Vísir - 11.05.1960, Síða 10

10
V I S I R
Miðvikudaginn 11. maí 1960
m
'artj

MILLI
TVEGUA
★ ÁSTARSAGA
ELDA
46.
stinga upp á þau borðuðu saman öll fjögur, létti þegar hún sá að
Lanyon leitt á úrið sitt og sagði:
— Því miður verð eg að skilja við ykkur. Það bíður sjúklingur
eftir mér.
— Skiljanlega. Það var einstaklega fallega gert af yður, að lofa
Okkur að tefja yður svona lengi, sagði Enid.
— Mér var það sönn ánægja.
— Ætlarðu að endurtaka þá ánægju, Nat? Clarissa brosti inni-
lega til hans. — Við verðum í Montreal um tíma, og ef þú átt
ekki mjög annríkt vonum við að sjá þig við og við.
— Vitanlega, sagði hann alúðlega.
— Eg síma einhverntíma í næstu viku. Svo kvaddi hann og
skildi við þær.
Madeline sýndi þeim kennslustofurnar, bókasafnið og mat-
salina. En, eins og Clarissa sagði, ekkert af því var eins spenn-
andi og að hafa frægan lækni til að sýna sér skurðstofuna.
— Eg hafði gleymt hve aðlaðandi hann getur verið, bætti hún
Við. — Eg skil ekki hvers vegna eg hrinti honum svona hrana-
lega frá mér. Eða — kannske hann sé ekki jafn einrænn núna
Og hann var? Ef það er ekki, þá er þaö eg sem hef breyzt.
Madeline varð svo uppvæg er hún heyrði þetta, að hún óskaði
innilega að Clarissa snautaði heim til sin undir eins. En svo
sefaðist hún við þá tilhugsun, að dr. Lanyon væri ekki eins auð-
unninn og Clarissa virtist halda. Að vísu hafði hann kysst á
móti þegar Clarissa rak honum kossinn, en hann hafði aldrei
látið sjá þess merki, að hann réði ekki yfir tilfinningum sínum.
í rauninni mundi Clarissa vera í óvissu um hvernig fara mundi.
En — óviss og vongóð um leið — það var hættulegt.
Madeline fór með Enid og Clarissu í gistihúsið, en stóð ekki
lehgi við hjá þeim. Nú fóru þær að kenna þreytu eftir dagsins
erfiði og Madeline átti að fara snemma á vörð daginn eftir. Svo
að hún bauð þeim báðum góða nótt, lofaði að síma undir eins og
hún yrði laus daginn eftir og fór svo heim í herbergið sitt i
spítalanum.
Þar rigndi yfir hana spurningum og athugasemdum. Eileen
hafði forustuna og sagði:
— Hvers vegna í ósköpunum hefurðu þagað yfir þessu? Þú
hefur aldrei minnst á að systir þín og dr. Lanyon kysstust!
— Ojæja. Madeline var á báðum áttum. — Clarissa er svo
kossgefin. Hún vill láta taka eftir sér og....
— Taka eftir sér! Hvort það nú er! En hann kyssti hana á
móti i staðinn fyrir að frysta hana með augunum. Það er það,
sem við getum ekki gleymt.
— Hann þekkti hana vel i Englandi, sagði Madeline og reyndi
að gera minnst úr þessu.
— En þá hlýtur þú að hafa þekkt hann líka, sagði ein stúlkan
forvitin.
— Nei. Eg hafði aðeins heyrt talað um hann. Og svo kynntist
eg honum á skipinu á leiðinni hingað.
— En var það vegna þess að hann þekkti systur þína, sem hann
tók sig undir verndarvæng sinn? spurði Eileen. — Þú hefur aldrei
minnst á kunningsskap þeirra viö okkur.
— Eg hélt að honum væri ekki að skapi að talað væri um
einkamál hans, sagði Madeline. — Eg hélt að því minna sem
talað væri um þesskonar — því betra....
— Jú, auðvitað. En það sem við viljum vita er — Er hún stúlk-
an, sem sendi hann til baka, ofurlítið mýktan? spurði Eileen
glettin.
— Eg veit ekki, sagði Madeline og tókst undravel að vera eðli-
leg. — Eg veit bara hitt, að systir mín er gift.
— Ó! Þetta virtist vera þeim öllum mikil vonbrigði.
— En þú sagðir, byrjaði Eileen, en svo þagnaði hún. Hún
hafði auðsjáanlega munað að Madeline hafði sagt henni, að ekki
væri allt í sómanum milli Clarissu og mannsins hennar. En jafn-
vel Eileen gat stundum verið nærgætin, og þó andlitið á hinum
stúlkunum væri eitt spurningarmerki, hristi hún höfuðið og lauk
ekki setningunnni.
Jæja, það er svo að sjá sem þér finnist það sjálfsagt að fólk
reki dr. Layon rembingskoss, sagði stallsystir Madeline úr skurð-
stofunni. — Er það svo að skilja að hann hafi verið frekur og
kysst þig líka, svona við og við?
— Nei, svaraði Madeline. En um leið datt henni í hug hvernig
það mundi vera að láta hann kyssa sig.
Allir hlóu, en nú var farið að tala um annað, en auðheyrt var
að allar stúlkurnar þráðu að heyra meira um kunningsskap
Clarissu og átrúnaðargoðs þeirra, dr. Lanyons.
Madeline þótt vænt um að laugardagur skyldi vera daginn eftir.
Dr. Lanyon var ekki vanur að skera á laugardögum og sunnu-
dögum nema mikið lægi við, og henni fannst hentugast að hitta
hann ekki svona rétt eftir samfundina við Clarissu.
En stundum var hann vanur að ljúka af ýmiskonar skrif-
stofuvinnu um morguninn til að ná í einhver plögg, rakst hún
þar á hann, alveg óvænt.
— Æ fyrirgefðu. Eg vissi ekki að þú varst hérna.
— Nei, ekki það. Hann leit upp frá skriftunum. — Hvað var
erindið?
Hún sagði honum það, og í stað þess að segja henni að leita að
plagginu sjálf, stóð hann upp og blaðaði sjálfur í spjaldskránni.
Meðan hún var að bíða eftir upplýsingunum var hún að velta
fyrir sér hvort hún ætti ekki að segja eitthvað í tilefni af því
sem hafði gerst daginn áður.
Hún sagði honum það, og 1 stað þess að segja henni að leita
að plagginu sjálf, stóð hann upp og blaðaði sjálfur í spjald-
1 skránni. Meðan hún var að bíða eftir upplýsungunum var hún
að velta fyrir sér hvort hún ætti ekki að segja eitthvað í til-
efni af því, sem hafði gerst daginn áður.
— Þakka þérr innilega fyrir að þú sýndir stjúpu minni og
Clarissu skurðstofurnar í gærkveldi. Þær höfðu mjög gaman af
því.
— Ekkert að þakka. Hann virtist viðutan er hann svaraði, og
leit ekki af spjaldskránni. — Ætli þær langi til að aka upp
með fljóti síðdegis á morgunn?
Þetta kom svo óvænt að Madeline ruglaðist í ríminu og talaði
af sér. — Ég er viss um að þær hefðu gaman af því. En þú mátt
ekki halda — að þú þurfir að gera þér nokkra fyrirhöfn þeirra
vegna. Ég er hrædd um að Clarissa sé nokkuð — ágeng. Þú
þarft ekki að taka neitt tillit til þess, sem hún sagði, um að þú
yrðir að hitta þær aftur. Það er hægast að láta eins og ekkert
sé, til þess að sýna, að allt sé gleymt.
Hún hafði alls ekki ætiað sér að tala svona persónulega, og
hrökk við þegar hún heyrði sín eigin orð. En töluð orð urðu
ekki aftur tekin og ekki leiðrétt, svo að hún blóðroðnaði er hann
leit til hennar og hleypti brúnum.
— Það er fallega mælt, ungfrú Gill, sagði hann þyrkingslega.
— En það er óþarfi að hafa áhyggjur af því.
— Afsakaðu. Hún horfði á kreppta hnúana á sér. — Ég vildi
aðeins að þú . . . yrðir ekki særður á ný.
Brosandi andlitið á honum varð alvarlegt eitt augnablik, en
hún sá það ekki vegna þess að hún var niðurlút.
— Ég verð að treysta á vernd þína og stjúpu þinnar, sagði
hann létt.
R. Burroughs
"CARAIW'. EXCLAIMEI7 THE AF’E-MAN.
. *I THINk. X K.WOW THE ANSWEE TO
TWIS WATIVE KEVOLT!"
- TARZAM
3234
THEN QUICKLV HE ?ÚSHEP PAST
THE SUAKP’S ANI7 LEAFEP1 OUT
INTO THE STKEET.
Foringi, sagði Tarzan, Ég |
held ég viti hver er pottur-1
inn og pannan í uppreist \
hinna innfæddu. Svo hljóp
hann til dyra og út á göt-
una. Lögreglumennirnir ætl-
uðu að stöðva hann, en
Reynard sagði. Látið hann
fara.
tapa.
Við höfum engu að
!NNÍ])i0AQ10A)f
Þau voru á gangi gegnum
beitiland, Frank og stúlkan
hans og sáu þá tarf koma á
harðaspretti í áttina til sín.
Frank greip stúlkuna og hrað-
aði sér í flýti til baka.
— En Frank, góði, sagði húii
þegar þau voru örugg. — Mig
minnir aðþú segðist vilja standa
andspænis dauðanum fyrir mig.
— Já, það vildi eg, svaraði
Frank. — En þessi tarfur var
ekki dauður.
Feiminn, lítill maður kom tii
lyfsalans: — Er það mögulegt
að ganga svo frá laxerolíu að
maður finni ekki bragðið af
henni?
— Vissulega, sagðd lyfsalinn.
— Og á meðan þér bíðið skuluð
þér fá yður glas af sarsaparilla,
þarna, sem sodavatnið er selt.
Hinn feimni, litli maður fór
þangað og tók þakksamlega við
drykknum.
— Hvernig smakkaðist það?
spurði lyfsalinn.
— Eg hefi aldrei smakkað
svona góðan sarsaparilladrykk.
— Jæja, það var laxerolía
saman við. Eg ímynda mér að
það sýni yður fram á að það er
hægt að útbúa svo laxerolíu að
bragðdð finnist ekki.
— Já, en það var konan mín,
úti í bílnum, sem vildi fá laxer-
olíu en ekki eg.
★
Maurice Schumann hinn á-
gæti franski stjórnmálamaður
hefur nýlega verið á ferð í
Ítalíu — og meðal annars heim-
sótti hann gröf hins mikla
skálds Virgils.
Hann fullyrðir, að hann hafi
staðið við hlið amerískra hjóna
við gröfina og að frúin hafi ver-
ið full af áhuga við að skoða
gröfina — en sagt síðan við
manninn sinn.
— Það er undarlegt uppátæki
að láta grafa sig svona alveg
upp við járnbrautarlínu!
Það var í Suðaustur-Englandi
að hjón bjuggu svo afskekkt að
þau höfðu ekki hugmynd um að
öll blöð voru hætt að koma út-
vegna verkfalls. En nú ætluðu
hjónin í samkvæmi — hann
hringdi þess vegna til blaðs,-
sem var gefið út í næsta bæ og
náði í ritstjórann og bað hann
að auglýsa eftir konu, sem gæti
setið hjá börnum þeirra hjóna.
— Það get eg því miður ekki
gert. En eg skal koma sjálfur og
sitja hjá börnunum yðar. Og
gerði það.
Þetta geta menn kallað þjón-
ustu.
*
Maðurinn, sem var latur, vildi
heldur lesa en vinna, lokaði bók
inni um franska sögu, sem hann
hafði lesið af miklum áhuga og;
ávarpaði konu sína:
— Veiztu það, María, hvað eg
hefði gert hefði eg verið í spor-
um Napoleons? spurði hann
íbygginn á svip.
— Vissulega veit eg það,
svaraði María stutt í spuna: —
Þú hefðir sest að á jörð í Kor-
siku og látið hana stjórna sér
sjálía.