Vísir - 21.01.1960, Blaðsíða 7

Fimmtudaginn 21. janúar 1960
VÍSIR
7
Rosa Lund Brett:
*
-^Æstin *
sigrar - durtinn.
9
jókkum. Hún felldi sig betur við hvíta hitabeltissmokinginn —
þeir sem notuðu þá, voru eflaust miklu betri menn, hugsaði hún
með sér.
Og allt í einu sá hún móta fyrir manni í hvítum smoking í
myrkrinu.
„Gott kvöld!" sagði hann vingjarnlega. „Ósköp sýnist m’ér þér
hnuggin."
„Halló,“ sagði hún klaufsk. „Eg bjóst ekki við að þér munduð
láta sjá yður héma?“
„Ekki það?“ Paul kom til hennar og studdi olnboganum á
steingarðinn. „Eg átti að borða miðdegisverð hérna i Panleng,
af sérstöku tilefni, og datt í hug að líta inn í leiðinni, til að af-
saka framkomu mína í fyrri viku. Annars var það fallegt bréf
sem þér senduð mér, og ef skriftin hefði ekki verið svona við-
vaningsleg mundi eg hafa sagt, að það hefði verið stjúpa yðar
sem skrifaði bréfið.“
„Var það þess vegna sem þér afþökkuðuð boðið?“
„Meðfram. Þér munuð hafa lært að reykja innan um alla
þessa ríku þræla — má eg bjóða yður vindling.
„Nei, þökk fyrir. En hvers vegna kallið þér þá þræla?“
Hann yppti öxlum. „Peningarnir gera fólk að þrælum. Auð-
æfin koma alltaf fyrirhafnarlítið og krefjast ekki þess að það
sé umiið fyrir þeim. Ákveðin manntegund hefur yndi af að
kaupa allt það, sem aðrir geta ekki keypt — þessir menn borga
meira fyrir húsin sín en aðrir og meira fyrir menntun barna
sinna. Þeir eru þrælar bankainnstæðunnar sinnar. Þér hafið
eflaust séð f jölda af þessum úttútnuðu þrælum hér í Santa Lucia.“
„Þeir eru alls ekki sem verstir. Ríkasti maðurinn hérná er
mesti meinleysingi og hálf óframfærinn.“
„Þessu trúi eg vel! Hann á vafalaust konu, sem hefur togað
hann með sér í siglingu, en líklega þráir hann að komast heim
að skrifborðinu sínu og í alla símana sína. Hvað kemur til að
þér standið héma alein?“
„Það er svo fallegt hérna og eg kann bezt við mig ein.“
„Hefur komið nokkur sprunga í vináttuna við stjúpuna?"
„Nei...."
„Þær eru svo viðfeldnar....“ sagði hann ertandi. „Þér eruð
undarlegt barn — svo auðsveip á yfirborðinu, en uppreisnar-
gjörn undir niðri. Hvers vegna látið þér ekki hendur standa
fram úr ermum?“
„Eg þarf þess ekki með.“
„En þér munduð ekki gera það þó þess þyrfti með. Það er
óeðlilegt af stúlku á yðar aldri að vilja fara einförum."
Hann horfði á vangann á henni og sagði svo nokkru hvassar:
„Hefur nokkur hér í gistihúsinu móðgað yður?“
„Vitanlega ekki — hver mundi gefa lítilli enskri stelpuóveru
svo mikinn gaum 'að hann nennti að móðga liana?“ sagði hún
dálítið fastmæltari og starði út á sjóinn.
„Nú — ev það það, sem Dolores kallar yður?“
„Það skiptir engu máli.“
„Það segið þér satt, en yðar innra manni finnst þó annað.
Þér munuð skilja, þegar þér eldist, hve vanhugsað það er að
láta sér sárna orð annara, en eg er hræddur um að það líöi
nokkur ár þangað til þér skiljið það.“ ,
Hún rétti úr sér og sagði eftir drykklanga stund: „Þér eruð
ekki hörundsár og eigið sjálfstraust. Ætlið þér aldrei að giftast?“
„Nei,“ sagði hann hiklaust. „Þaö lá við að eg giftist einu-
sinni.“
„Er það satt?“ hún horfði brosandi á hann. „Hvernig sluppuð
þér við það?“.
„Eg var heppinn — hún.giftist öðrum.“
„Var það endurminningin, sem eg rifjaði upp hjá yður fyi-sta
kvöidið sem við sáumst?“
„Þér talið of mikið,“ sagði hann. „Nú skuluð þér reyna að
reykja fyrsta vindlinginn yðar — eg skal steinþegja þó að þér
farið að hósta.“
Hún reykti nokkra tegja, svo fleygðu hún vindlingnum, en
hann fór að segja henni frá háttum og starfi balinesa, lýsti fyrir
henni brúökaupi Musis og veizlunum, sem því voru samfara.
„Hvenær ætlið þér að fara?“ spurði hann allt í einu.
„Eftir viku frá deginum á morgun“
„Þá getið þér komið í brúðkaup systur hans Musis. Langar
yður til þess?“
„Má eg koma? Er þaö i Mullabeh?“ sagði hún og augun ljómuðu.
„Já — á miðvikudaginn. Eg sendi bíhnn klukkan ellefu.“
„Má Melissa koma líka?“ spurði hún eftir stutta þögn.
„Melissa?“ Nafnið rninnti hana á Bettinu og hann brosti súrt.
„Hvernig er hún?“
„Nítján ára og ljómandi falleg. Viljið þér.... viljið þér....!“
hún þagnaði og var á báðum áttum.
„Nei, eg neita að koma inn og hitta Dolores. Eg sendi bílinn
minn eftir yður á miðvikudaginn, og Melissa getur komið með
yður ef hana langar til þess. Eg geri þetta til þess að þér eigið
einhverjar endurminningar þegar þér eruð sest við ritvélina
yðar heima í Englandi.“
„Það munar ekki um það! En þér þurfið alls ekki að fara aö
gera mér greiða, þó eg sé ensk.“
„Þér getið þá svarað fullum hálsi ef þér eruð ert,“ sagði hann
og hló. „Nú skal eg segja yður nokkuð: Það er ekkert unnið við
að eg kynnist þessari mömmu Melissu. Eg mundi vafalaust segja
eitthvað ósvífið við hana út af þessu bréfi — og það kæmi sér
alls ekki vel fyrir yður.“ Hann teygði úr sér og hún tók eftir að
nú voru sömu einbeittnisdrættirnir um munninn á honum, sem
hún hafði tekið eftir fyrsta kvöldið sem þau sáust. „Það er bezt
að þér farið inn — það er orðið of áliðið fyrir yður að norpa,
hérna. Flýtið þér yður,“ sagði hann þegar hún hreyfði sig ekki,
„það eru komin háttamál — góða nótt.“
Hún varð að hlýða — hún fann að Paul Stewart taldi sig svo
miklu eldri en hún var, að hann hefði rétt til að skipa henni
fyrir, jafnvel þó hún þættist sjá að honum væri það móti skapi.
Hún flýtti sér inn og sá að Dolores sat í ársalnum. „Ó — Sherlie!
Komdu hingað og segðu mér hvað þú varst að gera úti i garði.
Hitti herra Stewart þig?“ kallaði hún.
Þetta kom flatt upp á Sherlie og hún var vör um sig er hún
brosti á móti og sagði: „Já, hann fann mig — sást þú ha.nn?“
„Eg? Nei, en hann Jóhannes okkar hérna í afgreiðslunni heyrir
allt. Hvers vegna komstu ekki með hann inn?“
„Hann var að flýta sér.“
„Kom hann til að þakka þér fyrir bréfið?“
„Eg — held það. Og eg held að hann hafi komið vegna þess
að honum fundist, af því að hann er enskur, að....“
KVÖLDVÖKUNNl
liilil! =' ÍH -fe u ir*i 1 = J
„Eg hefði ekki mikið á mótí
því, að drekka heila tunnu af
þessu hérna,“ sagði yndisleg
ung stúlka við mig. Hún vap
eins og eg komin til að sjá
„æskunnar brunn“ í St. August-
ine í Florida, „ef eg tryði því,
að eg gæti aftur orðið 18 ára.“
„Já, en þér eruð ekki mikið
yfir 18 ára,“ sagði eg forviða,
„Eg er tuttugu ára,“ svaraði
hún.
„Hvaða munur ætti svo sem.
að vera á átján og tuttugu?
spurði eg.
„Eiginmaður og tvö börn,“
svaraði hún. (Úr Readers’ Dig-
est.)
★
Ungur maður spurði Mozart
einu sinni að því hvernig hann
ætti að fara að því að skrifa
hljómkviðu. Mozart svaraði:
„Þér eruð ekki orðinn mjög
gamall. Væri ekki betra að
byrja á því að skrifa söngva?“
En þilturinn var framgjarn
og sagði ennfremur:
„Já, en þér skrifuðuð hljóm*
kviðu þegar þér voruð 10 ára.“
„Já,“ svaraði Mozart, „en eg
þurfti ekki að spyrja neinn um
það hverþig eg ætti að fara að
því.“
Ofurmenni?!
Fregn frá Los Angeles hernv>
ir, að kunnur læknir hafi látið
í Ijós þá skoðun, að innan tíðar
muni konia til sögunnar ofur-
Atvinnuleysingjum fækkaði í
ára aldri.
Læknir þessi nefnist E. M
Vincent og er forsetaefni í
Bandaríska læknafélaginu,
Hann taldi ekkert ólíklegt, aij
í framtíðinni myndi níræð hjón
standa í barneignum.
R. Burroughs
- TARZAIM
3176
ye SEAST-rAANGEIPPEP h;& war
clOS anp peoolep "saeth has
■jt ,;peiCNi76-- JK/IL 0-5'50*?
Stór luraleg mannvera
stökk til hans og urraði. Eg
( er Garth, hinn mikli bar-
dagakonungur. Eg er Tarzan,
svaraði konungur frumskóg-
arinsþreitulega. Eg kem sem
vinur. ; — Frunajnaður'inn
reiddi kylfuna. Garth á enga
vini, eg drep.
— Ghana.
Frh. af 2. síðu.
S.-Afríka lýðveldi.
Brezk blöð segja, að enginnn
efist um, að nær allir ibúar
Ghana muni kjósa lýðveldis-
fyrirkomulag, ekki sízt þar sem
lýst sé yfir, að landið verði á-
fram í samveldinu og afstaðan
til drottningarinnar óbreytt,
Meiri vafi sé um Suður-Afriku,
þótt vel geti svo farið, að hún
verði áfram í samveldinu, þrátt
fyrir allt, en það er gagnrýnt,
að aðeins % hluti íbúanna fær
að greiða atkvæði um lýðveldi
— aðeins hinir hvítu menn. f
einu blaðinu segir, að brezka
samveldið sé að verða einkenni-
legt bandalag — það sé á
hraðri leið að verða bandalag,
þar sem lýðveldi kunni að verða
í meiri hluta í framtíðinni, en
hin nýju lýðveldi sýni Breta-
drottningu fulla virðingu og líti
á hana sem persónulegt tákn
.samstarfsins, sem þau öll telja
sér svo mikilvægt, að þau vilji
heldur vera innan samveldisins
en utan, og þetta mikilvæga
samstarf sé í rauninni svo-
frjálst, að það sé alveg viðja-
iaust.