Vísir - 10.03.1959, Blaðsíða 7

T>riðjudaginn 10. marz 1959
V í S IB
r 7
^☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆^
&
SUSAN INGLIS:
H
J
!€ödd
A
R
T
A
N
S
*
&
&
&
&
☆ ☆ ☆ A5TAR5AGA T*-T T^T
&
^ ijL ÍJL ÍJL ijL ☆☆☆☆☆☆ ☆ ☆
8
„Og þér getið farið í Casino í kvöld, signora!“ sagði Kristín.
„Eg skal vera eins og lamb hérna heima og fara undir eins að
hátta. Eg lofa því.“
„Hvaða bull,“ sagði lafði Kathleen. „Þú kemur auðvitað með
okkur. „Spurningin er aðeins — hún deplaði augunum með
áhyggjusvip — hvort þú átt nokkuð fallegt til að vera í.“
Henni kom á óvart að Tína kinkaði kolli.
„Já, eg hef það, Kathleen frænka. Við urðum að kaupa okkur
kvöldkjól þarna í skólanum, og Mercedes valdi kjól handa mér.“
„Aldrei hefði mér dottið í hug,“ sagði lafði Kathleen, „að eg
yrði þakklát fyrir nokkuð það, sem sú stúlka gerði. En þarna
sér maður. Það er hollast að taka ekki munninn of fullan.“
Penny gat ekki að því gert að hún fékk hjartslátt, er hún
steig inn í bílinn, sem Andrew hafði sent eftir þeim.
„Hver veit nema yður takist að bæta uppeldið á mér á tveimur
árum,“ hafði hann sagt glottandi. Líklega var það henni of-
viða, en....
En hún gæti kannske sýnt honum, á miklu skemmri tíma, að
hann gat ekki gert hvað sem honum þóknaðist.
Bíllinn sem kom virtist vera nákvæmlega sömu gerðar og sá
fyrri, nema hann var rjómagulur á litinn og sætin rauð. Þau
runnu hratt og hljóðlega gegnum alla umferðina og voru fljótar
á leiðinni.
Penny leit kringum sig og varð hugfanginn, þó hún hafði
einsett sér að verða það ekki. Húsið var hvítt stórhýsi og garð-
urinn lækkaði stall af stalli niður að fjöruborði.
Kristín hoppaði út á sama augnabliki og bíllinn nam staðar
og hljóp upp breið marmaraþrepin upp að stórum eikarhurðum,
sem opnuðust innan frá um leið og hún.kom. Gamall virðulegur
þjónn í einkennisbúningi hneigði sig djúpt, og hún ávarpaði
hann á spönsku. Hann brosti og svaraði og hún flýtti sér til baka
og greip í handlegginn á Penny.
„Þetta er hann Tomaso, ungfrú Mayne. Hann er þjónn Andrews
og bryti og þúsund þjala smiður og mjög góður vinur minn. Tom-
aso....“ nú sneri hún yfir í spönskuna aftur. Það var auðséð
að hún var að segja honum frá hver Penny væri. Forvitnin
skein úr vingjarnlegum augum hans, og hún brosti til hans. Það
var auðséð aö honum þótti mjög vænt um telpuna, hugsaði Penny
með sér. Tína sagði bílstjóranum eitthvað fyrir verkum. Tomaso
hnyklaði brúnirnar.
„Nú náum við í dótið mitt,“ sagði Tína.
Fyrir innan eikarhurðurnar tók við feiknastór ársalur. Dýr-
indis ábreiður voru hér og hvar á gljáfægðu gólfinu. Þiljur voru
í salnum; á þeim hengu gamlar andlitsmyndir, ennfremur voru
þarna gamlar brynjur, þungir útskornir stólar og stór arinn.
Tína var komin upp í stigann upp að efri hæðinni. Penny elti
hana. Ekki heyrðist skóhljóð á mjúkum dúkunum. Tomaso hvarf
til sinna heima.
A efri hæð voru mörg göng, sem virtust öll liggja að einum
miðsal. Tína Tlýtti sér inn ein göngin og hVarf inn um dyr.
„María!“
Grönn, þeldökk, móeyg stúlka kom fram og horfði forvitin a
Penny meðan hún var að hlusta á það, sem Tina skipaði henni
fyrir.
„María verður að taka saman dótið mitt,“ sagði Tína við
Penny. „Þetta er herbergið mitt, senhorita. Hvernig líst yður á
það!“
Penny kinkaði kolli. Herbergið, sem þær voru í, var auösjáan-
lega setustofu Tínu. Það var stórt og bjart með nýtízkum hús-
búnaði og rósóttum gluggatjöldum. Þar var margt skrítið, auð
sjáanlega minjagripir Tínu, á víð og dreif um herbergið, og var
ekki í sem beztu samræmi við ungmeyjardyngjur. Þama voru
silfursporar, keyri, beisli og barðastór hattur, svartur.
„Eg hef sagt Maríu,“ sagði Tina, sem allt í einu lét sér skiljast
að herbergið væri ekki í sem fallegustu standi, að hún megi
aldrei fara með þetta burt héðan. Það er það eina, sem minnir
mig á eina staðinn, sem mér þykir vænt um, skiljið þér.“
Hún andvarpaði án þess að vita af því, og Penny heitstrengdi
að gera sitt bezta til að tilvera þessarar veslings stúlku yrði
þannig að hún yndi sér hvar sem væri. En upphátt sagði hún:
„Eg hlakka til að sjá Los Quebranchos og hestana þína.“
Andlit Tínu varð allt í einu eitt bros.
„Ó, það er svo gaman þar. Og hestunum þykir vænt um mig,
skiljið þér, senhorita. Hérna er allt svo leiðinlegt. Hér er ekkert
nema Andrew, sem alltaf hefur svo mikið að gera og oft er í
slæmu skapi. Eða þá gamlar kerlingar, sem finnst að eg fari í
taugarnar á sér. Eða þá Mercedes Herrera sem segir: Þessi hræði-
lega systir veslingsins hans Andrews!"
„Eg held nú,“ sagði Penny, „að hérna í E1 Paradiso sé sægur
af fólki, sem þér mundi falla við ef þú þekktir það.“
„Kannske," sagði Tína vantrúuð. Svo brosti hún aftur. En það
er vitanlega munur núna, síðan þér komuð! Viljið þér ekki sjá
herbergin yðar, senorita?"
Penny hafði steingleymt herbergjunum sínum, en ekki hafði
hún búist við öðru en svefnherbergi, sem hægt væri að nota
sem setustofu. Hún fór með Tínu fram ganginn.
„Þér eigið að búa við hliðina á mér, eins og þér sjáið,“ sagði
Tína og lauk upp hurð, „Finnst yður þetta laglegt?“
„Laglegt!" Penny hafði fundist herbergið í gistihúsinu íburð-
armikið, en hvað var það á móti þessu! Hún fékk stýrur í augun
er hún leit kringum sig. Þykkur Ijósrauður dúkur á öllu gólfinu.
GÍuggatjöldin úr hreinu silki, og samskonar ábreiða á rúminu,
bólstruð húsgögn, fóðruð með hvítu skinni.
„Hérna er baðherbergið," hélt Tína áfram, „og hérna — hún
opnaði aðrar dyr — er setustofa handa yður, þegar yður leiðist
inni hjá mér.“
Hún leit óróleg á Penny, forvitin í að heyra hvernig henni
litist á þetta.
„Þetta er dásamlegt, Tína,“ sagði Penny. Ef til vill var Andrew
Brand þrælareki, en hann lét þó að minnsta kosti fara vel um
þrælana.
María hafði tínt allt dót Tínu saman og borið það niður
A
KVÖLDVÖKDNNI^
Maðurinn settist niður við!
barinn og bað um einn Martini,
»Mjög þurran," sagði hann. „2C>
hluta gin og einn hluta ver<
mouth.“
„Það er gott,“ sagði þjónn<
inn. „En á eg að kreista svo<
lítið af sítrónu út í það?“
„Góði maður, þegar mig
vantar sítrónuvatn skal eg
biðja um það.“
★
„Hver tekur ákvarðanir á!
yðar heimili?“ svo spurði
frönsk stofnun, sem fæst viðl
skoðanakönnun. Af 500 eigin-
mönnum svöruðu 305: „Konan
mín.“ 194 svöruðu: „Tengda-
móðir mín.“ Bara einn svaraðii
„Eg.“ Hann hafði verið ekkju-<
maður um tíma.
★
Kvalastillandi. Sumir menn.
eru heppnir. Tökum til dæmis
Fernandel leikara. Fyrir
nokkrum mánuðum fór hann til
tannlæknis og lét darga úr sér
tönn, sem hafði verið honum til
baga. Nokkrum vikum síðar
fékk hann bréf frá tannlæknin-
um. En í stað reiknings fékk
han ávísun og eftirfarandi til-
kynningu. „Eg hefi selt einum
af aðdáendum yðár tönnina úr
yður. Hann ætlar að hafa hana
fyrir verndargrip. Eg hefi'
dregið frá upphæðinni gjald
mitt fyrir að taka tönnina og
sendi yður mismuninn.“
★
bílinn. Penny og Tína komu hægt i humáttu á eftir henni. Tomaso
var kominn líka, til að fylgja þeim til dyra. Tína talaði nokkur
orð við hann.
„Eg var að hugsa um hvort við mundum ekki rekast á Andrew,“
sagði hún er hún var sest hjá Penny inni í bílnum. „En hann
var ekki kominn heim. Hann hafði sagt Tomaso fyrir verkum
í síma. Líklega er hann í siglingaklúbbnum. Hann er þar svo oft.“
Penny hafði líka verið að hugsa um hvort þær mundu ekki
hitta Brand, áður en þær færu. Henni var sumpart léttir og sum-
part vonbrigði af því að hafa ekki gert það. Það hefði verið
gaman að sjá hvernig hann hefði brugðist við hvernig hún
hlýddi skipmium hans og óhlýðnaðist þeim um leið!
Mercedes Herrera var ekki sérlega hrifin. Hún hafði gefið
Andrew heilræðin, en hann hafði ekki hlýðnast þeim.
„Þú ætlar þá að hafa þessa ensku þrátt fyrir allt?“ sagði hún
og hleypti bogadregnum brúnunum. „Ertu vitlaus?"

E. R. Burroughs
- TARZAN
2842
CHARLES LOCKSC7 UP CUSIOUSLY.
'ABCUT AN HOUK, I GUESS —
WHY ?'

I Brooklyn, Bandaríkjunum,
uppgötvaði kona ein ósoðin
hrísgrjón á gólfinu í bíl bónda
síns. Hún stefndi honum fyrir
rétt og þar var hann dæmdur
fyrir fjölkvæni.
★
í Salem í Oregon, Banda-
ríkjunum, skaut kona, Helen
Ruth Stacy, manninn sinn með
veiðibyssu fyrir að hann barði
hundinn hennar með svipu.
Þegar hún bað manninn sinn
að láta hundinn í friði, fékk
hann henni byssuna sína og
sagði háðskur:
„Skjóttu mig þá.“
Og það gerði hún.
★
í hér um bil ár var eg í þjón-
ustu sem premierlautinant hjá
höfuðsmanni, sem elskaði vín,
konur og skemmtileg sam-
1 kvæmi.
„Bara að eg hefði alla þá
peninga sem eg hefi eytt í
kvenfólk alla ævi!“ sagði hann
einn daginn.
„Hvað munduð þér gera hr.
höfuðsmaður fengjuð þér alla
upphæðina,“ spurði eg?“
„Eg myndi eyða henni i
kvenfólk af nýju,“ sagði hann.
Kaupi gulð og sllfur
Eg var einmitt að hugsa
um það, sagði Tarzan, þegar
þeir voru á heimleið. Hvað
varstu annars lengi meðvit-
undarlaus, þegar apinn gerði
árásina á ykkur og fór burtu
með leiðsögumanninn. —
Charles leit upp undrandi.
Sennilega eina klukkustund.
Var það svo, sagði Tarzan,
‘WELL,'MUeMUEEf TASZANs ’
‘THAT MEANS WE HAVE TO
TAKE VOUK WIFE'S WOEP FOS
WHA7, ACTUALLY HAPFENEC7—
þá verðum við víst að trúa
framburði konu þinnar um
það sem skeði.