Vísir - 07.10.1959, Blaðsíða 9

Mið’tfikudaginn 7. október 1959
VlSlB
Gestur i Garbaborg..
Frh. af 4. s.
riffla, stundum er það kanína,
stundum sléttuúlfur kominn
alia leið norðan frá Kanada, en
'á haustih er það eihkum og sér
i lagi villiöndih, sem fyrir kúl-
'um hans verður. Andaveiðin á
haustin er meo því dj'rlegasta
sem heimurinn á, en sínar
skuggahliðar getur hún þó haft.
Meðan eg dváldi í Garðaborg
reis upþ það sakamá' í Hut-
cheson borg, sem er ns;sta borg
við Garðaborg, að lögreglu-
stjórinn í Hutclieson var kærð-
ur íyrir að hafa farið á anda-
skyttirí í fyrrahaust án þess að
hafa leyfi borgarstjórans til
að fara út fyrir borgarmörkin
og hefði hann meira að segja
ekið í bifreið embættisins við
það tækifæri. Lögreglustjórinn
var umsvifalaustlátinn víkja úr
embætti meðan rannsókn var
framkvæmd. En honum tókst
að hrinda þessari ákæru fyrir
rétti og var aftur settur inn í
embættið og heiður hans end-
urreistur. Það var mikið skrif-
að um þetta í blöðum beggja
borganna, Garden City Tele-
gram og Hutcheson póstinum,
og fólk að tala um þetta sér til
skemmtunar. Minnti málið um
sumt á „kollumál“ Hermanns
sællar minningar. En gróflega
er eg hræddur um, að margur
embættismaðurinn hér á ís-
landi yrðd sekur fundinn eftir
amerískum lögum ef rannsak-
aðar væru fjarvistir þeirra í
opinberum skrifstofum ásamt
notkun þeirra á bílum embætt-
og þeir í New York borg og í
Washington?“
„Onei, ekki að jafnaði.
jVenjulega duga okkur þessir
;hérna,“ mælti kempan og hló
jvið og steytti að mér loðna
hnefana. Seinna fór hann
með mig í klúbbinn sinn og hélt
þar um mig lofræðu, eg veit
í ekki fyrir hvað, og fór með
mig í tukthúsið sitt og sýndi
'mér allan sinn búskap þar. Það
jvar ekki nema einn maður lok-
aður inni í tukthúsi vinar rnins
jGeislers, einhendur karl og
hálffullur, hann sat þar á fleti
sínu og reykti sígarettur, —
hinir sex (fangarnir) voru allir
úti við vinnu. f smáborgunum
eru glæpir sjaldgæfir og mann-
lífið með glöðum blæ, næstum
eins og boltaleikur. Geisler yf-
irlögregluþjónn fór nú með
' mig í dómhöllina og kynnti
mig dómaranum og mála-
færslumönnunum. Tvenn hjón
voru þar stödd og vildu fá
skilnað. Það fengu þau að sjálf-
Jsögðu, fyrir 150 dali, og
■ kvöddu með bros á vör, því að
nú ætluðu þau að byrja nýtt
líf og hamingjusamara. Mála-
færslumennirnir léku á als oddi
Jog sögðu mér marga brandara,
suma skildi eg ekki meira en
svo, því þeir voru svo flóknir,
en eg hló að þeim samt, auðvit-
að. Og sýndi mér spjaldskrár
Jsínar og skjalasöfn og hvernig
Jmál eru til lykta leidd í rétt-
arríki. í einni deildinni þarna
var kvenfólk að ljósprenta
Igömul skjöl og hafði til þess
RJIiKAIViÐ! RAf»“
Robert R. Lottg og Guðmundur Daníelsson ræðast við í
skrifstofu verzlunarraðsins í Garðaborg.
isins. Og úr því eg er farinn að sænska vél afar fullkomna. Eg
tala um lögreglustjóra er ekki tók upp 50 króna seðil, ís-
úr vegi að eg minnist á vin lenzkan og spurði hvort þær
minn, yfirlögregluþóninn í gætu þá líka ljósprentað hann.
Garðaborg, hann Michael F. Jú, að sjálfsögðu, en það væri
Geisler. Svo mikill er hann á á móti lögunum að Ijósprenta
velli , að tvo meðalmenn mætti peningaseðla. Lögfræðingurinn
vel gera úr því efni, sem notað minn sagði:
hefir verið í hann einan, enda| „Gerið það samt sem áður,
er eg viss um, að burðir hans hann kærir okkur ekki.“ Og
fara þar eftir. Eg mætti honum þær ljósprentuðu fyrir mig 50
fyrst úti í Finnup lystigarði þar króna seðilinn, það var svo lítið
sem hann lék sér við börn lögbrot. Síðan fórum við í
snöggklæddur í hitanum. Silfur Rótarýklúbbinn til þess að
skjöldurinn á skyrtubrjóstinu borða Kansassteik, og ræðu-
sagði þó til um að hann væri máðurinn flutti langan fyrir-
á „vakt“. En hann hafði enga lestur um hveitimarkaðinn.
skámmbyssu við belti sitt og eg Eitt mesta vandamál hveiti-
spurði: bændanna er að selja fram-
„Berið þið lögreglumenn hér leiðsluna. Hundruð milljóna
í Garðaborg ekki byssur einsmanna víðsvegar um heim lifir
að vísu hálfgerðu sultarlífi og
hefir mikla þörf fyrir amer-1
íska hveitið, en þá vantar pen- j
til að kaupa fyrir. Al-:
þjóðlegar ráðstefnur eru haldn- |
J ar til þess að leysa þennan j
vanda. Fyrirlesarinn hafði ver-|
I ið á einni slíkfi í fyrra í Belgíu
I og kunni frá mörgu að segja, I
^ en það sem mestu varðaði vissi |
hann þó ekki svo gerla: hvernig
komið yrði á öruggum við-
skiptum milli hveitibændanna
og svanga fólksins.
j í framhaldi af þ'essu fór eg
að skoða kornhlöðúrnar í
Í!
Garðaborg. Þær eru eign sam- j
vinnufélags, sent þrjú þúsund,
bændur eru í og eru ságðarj
þær stærstu í heimi, sem milli-
liðalaust taka á móti korni I
bændanna. Það var Coy V.
Farell útbreiðslumála. og upp-
I lýsingastjóri félagsins, sem
I leiðbeindi mér og rakti mér
sögu samvinnufélagsskaparins
í Kansas og Bandaríkjunum al-
mennt. Hann sagði, að þeir
hefðu lært mjög mikið af Sví-
um í samvinnumálum.
„Rjúkandi ráð“ nefnist revía
sem frumsýnd var á vegum
„Nýs leíkhúss“ s.l. sumiudags-'
kvöld. Höfundur vill ekki látá^
nafns síns getið, en kallar sig
Píró Ó. Man. Hlð raunverulega
nafn yrði líklega nokkuð langt,
því að ekki er grunlaust um, að
þetta sé sámsuða fleiri manna.
Ekki veit ég, hvort telga á
það til lofs eða lasts, að revíur
gera ekki kröfur til að teljast
til speki og listar, og er þó ekki
loku fyrir það skotið endrum
og eins, að annaðhvort leynist
duggunarlítið þar í. En nú hef-
ur risið ekki verið ýkjahátt á
slíkum leikjum í háa tíð. Það
er svipað og með- aðra leik-
ritagerð hérlendis, þar er flest
í öldudal (með örfáum undan-
tekningum).
Þó ei' margt smellið í þessum
íeik, stjórn hans hefur tekizt
allvel og lofar góðu með leik-
stjórann, Flosa Ólafsson. Hrað-
■ inn er-góður, enda má slíkt efni
ekki léka niðui'. Revían minnir
þó urn of á þær næstu á undan.
Þær eru sem sagt orðnár hver
annarri of líkar, þessar revíur
allar. Máske bjarga höfundar
sér með því að kalla þetta söng-
leik, því að músíkin er það sem
helzt lyftir verkinu. Og annar
höfuðsómi skáldskaparins er
leiktjöldin. Tónskáldið er Jón.
Múli Árnason en málarinn Haf*
steinn Austmann, og þó ekki
væri til annars en sjá þeirra
verk og heyra, þá er ekki fýlu-
för farin í þetta nýja leikhús.
Fjórir vanir leikarar koma
fram í leiknum, Steinunn
Bjarnadóttir, Einar Guðmunds-
son, bæði ósviknir gamanleik-
arar, og sarna má segja um Krist
in Hallsson, en Erlingur er ekki
af gamanleikjaskólanum, og er
góður þarna. Lögregluþjón-
arnir Sigurður Ólafsson og Jón
Kjartansson og keppnisstjórinn
Reynir Oddsson skila vel sínu
vefki. Og engin skömm er að
„þokkadísunum“.
Söngkraftar eru ekki af lak-
ari endanum og sést á neðri
myndinni sjálfur Kristinn Halls-
son í hlutverki Stefáns Þ. Jóns-
sonar veitingamanns og lán-
veitenda, umkringdur af dans-
meyjum og fegurðarkeppni-
þátttakendum. Á efri myndinni
er ekki leiðinleg né óglæsileg
samkunda, en það eru, talið frá
vinstri: Lárus Lýsól, vínhneigð-
ur æskumaður (Einar Guð-
mundsson), Kristín Nílsem
þvottakona (Steinunn Bjarna-
dóttir), Guðmundur Petersen.
Smith lögregluþjónn (Jón
Kjartansson), Skarphéðinn Níl-
sen strokufangi (Erlingur Gísla*
son) og Ólafur E. Jónssgn lög-
regluþjónn (Sigurður f.Ólafs-
son)
Vantar stúlku
til afgreiðslustarfa í
Bakai'íið
Laugaveg 5
Skólaskor
barna,
brúnir og svartir.
ÆRZL.

Bezt að auglýsa i Víá
s
t
(