Vísir - 07.10.1959, Blaðsíða 10

10
ylsiR
Miðvikudaginn 7. október 1959
11
reiðin og fyrirlitningin horfin. Hann fann sem snöggvast til
sársauka. Hún var svo ungieg og svo varnarlaus. Honum fannst
jafn ranglátt að vera gramur henni og það væri að reiðast barni,
sem ekki vissi greinarmun á réttu og röngu. Hann fann til
óskiljanlegrar, undarlegrar þrár til að vernda þess hugsunarlausu
ungu stúlku gegn sjálfri henni og gegn heiminum.
Hann ætlaði að fara að snúa sér frá henni er hann tók eftir
sári á gagnauganu á henni, skrámu sem var svo djúp að blætt
hafði úr henni, svo að hárið hafði límst saman af storknuðu
blóði. Þegar hann laut niður til að skoða þetta betur lyfti hún
ailt í einu augnalokunum og bláu augun störðu í augu hans.
— Ó, Caria rétti úr sér. Svo fann hún að hann studdi hend-
^inni á öxlina á henni.
■— Afsakið þér ef gerði yður hrædda, sagði hann. Eg var að
skoða skrámuna sein er á enninu á- yður.
— Er skráma á enninu á mér? Nú fyrst tók hún eftir að hana
verkjaði í höfuðið. Hún tók hendinna varlega um ennið og
kveiknaði sér.
— Jú, þér hafið meiðst. Og eg verð að gera að meiðslunum
strax. Er nokkuð heitt vatn til hérna í húsinu?
— Viljið þér.... gera svo vel að segja mér frá Basil? Er hann
— er það mjög alvarlegt?
— Já, mjög alvarlegt. Röddinn varð hárðari. Hann ætiaði
ekki að fegra hvernig komið var. — Við getum ekki sagt fyrr en
á morgun hvort gera þarf uppskurð eða ekki.
— Ó, Hún horfði á hann, varirnar voru fölar. — Þá er þetta
verra en þér hélduð; í fyrstu?
— Eg hafði ekki'kringumstæður til að gera ítarlega rannsókn
fyrr en komið var -í sjúkrahúsið, svaraði hann.
— Haldið þér að hann kannske....
— Eg held enn að það séu góðar horfur á að hann hafi þetta
af. En eg er aðeins læknir — ekki spámaður, sagði hann stutt.
— Vel á minnst, bætti hann við. — Eg bað um að láta síma til
konunnar hans. Mér fannst sjálfsagt að gera það.
— Vitanlega.
— Eg verð að fá eitthvað til að hreinsa sárið með. Það má
ekki vera svona.
Hann var horfinn áður en hún gat stöðvað hann. Hún heyrði
dyrnar lokast og vissi að hún var ein í húsinu aftur. Hún hallaði
sér aftur í stólnum og þrýsti höndunum að augunum. Hve mikið
mundi Soniá frétta, jafnvel þó Ross Carlton hjálpaði henni?
Hvers vegna hafði hún látið ginna sig út í þetta brjálæði?
Hún hefði átt að vita til hvers Basil var trúandi.
Ross, sem hafði farið út til að ná í töskuna sína í bilnum, kom
aftur að vörmu spori. Hann fór að þvo sárið, sem við nánari
athugun reyndist vera alveg hættulaust. Hún sat grafkyrr meðan
hann var að fást við það, en hafði geig af að hann var svona
nærri henni.
Allt í einu datt henni í hug: Hvað mundi hann segja ef hann
vissi hvernig tilfinningar mínar eru? Mikill unaður væri mér að
því að halla höfðinu að honum og gráta — og láta hugga mig!
Áður en hún vissi rak hún upp snöggan þurrahlátur.
— Hvað er að? spurðkhann.
— Ekkert. Eg hugsa að það hafi náð valdi á mér augnablik,
hve þetta allt var hlægilega flónslegt.
Hann horfði á hana: — Venjulega eru mennirnir flón.
— Það er spakmæli, lælcnir! Hún reyndi að'jafna sig og láta
eins og hún átti að sér. En hann hafði engan rétt til að tala vio
hana eins og óþægan krakka. Ekki kom það honum við hvað hún
aðhafðist. En svo mundi hún að ef hann hjálpaði henni ekki þá
mundi hún lenda i fordæmingunni, og.svo hélt.hún áfram, eins
rólega og hún gat: — En eg er að velta fyrir mér hvernig eg
get gefið nokkra skýringu á þessu. Hún stud.di á plásturinn á
enninu á sér.
— Það kemur stundum fyrir að leigubílar rekast á, sagði hann
kuldalega. — Og nú held eg að við ættum að taka til eftir okkur
hérna og komast burt. Það er bezt að enginn sjái.að stofan hefur
verið notuð sem lækningastofa.
Hún íór að hjálpa honum, og fann að hann hlyti að fá enn
meiri andúð á henni vegna þessara varúðaráðstafana, sem þau
urðu að taka. -
— Á morgun getið þér greitt hárið niður yfir skrámuna, sagði
hann. Þá held eg að hún sjáist varla. Og hvert á eg að aka yður?
— Til London. Það átti að heita svo að eg yrði um helgina hjá
kunningjum i Suessex, en eg — hef breytt áætluninni. Eg gaf
stúlkunni minni frí, og faðir minn er fyrir norðan. Svo að bezt
væri ef eg gæti komist heim í gistihúsið aftur. Finnst yður það
ekki líka?
— Jú, það er það eina rétta, sagði hann. — Þá er bezt að við
leggjum af stað. Ef yður finnst þér vera nógu hress?
— Það gengur ekkert að mér núna.
Caria fór út í myrkrið með Carlton. Þau höfðu skilið við allt
sem iíkast því og það var þegar hún kom, nema öskuna á arnin-
um gat hún ekkert gert við. Hún sá núna að hún hefði aldrei
átt að kveikja upp.
— Það er bezt að þér látið mig leiða yður, sagði hann. Eg sé
eins og köttur í myrkri.
. Hún fann að hönd hans lokaðist fast að hennar, og fékk
ákafan hjartslátt. Hún varð ör af kalda loftinu og óskaði að
þetta gæti varað eilíflega. Hana langaði til að segja við hann:
— Eg elska yður — eg þoli ekki að þér gerið yður ljótar hug-
myndir um mig.
Hún var máttlaus og hálflasin á leiðinni í bílnum, og hallaði
sér aftur og lokaði augunum. Þau óku um stund án þess að tal-
ast við, því að bæði hugsuðu um sitt. Svo bærði Caria á sér og
varp öndinni.
Hann leit á hana. — Eg hélt að þér væruð sofandi.
— Nei, það verður alls ekki auðvelt að sofna.
— Þá er bezt að viö komum okkur saman um hvað við eigum
að gera, sagði hann. — í fyrsta lagi verð eg að ná í lögregluna.
Eg sé ekki neina ástæðu til að þeir geri ráð fyrir þar, að nokkur
hafi verið með honum. Ég hirti nefnilega töskuna.
— Ferðatöskuna mína? Hún rak upp óp. — Henni gleymdi eg!
— Eg fann hana þegar eg sótti töskuna mína, sagði hann.
Það var heppilegt aö mér datt i hug að þér munduð hafa eitthvaö
þesskonar með yður.
Hún sagði lágt: — Þakka yður fyrir. Það hefði íarið illa ef þér
hefðuð ekki fundið hana.
— Já, leiðindi fyrir alla parta.
Hann var svo hræðilega ópersónulegur! Hún þrýsti saman
höndmrum og sagði: — Carlton læknir?
— Já.
— Eg — gerið þér svo vel oð hlustið snöggvast á mig. Þegar
eg lofaði Frayne major að koma hingað með honum núna um
helgina, var það vegna þess að þetta eru síðustu dagarnir hér
KVðLDVÖKUNN!
BiiiiiHC
j Afi og amma höfðu 9 ára
gamla telpu í heimsókn og hún
hafði svo mikinn áhuga fyrir
dagblaðinu, sem afi keypti.
I hvert sinn sem það datt gegn-
um rifuna á hurðinni var hún
komin þangað og náði í það á
undan afa og hún fór með það
fram til hjálparstúlkunnar.
! „Það eru myndirnar af
Tarzan,“ hugsaði afi. Einn dag
jvarð afi fyrri til og náði blað-
inu. „Nú,“ sagði hann þegar
hann sá, hvað hún var von-
svikin. „Geturðu ekki beðið
eftir að sjá myridasöguna?“
| „Myndasöguna,“ sagði telpan
fyrirlitlega. „Við lesum ekki
myndasögurnar.“
J „Nú, hvað er það þá, sem þið
:lesið?“ spurði afinn.
„Við lesum hjúskapartil-
^boðin. Það eru svo fjandi góð
tilboð í blaðinu,“ sagði telpan.
k
Victor Borge, pianisti og.grín
leikari hélt þessa tölu einú
sinni þegar hann hafði lokið
við að koma fram í sjónvarpi::
„Eg vil þakka móður minni og
föður, sem gerðu þetta mögu-
jlegt og 5 börnum mínum, semc
gerðu það nauðsynlegt.“
. . . Spailö yður hlaup á. ralllimargra verzlána!
m WMiWL Í|UM tíítOMi
‘ $£) -Anstuistrðeti,
E. R. Burroughs
THE TWO ÁPVENTUREES *
WEEE CHATTINS BV A
S/WALL FIRES AAAICINS
PLANS— ----------
TARZAN -
3105
Eldur var kveiktur og nú
sátu félagarnir grunlausir
og! ræddu saman. Tarzan
fékk skyndilega óljósan
grun um yfirvofandi hættu,
en það var of seint, þvi í
sömu andrá vöfðust slímugir
þræðir utan um hann og
Lake.. Þetta var slöngvivaður
sem varpað var af ósýnileg-
um verum í trjánum.
Meira kjöt...
Frh. af 3. síðu:
ur gert. Þriðji flokkur er aftur
miklu verri. Annars er annar
flokkur yfirleitt magrari en
fyrsti.*
,,Já. Annar flokkur er verri
en fyrsti, en samt eru þeir eins
fyrir bæjarbúa. Aðeins öðruvísi
fyrir bændur?“
„Það má ef til vill segja það.‘*
„Hvað skeður svo?“
„Nú eru skrokkarnir settir
í kæli. Fyrst 0 gráðu hita í hálf-
an sólarhring, síðan 30 gráðu
kulda í hálfan,, síðan 20 gráðu
geymslu. Svo til kaupenda."
Var áður sendill .....
„Innvolsið?“
„Fer niður um göt. Sástu það
ekki áðan, drengur?“
„Nei. Ég var of sjokkaður af
að sjá blessaðar skepnurnar
drepnar.“
„Líklegt þætti mér að þér
þætti vænna um þær þegar
þær eru komnar á borðið hjá
bér, heldur en jarmandi úti í
haga.“
„Það mun satt vera. Þú virð-
ist annars vera furðu kaldlynd-
ur fyrir því að sjá greyin drep-
in?“
„Já. Það er kannske eðlilegt.
Búinn að vera hérna í 25 ár.“
„Því lýgur þú. Þú ert ekki
miklu meira en 25 ár gamall.“
„Jú. Ég byrjaði hérna 13 ára,
sem sendisveinn.“
„Og ert nú?“
„Sölustjóri".
„Og heitir?“
„Vigfús Tómasson.“
„Byraðir sem sendisveinn,
alveg eins og Rockefeller?“
„Já.“
„Þykir þér gott slátur — eft-
ir allan þenna tíma?“
G. K.