Vísir - 18.09.1959, Síða 4

1'
VlSIR
Föstudaginri 18. séptember 1959'
Við erum bara venjuleg ís-
lenzk fjölskylda. Hjón mcð þrjá
litla stráka, sem okkur þykir á-
kaflega vænt um alla saman.
Minnsti peyinn er ekki nema
níu mánaða, annar 6 ára og sá
elzti 10 ára.
Einhvernveginn höfum við'
skrapað saman hugrekki og
peningum til að láta okkar
stærsta draum rætast — að
byggja okkar eigið hús —. Á
meðan búum við í ofurlítilli, en
snyrtilegri leiguíbúð, sem raun-
ar er alltof lítil. Þar komum við
öll saman á kvöldin og ræðum
framtíðina, skömmum strákana,
þegar þeir hafa gert eitthvað af
sér um daginn, stolizt niður í
bæ, vaðið polla í strigaskóm
eða eitthvað þvílíkt. Þegar
strákarnir eru háttaðir og sofn-
aðir ræðum við hjóriin um hús-
bygginguna. Eg segi henni
hvernig hefur gengið, hvað
næst eigi að gera, hvað þetta
kosti eða hitt, eða ræðum önnur
sameiginleg áhugamál. Stund-
um kemur það fyrir að bónd-
inn hefur fengið sér einn neðan
í því, svona eins og gengur og
gerist, og þá vill samlyndið
stundum verða dálítið skrykkj-
ótt millum hjónanna.
Sem sagt — ósköp algeng
reykvísk fjölskylda.
Þangað til núna um daginn.
Þá breytist allt.
Þá kom fyrir okkur atvik,
sem ekkert okkar mun nokkru
sinni gleyma, og sem ég vona
að sem allra-fæstir verði fyrir.
Samt varð það okkur til góðs,
því að í það minnsta við hjónin
höfum raunverulega fengið allt
aðra skoðun á lífinu. Við höfum
fundið enn betur, hve undur-
samlegt það er að eiga þrjá litla
heilbrigða stráka, og við þökk-
um forsjóninni — eða einhverj-
um öðrum mætti — fyrir hvern
dag, sem við fáum að lifa sam-
an.
Það er bezt að ég segi ykkur
söguna alveg. eins og hún varð
til. Ef til vill getur hún orðið
einhverjum til góðs, — en varla
nokkrum til skaða.
Kann ekki að ganga.
6 ára strákurinn okkar —
þessi í miðjunni, — hefur raun-
verulega aldrei lært að ganga.
Ekki svo að skilja, að hann sé
ekki heilbrigður á allan hátt.
Nei, það er öðru nær. Hann var
óvenjulega fljótur til, skreið
fyrst um öll gólf, tætti allt nið-
ur af borðum og ærslaðist eins
og litlir strákar eiga að gera.
Svo þegar hann fór að geta stað
ið á fótunum, reyndi hann fyrst
dálítið fyrir sér — og svo fór
hann að hlaupa —. Síðan hefur
hann alltaf verið hlaupandi frá
morgni til kvölds, og það er
okkur óþrjótandi undrunarefni
á hverjum degi, hvar drengur-
inn fær allt þettá fjör og líf. Að
vísu hleypur hann ekki alltaf í
rétta átt. Þegar mamma hans
kallar á hann inn á kvöldin, er
hann alveg eins til með að
hlaupa fyrir næsta húshorn og
þykjast ekkert heyra. Þegar ég
kem heim í mat, eða að aflok-
inni vinnu, kemur hann hlaup-
andi á móti mér með útbreidd-
an faðminn og stút á munninn
til að kyssa pabba. Þegar hann
þarf að fara framúr á nóttinni
ur, því konan var að verða ofi
sein til læknisins, svo við ætl-
uðum að láta Kidda hlaupa
smáspotta. Þess vegna var það
að ég stöðvaði bílinn þegar ég
kom að Hringbrautinni. Nú
þurfti Kiddi að fara yfir Hring-
brautina, og hlaupa svo rétt
fyrir hornið, þá var hann kom-
inn til ömmu sinnar.
Komu bílar.
Þegar ég leit eftir Hring-
brautinni, sá ég að nokkrir bíl-
ar voru að koma í áttina til okk-
ar, og óku greitt.
„Það eru að koma margir bíl-
ar eftir götunni, Kiddi,“ sagði
ég.
„Farðu ekki út á götuna fyrr
en þeir eru farnir framhjá.“
„Nei.“ ansaði hann.
*•*: • "f
Varleyal
/
MB EULEIMII!
og þetta er máske aleigan þín, bílstjóri.
áður en slysið skeði. Ekki veit
ég það, en samt hafði ég drepið
á bílnum og sett hann í gír. Það
sá ég á eftir, og hef gert það al-
veg vitundarlaust. Eg hljóp að
drengnum, líklega hálf-snökkt-
andi. Hrópaði á hann, því að égi
var sannfærður um að ef hanrr
væri ekki dáinn, þá væri hann
stórslasaður.
til að pissa hleypur hann yfir
góflið — og aftur til baka upp
í rúm. Það er aðeins örsjaldan
að hann hefur sézt ganga, og
það er þá helzt ef hann á að
fara til tannlæknis eða eitthvað
slíkt. Þess vegna segjum við að
hann kunni ekki að ganga. Bara
hlaupa.
Fórum öll saman út.
Á laugardaginn var, rétt eftir
hádegi, þurftum við hjónin að
fara niður í bæ, sitt í hverja
áttina. Eg að vinna í húsinu, og
hún með minnsta labbakútinn
til læknis vegna einhverra út-
brota, sem hún var ekki ánægð
með. Sá stærsti átti að fá að
fara í sundhöllina, Kiddi (sá í
miðjunni) til ömmu sinnar og
vera þar á meðan. Við urðum
öll samferða áleiðis í bílnum
okkar. Eg ók, konan sat frammí
og hélt á þeim minnsta, en hinir
tveir afturí.
Fyrst átti Kiddi að fara úr,
því amma á heima ekki langt í
burtu. Við vorum að flýta okk-
„Já. Passaðu þig vel á bílun-
um,“ sagði mamma.
„Já,“ sagði Kiddi.
„Já, mundu það nú. Það eru
margir bílar að koma.“
„Já, bless,“ sagði Kiddi — og
steig út úr bílnum.
Kiddi fór beint upp á gang-
stéttina mín megin við bílinn,
og beið þar stillilega. Hann ætl-
aði að passa sig á bílunum eins
og mamma og pabbi höfðu sagt.
Það var að koma bíll, hann sá
hann þegar hann teygði sig og
horfði eftir götunni. Þarna stóð
hann stilltur og rólegur og beið
— og aldrei datt okkur í hug
að ef til vill væri þetta í síðasta
sinn, sem við sæum hann lif-
andi.
Hann hljóp fyrir bílinn.
Bíllinn kom, og Kiddi stóð á
gangstéttinni og beið eftir því
að hann færi framhjá. Um leið
og hann var kominn framhjá
honum hljóp hann eins og kólfi
væri skotið út á götuna — og
annar bíll kom æðandi eftir
Hvað er að ske? Hér hefur orðið slys
götunni rétt á eftrr hinum og
stefndi beint á litla strákinn
okkar. Það var greinilegt að
bíllinn mundi aka með ofsa-
hraða beint á litla kólfinn sem
þaut yfir götuna — það væri
aðeins kraftaverk sem gæti
bjargað honum frá bráðum
bana. Og við sátum öll kyrr í
bílnum okkar og horfðum á.
Þetta er hræðilegasta augna-
blik ævi minnar — og okkar
allra.
Þarna sátum við þrumulost-
in, og horfðum á .. . biðum eft-
ir því að bíllinn merði litla
drenginn okkar til bana fyrir
augunum á okkur, og við gát-
um ekkert að gert. Ekki hið
minnsta.
Við æptum upp. Görguðum
eins og við ættum lífið að leysa.
Eg veit ekki hvað ég kallaði.
„Jesús, almáttugur, góður Guð“,
eða eitthvað svoleiðis. Eða
kannske ég hafi galað „Kiddi,
Kiddi, Kiddi.“ Eg hef ekki hug-
mynd um það. Nema við kölluð-
um og æptum af öllum mætti.
Drengurinn rúllaði
eftir götunni.
Við horfðum á bílinn aka á
drenginn. Hann hentist í göt-
una eins og fótbolta væri spark-
að af heljarafli, og rúllaði upp
að gangstéttinni. Bíllinn snar-
hemlaði, og það miklu fyrr en
ég hefði getað búizt við — og
ég skal alltaf dást að bílstjóran-
um fyrir hans einstaka snar-
ræði, og líklega hefur honum
ekki orðið minna hverft við en
mér.
Það er eins og brennt inn í
huga mér, þegar sonur minn
rúllaði eftir götunni undan bíln-
um. Hann hafði haldið á úlp-
unni sinni í hendinni -—• og
gerði enn. Hún vafðist utan um
hann þegar hann snerist eftir
götunni.
Áður en hann var stoppaður,
var ég kominn út úr bílnum.
Líklega hef ég lagt af stað út
Hann var ekki dáinn.
Mér létti strax, þegar ég sá
— frekar en heyrði — að hann!
lá þarna og grenjaði af öllunr
kröftum, líklega töluvert hærra
en ég. Eg beygði mig niður að
honum — og hvað var þetta?
Eg sá hvergi blóð. Það er ekki1
allt fengið með því. Eg kraup
hjá honum og skoðaði. Eg
spurði hann hvar hann fyndi
til. Síðan tók ég hann ofur var-
lega upp í fangið og stóð upp.
í fljótu bragði sá ég engin!
meiðsl á honum. Gat það veriS
að Guð væri svona góður?
Nú kom bílstjórinn út úr bílni
um. Annaðhvort hef ég verið
svona fljótur að þessu, eða hanni
hefur hreinlega ekki þorað út:
strax. Ekki fyrr en hann sá mig-
taka drenginn upp. Þetta vai’
ungur maður, hár og ljóshærð-
ur, ef ég man rétt. Hann var ná-
hvítur í framan, eins og ég hef
líklega líka verið.
„Hann er með okkur“.
„Hvar á drengurinn heima?‘,;
spurði hann.
„Eg leit á hann. Kannske
undrandi. Kannske illilegur.
Vissi mannfjandinn ekki að
þetta var sonur minn? Hann.
Kiddi? Fjörkálfurinn okkar
allra?
Strákurinn litli, sem kunni
ekki að ganga. Bara hlaupa.
Og hafði einmitt núna hlaupið
út í opinn dauðann. Nei. Hann
vissi það ekki.
„Hann . .. Hann er með okk-
ur,“ sagði ég og leit til bílsins
míns, þar sem hann stóð á göt-
unni.
Þá sá ég að móðir hans kom
hlaupandi til okkar, með
minnsta kútinn í fanginu, og
kreisti hann að brjósti sér. Hún
var eldrauð í framan, og tárin
hrundu niður hvarmana þegar
hún hrópaði: „Kiddi, Kiddi,
Kiddi!“ — og litla krílið nátt-
úrlega orðinn dauðhræddur af'
öllum ósköpunum, og grenjaði
af öllum kröftum. Eg skildi
ekki orð af því, sem konan
sagði. Hún var viti sínu fjær
af ótta og skelfingu, og talaði
hreinasta rugling. Eg bar litla
drenginn að bílnum og lagði
Frh. á 9. s.