Vísir - 16.07.1960, Blaðsíða 7

Vísir - 16.07.1960, Blaðsíða 7
Laugardaginn 16. júlí 1960 V 1 S I B H H. WOCAN Ujcnœdjctfullihh ASTARSAGA En segðu Grange að þú verðir að fá þig lausa í eina viku eða svo, því að þú þurfir að hjálpa henni móður þinni.“ „Heyrðu pabbi,“ byrjaði hún kuldalega. „Það er alveg ó..'..“ „Hér er ekki um neitt „ómögulegt" að ræðasagði hann reið- ur.“ „Aldrei þessu vant ætla ég að ráða hérna á heimilinu. Þú gerir eins og ég hef sagt. Herra Grange verður að komast af meö einhvern annan ritara í hálfan mánuð.“ Dulcie þagði, lyfti hökunni lítið eitt og gekk léttum skrefum fram hjá honum inn í dagstofuna og sagði nokkur orð við móður sína, og hvarf svo þegjandi út á götuna. Bob Millar stóð mállaus um stund og horfði á lokaðar dyrnar, A KVOLDVÖKUNl esna-)< Reynslan er bezti skólinn, en „skólagjaldið“ er stundum dýrt. Danskur stjórnmálamaður, „Þetta batnar bráðmn," mulraði hún, „þú ert svo vænn, Bob, og svo nettur í höndunum. Hvernig fór um Dulcie — fékk hún te? Hún þarf að fá einhverja hressingu áður en hún fer í verk- smiðjuna aftur.“ „Hún þarf ekki að fara þangað aftur í dag,“ sagði hann önug- ur, „hún verður að vera heima hjá þér.“ „Æ nei, nei,“ sagði Annie, „hún verður að fara. Hún sagði að það væri áríðandi að hún ynni í kvöld.“ „Það er rétt hjá mömmu,“ heyrðist Dulcie segja í dyrunum, — hún var þá komin aftur. „Það er von á ýmsum meiriháttar kaupsýslumönnum í kvöld, og það skiptir miklu máli fyrir herra Grange að allt sé sem bezt undirbúið." Skiptir meiru máli en hún móðir þín skiptir þig, geri ég ráð fyrir," svaraði faðir hennar hvasst. „Þú hefur ekkert vit á þessu," sagði Dulcie rólega. „Herra Grange hefur lagt mikið á sig til þess að vekja áhuga þessara manna á því, sem stálsmiðjan framleiðir. Ef þeir gera pantanir hjá okkur skiptir það miklu máli fyrir fyrirtækið." „Mig gildir alveg einu um allar fimm ára áætlanir," sagði faðir hennar og var orðinn sótrauður í framan. Svo sneri hann sér að konunni sinni. „Hvernig líður þér núna, góða mín?“ „Þetta batnar bráðum, — bara að læknirinn komi og beri einhvern smyrsl á það,“ muldraði hún óþolinmóð. „Vertu ekki að halda í hana Dulcie, láttu hana fara. Hún hefur um sitt að hugsa.“ „Hefur hún þá engum skyldum að gegna heirna?" mulraði hann. „Þú getur verið hjá mér, Bob,“ sagði Annie og nú var hógvær myndugleika-tónn í röddinni. „Við megum ekki gera telpunni okkar erfitt fyrir." Þegar læknirinn kom fékk Bob um annað að hugsa en dótt- urina. „Ég er hræddur um að konan yðar megi ekki nota höndina í eina eða tvær vikur,“ sagði hann. Hún verður auðvitað að halda alveg kyrru fyrir meðan þetta er að gróa. Og þér verðið að sjá um að hún komi í sjúkrahúsið daglega núna fyrsta kastið, til að láta skipta run umbúðir." „Þakka yður innilega fyrir, ég skal sjá um það,“ sagði Bob. Hann fylgdi lækninum til dyra og læsti hurðinni á eftir honum. Þegar hann leit við sá hann Dulcie koma á eftir sér niður stig- ann frá herberginu sínu. Hún hafði fataskipti og var komin í fínan kjól og var eins og hefðarmær. Hann horfði á hana og var hrifinn af henni þó honum væri það nauðugt. „Jæja, náðin min, hver sagði að þú mættir fara?“ „Mamma, ef ég man rétt, svaraði hún og kippti sér hvergi." ,.Og þú átt alltaf að ráða og gera eins og þér þóknast? Ef móðir þin hefði ekki flýtt sér svona mikið þín vegna, þá hefði hún aldrei misst tekönnuna." Hún svaraði engu og hann stóð kyrr og horfði á hana meðan hún var að fara í kápuna. Mjúka, ljósleita kápa, sem fór henni prýðilega vel.... Þögnin á henni og svipurinn — eða réttara .sagt svipleysið — gerði hann að gjalti. Nú var hann reiðubúinn til að semja um emhvern meðalveg. „Jæja,“ sagði hann, „látum það gott heita að þú farir í kvöld. i eldrauður af reiði. Hvernig gat hann tjónkað við DUlcie? — ÞaðiSem %ai nýkominn frá Banda- beit hvorki á hana boð eða bann, hún var alltaf jafn róleg oglllk^unum’ vai spulður úvernig einbeitt, — svo gerólík honum sjálfum. Þetta var eins og að berja onum ÞefÞl litizt á land og í ullarpoka — það var gagnslaust og hann hafði ekkert upp úr því J0 nema þreytuna. Dulcie var óviðráðanleg, hún fór sínu franv ve^ piýðilega, mér brynjuð viljaþreki og sjálfsöryggi. Og þarna stóð hann ráðalaus lnns lnð sanna og gersigraður — hver veit í hvaða skipti.... |iæ 1S an ‘ lhvei maðui hef- Allt í einu jafnaði hann sig og beit á jaxlinn. Hvað þýddi að U1 ey 1 ^ ®eia nakværnlega vera að hugsa um Dulcie. Hún var eins og hún va,r.... Reiði; 3 ’ sem onan hans vill. hans hvarf jafn snöggt og hún hafði komið. Hann yppti öxluml ^ og fór inn til konunnar sinnar. J Óli smiður lét sjaldan smá- „Dulcie er bezt komin þar sem hún er,“ muldraði hann. „Ryð- muni á sig fá. Eitt sinn kom frítt stál, allt í gegn.“ * sýslumaðurinn til hans og til- Annie Millar sat niðursokkinn í kvöldblaðið með handlegginn kynnti honum að föðurbróðir reifaðan. Verstu kvalirnar voru auðsjáanlega horfnar. Bob settist hans í Ameríku væri dauður hjá henni og ætlaði sér að eiga rólega stund. jog hefði arfleitt hann að hálfrl En á þessari stundu gekk hin unga dóttir hans léttum skrefum milljón dollara og einum hundi. niður götuna, en ekki áleiðis í stálsmiðjuna heldur í þveröfuga j Óli sat þegjandi stundarkorn, átt, að símaturninum á horninu við fyrstu þvergötuna. Hún fékk og spurði svo: — Af hvaða númer ritsímans og las svo með skýrri ritararödd: „Jill Millar,; hundakyni skyldi hann vera? Tónlistarskóla Marshdons London. Mamma alvarlega veik komdu strax, Dulcie. Hún lagði símatækið á gafflalinn og hélt svo í suðurátt, áleiðis til stálsmiðju Jack Granges. Grange beið eftir ritara sínurn inni í skrifstofunni. Hann þrammaði langstígur fram og til baka, með hendurnar í buxna- vösunum. Stundum leit hann óþolinmóður á klukkuna. Hann var maður um þrítugt, andlitið magurt en gáfulegt, augun grá og Tveir Marzbúar lentu geim- skipi sínu í Afríku og voru strax umkringdir af öpum. Þá sagði annar Marzbúinn við kunningja sinn: — Þeir líta sannarlega ekki . .. ... , ^ „ , . „ . svo heimskulega ut þessir arvokur, fljot að breytast. Hann var lengur og herðabreiður og , , , , , . , , , „ . herna, mer finnst utvarpsdag- hreyfingamar lystu þreki og karlmensku. Engmn þurfti að efast, . ..... ... , vv. i_r sKrain nja. peini eKKi sem verst. um, að þarna var maður, sem vissi hvað hann ætlaði að hara upp úr lífinu, og vissi hvernig hann átti að fara að því. Hann krafðist mikils af starfsfólki sínu en ennþá meiru af sjálfum sér, hann var vandvirkur, framtakssamur og heiðarlegur maður. Hann hafði dvalið nokkur starfsemdarár í Ameríku til að mennt- ast og lagt mikið að sér, áður en hann setti fyrirtæki sitt á fót. Nú var hann með allan hugann við það — um að gera að vera sleipur, sivakandi og grípa tækifærin þegar þau gáfust. Kalli skífulagningamaðue datt ofan af þriggja hæða húsi, og lá á götunni. Fjöldi fólks kom þegar á vettvang. Lög- reglumann bar þar að og spurði hvað um væri að vera. I þvx stóð Kalli upp og sagði um leið og hann burstaði rykið af fötum sínum: — Það veit eg svei mér ekki, eg er nýkominn hingað. ★ Sveitarstjórn ein vestur x Ameríku gerði einu sinrii svo- hljóðandi ályktun: Samþykkt, að núyera'ndi fang elsi sé ófullnægjandi og þörf sé á nýju. Samþykkt, að nota skuli efnið úr gamla fangelsinu í það riýja. Samþykkt, að gámla fangelsið verði að standa þangað til það nýja er tekið í notkun. * Kona kaupmannsins vaf ói'ð- R. Burroughs 'UNFOK.TUNWtl.V," BESAM I MR. &OVLA.NJ. "A .L AWV £ K 1S INCLINEf BV PKO- FESStON TO BE- CVMICAL J ANI7 : TARZA ESiii ( mtvx \j |&é= Því miður, sagði Boylan, lögfræðingum hættir við, at-' vinnu sinnar vegna að vera! *CON\E TO THE POINT \* SNAPPEP BAKNES. ''ANIP BECAEEFUL VDU PON'T SPEAk OUT OF TUEN1* tortryggnir og kaldlyndir. — Út irieð það, hreytti- Ben út úr sér. Gætið yðar að Mínúturnar liðu — hvers vegna kom Dulcie ekki? Hún hafði lofað að koma, og hún var vön að efna það sem hún lofaði. Mundi hún bregðast honum, einmitt núna í kvöld? Þetta yrði erfitt kvöld, en það vúr tækifæri núna — einmitt í kvöld. Hann hafði unnið lengi að því að ná þessum fundi saman — þama áttu nokkrir gráhærðir stóriðjufurstar að koma, menn sem steyptu sér kollhnýsa í milljónum, menn sem voru algerir of- jarlar Jacks Grange — ennþá. En tækist honum að vekja vel- vilja og áhuga hjá þeim, mundi það skipta miklu máli fyrir framtíðaráform haris. Hami þurfti á Dulcie að halda. Dulcie var svo skárpskyggn og hafði svo góða dómgreind, hún sómdi sér vel — hún var hreinn og beinn fjársjóður. Loks heyrði hann skella i háu hælunum hennar í stiganum. Honum létti er hann sá hana — hann var auðsjáanlega orðinn þrór, og hann reyndi ekki að leyna því, þau voru samhentari en svo. „Að vera eða ekki vera — það er spurninginsagði hann og brosti galsafenginn ér hann hjálpaði henni úr kápunni. Dulcie brosti á móti, brosið var glaðlegt og sefjandi og nærri in afbrýðisöm út i kvérimann, því viðkvæmt. Foreldrar hennar hefðu misst málið ef þau hefðu £Sm lagði leið sína í búðina í séð það bros. tíma og ótíma. Kvöld eitt sagði „Engar öfgar, Jack.-: sagði hún létt. „Þeir geta ekki ráðið til- hún við mann sinn: veru okkár — en kannske framtíðinni. Vertu rólegur, þetta geng- — Eg sá til þín þegar þú varst að klípa hana Sigríði í kinnina og þú kleipst hana hér 3004 jogÞan., .. | — Oja, sagði maðunnn. —• Þetta var bara viðskiptaklípa. ★ Frúin var dálítið skörp í máli, er hún sagði við frú Hansen: — Eg sjá í gærkvöidi dóttur yðar með ungum manni. — Nú, já. — Þau gengu saman eftir dimmum vegi — og þegar þau komu að staðnum — þér þekk- ið hann, það eru. nokkrir runn- ar'sem vaxa þar.— æt’laði hann að kyssa hana. — Það get eg hugsað mér. — En hún sneri sig af lionum og hljóp á burt. — Þá hefir það ekki veri'S dóttir mín. a tala ekki af yður. — Vissu- lega, sagði Boylan. Ég skil mætavel hversu þýðingar- inikið það er fyrir yður að bróðursonur yðar finnist. En viljið þér finna hann lifandi eða dauðan?

x

Vísir

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vísir
https://timarit.is/publication/54

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.