Vísir - 23.04.1960, Blaðsíða 7

Laugardaginn 23. apríl 1960
VlSlB
7
%U, '&Mt:
M ILLI
★ ÁSTARSAGA
32.
TVEGGJA
ELDA
afár æst, mér liggur við að segja hamstola. Viltu gera svo vel
að muna það, og æsa hana ekki enn meir.
— Já, sagði Madeline og beit á jaxlinn og elti ungfrú Arlingley
inn ganginn, og var að brjóta heilann um hvernig hún ætti að
segja hálfvitlausri kerlingu að hún væri lygari, án þess að koma
henni i æsing.
Þegar þær komu inn í sjúkraherbergið lá við að Madeline yrði
hrædd er hún sá hvernig frú Sanders leit út. Dökkir skuggar
voru undir augunum, og auðséð að hún hafði grátið mikið. Var-
irnar voru bláfölar, enda hafði hún gleymt að nota varalitinn,
eins og hún var vön — og enginn litur í kinnunum, hvorki eðli-
legur né aðfenginn. Hún var hátíðleg og svipurinn svo geigvæn-
legur, að hann hlaut að vekja áhyggjur og meðaumkyun hverrar
sæmilega brjóstgóðrar manneskju.
Þegar hún sá Maaelinu blossaði hatrið i augum hennar og
hún hrópaði hátt og skrækt:
— Rekið þér þessa kvensnipt út. Eg verð veik af að horfa á
hana. Fyrst reynir hún að stela syni mínum og síðan stelur hún
armbandinu mínu! Hún kann ekki að skammast sín, að koma
hingað inn. Burt með haná!,
— Svona, svona, frú Sanders. Madéline varð að játa, að Flóru
tókst vel að þagga niðri í henni. — Það er ástæðulaust að láta
svona. Yður léttir þegar þér heyrið það sem eg ætla að segja
yður. Við höfum fundið armbandið!
— Fundið það? í svipinn virtist gamla rauðeygða konan verða
forviða.
— Ungfrú Gill kom með það aftur, vegna þess að....
—Það var það sem eg sagði — hún hefur stolið því. Þarna
sjáið þér! Hún stal því. Hún meðgengur það. Hún....
— Eg hef ekki meðgengið það, frú Sanders, sagði Madeline
rólega og gekk að rúminu hennar. — Þér megið ekki vera svona
fávís og illgjörn. Ungfrú Arlingley benti, en Madeline lét sem hún
sæi ekki aðvörunina. Hún hefði verið til með að snúa frú
Sanders úr hálsliðnum þessa stundina, öll meðaukvun með
sjúklingnum var rokin út í veður og vind. — Þér vitið ofur vel
að þér fenguð mér armbandið á föstudaginn til þess að....
— Það gerði eg ekki! Það gerði eg aldrei! Frú Sanders æpti
eins og vitlaus manneskja. — Nú segir hún að eg ljúgi, til þes$
að bera af sér að hún er þjófur.
— Góða frú Sanders. Enginn hefur sagt að þér ljúgið, sagði
ungfrú Arlingley þolinmóð. — Ungfrú Gill er aðeins að reyna
að skýra hvernig — hvernig misskilningurinn varð.
— Þetta er enginn misskilningur, sagði Madeline stutt og
ungfrú Arlingley leit til hennar eins og hún vildi segja: „Það
verður ekki við þig átt!“
— Þarna heyrið þér — hún segir að eg ljúgi! veinaði frú
Sanders. Hún ætlar að búa til lygasögu, til að hylma ,yfir sinn
eigin glæp. Eg. skrifa formanni spítalastjórnarinnar og kæri
þetta!
— Formaður spítalastjómarinnar er bróðir minn, frú Sanders,
sagði ungfrú Arlingley þurrlega, — og eg er viss um að hann
léggur til að við jöfnum þetta mál í kyrrþei.
— Málið er upplýst. Eg hef sagt yður ganginn í því. Hún er
þjófur. En nú er hún orðin hrædd og hefur taliö skynsamlegast
að skila armbandinu, og reyna að klóra yfir þetta.
— Þetta gengur hvorki né rekur, sagði ungfrú Arlingley mæðu-
lega við Madeline. — Það er bezt að þú farir.
Og Madeline fór, dauf í dálkinn og gerði sér vel ljóst að frú
Sanders, sem nú var orðinn furðu róleg, mundi ekki spara að
ala á tortryggninni hjá ungfrú Arlingley. Ekk svo að skilja —
ungfrú Arlingley átti að hafa dómgreind á móðursjúkri afbrýöi,
en Madeline var farin að efast um, að nokkur mundi trúa frú
Sanders til að dirfast að ljúga þessu frá rótum.
Hún hallaði sér upp að þilinu í ganginum og lokaði augunum.
Hún gat ekki varist að hugsa til þess, að er hún stóð þarna síðast,
undir líkum kringumstæðum, hafði dr. Lanyon komið til he'nnar
og spurt hana hvað væri að. Og þegar hann varð þess vísari hafði
hann kippt öllu í lag.
En i þetta skipti var ekki líkrar hjálpar von. Hann hafði sagt
að hún væri fullfær um að bjarga sér — hún væri ekki hjálpar
þurfi, úr því að hún var systir Clarissu. En það var ekki rétt.
Hún þurfti sannarlega á hjálp hans að halda núna.
Bara að hún gæti talað við hann — fengið hann til að koma
híngað? Og staðfesta það, sem hún hafði sagt við hann. Nei, —
hann gat ekki — gat ekki neitað, ef hún bæði hann um að komai
Madeline þorði varla að hugsa til þessa ferlega, sem hún hafði
látið sér detta i hug að gera; hún stóð bara og starði á stóru
þögulu klukkuna fyrir endanum á ganginum. Hún var fimm
mínútur yfir hálfníu. Og klukkan tíu átti hann að gera uppskurð.
Bara að hann væri kominn í skrifstofuna sína....
Hún hljóp og fór að leita að Ruth, og þegar hún fann hana
sagði hún biðjandi:
— Ruth, get eg horfið af verðinum í tíu mínútur? Leyfðu mér
það — aðeins tíu mínútur. — Mér.... líður ekki vel.
— Ef þér líður ekki vel er réttara að þú biðjir um sjúkraleyfi,
svaraði Ruth, og horfði rannsakandi á hana.
— Nei, þetta er ekki svo alvarlegt. Leyfðu mér þetta, Ruth,
— aðeins tíu mínútur!
Árvökur augu Ruth orfðu enn á hana. — En, þú verður að;
lofa mér þvi, að gera ekki neina flónsku. Viltu það? spurði hún.,
— Vitanlega dettur mér það ekki í hug, sagði Madeline og
hugsaði til þess um leið hve margfalt brot á starfsreglunum hún
fremdi með því að fara af verði inn í aðra byggingu, þó ekki
væri nema fáeinar mínútur, til þess að ónáða einn af skurð-
læknunum áður en hann tæki til starfa.
Ruth hafði ekki fyrr kinkaði kolli til samþykkis en Madeline
hljóp fram ganginn að lyftunni. Sem betur fór þurfti hún ekki
að hringja á hana, og eftir hálfa mínútu hljóp hún fyrir hornið
og að aðalbyggingunni.
Ef einhver hefði séð hana þarna hlaupandi, með sloppinn
flagsandi, mundi hún hafa fengið á baukinn. En ef hún hlypi
ekki mundi hún ekki geta lokið erindinu á tíu mínútum.
Hún var heppin, því að lyftan var líka til taks er hún kom
þarna og hún komst tafarlaust upp á skurðstofuhæðina, og las
nöfn skurðlæknanna á skrifstofudyrum þeirra. Hún hafði aldrei
komið þama áður, og vegna þess hve ókunnug hún var fannst
KVÖLDVðKUNNI
mmiiiiiiiM mi
Vísindamenn segja að fyrstj
maðurinn, sem fer til tunglsins,
eigi kannske ekki afturkvæmj
til jarðarinnar. Kannske hanri
óski þess heldur ekki.
★
Kona kemur í safn asami
bónda sínum. Þar er ungur;
fylgdarmaður og konan spyp
hann um aldur smurlings, serri
þau eru að skoða. j
,,Hann er 5 þúsund ára og
7 mánaða að aldri,“ var hið ná»
. | kvæma svar. |
Konan varð dálítið hissa og
spurði:
„Hvernig í ósköpunum getur
maður vitað þetta — um sjö
mánuði?“ j
„Jú, það er rétt,“ sagði fylgd-
armaðurinn. „Þegar eg kom
hingað var smurlingurinn 5
þúsund ára. En eg er búinn acS
vera hér í sjö mánuði.“
$5 MRINCt líP fito JNUM
FR/ { i þ,:
xistíifh
CMAftiAit«ni 4
gparið -yðúr Haup á roiJJi maxgræ veralana!
Oð’WJOöL ícm timi

-A'u^curstraeti
„Má eg tala við yður andar*
tak, herra.
„Vissulega, ungi maður,1*
jsvaraði hr. Smith. „Hvað er?
það?“
„Ja — hr. Eg ætlaði — þací
er að segja — get eg — hefðuð
þér nokkuð á móti því að —■?**
„Jæja þá,“ sagði hr. SmitH
hlæjandi. „Svo að þér viljið
giftast dóttur minni, en eruð
feiminn við að biðja um hana,
er ekki svo? Takið hana bara,
drengur minn, og gæfan fylgi
ykkur.“
„Nei, það var ekki það, sem
eg vildi. Eg — var að hugsa um
hvort þér vilduð ekki lána mér,
dálítið af peningum?“
„Lána yður peninga?“ sagði
herra Smith reiður og góndi á:
hann.
„Nei, vitaskuld ekki. Eg
þekki yður varla.“
★
Þegar Ivan grimmi ákvað að,
kvænast, sendi hann sendiboða.,
víðsvegar og skipaði þeim að
safna handa sér 500 fegurstu
konum, sem þeir gæti fundið.
Þegar hann hafði valið þá sem
hann vildi gaf hann hinum 499
glæsilega vasaklúta baldýraða
með gulli og gimsteinum.
★
— Hvernig maður er hann
eiginlega að sjá? var spurt.
— Æ, hann er svolítill upp-
þornaður náungi, sagði magur
Missouribúi. — Hann lítur út
eins og hann hafi alltaf borðað
á eftir.
R. Burroughs — TARZAIM —
3240
*A GIPT, GPEAT CHIEF.TO MA.IMTA.IM PEACE WITW VOUK
AEAB MEIGWBOPOJ SAIF TAKZAM SOLE/ANLV. "OMLV
-. >-r~ifr w*pleasef!'snappef
.f/1 mgoto.
•1 F*»fure Syr.dic*;?, Inc.
Tarzan og Pierre voru
fanrðir ,að köfa konungsins.
Vorðurinn, háðslegur á svip
.skipaði þeim að ganga ira.
Þar beið þeirra hinn mikil-
úðlegi konungur Ngoío. —
Gjöf til yðar, mikli höfðingi,
til þess að þér haldið frið
við nágranna yðar Árabana,
sagði Tarzan með mikluin-
hátíðleik. Nú, jæja, áðeins'
ef mér líkar Hún, sagði hanh.
'hvasst.
IfiúseigendaTétag
Reykjavíkur
JjjnrMsJ
i s 8! 3 fAHi