Vísir - 16.09.1960, Blaðsíða 10

C 10
VÍSIR
Föstudaginn 16. september 1960
VIVIAN STUART:
NOTTIN
et Ajáandi
8.
— Fara heim? endurtók Lucy. — Æ-nei, Mary, mig langar ekki
til að fara heim. Eg hugsa að ég mundi ekki kunna við mig í
Englandi núna — ekkert að horfa fram til. Eg vil heldur vera
hérna í húsinu, sem mér hefur liðið svo vel í. Eg vona að þú
verðir hérna líka, væna mín. Við pabbi þinn vorum alltaf að
vona að þú kæmir hingað og yröir hjá okkur þegar þú hefðir
lokið náminu. Við höfðum hugsað ökkur að biðja þig um að
koma í ár. John hlakkaði svo mikiö til að sjá þig aftur. Hann
bar þá von í brjósti aö þú og Robert myntíuð.... að ykkur myndi
koma vel saman. Hún horfði spyrjandi á Mary.
— Robert? endurtók Mary. — Já — en....
— Hann er mesti ágætismaður, sagði Lucy. — Þeir voru óað-
skiljanlegir, John og hann, þrátt fyrir aldursmuninn. Mér þætti
vænt um að þú yrðir sérstaklega alúðleg við hann, Mary — vegna
Johns — og vegna mín.
— Eg skal gera það sem í mínu valdi stendur, sagði Mary og
var forviða á ákefðinni í Lucy. — Heldurðu að þú ættir ekki að
reyna að borða ofurlítið, Lucy? Miðdegisverðurinn er tilbúinn
núna. Á ég að fara út og athuga hvaða matur það er, og reyna
að finna eitthvað, sem getur freistað þín?
— Já, gerðu það, sagði Lucy sinnuiaus. — Eg er ekki svöng.
En kallaðu á kínversku konunna. Hún getur fundið eitthvað
handa mér.
— Hvað heitir hún? spurði Mary og losaði sig úr handa-
bandinu við Lucy.
— Hvern áttu við? Æ, kínverska konan? Eg veit það ekki. Eg
man aldrei að þær eigi nokkur nöfn. Hún kemur er þú kallar
„amah".
Mary fór út í dyrnar og kallaði. Litla konan kínverska kom
strax inn ganginn.
— Já, missí?
Mary bað hana um að færa Lucy svolítið af súpu og glóðaö
brauð, og stúlkan labbaði út til að glóða brauðið.
— Mig langar ekki í neitt, sagði Lucy önug. — Mér líður alltaf
Ver þegar ég borða.
— Hvaða bull! sagði Mary létt. — Þú verður að borða. Lofðu
mér að iaga svæflana. Á ég að greiða þér?
{ — Það er kannske ekki vanþörf á því?
— Nei, það er engin vanþörf á því.
Meðan Mary var að greiða gljálaust, úfið hárið, sagði Lucy:
■— Þú mátt ekki láta hann -Robert bíða eftir þér í matinn, góða.
— Það er engin hætta á því. Eg held að hann sé í símanum,
svaraði Mary. — Eg heyrði til hans þegar hann kallaði á stúlk-
una.
Lucy hrökk við. — Síma? Hvern vill hann tala við í síma?
— Hann er iíklega að reyna að ná i einhvern lækni frá Singa-
pore. Eg sa.gði honum að ég vildi helzt að læknir liti á þig, en
mér skildist á honum að hann vildi ekki sækja MacLean lækni.
Hún sagði þetta eins og af tilviljun og án þess að leggja á-
herzlu á það, en setti vel á sig hvernig Lucy brygðist við því.
Stjúpa hennar bandaði frá sér. — Nei, ég vil ekki sjá Mae-
hean, sagði hún með ákefð. Hún leit snöggt til Mary. — En
hvernig stendur á að þú þekkir MacLean, Mary. Þú sem ert al-
vel nýkomin hingað?
— Eg fékk áð aka með honum hingað af flugvellinum í dag,
svaraði Mary. — Símskeytið sem ég sendi frá Singapore komst
ekki svo snemma til skilá, að Robert gæti komið og sótt mig.
— Ókst þú af flugvellinum með MacLean lækni? Lucy horfði
á hana — þetta gekk fram af henni.
Mary lagði hárburstann á sinn stað. —Já, sagði hún. — Hann
var einstaklega lipur og hjálpsamur. Mér féll ágætlega við hann.
Lucy þagði langa stund. Loksins sagði hún: — Jæja, ég vona
að hann reyni ekki að gera sér mat úr þessari ófyrirséöu við-
kynningu við þig. Hann er.... Hún hikaði.
— Já, hvað er hann? sagði Mary spyrjandi.
Hann er enginn sómamaður, sagði Lucy.
Nú kom stúlkan inn með bakan, sem hún setti á yfirsængina
fyrir framan Lucy. Mary gekk að rúminu til að líta eftir hvort
hún hefði fengið það, sem stúlkan hafði verið beðin um. — Allt
í lagi, Mary, sagði Lucy og bandaði með hendinni. — Farðu nú
inn og borðaðu með Robert. Þú mátt ekki láta hann bíða eftir
þér.
— Mér þætti vænt um að þú segðir mér hvers vegná þér fellur
ekki við MacLean lækni.... byrjaði Mary.
Lucy strauk ennið, höndin var skinin og nærri gagnsæ. — Hann
er óþolandi að öliu leyti, svaraði hún. — Mary, ég er þreytt. Eg
vil helzt ekki tala meira núna. Farðu nú, væna mín — ég vil
helzt vera ein.
— Eg skal fara ef þú lofar mér að borða þetta upp.
— Já-já, sagði Lucy. — Gerðu það nú fyrir mig að fara, og
vertu notaleg við hann Robert. — Vertu nú góð.
Mary fór með semingi út úr herberginu. Hún hitti Robert á
svölunum.
— Eruð þér tilbúin til að borða? spurði hann.
— Já.
— Þá skulum við koma. Þessa leiðina! Hann tók í handlegg-
inn á henni.
MacLean lœknir.
Borðstofan var — eins og öll hin herbergin sem Mary hafði séð
— falleg og vel skipuð húsgögnum. Borðið var úr mahogni og
silfurskálar og kristallsglös á því. Skál með undurfögrum blóm-
um stóð á borðinu miðju, og mislit blóm flutu á vatninu í mund-
laugunum.
Mary settist, og kínverji í stroknum hvítum jakka kom og
rétti Robert rjúkandi handklæði, sem hann þvoði hendurnar
með áður en hann þurkaði sér á nýju handklæði sem þjónninn
rétti honum.
Mary fór að dæmi hans og Robert sagði brosandi: — Þetta er
kínverskur siður, sem ég hef tekið upp hérna á heimilinu.
Þjónninn bar fram fyrsta réttinn.
Hvernig líður Lucy? spruði Robert, og tók sér franskbrauðssneið.
— Eg held að henni líði skár, sagði Mary. — Við töluðum
lengi saman, en svo varð hún þreytt — hún er ákaflega þollítil.
Náðuð þér í lækni handa henni?
Hann kinkaði kolli. Já, það er maður sem ég þekki mjög vel.
Paul Everhard. En hann getur ekki komið i þessari viku. Hann
lofaði að koma á þriðjudaginn.
Mary tókst ekki að leyna vonbrigðunum yfir þessu. — Æ, það
var slæmt. Eg hafði vonað aö það næðist í lækni fljótt.
— Eruð þér svona áhyggjufull út af henni? spurði hann.
— Já, sannast að segja er ég það. Hún borðar ekkert. Mér
tókst að fá hana til að leyfa að komið yrði með mat inn til
hennar í kvöld, en hún lét mig fara út undir eins og stúlkan var
komin með hann, og ég er viss um að hún hefur beðið hana um
að fara með hann út aftur. Mary andvarpaði. — Hún er svo
hræðilega mögur og máttlaus, veslingurinn. Hún verður fyrir
hvern mun að reyna að nærast eitthvað, ef hún vill fá heilsuna
aftur. En það er erfitt fyrir mig að skipa henni. En hún hefði
verið venjulegur sjúklingur á spítala, mundi ég kannske hafa
R. Burroughs -“TARZAM —
3G53
A
KVÖLDVOKUNNI
— Svona, pabbi, vertu ekki
svona leiðinlegur. Hjálpaðu
mér með heimadæmin mín. Þá
skal eg gera það sama fyrir
barnabörnin þín.
★
Þrír sérfræðingar í eldflaug'-
um, einn frá Bandaríkjunum,
einn frá Bretlandi og einn frá
Rússlandi, hittust einu sinni á
alþjóðaráðstefnu um geimferð-
ir. Sem þeir voru að tala um
áhugamál sitt, sagði Banda-
ríkjamaðurinn við ' Rússann:
— Hvernig stendur á því, að
maður les aldrei neitt um það,
að eldflaugarskot hafi mis-
heppnast hjá ykkur?
— Það er vegna þess að
tækniþróun hjá okkur er lengra
á veg komin heldur en hjá
ykkur, svaraði Rússinn og var
heldur en ekki grobbinn.
— Já, en góði maður, ætlarðu
að telja okkur trú um, að ekki
hafi einu sinni misheppnast eitt
einasta tilraunaskot hjá ykkur.
Eg er nú sjálfur sérfræðingur í
þessum málum og eg veit ....
Hérna greip Bretinn fram í
fyrir honum og sagði: — Eg er
hræddur um, að þú misskiljir
hinn rússneska starfsbróður
okkar. Það sem hann á við er
það, að þeir í Rússlandi eru
komnir miklu lengra í ritskoð-
unartækni.
* f
Ottó frændi var í heimsókn
og var að leika sér við litla
frænda sinn á gólfinu. Til þess
að gleðja strákinn hermdi hann
eftir hundsgelti og gerði það
mjög vel. Þá varð stráknum að
orði: — En frændi þú ert alveg
eins og reglulegur hundur?
Þá sendi móðir hans honum
strangt ávítunaraugnaráð og
þá vildi stráksi gera bragarbót
og sagði: — Eg meina sko ekki
reglulegan hund, heldur falskan
hund.
★
Það fór heldur illa fyrir
manninum, sem ætlaði loksins
að sýna konunni sinni hver
væri húsbóndinn á heimilinu.
Hann kom heim úr vinnunni
og settist að matborðinu og þeg-
ar hann sá pylsurnar, sem kona
hans bar á borð fyrir hann,
sagði harxn mjög valdsmanns-
lega:
— Af hverju eru pylsurnar
rifnar?
En kona hans svaraði um
hæl:
— Af forvitni, býst eg við.
~k
£ Mennirnir fóru nú að
| undirbúa brottförina. Þetta
lagast allt saman sagði lög-
regluforinginn. Eg þekki
góða nágranan, er munu
með ánægju taka Bobby í
fóstur. Vertu kátur, sagði
hann við Bobby. Þú getur
komið og heimsótt mig hve-
TWUS, KElUCTANTLY TViE
TVX'O FEIE'JPS SIF A
TE/AFOK.MCy FAKEVÆLL...
nær sem þú villt og það var
með trega sem hinir góðu
vinir kvöddust.
— Hvernig hafið þér það, frú
Jóna? spurði kunningjakona,
sem komin var í heimsókn.
— Þakka þér fyrir. Eg hef
það prýðilegt, og sama er um
hana Ingu að segja og hún
kemst mjög vel af, svaraði frú
Jóna og var full af móðurlegu
stolti. — Það er engin furða,
hún talar svo mörg erlend
tungumál, t. d. ensku, frönsku,
þýzku, ítölsku og grísku.
— Talar hún ekki líka esp-
eranto?
:— Auðvitað gerir hún það,
og það sem meira ér, hún talar
það alveg eins og iryifædd.