Vísir - 11.02.1959, Blaðsíða 4

Vf'SlB
Miðvikudaginn 11. febrúar 195&
Þau hlógu glöð og ánægð
ungi maðurinn og konan hans
laglega, þegar þau gengu út á
ísinn fyrir neðan Niagara-
fossana.
Þetta var í febrúarmánuði.
Hin mikla „ísbrú“ teygði sig
óbrotin og traust hálfan kíló-
metra milli ijakka fljótsins og
fólk í grenndinni var sammála
um að brúin hefði ekki verið
svo stórkostleg í manna minn-
um. Hún var mynduð af gífur-
lega stórum isjökum, sem
höfðu hrapað ofan eftir fossun-
um og lagst til hvíldar í far-
veginum í gjánni fyrir neðan.
hrópaði jafnframt
„Eltið mig!“
til hinna:
Leiðin var
lokuð! .
Lablond, Gilbert og dreng-
ir tveir voru alveg á hælunum
á honum. En Stantonshjónin
sneru við og hlupu í áttina til
bandaríska bakkans.
Eftir fyrsta kvik íssins
heyrðist brak, eins og af
sprengingu, sem þrumaði og
bergmálaði eftir allri gjánni.
Allsstaðar heyrðist urgandi
brak og ísinn lyfti sér undir
fótum manna. Stantonshjónin
in við fljótið og fólk tók að
þyrpast að og stóð í hópum á
klettunum við gjána. Þar blasti
við óhugnanleg sjón. Stór-
kostlegur jaki af hrufótturn
ís, sem náði hvorugum bakk-
anum, rak hægfara ofan fljót-
ið og í nánd við Kanadahkð I
jakans gátu menn séð þriarj
litlar mannverur, karlmann og
stálpaðan pilt, sem studdu
konu.
Dauðinn
framundan.
„Hvaða
fólk er þeita?‘
hrópaði einhver.
mm
-k——k ■ ■ -x
&
'av'átta
STEPHEN CAIN
rK
®B
J NIA6ARA
~~)C ■ ~~)C ■ • ■ ~~)C ■ ■ ií isiiiiii
Sumstaðar höfðu jakarnir
hlaðizt upp — sumstaðar voru
þeir 24 metra á hæð — og
„brúin“ náði ’ næstum hálfan
kílómetra niður eftir ánni.
Ferðamenn höfðu þyrpzt að í
hundraðatali til að sjá „brúna“,
ganga yfir hana og til að taka
myndir af henni.
í árlegri
skemmtiför.
Eldridge og Klara Stanton
voru á leið yfir fljótið til þess
að heimsækja vini sína, sem
bjuggu Kanadamegin. Síðar
um daginn ætluðu þau að fara
heima og ganga þá eftir einni af
stálbrúunum. Þau voru í skín-
andi skapi, þetta var árleg
vetrarferð þeirra til fossanna.
Frá því að þau giftust fyrir sex
árum höfðu þau komið hingað
tvisvar á ár, einu sinni að vetri
og einu sinni að sumri, en þau
litu samt út eins og nýgift hjón
er þau leiddust eftir ísnum.
Það voru aðrir á ísnum.
William Hill var að opna búð
með ýmiskonar hressingu og
það gerði hann á hverju ári
þegar hann hélt að ísinn væri
nógu þykkur. Með honum voru
tveir kunningjar hans, Monroe
.Gilbert og William Lablond.
• Tveir 17 ára gamlir piltar,
Burrell Heacock og Ignatus
-Roth skemmtu sér dálítið á-
lengdar við snjókast.
Skyndilega fann Hill dálít-
inn titring undir fótum sér.
Jafnframt heyrðist frá rótum
• fossins hávært, urgandi hljóð,
sem næstum því yfirgnæfði
venjulegan hávaða fossins. Hill
þekkti ána til hlítar og leit í
kringum sig vantrúaður. Það
var blátt áfram ómögulegt að
ísinn færi að brotna í dag, á
þessum tíma árs. En verið gat
að hinir tröllauknu ísjakar,
sem ultu ofan fossana í storm-
inum í nótt hefði veikt ísbrúna.
Hill tók að hlaupa í áttina til
kanadísku árbakkanna og
hlupu sem fætur toguðu, en
námu svo skyndilega staðar.
Breiður, dimmur, æðandi far-
vegur varnaði þeim að komast
í land. Eitt andartak störðu þau
með angist ofan í vatnið. Svo
sneru þau við og stukku af stað
í áttina til Kanada. Langt á
undan sér sáu þau mennina tvó
og piltana. Annar maðurinn
var þegar kominn upp á vatns-
bakkann og hinn var í þann
veginn að stökkva.
Hin dýrmætu augnablik liðu
og á meðan tók Klara Stanton
að reika. Fimmtíu metra frá
vatnsbakkanum leið hún út af.
Bóndi hennar reyndi að lyfta
henni upp en hún var alveg
máttlaus af ofreynslu. Þá sá
hann og varð skelfingu lostinn,
að 60 metra hár klettaveggur-
inn virtist hreyfa sig. ísinn var
tekinn að reka!
Heacock fer
til hjálpar.
Stanton tók um úlnlið konu^
sinnar og reyndi að draga hana
með sér og hrópaði jafnframt
á hjálp til mannanna, sem
voru á undan honum. Þá stóð
Hill í ísköldu vatni upp í
mitti og var að draga piltinn
Roth í land, en hrópaði til
Burrel Heacoks að hann skyldi
stökkva í land. En Heacock
hafði heyrt neyðaróp Stantons.
Ósjálfrátt sneri hann við og
hljóp í áttina til hjónanna. En
hróp vinar hans á vatnsbakk-
anum stöðvaði hann.
„Burrell!“ öskraði Roth.
„Snúðu aftur! Þú nærð það vel.“
Heacock hikaði við, svo
skók hann höfuðið. Hann hljóp
til Stantons og hjálpaði honum
til að reisa konu sína upp.
Saman reyndu þeir í flýti að
draga hana að vatninu yið
vatnsbakkann, en það breikk-
aði stöðugt.
Fregnin um að hin volduga
„ísbrú“ hefði rifið sig lausa
breiddist brátt út báðum meg'
„Veit það ekki,“ ansaði gam-
all maður. „En þau ættu að
reyna að koma sér á burt áður
en jakann fer að reka veru-
lega.“
Allra augu störðu nú niður
í gjána og á stað, sem var
í minna en þriggja kílómetra
fjarlægð, en þar mjókkaði
fljótið og stéyptist snöggt nið-
vatni út í fljótið. Hinn gífur-
legi þrýstingur af vatninu
braut stykki úr ísskörinni, sem
næst því var og neyddi þá
fólkið til að flýja yfir á þann
hluta jakana, sem fjarst var
landi.
Annar jakahlutinn
nær landi.
Svo sem 2 hundruð metrum
neðar brotnaði jakinn í sund-
ur í miðju og heyrðist þá frá
honum óhugnanlegt andvarp-
andi hljóð-. Annar helmingur
hans flaut yfir að ameríska
árbakkanum, en hinn hlutinn,
sem Heacock og Stantontjónin
stóðu á flaut áfram í miðjum
straumi fljótsins. Fyrri. helm-
inginn rak hægfara yfir á
grynningarnar við vatnsbakk-
ann Ameríkumegin. Ef Stan-
tonshjónin og Heacock hefði
staðið á þeim helmingi jakans
hefðu þau getað stigið á land!
En nú voru gerðar æðis-
gengnar tilraunir í landi til
þess að reyna að bjarga þeim:
þegar lengra kæmi oftan eftir
fljótinu. Á brúnum tveim, sem
lágu yfir gjána með 300 metra
millibili, höfðu slökkviliðs-
menn, lögreglumenn og járn-
brautarverkamenn tekið sér
stöðu og voru reiðubúnir til að
renna niður köðlum. Yfirlög-
regluþjónn frá lögreglunni í
Ontario, Pat Kelly að nafni,
sagði fyrir verkum á fyrri
brúnni og hann skipaði svo
fyrir að 2 köðlum væri rennt
ofan. Mennirnir á síðari brúiini
höfðu þegar rennt niður kaðli
og hékk endi hans og sveiflað-
ist til yfir ólgandi straumfall-
inu. Frá klettunum var líka
kastgð niður köðlum og stórir
hópar af sjálfboðaliðum stóðu
ur í æðandi hringiðu, sem kall- meðfram árbökkunum til þess
að vera til taks að stökkva út
í vatnið ef jakann ræki nógu
nálægt landi.
aðist Whirlpool Rapids. Þar
þyrlaðist vatnið hvítfyssandi
og hin óheillavænlega risa-
alda reis þar sem hringiðan
hófst áður en hún æddi úr
augsýn við bugðu á gjánni.
ísjakinn sveiflaðist nú
þyngslalega út í miðjan
strauminn. Þrír óhamingju-
samir menn hlupu þar fram
og aftur fyrst í áttina .til ame-
rísku hliðarinnar, síðan til
kanadisku hliðarinnar. Við og
við mátti sjá karlmanninn og
piltinn skiptast á orðum. Frú
Stanton hélt aðeins í hand-
legginn á manni sínum full af
trúnaðartrausti.
Þrjár stálbr.ýr lágu yfir
gjána og þegar risavaxinn jak-
inn rann undir fyrstu brúna
virtist hann dragast í áttina að
ameríska árbakkanum. Von-
arbæn leið upp frá brjósti á-
horfenda. En skömmu hinum
megin við brúna var vatns-
orkuver að dæla miklu af
Jakinn
brotnar aftur!
Einn af sjálfboðaliðunum
var William Hill, sem nötraði
og skalf af kulda. Hann var
ennþá rennandi votur eftir að
hafa bjargað Roth. Hann stóð
þarna reiðubúinn með kaðal í
hendi. Slökkviliðsmaður sagði
við hann:
„Þér ættuð heldur að fara
heim og skipta um föt •— ann-
ars fáið þér lungnabólgu“.
Hill svaraði aðeins: „Það
verður máske þörf fyrir mig
hérna.“
Margir af áhorfendum báð-
ust fyrir. Nokkrir grétu. Enn
aðrir byrgðu andlitin í höndum
sér og sneru sér frá. Úti á ís-
jakanum sást að Stanton lagði
arminn um konu sína og að
Heacock talaði hughreystandi
við hana. Harm var auðsjáan-
lega fær um að gefa þelm báð-
um nokkuð af styrk sínum og
hreysti.
Miskunnarlaust hélt fljótið
ísjakanum í miðjum straumi og
langt frá hinum hjálpfúsuí
höndum og hann rak hægfara
niður í áttina til straumkasts-'
ins og miðbrúarinnar. Svo ser.a
500 metrum fyrir ofan hina'
miklu hringiðu brotnaði jakiniT
aftur í tvo hluta og skildi
Heacock frá Stantonhjónunum.
Heacock veifaði til þeirra og
kallaði eitthvað til þeirra.
Stanton veifaði aftur til hans
en konan hafði ekki mátt til aðl
lyfta hendinni. Hún sat í.
hnipri við fætur manns síns. j
Heacock nær
í kaðal.
Nú gerðist skyndilega dutt-c
lungafull straumbreyting, sent
bar ísjakann með Stantonhjón-<
unum yfir að kanadiska ár--
bakkanum. Stanton horfði á'
þetta og athugaði auðsæilegaf
millibilið frá landi. Stórt stökK
gat auðsjáanlega nægt. Ein--
hver kallaði til hans: „Stökkv—
ið! Stökkvið!“ En það virtisfi.
vera það, sem fékk Stanton til.
að vísa á bug freistingunni.
Hann gekk til konu sinnart
lagði arminn um hana og fékk
hana til að standa upp. Og svaj'
héldu þau áfram örvæntingar-
fullri göngu sinni um ísjakann.
Gjáin mjókkaði nú og straura,':
hraðinn jókst. Meðan Stan--
onshjónin bárust á hið grynnra'
vatn við árbakkann hafði isjakil
Heacocks borizt hraðar úti á
fljótinu miðju. Hinn ungi mað-
ur veifaði aftUr til Stantons-
hjónanna. Svo fór hann úr yf-
irhöfn sinni og bjóst til að
kasta sér út eftir kaðli, sera
hékk niður frá miðbrúnnú
Þegar hann barst að brúnnia
náði hann í kaðalinn, lét ís-
jakann sigla áfram og datt í
ískalt vatnið upp að miðju. Vi5-
hinn enda kaðalsins, 60 metr-
um fyrir ofan, gernjaði Kellyí
„Takið á gott fólk. Takið á.
eins og þið hafið aldrei fyriT
tekið á!“
En kraftarRir
nægðu ekki.
Þrír litlir ísjakar, sem korntí
á eftir jaka Heacocks, rákust á
hann hver á fætur öðrum, með-
an hann var en hálfur ofan í
vatninu. En hann hélt sér fasC.
og slökkviliðsmennirnir drógut
hann upp úr freyðandi vatn-
inu. Áhorfendaföldinn fagnaði
hástöfum þegar þessum litla
manni var lyft upp á við og
hann snerist eins og skoppara-
kringla. Þegar hann var kom-
inn nokkra metra yfir vatnið
reyndi hann að bregða kaðlin-
um um fót sér. En það mis-
tókst. Loks tóku hendur hans
að missa tökin, fyrst hægt,
síðan hraðar. Hann reyndi að
ná tökum með tönnunum á
freðnum kaðlinum, en svo sent
tíu metrum fyrir ofan vatnið
féll höfuð hans aftur á bak og
hann varð að sleppa kaðlinum.
Líkami hans snérist hvað eft—
ir annað á sundlandi för niðuíj
í fljótið...
Mannföldinn var skelfingu
lostinn, sá hann koma upp á
yfirborðið andartak og veifa
handleggjunum lítilsháttav*
Svo greip ólgandi straumiðar*
Framh. á 9, síðu. j