Vísir - 07.10.1960, Side 10

10
VÍSIR
Föstudaginn 7. október 1960
VIVIAN STUART:
NÓTTIBí
er Ájáemdi
26.
aS vera ástæða til að draga þessar ályktanir, þó að ég vilji ekki
trúa slúðursögunum um hann og þó að ég sé honum þakklát
íyrir það sem hann hefur gert fyrir Lucy og mig. Og svo er þetta
mál, sem aðeins kemur mér við.
— Nei, það er það ekki, sagði Robert. — Þú ert stjúpdóttii
Lucy og það sem þú gerir kemur henni líka við. í augnablikinu
er hún ekki fær um að fylgjast með þvi sem gerist, og þess vegna
verð ég að gera það í hennar stað. Hún hefur áhyggjur af vináttu
þinni og MacLeans — hún heldur að þú sért ástfangin af honum,
svo að ég segi það eins og það er. Það er óhæfilegt ástand þetta.
að Lucy liggi hérna í sjúkrahúsinu og MacLean standi bak við
allt og noti sér aðstöðu sína.
i Mary varð að leggja að sér svo að hún sleppti sér ekki. Hún
svaraði enn rólega: — Eg skal ekki gera neitt, sem Lucy þarf að
taka sér nærri, ég lofa því. En nú er bezt að ég fari inn til henn-
ar. Eg hef vörð og það er óafsakanlegt að láta hana vera eina
lengi i einu.
— Jæja, sagði hann stutt og fór.
; i
! Lucy fylgist með.
Mary horfði á eftir honum er hann þrammaði langstígur fram
ganginn. Henni var þungt í hug er hún fór inn til Lucy aftur.
Hún hafði gert sitt ítrasta til vináttu þeirra MacLeans yrði að-
eins sú, sem við átti milli læknis og hjúkrunarkonu, en það var
; enginn hægðarleikur. Siðustu dagana hafði hún gert sér far um
að forðast hann sem mest og stundum tekið eftir að furða nokkur
var í svip hans, og jafnvel að honum finndist sér gert rangt til.
Hann var afar kurteis í allri framkomu við hana, og gerði sér
jafnvel ómak til að sýna henni hæversku, en hann hafði ekki
gert sér far um að endurnýja það vinarþel, sem hún hafði fundiö
að var að vaxa milli þeirra eftir kvöldið, sem þau voru saman
hjá Grant — kannske var ástæðan sú að hann fann, að hún
reyndi að draga sig í hlé. En Mary fann það ofurvel sjálf, að
hún ein átti sökina. Og hana tók það sárt.
Stjúpa hennar mókti þegar hún kom inn aftur. Mary horfði á
blundandi andlitið og fór aö velta því fyrir sér, hvort Lucy væri
jafn kvíðandi út af MacLean og Robert vildi vera láta. Hún hafði
gerbreytzt í öllu látbragði gagnvart honum. í fyrstu hafði hún
verið fumandi og vandræðaleg, en nú leyndi hún því ekki, að
hún dáðist að honum og bar fullt traust til hans.
Hún hafði sagt honum frá bréfinu, sem hún hafði sent spítala-
nefndinni, og þegar hann þakkaði henni fyrir það, sagði hún
í ótvíræðri hreinskilni: — Það var það minnsta sem ég gat gert,'
<pg vildi að þú vissir að ég hefði gert það.
. Mary andvarpaði og settist við saumaskapinn sinn.
, . Lucy svaf vært í tvo tíma og vaknaði hress og brosandi.
— Nú hef ég sofið vel, sagði hún. — Eg mun hafa verið orðin
dálítið þreytt á heimsókn Roberts, en ég hafði nú gaman af
henni samt. í hvert skipti sem ég hló rifjaðist upp fyrir mér
gamanið sem við áttum saman,.John, Robert og ég. Ó, Mary, ég
.sakna Johns hverja einustu mínútu, þessa endalausu daga. Hún
hnyklaði brúnirnar. — Stundum er ég að hugsa um hvort hann
hafi skilið hve heitt ég elska hann, sagði hún hátíðlega. — Robert
þótti líka vænt uin hann, skilurðu — eins og.... eins og syni. Og
hann var svo góður við mig nóttina sem John var myrtur — hann
var hjá mér þegar þeir komu með fréttina — hann hafði setið
yfir einhverjum reikningum inn hjá sér, og það hefur verið ein-
hverskonar hugboð sem réði því að hann skyldi koma inn til
mín þegar mér lá mest á. Eg skal aldrei gleyma hve nærgætinn
hann Robert hefur verið við mig — hann er yndislegur og góður
drengur, Mary. Hún reyndi að brosa. — Góður drengur.
Alan drap á dyr, hann var á stofugangi. Lucy heilsaði honum
innilega.
Hann sagði meðan hann var að gæta að slagæðinni á henni.
— Jæja, frú Gordon, nú hugsa ég að maður þurfi ekki að hafa
áhyggjur af yður lengur. Nú þurfið þér ekki annað en nógan
svefn og algera ró í fáeina daga enn, og svo eruð þér orðin
gallhraust.
Lucy brosti glettnislega. — Hvað róna snertir, læknir, skuluð
þér ekki hafa neinar áhyggjur, læknir. Hún stjúpdóttir mín er
svoddan harðstjóri og skipar mér fyrir.
Alan brosti. — Kannske yður langi til að losna við hana í dag?
— Það væri heillaráð, sagði Lucy. — En hvernig eigum við að
fara að því?
— Þannig er mál með vexti.... Hann leit ekki á Mary meðan
hann sagði þetta: — Eg þarf að fara í Malajahverfi eftir há-
degið og var að detta í hug hvort ég gæti ekki fengið hjúkrunar-
konuna yðar til að koma með mér.
Hann sneri sér að Mary með sama svipnum sem hún haföi
séð á honum stundum áður, samblandi af hrifningu og feimni.
— En í alvöru, Mary, langar þig til að koma með mér? Tse Liang
hjúkruarkona getur haft gát á sjúklingnum okkar, og ég hugsa
að þú hefðir gaman af að líta kringum þig hérna í sveitinni.
Við komum aftur áður en dimmir. Eg sé um að við höfum lög-
regluvörð.
Mary hikaði og horfði á Lucy. Ef stjúpa hennar var í raun
og veru hrædd um að hún yrði ástfangin af lækninum, mundi
hún vafalaust finna einhverja átyllu til að hafa Mary hjá sér.
En Lucy var hrifin af þessari uppástungu. — Hún hefur ekki
nema gott af því — er það ekki Mary? Hugsaðu ekkert um mig.
— Farðu bara — þú hefur gott af að koma svolitið út. Þú hefur
lagt langtum of mikið á þig.
— Þú hefur hvergi komið, sagði Alan áfjáður. — Og nú er
hálfur mánuður síðan þú komst hingað. Það er mál til komið að
þú fáir að líta kringum þig.
— Þökk fyrir, ég víl gjarnan koma.
— Ágætt! sagði hann og brosti eins og unglingur.
Þegar hann var farinn sneri Mary sér að Lucy og sagði: — Ertu
alveg viss um að þér líki að ég fari þessa ferð? Að ég fari með
MacLean yfirlækni?
Lucy tók í.höndina á henni. — Elskan mín, mér likar ágæt-
lega við hann Alan þipn.
— Æ.'heyrðu, Lucy. Hann er ekki Alan „minn“, sagði Mary.
Lucy hló. — Ekki það? Eg held að hann sé það. Æ, ég veit að
þú heldur að ég hafi legið hérna eins og skynlaus skepna og
ekki tekið eftir neinu, en ég hef tekið eftir hvernig veslings
pilturinn lítur á þig hvenær sem þú kemur inn í stofuna. Og þú
sjálf? Augun í þér ljóma ins og stjörnur, elskan mín. Reyndu
ekki að segja mér að þú hafir orðið svona hrifin af tilhugsuninni
um að fá að sjá Malajaþorp!
— Eg hélt að þér félli þetta ekki, sagði Mary efins. — Að
mér litist vel á hann, á ég við.
— Nei, eiginlega vonaði ég að þú yrðir ástfangin af Robert,
sagði Lucy. — Það hefði farið svo vel á því. En nú leist þér ekki
á hann, og ég vil fyrir hvern mun að þú verðir hamingjusöm,
væna mín. Mary þagði og hugsaði til þess sem Robert hafði sagt
fyrir skömmu. Það samrýmdist ekki sem bezt.
— En hvað heldurðu um ungfrú Bloor? spurði Mary loksins.
A
KVÖLDVÖKUNNI

— Það er bezt fyrir yður,
sagði læknirinn, — að hætta að
reykja, drekka, leika golf, og
fara mjög snemma að hátta.
— Já, þetta er það bezta fyr-
ir mig, en eg á það ekki skilið.
Hvað er það næst bezta?
★
— Heyrðu Nonni minn, geðj-
ast þér ekki að nýju fóstrunni
þinni?
— Nei, mamma. Mig langar
til að toga í hárið á henni og
bita hana á hálsinn, eins og
pabbi gerir.
★
Þau áttu í hjónaskilnaðar-
máli. Og Mary Lieblich fékk
leyti til að hafa hundinn þeirra,
en eiginmaðurinn mátti koma í
heimsókn til hans.
★
í Vestur-Þýzkalandi fékk
Ulrich Dreger tilkynningu frá
skattstjórninin að hann ætti að
koma í skrifstofuna og gera
grein fyrir sínu máli. Faðir
hans lét hann í barnavagn og
var honum ekið til skattstof-
unnar. Þar fékk hann spýtu-
brjóstsykur og var sendur
heim. Hann var ekki nema
fjögra ára að aldri.
★
Sumar mæður eru svo gam-
aldags, að þær muna eftir fyrsta
kossi bónda síns. En svo eiga
þær dætur, sem geta ekki mun-
að nafnið á fyrsta bónda sínum.
R. Burroughs
— TARZAIXI —
3671
APTEK THE
MATIVCS HA[7
WITW[7K:aWN(
TAEZAN IN-
SP’ECTEP THEIK.
PKIZE. HEKE
WAS A
VEKITASLE
STOCKF’ILE
of ivoey-
UNTOLP
wealth!
ifa*
T.
CtMlo
Þegar svertingjarnir voru1
farnir burtu fór hann að J
skoða bílabeinið og sá að
þar voru samankomnar
miklar birgðir af þessu dýr-
mæta efni. Geysileg verð-
mæti. Hann gat ekki gefið
sér tíma til að hugsa meira
um það í svipinn heldur
hraðaði sér brott, því nú
heyrði hann öskur í pardus-
dýri sem var að ráðast á
mann og hann heyrði í
sömu andrá skelfingaóp. —
Það var hvítur maður sem
enga björg gat sér veitt.
Sýning Sveins —
Framh. af 3. síðu.
veikum gróðri en uppræta
hann. En allt hefur sín tak-
mörk Vetrardvöl á akademíi
og námsferð til Ítalíu gerir líka
kröfur til árangurs og betri
vinnu. Það hlýtur því að koma
nokkuð á óvart, að þessi sýn-
ing Sveins skuli jafnvel vera
enn lakari en þær fyrri. Hann
hefur nú fundið upp nýtt til-
brigði, að setja stórar fígúrur,
sem eiga að tákna huldufólk, ■
inn í þokukennt, dimmt lands-
lag, sem aðeins er bakgrunn-
ur Þessar fígúrur eru ekki
skemmtilega eða fallega ljótar,
heldur leiðinlega ljótar og rök-
in fyrir tilveru þeh’ra i mál-
verkinu ekki finnanleg. Máske
hefur þetta átt að vera í svip-
uðu formi og þær myndir, sem
börn gera, en þær hafa nær
alltaf einhvern sérstæðan
sjarma, sem fullorðnir geta
ekki náð, þau teikna og mála
með innlifun og án allrar til-
gerðar. Hér er þessU snúið við.
Flestar landslagsmyndirnar
eru einkennilegur listagrautur,
þar sem ekki vottar fyrir þeii’ri
formbyggingu, sem slíkar
myndir geta ekki án verið, en
þó væri strax bót í máli, ef
samkomulag litanna væri eitt-
hvað betra en raun ber vitni.
Stallsysturnar tvær hafa verið
of áleitnar.
Sveinn hefur látið blaða-
mann hafa það eftir sér, að til-
gangur sinn væri „að beizla
ednfaldleikann“. Það getur ver-
ið ágætt, en þó ekki nema að sá
rétti einfaldleiki sé valinn.
Felix.