Vísir - 08.12.1959, Blaðsíða 4

?ru. f
4
VfSIB
Þriðjudaginn 8. desember 195®
«na0nun»»jii
IVAR VALSETH.'
Vii
FYRIR SS ÁRUIVI
Fálkinn í skútanum. ! degis, og þá vorum við báðir ör-1 kringumstæðum var fábreyti-
Ég minnist margra atvika þreyttir og svangir, höfðum legt, og ekki fengum við alltaf
í sambandi við þessa hesta. Eg ekki bragðað mat síðan kl. 6 um matvæli a þeim timum, sem
skýrði einn þeirra ,,Svarten“, morguninn.
annan ,,Borken“ og þann þriðja1
„Blakken". Svarten var mjög
erfiður, viðskotaillur og erfitt
að ná honum, en oftast tókst
mér það. Ég notaði Svarten til
reiðar, en hinir tveir voru oft-
ast notaðir sem trússahestar.
Blakken var mér góður félagi,' um við hía eyðibýli, þar stóðu
við leystum saman mörg erfið tóttimar einar eftir. Vafalaust
viðfangsefni, og oftast gekk var langt síðan Þarna hafði ver'
okkur vel. |ið búið. Veður var gott, er við
Mig larigar til að nefna at-'héldum hæ§t og bítandi í átt
vik, sem gerðist dag nokkurn,
umtalað
hverjum
baunir.
í veízlu
í Rjúpnahlíð.
Við dvöldumst í Fögruhlíð í
hálfan mánuð, en fluttumst svo
miðja vegu milli Fögruhlíðar
og Rjúpnahlíðar. Þar tjölduð-j Vopnafjarðar.
Nú ætla ég
var. Aðalmáltíðin á
degi var saltkjöt og
annars skonrok og
hafragrautur,
kaffinu.
Sendiför tíl
að ógleymdu
er við áttum að fara til Hóls-
fjalla, eftir tveimur staurum,
sem við höfðum skilið eftir. Við
Blakken fórum frá Fögruhlíð
klukkan 7 að morgni. Veður varj
gott, er við lögðum af stað. Við
vorum tvo tíma á leiðinni aðj
staurunum, en þá gerði þoku!
og tók að rigna. Þarna var svo'
bratt, að ég þorði ekki að hafa!
að segja frá at-
viki, er ég var sendur eftir mat
í fyrsta sinn til Vopnafjarðar,
en við vorum þá í Rjúpnahlíð.
Verkstjórinn sagði mér í hvaða
inaíil byggða. Þaðan fórum við átt ég ætti að fara’ og allt gekk
í Rjúpnahlíð, sem var efsti bær-: vel 1 bynun. Eg átti að fara yfir
inn í dalnum, sem við nú kom- a eina hia fíalhusii síðan átti ég
um öfan í. Nú var komið fram að fyiSÍa hæSri bakka áiinnar
1 september og orðið kalt. Eitt svo og svo lengi- en sv0 tók við
upp hlíðina, og þar
Síðari liluti.
götuslóði upp hlíðina,
taldi ég, að ég ætti að beygja
til hægri frá ánni, en það hefði
ég ekki átt að gera. Nú kom ég
að mýrarfenjum, sem ógerlegt
var að komast yfir. Ég varð að
sleppa Blakken og Borken og
Greinarhöfundur varð undrandi á litaskrautinu í Námaskarði,
enda kemur sú litafjölbreytni mörgum undrandi fyrir sjónir,
jafn útlendum sem innlendum mönnum.
ur dró
þetta tók
Skonrokið kom ekki.
Ekki þorði ég að sleppa hest-
inum, vafasamt að mér tækist
að ná honum aftur. Nú voru góð
ráð dýr. Ég hafði langt reipi
meðferðis. Ég brá lykkju um
háls hestsins, stökk síðan yfir
síkið og settist þar við þúfu.
Þar hafði ég góða fótfestu, og
nú tók ég að toga í reipið, en
hesturinn streittist á móti og
gerði allt, sem hann gat til að
forðast síkið. Allt í einu skall
ég á bakið, ég hélt, að reipið
hefði slitnað, og á næsta augna-
bliki sá ég Svarten í loftinu uppi
yfir mér. Á síðasta augnabliki
tókst mér að velta mér til hlið-
dimmt, er ég kom að fjárhúsun—
um við ána, og þokan var bik-
svöi’t. Mér gekk vel meðan ég:
gat fylgt ánni, en ég var í vafa,
er ég átti að beygja upp að
Rjúpnahlíð. Ég sleppti reiðings-
hestunum tveimur og rak þá á.
undan mér. Ég gerði ráð fyrir,
að þeir myndu fremur rata ert.
ég, og það kom á daginn, að svo
var. Tíminn leið og rigningin
helltist yfir okkur. Ég sá ekki
lengur hestana, en heyrði til
þeirra á undan mér, og reyndi.
að fylgjja þeim fast eftir. Mér
fannst nóttin hlyti brátt að vera
á enda. Ég ákvað að hóa, ef ske
kynni að einhver heyrði til mín.
tvo staura á reiðingnum, held- fyrsta kvöldið, sem við vorum'reka þá á undan mér, en þetta
einn og einn'í einu, og í Rjúpnahlíð, var okkur boðið gekk illa Oft varð ée að stökkva (l-
1 unrrí,„ t, , ... , , 8 ’ - ° eg do slOKKVa, ar, og hestunnn kom mður na- Rodd min bergmalaði fí’a kletti.
langan tima. Þokan til veizlu. Okkur voru bornar af baki, til þess að sökkva ekki: kvæmleea á beim stað sem ée og ég taldi víst að bað væri
varð æ svartan, og það munaði dýrlegar kræsingar, heimaþak- á kaf Svo kom ég að síki sem1 J ® S J * , * ■ , p -
minnítn Aa ,, • ■* u * ,■« i . g 0 s ’ sem hafði setið. Svo naði eg hinum bergið svarta fynr ofan R]upna-
mmnstU’ að eg fyndi ekki sið- að brauð, hfrarpylsa og fleira lokaði leiðinni. Mér tókst að hestUnum og skömmu síðar hlíð Nú hughreystist ég og tólc
asta staunnn. Þegar ég var ljúfmeti. Við höfðum ekki snætt koma lausu hestunum tveimur1 h ’ g skommu Slðar ' g y eg °g
þarna að villast milli kletta og við borð síðan við fórum frá yfir, en mér var hulin ráðgáta,
gilja, sá ég eitthvað kvikt í hell- Húsavík fyrir 3% mánuði, og hvernig ég ætti að koma Svart-
isskúta. Ég aðgætti þetta betur geta menn farið nærri um, hve en yfir. Ég reyndi að láta hest-
og sá, að þetta var fálki. Þetta vel við kunnum að meta þetta. inn stökkva með mig yfir, en
vgr sem sé hinn frægi íslenzki Ekki man ég nöfn á heimafólki það tókst ekki. Ég lét hann taka ghiidi
fálki, og mér fannst ég hafa þarna, en sjaldan hefur mér ver- langt tilhlaup, en þegar hann S 1 1
lifað meikisatburð. Eftir stranga ið sýnd meiri gestrisni og vin- kom að sikisbakkanum, stakk
útmst komumst við Blakken semd. Það liggur í augum uppi, hann við fótum, og lá við borð,
heim í Fögiuhlíð klukkan 5 síð- að mataræðið undir slikum að ég hentist fram af.
komst ég inn fyrir mýrina og í
dalverpi, þar sem fólk var við
heyskap. Það virtist forviða,
þegar ég kom. Ég spurði til veg-
ar til Vopnafjarðar. Enginn

-

að reka hestana á undan mér, en
allt í einu námu þeir staðar og
var ekki viðlit að koma þem úr
sporunum. Ég sá ekki handá
skil, fór af baki til að reyna að
mig, en svo kom 10 ára átta mig. Þá kom það á daginn,
piltur og fylgdi mér spottakorn að við vorum komnir að hliðimi
og vísaði mér leið. Ég kom til inn á túnið í Rjúpnahlíð, og þá
Vopnaf jarðar um nónbil. . létti mér.
Þeir, sem fjölluðu um matar- Ég vakti verkstjórann, sem.
birgðirnar, sögðu mér, að ekk- var gramur yfir því að ég hafði
ert skonrok hefði komið. Hvað verið svona lengi á leiðinni og
átti ég að gera? Einhver sagði kom svo seint. Ég tók ofan„a£
mér að kaupa mjöl og láta baka hestunum og sleppti þeim. Ég
skonrok. Mér leizt vel á það.
Mér var vísað á konur tvær,
vafalaust mæðgur. Þær féllust
á að taka að sér baksturinn, en
sögðu, að ekki fengi ég skon-
rokið fyrr en daginn eftir. Það
varð að vera svo. Ég keypti 30
kíló af rúgmjöli, en það var
var holdvotur og svangur,
fór beint í háttinn.
en
Daglaunin
voru 3 krónur.
Daginn eftir fengum við ný-
bakað brauð, nýjan fisk, og nú
hrósuðu félagar mínir mér fyr-
ir allar þessar kræsingar, og
ekki fékk ég skömm í hatt frá
verkstjóranum þá stundina. Við
höfðum ekki bragðað fisk og
mest notað til baksturs. Dag- j
inn eftir keypti ég nýjan fisk
og aðrar vistir og klukkan
4 síðdegis var ég ferðbúinn með
matvæli á tveimur reiðingshest- . brauð allt sumarið. Þetta var
um. Ég var með nýbakað brauð,1 langur vinnudagur fyrir mig, ea
fisk, kaffi, smjör, tóbak og
margt fleira. Nú yrðu félagar
mínir kátir, er ég kæmi með
allar þessar góðgerðir.
A Hólsfjöllum og Möðradalsöræfum var greinarhöfundur langdvölum og þar kunni hann vel
,t við sig. — Fögruhlíð nefndi hann dvalarstað sinn, þar sem tjaldbúðum var slegið upp.
Hestarnir rötuðu
í þokunni.
Þegar ég gekk upp úr Vopna-
firði og horfði upp dalinn, kom
þokan á móti mér, og mér var
um og ó. Mér datt í hug að beið-
, ast gistingar á bæ, en það varð
úr, að ég freistaði þess að halda
áfram og ná háttum i tjaldinu
um kvöldið. Það var orðið
samt fékk ég ekki nema 3 krón-
ur, eins og hinir. Hvað myndu
æskumenn gera fyrir 3 krónur
í dag? Tíminn leið, og í lok
september var verki okkar lok-
ið. Ævintýri sumarsins og erf-
iðleikar voru á enda.
Við fórum fótgangandi frá
Rjúpnahlð til Vopnafjarðar, og
þar fórum við um borð í skipið,
sem flutti okkur til Noregs. Og
ferðin heim varð þægilegri
miklu en ferðin til íslands. Sá
sem gripinn er útþrá og ævin-
Framh. á bls. 9.