Vísir - 31.08.1960, Page 10

Vísir - 31.08.1960, Page 10
V í S I B Miðvikudaginn 31. ágúst 1960 11 H. WOGAN: ÁSTARSAGA 30 stað. Forest Tor var hæsti tindur lágra krítarfjalla og ása sem ; Það var orðið talsvert áliðið þegar Jill og Dulcie komust af lágu að bænum á einn veginn. Þangað fór fólk í tómstundum sínum, og áætlunarbíll hélt uppi ferðum úr miðbænum upp að Jitlu veitingahúsi undir tindinum. , Þær hittu nokkrar konur sem þær þekktu og Dulcie sagði þeim ítarlega frá því, sem þær systurnar ætluðust fyrir. ! „Við ætlum að ganga alveg upp á topp, ef Jili kemst þá svo langt,“ sagði hún. Svo keypti hún súkkulaði hjá frú Griford í söluturninum við yeitingaskálann, er þær voru komnar út úr vagninum. Frú Griford var mjög forvitin kona, og í bænum gerðust ekkert svo, að hún frétti það ekki. „En hvað var gaman að sjá yður aftur, frú Grange,“ sagði hún og pírði á hana augunum.... Þér eruð orðin svo hraustleg eftir slysið — já, auðvitað hef ég frétt um það. Einhver sagði mér aö þér væruð flutt heim til hennar móður yðar aftur, en það getur ekki verið satt?“ Jill varð því miður að hrella frúna með því, að hún byggi áfram með manninum sínum. i’ „Og hvert ætlið þið að'ganga í þessu dásamlega veðri?“ ! „Við ætlrnn bara að fá okkur hreint loft,“ tók Dulcie fram í. „Við höfum hugsað okkur að ganga á Forest Tor.“ „Æ — það er langt. En fallegur staður," sagði fríi Griford. „Það er gaman að sjá systur, sem þykir jafn vænt hvorri um aðra og ykkur — ég óska ykkur góðrar skemmtunar." Frú Griford kinkaði kolli og kvaddi. : ,pE, þessi kjaftakerling," tautaði Dulcie er þær voru komnar npp á stíginn að fjallinu. „Leiddu mig, Jill, þar er talsvert tor- fært hérna.“ Það munaði minnstu að Jill hefði ljóstað upp leyndarmáli sínu, en hún afréð að þegja enn, til þess að eiga hægar með að kom- ast að hvað í Dulcie bjó. Það yrði auðveldara ef hún vissi ekki toetur en að hún væri blind.... i Nú verðum við að fara að klifra, Jill,“ sagði Dulcie eftir nokkra fStund. „Erum við komnar að vegamótunum?" spurði Jill nokkru síðar. Hún varð hissa á þvi sjálf hve eðlilega hún talaði — hún sá götuna skiptast fyrir framan þær. Önnur gatan lá beint upp á Forest Tor, en hin sveigðist fram á þverhnýpi og upp að krítar- námunni til vinstri handar. „Alveg rétt,“ sagði Dulcie glaðlega, „nú beygjum við til vinstri." i „En leiðin til Forest Tor liggur beint áfram....“ „Nei, þú hefur gleymt leiðinni, Jill. Komdu nú!“ Jil fann skelfinguna læðast um sig og fékk mikinn hjartslátt. Haturseldur brann úr augum Dulcie, andlit hennar var miskunn- arlaust og harðneskjulegt, algerlega andstætt hinum þýða og glaðlega málrómi hennar. Þær voru aleinar þarna, og mundu líklega ekki mæta nokkurri mannsekju, því að þetta var virkur dagur. Hún hafði verið öðruvísi á svipinn meðan þær voru innan um fólk, til dæmis meðan þær voru að tala við frú Griford. Jill datt allt i einu í hug hve áfjáð Dulcie hafði verið í að segja öllum sem þær hittu, hvert þær ætluðu. Lá eitthvað bak við þessar ítarlegu skýringar hennar? Hvað hafði hún í huga? Jill horfði upp brattann. Þetta var ekki leiðin til Forest Tor, hún gat séð gildu strengina kringum hengiflugið við krítarnám- una. Bæjarstjórnin hafði látið setja þá þarna fyrir mörgum árum og sett upp auglýsingar til að vara fólk við slysahættu. Dulcie tók fast um úlfliðinn á henni og dró hana á eftir sér. Jill hlýddi ósjálfrátt, það var líkast og hún væri rekin áfram af einhverjum illum anda. Hvorug þeirra sagði orð, en andardráttur þeirra heyrðist í kyrrðinni. Lausagrjót losnaði undan fótum þeirra, gatan var tröllslega og mjórri. „Ertu viss um að við séum á réttri leið, Dulcie?" sagði Jill eftir nokkra stund. Röddin var hás og þreytuleg. Hún stansaði hikandi, helzt hefði hún viljað snúa við og hlaupa burt. Var þörf á að fá að vita.... Kannske. var óvissan miskunnsamari en sannleikurinn? Dulcie hló stutt. „Vitanlega, Jill. Vertu ekki að einni vitleysu — eg þekki þetta eins og vasann minn. Við erum komnar upp á litlu bríkina núna — þessa með bláklukkunum. manstu? Þú ættir að sjá þær núna — eins og blátt klæði.“ Jill pírði augunum og leit yfir eyðilegt krítarbergið, þar sem hvergi sást stingandi strá, snarbratta giljaskominga og snasir með hengiflugi fyrir neðan. Nokkra metra fyrir framan hana var djúpt gljúfur og gráhvítir hamrarnir lóðrétt niður. Niðri í botn- inum var tjörn. Henni fannst vatnið stara á móti sér, eins og ljótt auga.... Dulcie tók í hönd hennar og leiddi hana tæpar fram á brún- ina. Ætlaði hún að láta hana hrapa fram af? Jill skildi að líf hennar var i veði — skeifingin greip hana er Dulcie ýtti henni út á brúnina.... „Nú skulum við hvíla okkur um stúhd,“ sagði hún hásróma. „Við erum komin nærri því upp á tindinn og hér sér yfir bæinn fyrir neðan okkur. Eg vildi óska að þú gætir séð þetta, Jill. Sólin er orðin rauðleitari, núna undir kvöldið, það er ljós á kirkjuturninum — ó, það er dásamlega fallegt hérna.“ En röddin var svo undarlega ókunnugleg og innantóm, þó að hreimurinn væri mjúkur. Þegar við bættist andlitið á henni og þetta tröllslega umhverfi með ginandi hengiflugum, var það lík- ast svipmynd úr hrikaleik. Blærinn, sem lék um þær, var mildur af sólinni. Ef Jill hefði verið blind mundi hún hafa haldið að hún væri á bláklukku- tónni, sem hún mundi svo vel eftir frá fyrri tíð. „Eg er sjáandi,“ sagði hún hægt og greinilega. Dulcie hló. „Þú átt við að þú munir þetta — ég skil það vel, maður gleymir ekki þessu útsýni. Áin er með gullslit, hún er eins og gullborði þarna niðri á flötunum. Manstu eftir því?“ „Dulcie, hlustaðn á það sem ég segi — ég get séð,“ endur- tók Jill með áherzlu. Dulcie skeytti því engu. „Hvar er taskan mín?“ sagði hún létt, „hárið á mér er sjálfsagt orðið úfið.... Eg var með töskuna núna fyrir augnabliki — hvað getur hafa orðið af henni?“ Taska Dulcie lá við fætur hennar og hún tók hana upp meðan hún var að segja þetta. „Eg hlýt að hafa týnt henni,“ sagði hún ergileg, „reimin hefur runnið út af öxlinni á mér án þess að ég tæki eftir. Þú verður J að bíða hérna meðan ég leita að henni — ég skal ekki verða lengi.“ Hún gekk nokkur skref burt, svo sneri hún við — stóð kyrr með töskuna í hendinni og horfði á systur sína. Þarna var ekki nema tómrúm við fætuma á henni, við brúnina á hengifluginu, mild golan lék úr hárið á henni. Bláu augun horfðu beint fram og hún hélt höndunum um hnén. „Það er breiða af bláklukkum þarna beint fyrir framan þig,“ kallaði Dulcie, „ef þú seilist dálitið áfram — geturðu — tint stóran vönd þangað til ég kem aftur....“ Svo sneri hún frá og hljóp en lausagrjótið valt undan fótmn i hennar. Hún hljóp eins og allir árar vítis eltu hana. | Jill sat kyrr og gat ekki hreyft legg eða lið. Nú vissi hún það — systir hennar hataði hana svo, að hún ætlaði að fyrirfara henni. Dulcie hafði horft á hana með morðingjaaugum. Hún hafði ekki haft þrek til að hrinda henni fram af brún- inni sjálf, en hafði skilið hana þarna eftir, blinda og ósjálf- bjarga, að því er hún hélt. Blind manneskja hefði verið dauðans matur þarna. Svona var A KVÖLDVOKUNNI R. Burroughs TARZAN - 3641 Einbeittur á svip tók ; Tprzan þ’egar að leita uppi [ slóð drengsins og þess er rændi honum. Hann hafði ekki farið langt er hann heyrði óp. Hann sá þá að einn af innfæddu burðar- mönnunum var að reyna að kydrja yesalings drenginn. Þrír hjúkrunarnemar læddust inn gegnum hliðardyr á sjúkra- húsinu. Og um sama leyti'voru þrír lækna-kandídatar að læð- ast út. Klukkan var tvö. — Uss, uss, hafið ekki hátt, hvísluðu hjúkrunarnemarnir. — Við erum að laumast inn eftir lokunartíma. „Uss, uss, sjálfar, hvísluðu þeir. — Við erum að laumast út eftir lokunartíma. * Gamall fjallabúi og kona hans er komu á járnbrautarstöð sáu í fyrsta sinn á ævinni langa lest af vögnum, ' sem stóð þarna kyrr. Bóndinn leit at- hugandi á eimvagninn og hristi höfuðið. | — Jæja, hvað heldurðu um þetta pabbi? spurði gamla kon- an. I — Hún fer ekki af stað, svar- aði hann óákveðinn. — Hún fer aldrei af stað. | Stöðvarvörðurinn veifaði hendinni, bjallan hringdi, eim- vagninn blés frá sér og lestin hreyfðist, fyrst hægt, síðan hrað ar. Hún var að hverfa í fjar- lægð, þegar gamla konan spurði kænlega: | — Jæja, pabbi hvernig lizt þér nú á hana? I Gamli maðurinn hristi höf- uðið enn ákafar en áður. | — Hún stanzar aldrei, full- yrti hann. — Hún sanzar aldrei. ★ Hún: — Og hvað værir þú nú, ef ekki hefði verið fyrir peningana mína? Hann: — Eg væri pipar- sveinn. ★ Góðviljuð kona tók að sér að heimsækja fanga í stóru f angelsi. Einn daginn stóð hún frammi ^fyrir nýkomnum manni og spurði'hann: | — Og hvernig hefir það nú gengið fyrir sig, að þér eruð lentur á þessum stað? — Góða frú, sagði hann til skýringar, — það er bölvuð jtalan 13 sem hefir orðið mér jtil ógæfu. — Talan 13? spurði frúin undrandi, — hvernig getur það verið? — Jú, það er greinilegt góða frú — dómarinn og 12 kvið- dómendur. ★ Maðurinn með skeggið mikla segir: — Þegar eg var drengur var eg mikill æringi. En það lag- aðist með árunum. ★ Mamma: — Hvað er þetta! Hefirðu nú aftur verið að fljúg- ast á Jón? Góðir, litlir drengir fljúgast ekki á. Jón: — Já, eg veit það. Eg hélt að hann væri góður, lítill drengur, en eftir að eg var bú- inn að berja hann einu sinni vissi eg að hann var það ekki. ★ Yfirleitt þekkja 12 ára böi:n 7200 orð, en 14 ára börn þekkja 9 þúsund.

x

Vísir

Direct Links

If you want to link to this newspaper/magazine, please use these links:

Link to this newspaper/magazine: Vísir
https://timarit.is/publication/54

Link to this issue:

Link to this page:

Link to this article:

Please do not link directly to images or PDFs on Timarit.is as such URLs may change without warning. Please use the URLs provided above for linking to the website.