Vísir - 10.06.1959, Blaðsíða 10

1D
VtSIB
Miðvikudaginn ,10. júní 1959
CECIL /in
/L^ • j- / •
ST.
LAURENT: ó
./ ÐON JÚANS
* -X
40
þægilegustu móti, en Lauvaux leysti vandann. Hann skók hönd
klerksins svo hraustlega, a'ð við lá, að klerkur færi úr axlarliðn-
um, sló hraustlega á herðar honum með hendinni og mælti:
— Verið þér nú sælir, og eg vona að við hittumst aldrei oftar!
. — Salud, amigo, sagði klerkur hátíðlega og tók innilega í hönd
Juan, þegar hann var laus úr greipum Lauvaux.
— — — Tíu mínútum síðar höfðu þeir Juan og Layvaux
saméinast hinum og enn nokkrum mínútum síðar voru þeir allir
komnir á bak. Klerkurinn og þernan stóðu við loforð sín. Þegar
Juan sa brautina fram undan, og ekkert var til fyrirstöðu að halda
áfram ferðinni, dró hahn andan léttara og reið til Gueneau.
— Eg hefi ekki enn fengið tíma til að þakka yður, vinur
’minn, sagði Gueneau, — ef ékki væri yðar vegna, myndu þessir
vitfirringar hafa drepið okkur.
Þá gat Lauvaux ekki stillt sig um að reka upp rosahlátur.
— Afsakið, en það voru nö ekki gáfur lautinantsins, sem urðu
okkur til bjárgar, — ó-nei, ætli það hafi ekki verið bláu augun
hans og ljósu lokkarnir? Hefði stelpan ekki orðin bálskotin í
hönum hefði allt farið á annan veg. ’
Gueneau fór að hlæja.
— Sjáið, sagðl hann, — þarná hggur. brautin til Avila. Við
séttuní að komast þangað í tæka tíð (il morgunverðar.
Soledad og RQsita.
Hljómurinn írá. bjöllum múlasnanna, sem tvær ungar frænkur
riðu, eins og dró úr hinu dapurlega við ferðalag þeirra, en þær
höfðu farið í fangelsið í Ávila, til þess að heilsa upp á feður sína
og bræður, sem voru þar í haldi hjá Frökkum sem gislar. Vana-
lega voru það maéður þeirra, sem fóru í fangelsið þriðja hvern
dag til þess að hressa upp á þá, en í þetta skipti höfðu þær
sent þangað Soledad og Rositu.
• — O, hvað það væri dásamlegt, sagði Soledad, ef við værum
öíl aftur í höllinni.
— Vist væri það dásamlegt, sagði Rosita af viðkvæmni, en
brosandi, — en feður okkar hata Franzara svo innilega, að ekki
mundi líða á löngu þar til þeir yrðu handteknir aftur.
— Finnst þér ekki eðlilegt, að þeir hati þá?
• — Jú, vitanlega.
Rosita beygði sig fram eins og til aö virða fyrir sér rauðu
skúfana á beizlum múlasnanna. Hún var sérlega fríð sínum,
hörundið olíubrúnt og enn barnslegt, en hún var alvarleg á svip
svo að það yfirgnæfði hið barnslega. Varirnar voru fallegar og
munnurinn lítið eitt opinn.
— Finnst þér ekki óréttlátt, að aðeins karlmennirnir fá að
berjast gegn innrásarmönnunum? Öll ævintýrin eru þeirra hlut-
skipti — þeir berjast — og þeir hittast með leynd í skógunum.
Veiztu, að þeir gefa frá sér sérstakt hljóð, sem likist ugluvæli, —
þá ,eru-þeii-að gefa'eitthváð ,'tii: kynna, hvar þeir eru st addjr og.
því um líkt.
Soledad horfði á systur sína áf anikilli ró og sem væri hún
henni miklu vitrari: ,,
— Ekki mundum við, tvær átján ára stúlkur, duga til slíks.
— Æ, eg skammast mín fyrir að vera kona, sagði Rosita, í
umkvörtunartón, en svo fór hún a'ð hlæja og bætti við:
— Hvers vegna ættum við ekki að geta aðhafst eittlivað? Við
höfum þó „okkar vopn“. Gerðu þér í hugarlund, að við hefðum
hitt franska liðsforingja í Avila. Vi'ð hefðurn getað brosað itl
þeirra og þeir hefðu verið riddaralegir og spurt hvar við ættum
heima. Og svo hefðum við boðið þeirn heim og svo----------------

' -yiAr:
fi í
Sinbad var frá sér. Hami.
skók sig, hristi sig og velti sén
um dansgólfið á sjómanna-
heimilinu — og það löngu áður
en hljómsveitin kom. Þeir
fluttu hann á sjúkrahús.
— Eg var á skipi, sem var
Juan og Gueneau riðu skokk aftastir í flokknum. Við og við, sk°tið niður, sagði hann til út-
þurrkuðu þeir af sér svitann. Þeir hefðu annars gjarnan viljað skýringar. Allir fórust af
hvílast eftir a'ð hafa neytt ágæts morgunverðar hjá landstjóran
um í Avila — og svo voru þeir búnir að fá harðsperur af reiðinni.
Ævintýri næturinnar höfðu knýtt þá traustari böndum. Juan
hafði trúað--hinum nýja vini sínum fyrirþví, að það gæti svo sernj
skipinu. Engri sál var bjargað.
Læknirinn var vantrúaðuiv
á þetta. — Hvernig stendur þá;
á þvi, að þér drukknuðu ekki
—• Jæja, hér — ath, sagði.
Sindbad og var í vandræðum.
— Hér — er — sannleikurimx
er sá, að eg drukknaði.
- ^
— Hvernig gastu talað við
vel verið, að hann væri franskur. Og svo hafði hann sagt honum lúva?
„valda kafla“ úr því, sem á daga hans hafði drifið. Og í staðinn
hafði Gueneau sagt honum sitt af hverju um sjálfan sig:
— Sannast að segja er eg kominn af ætt, sem hataði franska
lýðveldið, eins og þín ætt. Foreldrar minir bjuggu í St. Florent og
þegar eg var smástrákur kastaði. eg steinum úr leyni að þjóð-
varnarmönnum og lögreglumönnum. Sextán ára var eg tekinn
höndum. Eg var svo heppinn að ágætis náungi, kapteinn í lýð- þessa Ijótu. konu án þess að
veldishernum, sá aumur á mér og bjargaði mér. Það var á þeim hlæja beint framan í hana?
tíma, er Frakkar börðust á ótal vígstöðvum, frá Hollandi í vestri | — Það var auðvelt. Þetta er
til ítalíu í austri. Eg gerðist sjálfbo'ðaliði. Við Arcole hlaut eg konan mín.
lieiðurmerki af Fyrsta ræðismanninum sjálfum, og við Austerlitz j —- Æ, fyrirgefðu, mér
var eg skipaður undir-lautinant og við Jena var eg hækkaður í skjátlaðist. Eg gætti mín ekki.
tign og skipaður lautinant. Eg bjóst við, að fá kapteinstign hér J — Nei, það var eg, sem.gætti
á Spáni, en í þessum ræningjahernaði eru menn víst sjaldan mín ekki.
hækkaðir í tign. Það veit hamingjan, að eg óska eftir að fá að
berjast á raunverulegum orrustuvelli. Nú, þarna fáum við loksins
eitthvað fallegt að virða fyrir okkur. Hann benti á tvær ungar
stúlkur á reið spölkorn á undan þeim, en gamall þjónn fylgdi |
Vinkónan leit á Kana og
sagði: J— Hvernig gástú fengið
af þér að kaupa svona hlægi-
legan hatt?
Það er þó svo blátt áfram.
þeim eftir, einnig ríðandi.
— Þegar við líittum þær ætla eg að brosa til þeirra mínu
fegursta brosi og nota þau fáu spönsku orð, sem eg kann. En'j,^ veizt að eg hefi alltaf hatað
líkléga verður enginn árangur af þessu, því að spanskar stúlkur 'ag skera mjg úr!
eru svo fjári siðsamar.
Um leið'og þeir voru komnir samhliða þeim á veginum kippti
Gueneau í táumana ob mælti:
— Vaja viujer! Viva tu madre!
Fé safnaö vestra vegna
skipstapanna í vetur.
Honum til undrunar brosti önnur stúlkan til hans.
— Segðu eitthvað á spönsku, hvíslaði Gueneau að Juan,
orðaforði minn er þrotinn! I e.. , ... •
„ , ^ .... ... ... akiptapar og manntion Is-
— Æ, hvað það er heitt í veðri í dag, fogru meyjar, var allt, , .
_ . *; .„ lendinga a sl. vetri hafa einmg
sem Juan gat dottið í hug að segja. I.__, ... , , {
... komiS við hjortun í Vestur-Is-
Stulkan, sem brosað hafði let augnalokm siga litið eitt mður—lendingum hví þeir hafa á
kannske til þess að hann gæti virt fyrir sér fögru augnahárin , v , ..,
, ^ , .. . ..jj. kveoio ao efna til fjarsofnun-
hennar, og svaraði og var ílla dulm kæti í roddinm:
ar til styrktar ckkjum sjá-
manna og börnum þeirra.
Frá þessu skýrir „Lögberg“
fyrir skemmstu og þar segir iru
a. orðrétt:
„í sambandi við hina tvo
hörmulegu skipstapa, sem ís-
— Þið Frakkar eruð lítt vanir sólskininu á Spáni. Hjá ykkur
er himinn oftast grár og þungbúinn og oftast rigning. Það hefi
eg heyrt að minnsta kosti.
Svo leit hún allt i einu upp hlæjandi og sagði:
— Er það satt?
Gueneau, sem hafði veizt erfitt að fylgjast með, en renndi þó
grunn hvað sagt var, flýtti sér að segja við Juan.
— Af hverju svararðu henni ekki? Hvað sagði hún annars? , lenzka þjóðin varð fyrir í fe-
Hann vildi vita vissu sína. [brúar sl., þar sem 42 menn fór-
Þau riðu áfram hlið við hlið, sú stúlkan, sem fegurri var, nær ust á bezta aldri og eftir skildn
skurðinum, en hin, sem virtist yngri, á miðjum veginum, og svo jl7 ekkjur og 54 börn innan 15
þeir félagar.
— Eg spurði bara hvort það rigndi alltaf í Frakklandi? spurði [deild
sú yngri, og leit til Gueneaus og mælti nú á frönsku.
— Nú, svo þér talið frönsku, senorita, sagði hann og lifnaði
nú heldur en ekki yfir honum.
— Já, en aðeins lítið eitt. Frænka mín talar hana mikið betur
en eg.
Og nú röbbuðu þau öll saman, næstum eins og gamlir kunn-
P R. Burroujjh.*
T A R 7 4 %
5899
£U7Þ£WuV ÁM ESOWy AKfA
CLUTCHEC7 WCLIAMS —
L John fékk ekki svar, en var í þess stað gripinn sterk- um örmum. En aðrir réðust- að Tarzani og kipptu honum
inn fyrir kofadyrnar,
- - r V
ára aldurs, hefir Sambands-
Þ j óðræknisf élagsins
„Vestri“ í Seattle ákveðið að
stofna til samkomu 17. júní
n.k., og verður allt sem þar
kemur inn sent heim til hjálp-
ar ekkjum manna þeirra, sem
fórust á togaranum Júlí og
vitaskipinu Hermóði. —“
Sérstök nefnd hefir verið
kjörin til undirbúnings þessa
máls.
Biakkir í London
safna skýrslum.
í London hafa samtök blökku
manna stofnað undirnefnd til
þess að safna skýrslum um allt
er varðar árekstra milli hvítra
manna og blakkra þar í borg.
Nefndin á og sérstaklega að
safna skýrslum um viðbrögð og
aðgerðir lögreglunnar út af
kærum, sem henni berast í
þessu efni. Telja samtökin mik-
ilvægt að hafa gögn um þetta
allt handbær. j