Vísir - 16.05.1960, Page 10

li
V f S I R
Mánudaginn 16. maí 1960
yifia^ BurcUl:
[ MILLI
TVÍGtJA
★ ÁSTARSAGA
ELDA
50.
dóttur sína er hún koni inn, hafði auðsjáanlega afráðið að hafa
ekki orð á neinu.
Daginn eftir naut Madeline langs letimorguns, eins og hjúkr-
unarkonur, sem ekki þurfa að fara á vörð, þvi að svo var um
talað að hún færi fyrst í gsitihsúið. með dr. Lanyon. Hún þvoði
ýmislegt smávegis, leit á sunnudagsblöðin og rrtbbaði við Eileen,
sem átti fri líka.
— Heldurðu að þú eyðileggir ekki alla skemmtunina? spurði
Eileen hispurslaust, þegar hún frétti að Madeline ætlaði með dr.
Lanyon og Clarissu systur sinni.
— Nei, svaraði Madeline stutt. — Eins og ég sagði þér er
systur mín gift. Svo ég get ekki eyðilagt skemmtun.
— En þú sagðir mér líka, þó ég vildi ekki minnast á það meðdn
.fleiri voru viðstaddir hérna inni, að það hefði verið eitthvert
ólag á hjónabandinu hennar og mannsins hennar, sagði Eileen.
— Og þú sagðist vera hrædd um, að hún væri kominn hingað
til að prófa nýjar veiðilendur, eða eitthvað í þá átt. Eg hugsa að
þú hafir meint Morton Sanders þá. En nú leggst það í mig, að
þú hafir meiri áhyggjur af dr. Lanyon.
— Ætli dr. Lanyon sé ekki maður til að gæta sín, svaraði
Madeline í léttum tón. — En hann bauð mér lika, Eileen, og það
; er mergurinn málsins.
Það var á Eileen að sjá, að hún héldi að þarna væri eitthvað
meira að baki. En þó hún væri forvitin að upplagi, var hún líka
svo einstaklega hjartagóð að henni datt ekki í hug að spyrja í
þaula, ef hún hélt að Madeline vildi síður svara eða tala um það
mál. Og þetta fannst Eileen núna.
En þegar hún sá Madeline halda af stað síðdegis, í kirsiberja-
rauðum linkjól, sem var eins og áherzlustrik undir bjarta hör-
undslitinn, gat hún ekki stillt sig um að kalla í gamni á eftir
henni:
— Góða veiði — og engar flækjur!
Madeline hló, en roðnaði. En hún var orðin of sein fyrir og
hljóp frá sýstraheimilinu til dr. Lanyons, sem stóð og beið með
bílinn sinn.
Afsakaðu! Hún var dálítið móð þegar hún smeygði sér inn í
framsætið við hliðina á honum. — Ég mun haía verið of sein.
— Allt í lagi, sagði hann og bx-osti alúðlega. — Við eigum síð-
degið framundan.
Á leiðinni inn í borgina var hún þögul, fyrst í stað. En svo
sagði hann upp úr eins manns hljóði:
— Mér er sagt að frú Sanders sé að fara úr spítalanum á
morgun.
— Já. Hún — þau ætla til Englands á fimmtudaginn.
, Svo varð nokkur þögn aftur.
— — Já, ég frétti það, sagði hann blátt áfram. En bætti svo við'
— Skiptir það nokkru máli fyrir þig, Madeline?
Hún hló og það gladdi hana mikið, að hann skyldi kalla hana
Madeline aftur, undir eins og þau voru utan spitalans.
• — Nei, það skiptir ekki miklu rnáli, en ég á að hitta hann á
.morgun.
— Þú hittir hann oft, er ekki svo?
— Jú, víst geri eg það. Hún hafði gleymt að enginn vissi hve
þýðingai’mikið stefnumótið á morgun var, nema hún. — En —
það stendur alveg sérstaklega á með þetta á morgun. — Hann —
hann — hann þarf að segja mér eitthvað sérstakt, áður en
hann fer.
um
— Ég skil, sagði dr. Lanyon og svo talaði hann ekki meira um
það. En Madeline fannst á sér að hann mundi vera þessu mót-
fallinn, einhverra hluta vegna, því að það sem eftir var leiðai’-
innar var hann sami fjarlægi læknirinn, sem hann var í skurð-
stofunni, en alls ekki sá rétti, viðfeldni og gamansami dr. Lanyon,
sem hann gat verið stundum.
En þegar þau komu í gistihúsið og Clarissa tók á móti þeim
svipti hann af sér foi’mlega hjúpnum og vai’ð kátur og heillandi.
Madeline varð forviða og gröm þegar hann sagði henni að
setjast í aftursætið, en Clarissa settist við hliðina á dr. Lanyon.
Ef hún vildi taka þátt í gjálfrinu hjá þeim, varð hún að halla
sér fram í sætinu, til að láta heyra til sín. — Ef að er gáð,
hugsaði hún með sér, — er ég ekki annað an svunta, sem ætti
að hanga heima.
Auvitað hafði hún ekki búist við öðru af Clarissu. En um dr.
Lanyon gegndi öðru máli. Hann vissi, að hún hafði komið í sér-
stökum erindum til þess að — að — að ,,vernda hann“, hugsaði
hún með sér, þó henni finndist orðin ekki viðeigandi. En þegar
hún horfði á hann og sá hve hnyttilega og ertandi hann bar af
sér árásir Clárissu, fannst henni ósjálfrátt, aö hún hefði aldrei
vitað mann, sem var betur fær um að vernda sjálfan sig en hann
var.
— En vitanlega er það ekki verndin ein, hugsaði hún með
sér. — Heldur hitt, að ferðin er annars eðlis, þegar þriðja pei’són-
an er með. En henni fannst þessari þriðju persónu verða meir
og meir ofaukið.
— Og þetta hérna, hugsaði Madeline með sér, — petta var
það, sem ég var að rífast við Morton út af! Ég hefði eins vel
getað setiö heima — hérna á ég ekkert erindi. Ég gerði svo mikið
úr þessu við Morton, — en svo skipti það í rauninni engu máli,
hvort ég væri hérna í bílnum eða ekki.
Það fór að síga í hana. Hún varð gröm í gai’ð Lanyons, og þó
enn gramari í garð Clai’issu. Henni sái’naði að vera alger auka-
geta þarna í ferðinni — ekki nema svæfill i aftui’sætinu. Það
var ekki aðeins að metnaði hennar væri misboðið, jafn rækilega
og það hafði verið gert. Og heldur ekki hitt aö' hún finndi að
henni var alveg ofaukið þarna. En það var fyrst og fremst til-
hugsunin um að dr. Lanyon — Lanyon hennar að vissu leyti, —
gat setið þai’na, hlæjandi og masandi við Clarissu — og látið sem
hann vissi ekki að húix — Madeline — væri til.
— Þetta er hi-æðilegt, hugsaði Madeline meö sér, og nú fann
hún allt í einu að hana sái’langaði til að fai-a að gráta.
Hún sagði við sjálfa sig, aö hryggðin stafaði af því að hún
hefði eytt þessum stundum til ónýtis og að hún hefði verið
móðguð. En í hjarta sínu vissu hún og fann, þó það væri ekki
rökfast, að hana langaði til að gráta af þeirri einföldu ástæðu
að dr. Lanyon hafði hvorki heyrt hana eða séð síðan Clarissa
kom inn í bílinn.
— Ég er jafnmikil gála og hún Clarissa, og elti hvern karl-
mann sem ég sé, hugsaði hún með sér i reiði. — En ég geri það
meii’a að segja ekki í glettni og góðu skapi, eins og hún. En — æ,
dr. Lanyon, hvernig gatstu beðið mig — alvarlega brosandi —
að bregðast þér ekki, úr því að þú lést þig einu gilda um hvort
ég var með þér eða Morton?
Þegar þau höfðu viðdvöl á veitingastað til þess að fá sér te
og matarbita, var svo mikill óhugur í Madcline, að hún gat
ómögulega tekið þátt í samtalinu við borðið.
— Skelfing ertu ólundarleg, sagði Clarissa i einfeldni sinni.
— Ég er eitthvað svo innhverf, svai’aði Madeline stutt og
og gramdist er dr. Lanyon leit bi-oshýr til hennar. Hvernig bjóst
hann við að henni væri innanbrjósts?
í bakaleiðinni .töluðu þau dálítið meira við hana. En þetta var
ekki annað en innantómt hjal og yfirborðslegt. Madeline fann
betur og betur, að þessum síðdegisstundum hafði hún glatað.
Þegar þau loksins voru kornin til Montreal aítur, og Lanyon
hafði skilað Clarissu í gistihúsið, sneri hann sér að Madeline
og spurði ofur yfirborðslega:
— Viltu ekki sitja fram í?
Hana langaði til að segja „nei“, en fannst það mundi lýsa
barnalegum fautaskap og sýna honum, hve móðguð hún þættist
vera. Svo að hún færði sig í framsætið og sat þar eins og merki-
kerti við hliðina á honum þangað til þau komu að spítalanum.
4
KVÖLDVÖKUNNI
Wlig!i!síiíiii!Iiii£!iii!iiaj«ji
R. Burroughs
you WEE.E
COWvPLETELy SUCCESSFUL— YOU
ÞISTOSEP OF ALL PANSEfSOLS
CHAEACTE^S?vASiCEÞ /AAK.IE.
- TARZAIM -
3258
*AH,THENVCHEEI,"
AAUFSMUKEP THE
WO/AAN. *VOU
INPEEI7 PESEFÍVE
A KEWAPI7INS
kiss!//
Þér tókst. þetta algerlega.
Þú losnaðir við allar hættu-
f legar persónur? spurði Mai’ie
PIERKE NOPF’EC7. ALL- -EVENI
KELLXTHE huntek, ANPCHIEF
NGOTO. NO ONE CAN TKACE
THE NECICLACE.//
spyrjandi. Pierre kinkáði
kolli, já, og líka Kelly og
Ngoto og cnginn veit hvar
hálsfestin er. Og þá elskan
min, hvíslaði konan, áttu
.skilið að fá koss að launúm.
Bílstjói’inn (vaknar úr roti
eftir slys); — Hvar er eg ? Hvar
er eg?
Hjúkrunai’konan: — í númer
27. —
Bílstjórinn: — í stofu eða
klefa?
— Eruð þér vissir um að
þessi taska sé úr ekta krókódíla-
skinni? spurði kona kaupmann-
inn.
— Já, alveg viss. Eg skaut
þenna krókódíl sjálfur.
— En taskan er svo óhrein?
— Já, vitanlega. Þetta er þar
sem hann kom niður á jörðina,
þegar hann datt ofan úr trénu.
Hermaður bað um orlof til að
kvænast.
— Hversu lengi hefirðu þekkt
stúlkuna? spurði yfirmaðui’inn.
— Eina viku.
— Það er nú varla nóg, dreng-
ur minn. — Eg sting upp á því
að þú bíðir í tvo mánuði, og ef
þú verður þá enn ákveðinn í
þessu þá skaltu þá orlofið.
Eftir tvo mánuði kom her*
maðurinn aftur og minnti for*
jingjann á loforðið.
) — Jæja. Þú ert enn á sömu
' skoðun? Nú dámar mér ekki!
, Eg hélt að ungir menn væru
ekki. trúlofaðir sömu stúlkunni
svona lengi nú á dögum.
— Þetta er heldur ekki sama
stúlkan.
Þegar tannlæknirinn tók loks
úr honum tönnina varð náung-
inn reiður: — Þi’já dali fyrir að
taka úr eina tönn! Þér voi’uð
þó ekki nema þi’jár sekúndvu*
að því.
— Hvað viljið þér þá fyrir 3
dali, spui’ði tannlæknirinn. —
Átti eg kannske að surga í tönn-
inni í hálftíma og lóna svo við
að taka hana út?
— Andið djúpt, var ráðlegg-
ing fyi’irlesarans. — Djúp önd-
un drepur gerlana.
Hjúkrunarkona, sem var ný
af nálinni og nemandi, varð
| undi’andi yfir þessu. — Hvern-
ig getið þér kennt gerlunum að
anda, læknir?
*
I Bei’n í Svisslandi kom einu
sinni fregn um alkunn hjón,
svohljóðandi: „Baróninn og bar
ónessa S. eru barnlaus.“
Og við þetta. hnýtti annar
fergnirtari þessarri athuga-
semd: „Með öðrum oi’ðum: Þau
voru bæði ófrjó“.
*
Ung og fögur amerísk kona
kom einu sinni að máli við lög-
fi’æðing sinn.
— Er það skilnaðarsök, að
maðui’inn minn hefir eyðilagt
fjárhag sinn vegna konu? spurði
hún.
— Já, áreiðanlega, svaraði
hann. — Vitið þér hver þessi
ástmær hans. er?
— Ástmær? Maðurinn minn
hefur enga ástmey.
— Já, en þessi kvenmaðui’,
sem hann hefur eyðilagt fjár-
hag sinn fyrir?
— Það er eg!