Vísir - 01.09.1959, Side 7

I
í>riðjudaginn 1. september 1959
VÍSXB
f
WARY
HURCHELL';
Á
d
I
%
s
T
A
R
S
A
G
A
^w’wvwvwrwnjvwwwvwvws.^jwwwww
30
að það hafi hagað sér eins og vitlausar manneskjur að skilja við
bílinn svona.
Hann gekk hægt og reikull í spori upp að hliðinu, en hann
gekk. Linda langaði til að hlaupa á eftir honurn og bjóða hon-
um arminn til að styðja hann. En nú kom eigandi bílsins og
tvær ungar stúlkur hlaupandi, og það var réttast að hún gæfi
sig á tal við þau til að draga athyglina frá Kenneth.
— Er barnið óskaddað?
— Við urðum dauðhrædd — okkur grunaði ekki að....
— Telpunni líður vel, sagði Linda. — Hún varð bara hrædd.
Hún jafnar sig bráóðum.
— Maðurinn.... nei. Hann meiddist ekki. Hann er jafngóður.
— Eruð þér viss um það? Önnur stúlkan horfði á eftir Kenneth,
er hann staulaðist upp að húsinu. — Hann gengur svo hægt.
— Hann er ekki vel hress, sagði Linda.
— Okkur þykir þetta hrœðilega leiðinlegt
— Þetta varð ekki að tjón, sagði Linda rólega. — Barnið hefði
eki átt að komast út á veginn. En það er réttast að þið athugið
hvernig bílnum hefur reitt af.
Þau fóru og skoðuðu bílinn. Linda stóð kyrr. Henni fannst að
réttast væri að Kenneth fengi nokkrar mínútur í einrúmi til að
jafna sig. Honum mundi ekki falla vel að láta sjá sig alveg grímu-
lausan, en Linda hafði þegar séð nóg.
— Þetta er ekki nema smáræðis beyglarnir, kailaði önnur
stúlkan til Lindu.
— Það var ágætt. Á eg ekki að síma eftir viðgerðabíl?
Bíleiganodinn hristi höfuðið og svo stigu þau inn öll þrjú og
bíllinn ók upp brekkuna aftur.
„Komið þið aftur!“
Nú var vegurinn auður aftur og ailt kyrrt. En vöndur villi-
blóma, sem önnur stúlkan hafði misst lá eftir og sýndi staðinn,
sem Elizabeth hafði sloppið úr heljar greipum og Kenneth fundið
leiðina til lífsins aftur.
Linda sneri hægt við og gekk inn i garðinn. Beta litla hafði
jafnað sig. — Vondur bíll, tautaði hún við og við. — Vondur bíll!
Linda sá að Kenneth hafði sest í hjólastólinn aftur. Hann var
fölur og sat með augun lokuð. Hún sleppti Betu niður á grasið
og för til hans.
En Elizabeth varð fljótari til. Hún hafði hlaupið til hans og
tók báðum höndum um hnéð á honum.
Linda sá hvernig andlitið á honum breyttist þegar hann lyfti
barninu upp á hnén á sér. Hann kyssti Betu og muldraði: — Elsku
litl'i unginn minn, eg hefði átt að vita, að það mundir verða þú,
sem gerðir þetta.
Og þegar Linda heyrði hann segja „elsku", hugsaði hún með
sér að Monique hefði ekki verið með öllum mjalla, að forsmá
þá ást, sem hann hafði borið til hennar einu sinni.
Kenneth leit upp og brosti dauft. Hann virtist kunna því illa
að láta hana sjá sig í þessu ástandi, og hún hrærðist er hún sá
feimnislegan vandræðasvipinn á andlitinu á honum.
— Eg held að henni Betu finnist hún fremur véra hetja en
óþekktarangi núna, sagði Linda og brosti. — En það dætti illa
við að vera nokrurn grarnur núna í dag.
— Eg get aldrei orðið henni Betu ramur, sagði hann eins og
hann væri að tala við sjálfan sig.
— Grarnur? át Beta litla eftir og virtist hissa.
— Nei, ástin mín — enginn verður gramur þér, sagði hann og
kyssti hana aftur.
— Mér finnst sjálfsagt að læknirinn yðar komi og skoði yður
núna strax, sagði Linda. — Hver veit nerna eitthvað þurfi að
gera, eða kannske ættuð þér að hátta núna og hvíla yður.
— Ha? Hann hleypti loðnum brúnunum. Ætlið þér að reka mig
í rúmið á samri stundu sem eg hef sýnt að ég get notað fæt-
urna?
— Nei, ekki var það meining mín, en....
— Nei, eg skil. Þér hafið vafalaust rétt fyrir yður. Eg skal
biðja Bassett um að síma til læknisins.
— Og svo er líklega réttast að eg fari að hypja mig heim með
börnin.
Kenneth þrýsti Betu að sé'r aftur, en eftir augnablik sagði
hann þreytulega: — Já, það er líklega bezt. Hún skildi að nú kom
þreytan yfir hann eftir þessi miklu viðbrigði.
Hún kallaði á Peter og hann kom hlaupandi að vörmu spori,
og vissi ekkert um það sem gerst hafði. En þegar hann kom til
þeirra hafði hann tekið eftir að ekki var allt með felldu, því hann
spurði: — Hefur eitthvað komið fyrir?
. — Ekki neitt merkilegt, sagði Kenneth þurrlega. — Nema að
það munaöi minnstu að hún systir þin yrði undir bil, og að eg
get staðið í fæturna.
— Varð hún Beta undir bíl? hváði Peter lafhræddur.
— Það munaði minnstu að bíll rynni yfir hana niðri á vegin-
um, sagði Linda. — En herra Vallon bjargaði henni.
— Hefurðu þá altaf getað gengið? sagði Peter og sneri sér að
Kenneth.
— Já, svaraði hanrí með gamla önuga laginu. — Eg hef setið
hérna í stólnum af eintómum þráa.
Peter leit á Lindu á þann hátt sem hann gerði oft þegar hann
vildi fá skýringar á því sem Kenneth sagði, og hún varð að út-
skýra á nýjan liek: — Þetta er nærri því eins og kraftaverk,
Peter. Þegar hann sá að Elizabeth var í hættu var eitthvaö
sterkara í honum en lömunin, svo að hann gat tekið til fótanna
og bjargaö henni.
— Svo að þú getur þá gengið núna? Peter færði sig nær hjóla-
stólnmn.
— Já.
— Það var fyrirtak. Jafnvel Kenneth hrærðist af hinni einlægu
gleði drengsins. Það var auöfundið að hann bar engan kala til
þessa manns. þó að hann hefði oft sagt ýmislegt ónotalegt við
hann. Kenneth svaraði ekki. Hann rétti fram höndina og tók í
hárið á Peter.
Nú kom Bassett út og Kenn út og Kenneth sneri sér að honum
og sagði: — Hringið þér til Cole læknis og segið honum að eg
hafi uppgötvað að eg get notað fæturna. Eg býst við að hann
vilji koma og lita á mig.
dávaldur að nafni Henry
Blythe stóð yfir því og endur-
tók í sífellu: „Þið vinnið. Þið
vinnið“. Það urðu orð að sönnu.
Gloucester City vann Merthyr
Tidfyl 3:1.
Albert Lyndon, sá sem stjórn
í þágu knattspyrnunnar, og ar Merthyr Tydfil liðinu, var
það með góðum árangri. Gerist vantrúaður á getu dávaldsins,
Sefjun færir
sigurfnn.
Nú hefur sefjun verið tekin
það í Englandi.
Lið Gloucester City sat með
og sagði að leiknum loknum, að
úrslitin væru ekkert undrunar-
lokuð augun í búningsherberg- j efni. „Það var betra liðið sem
inu fyrir síðasta leik sinn, en vann“.
E. R. Burroughs
- TARZAN -
3074
' wotj com ovee. mesí: , “
CALLEÞ 'eee wow j
SLSS ThEV Í4AVE EXF’eSSSEÍ
TMEiE &£A~ITUP5." .
Bolar sýndi föngunum
stóra málmbumbu. „Með
einu höggi á þessa bumbu
get eg kvatt saman her okk-
ar, þannig að innan fárra j fyrir
mínútna verði fimm þúsund ánna!‘
hermerui reiðubúnir að deyja
konung töfralækn-
sagði hann hróðugur.
„Heyrið »nú, komið
hingað!“ kallaði Harry, „og
sjáið hvemig þeir hafa sýnt
mér þakklæti og hollustu!“

Á
KVÖLDVÖKUNNI
Auglýsingar eru áhrifarík-
ar, en mér þótti nóg um þessa.
Hún stóð í túristablaði og hafði
baðstaður við Adríahaf sent
hana þangað:
>jSá, sem leitar að sumarhita,
á að koma til okkar. í fyrra
fengu hér 48 sólsting.“
■¥•
Frú Lissi settist upp í rúm-
inu og vakti manninn sinn.
„Heyrðu Max, það er nú
þriðja nóttin í röð sem mig
dreymir að eg hafi unnið
stóra vinninginn í happdrætt-
inu.“
„Hm,“ sagði Max og var dá-
lítið syfjaður, „eg öfunda þig
ekki af þínum yndislegu
draumum, en gerðu svo vel að
minnast þess á daginn, að þú
hefir ekki ennþá unnið.“

11—13 ÁRA telpa óskast
til að gæta 2ja ára barns í
einn mánuð. Uppl. á Mána-
götu 4, 1. hæð. (39
KONA óskast til að þvo
gólf. Rakarstofan, Skóla-
vörðustíg 18. Sími 16520. —
________(58
STÚLKA óskast til heim-
ilisstarfa. Sérherbergi. —
Uppl. á Ráðningarskrifstofu
Réykjavíkurbæjar. (56
ÁVALLT vanir menn til
hreingerninga. Simar 12545
og 24644. Vönduð vinna. —
Sanngjarnt verð.__________(71
STÚLKA óskast strax til
fatapressunar. Gufupressan
Stjarna h.f., Laugaveg 73.
NY, automatisk Parrap
prjónavél til sölu; einnig er
til sölu á sama stað eikar-
stofuskápur. Uppl. í síma
32518. (84
• Fæði •
FAST FÆÐI. Smiðjustígur
10. Sími 14094. (45
TVEIR—ÞRÍR menn geta
fengið fæði. — Uppl. í síma
15864. (55
GUFUBAÐSTOFAN
Kvisthaga 29. Sími 18976 er
opin í dag fyrir karlmenn
kl. 2—9.
PAFAGAUKUR í óskilum
á verkstæði SVR, Kirkju-
sandi. (11
ENSKUR, brúnleitur
dragtarjakki tapaðist. Uppl.
í síma 23727. Fundarlaun.
BIFREIÐ AKENN SLA. —
ASstoS við Kalkofnsresf
Síml 15812 — og lAugavec;’.
92, íoesfi, (SfitÞ-