Vísir - 01.02.1960, Blaðsíða 10

10
VÍSIR
Mánudaginn 1. íebrúar l-$6ð

Rosa Lund Brett:
jm
tin t
sigri jr - durtinn.

18
4eyti sem það var hægt þarna á Bali. Og svo átti hún vináttu
Rudys — hún mátti ekki gleyma hlunnindunum sem hún hafði
af vistinni í Santa Lucia heldur, þótt margt súrt og særandi yrði
hún að þola.
Aldrei mundi hún gleyma Bali og hinu heillandi innfædda
fólki þar, hún mundi minnast þeirra hvitu líka, en áreiðanlega
ekki eins hlýlega.
Allt í einu fann hún að Paul Stewart stóð með hendurnar í
vösunum og horfði á hana. Bros lék um varir hans.
Fyrst datt henni i hug að hún skyldi verða í lauginní þangað
til hann yrði leiður á að standa þarna, en svo tók hún eftir að
hann var með baðsloppinn hennar á handleggnum. „Komið þér
hingað,“ kallaði hann. „Eg þarf að tala við yður!“
Hann hefði mátt standa þarna til dómsdags hennar vegna,
en svo fann hún því miður að hún hafði fengið sig sadda af
sundi og vatni þann daginn, og það væri of barnalegt að fara
upp úr lauginni hinumegin, og barnaleg vildi hún sízt af öllu
vera þegar Paul var nálægur.
„Komið þér — eg skal hjálpa yöur upp úr.“
Hún synti að barminum og hann beygði sig og stakk hendinni
í olnbogabótina á henni. „Upp nú!“ sagði hann.
Hún rann á hálum marmaranum og fann að hönd Pauls varði
hana falli. Þarna stóð hún í-ennvot og tók öndina á lofti við hlið -
ina á honum, en hann horfði á votu blettina, sem komið höfðu
á jakkann hans.
„Það er líkast og eg hafi veriö í faðmlögum við hafmeyju,“
sagði hann og hristi höfuðið.
„Þér gerðuð þetta viljandi," sagði hún önug. „Má eg fá slopp-
inn minn?“
Hann lagði hann yfir axlirnar á henni. „Þér sómið yður betur
svona en í gráu fangaflíkunum.“ Svo leysti hann reimina á bað-
hettunni hennar. „Takið hana af yður, eg neita að tala við fólk,
sem er með gúmmí fyrir eyrunum. Já, svona — ljómandi eruö
þér yndisleg.“
„Það er fallega sagt. Var yður nokkuð alvarlegt á höndum eða
leyfið þér að eg fari í fötin fyrst.?“
„Nei, bíðið þér hæg — við erum svo að segja ein hérna, en
það erum við hvergi annarsstaðar. Komið þér og setjist hjá mér.“
Hann náði i kodda handa henni og settist við hlið hennar.
Hann rétti úr löngum löppunum eins og hann byggist við löngu.
samtali, og sagði í vingjarnlegum tón:
„Hvað minnir þetta bláa vatn yðar á?
„Á öll þau skipti sem eg hefi þvegið sjálfblekunginn minn í
þvottaskálinni.“
„Það hefði eg átt að geta gizkað á — það er líkt 17 ára unglingi
að svara svona.“
„Átján,“ sagði hún, „eg átti aímæli fyrir hálfum mánuði.“
Hann horföi spyrjandi á hana. „Átján ára,“ endurtók hann
mjúkt, „hvernig finnst yður að vera uppkomin stúlka?“
„Ef eg geri það?“
„Hver sem gerir það,“ svaraði hún létt, hún hafði ekki gleymt
hinum fræðandi kossi, sem hann kyssti hana í eldhúsínu.
„Rudy veldur sjálfsagt engum vonbrigðum hvað það snertir,"
sagði hann, hálft í hvoru i gamni. „Er hann búinn að biðja
yðar?“
„Nei, sagði hún án þess að fipast,“ „og eg hef ekki látið ræna
mig hjartanu heldur. Annars er hann bezti kunningi."
„Fyrirtak — ekkert jafnast á við að vera trúnaðarmaður, ef
þér hafið hugsað yður að sannfæra hann um að hann komist
ekki af án yðar. Maður þarf ekki að læra það, kvenfólkinu er
það meðfætt. Eg vona að yður heppnist vel.“
Svo kom aftur í röddina þessi hvassi hreimur, sem hún þekkti
svo vel. „Ef Rudy tæki upp á því að biðja yðar, þá skuluð þér
hugsa yöur vel um áður en þér segið já. Eg get ekki hugsað mér
að þér getið orðið hamingjusöm á gúmmíekrum á Sumátra og
eg held varla að Rudy væri hentugur til að starfa á Englandi.
Hann tilheyrir Suðurhafseyjunum.“
„Bali er líka til,“ sagði hún ísmeygilega. „Mér mundi líða vel
hérna.“
Hún sá að hann beit á jaxlinn og flýtti sér að bæta við: „Þér
höfðuð einhverja ástæðu til að skipa mér upp úr lauginni —
hver var hún?“
Hann saug upp í nefið og sagði svo: „Við tölum saman eins og
sendiherrar, finnst yður það ekki? Hvað er það við yöur, sem
veldur því að mig langar alltaf til að ílengja yður. Melissa sagði
mér fyrir hálftíma, að þér vilduð ekki borða með okkur vegna
þess að þér væruð þreytt, en þér virtust alls ekki þreytt þegar
þér voruð að svamla i lauginni. Eigum við ekki að tala saman í
hreinskilni?"
„Því ekki það,“ en það var alls ekki hlaupið að því, fannst
henni. Þér skiljið kannske ekki sjálfstæðislöngunina í manni.
Fyrir mörgum mánuðum, áður en eg kom til Bali, vonaðist eg
eftir að fá að gera eitthvað sem mig langaði til, en síðan faðir
minn dó er eg enn bundnari en eg var heima í Englandi. Við
Dolores erum ekki í sömu fjölskyldu, en samt er eg upp á hana
komin
„Þér hafið ekkert þegið af Dolores,“ sagði hann stutt. „Þér
megið ekki ímynda yður að hún borgi rauðan eyri fyrir dvöl
yðar hér — þér njótið þess hérna að þér eruð dóttir föður yðar.
„Jú, það kann að vera — en hún hefði vel getað snúið við
mér bakinu en það gerði hún ekki.“ Hún varð niðurlút og hélt
áfram: „Eg er ekki að biðja yður um að vorkenna mér, Paul —
eg reyni aðeins að gefa skýringu á mér. Þegar Dolores setti mig
í þetta starf fannst mér það vera eins og sólargeisli í myrkri —
----mér þótti vænt um að geta haft eitthvað fyrir stafni, því að
það bjargar mér út úr þessu — þessu....“
„Ófrelsi,“ sagði hann. „Þegar Dolores setti yður í þessa ágætu
stöðu — ákvað hún þá einkennisbúninginn yðar um leið? Jæja —“
sagði hann er hún leit til hans biðjandi augum — „eg veit sVarið
Faðir yðar var forstjóri hér i mörg ár og gerði Santa Lucia það
sem það er. Þó sumum líki ekki staðurinn, fellur hann samt
flestum vel í geð og er orðinn arðvænlegt fyrirtæki. Frú Wingate
hefur aðeins verið hér eitt ár, en með yðar hjálp græðir hún á
gistihúsinu áfram.“
„Ekki amast eg við þvi, og föður mínum mundi þykja vænt
um það.“
„Þér eruð ergilega barnaleg — skiljið þér þá ekki að Dolores
er algerlega samvizkulaus og mundi pína úr yöur síðasta blóð-
dropann til þess að fá ein að ráða öllu.“
Hún horfði spyrjandi á hann. „Hvernig getið þér sagt þetta?
Þér þekkið hana alls ekki.“
„Eg hef haft spurnir af henni, og þegar eg hitti hana í dag,

R. Burroughs
"TH5V HAVS SESN IJS!* CiSIEP
TAEifAN, PITTINiC AN AEKOW TO
H!S BOW.
TARZAN
3183
4
KVÖLDVÖKUNNi

í glæpamáli í New York gat
dómarinn ekki neitað sér um að
spyrja hinn ákærða:
„Segið mér, þegar þér brut-
ust inn í skápinn og stáluð öll-
um gimsteinunum, hvernig stóð
þá á því, að þér létuð ósnerta
stóra fjárhæð, sem þar var?“
„Æ, talið ekki um það,“ sagði
sá ákærði og greip um höfuð
sitt. „Eg er búinn að heyra nóg
um það hjá konunni minni
heima.“
★
Gift dóttir mín gaf mér kjól,
sem mér fannst vefa of ungleg-
ur og fara of vel fyrir konu,
sem var orðin amma. Eg kall-
aði á manninn minn til að
spyrja hann um hvernig honum
litist á kjólinn— og svo efað-
ist eg ekki um að þetta yrði
minn eftirlætiskjóli.
„Hann er furðulegur,“ sagði
hann með aðdáun. „Hann gerir
bæði þig og mig tíu árum
yngri.“
★
Þegar sonur minn kom heim
úr skóla nýlega, sagði hann
mér hrifinn frá því að það ætti
að fara fram happdrætti í skól-
anum og verðlaunin væri for-
kunnar fögur kanína, sem héti
Mjallhvít og hefði verið geymd
í náttúrusögustofunni. Til þess
að geta keppt um þetta þurftu
börnin að hafa með sér að heim-
an, miða, þar sem leyft var að
þau fengju að halda kanínunni,
ef þau ynnu hana.
Mér hraus hugur við að fá
eitt uppáhaldsdýr í húsið til við-
bótar, en 28 nemendur voru í
viðbót í bekknum og áhættan
var þá ekki svo mikil, svo eg
lét hann hafa miðann.
Næsta dag síðdegis kom hann
í flughasti heim úr skólanum
og sagði mér hrifinn, að hann
hefði fengið Mjallhvít.
„Þýðir það, að þú einn af 29
börnum hafir fengið kanín-
una?“ spurði eg undrandi.
„Ja — nei — nei —“ svaraði
hann. „En enginn hafði miða
með sér.“
Þorvalúur Ari Arason, iidi.
löumannsskrifstofa
Skólsvörðustif 38
*/• Pdtl Jóh-Jwrletfsson hj. - Pósth ðlJ
Sirnay tí4lb ug 154/7 - Simnefnt. 4*i
„Þeir hafa komið auga á
okkur,“ æpti Tarzan og
spennti ör á bogann,-------
"WA1TJA7V1SH? SARTH. "TWEV
AK£ TOO /AANY AN7 TOO PAST.
THEEE IS NO CHANCE NOW--'
„Sjáum til,“ mælti Garth.§
„Þeir eru of margir og fara^l
hratt yfir. Þetta er vonlaust*^
-----“--------„Rétt er það,“
hreytti leiðtoginn ut úr sér,
og um léið höfðu hinir um-
kringt þá með spjótin á lofti!
arqam
ú
Fidela, golf, grillon.
ÆRZLC5

báSU