við
10 kjóla? spurði maður sem var
nærstaddur.
— Hana vantar þá tíu hatta
með þeim, svaraði kona sem
var nálægt.
★
Mögur kona og útslitin
kallaði manninn sinn fyrir
dómarann.
„Dómari,“ sagði hún. ,,Hann
er svo hræðilega grimmur. Á
hverjum degi áður en við borð-
um sefjar hann mig og segir
mér, að eg sé kanarífugl og eg
fæ bara fuglakorn að eta.“
„Er þetta satt?“ spurði dóm-
arinn.
„Yðar ágæti,“ sagði maður-
inn. „Hún er heppin kona. Eg
gæti sagt henni, að hún væri
sþörfugl og þá yrði hún að fara
út og leita sjálf að mat sínum.“
„Ódugnaður getur stundum
komið dálítið illa við mann,
eða finnst yður ekki svo
Toný?“ „Ef til vill, stamaði
Tony. „Sue, langar þig í
kaffisopa?“ Leikkonan steig
nokkur skref í áttina til
Jóns. „Það væri notalegt ef
þú, kæri Jón vildir ná í
^oy.p.v.reAK.AVOUiC7 <S£T
A\E A FKf.SH CCT’Í "
hreinan bolla.