Vísir - 09.11.1960, Síða 4

VÍSIR
1
Þeir, §em annast
eldhússtörfin---
tjcta baöi$ hannittyjuutn
í haffiselskap.
Það hefur löngum þótt bregða
við hér á lándi, að karlmenn
væru ekkert ginkeyptir fyrir
heimilisstörf, og oft hefur mað-
ur heyrt eiginkonur kvarta yfir
því, að það sé hreinasti ógern-
ingur að fá eiginmanninn til að
hjálpa þeim nokkurn skapaðan
hlut heima fyrir.
Einn og einn eiginmaður,
sem er sérstaklega hjálpsamur
og góður við konuna sína —
helzt að hann sé nýgiftur —
dýfir annað slagið hendinni í
vaskinn til að hjálpa til við
uppþvottinn, og þá er það
venjulegast með hangandi
hendi. Sjálfur passa eg mig
vél á því að læsa öllum dyrum
áður, en eg set á mig svuntuna,
og sting mér heldur út um
gluggann, en að láta kunningj-
ana sjá mig þannig á mig kom-
inn.
Upphitun og
uppþvottur.
Hvað skeður svo, ef konan
þarf að vera fjarverandi í
Iiokkra daga?
Venjulega blessast það svona
einhvern veginn. Maður kaupir
sér bara niðursuðu, eða soðínn
mat einhvers staðar, og hitar
svo upp heima hjá sér. Upp-
þvott er hægt að spara sér
furðanlega, með því að éta
bara alltaf af sama diskinum.
Svo tekur maður sig til daginn
áður en konan kemur aftur
heim, og mokar út.
En nú skal þetta allt saman
breytast til batnaðar.
Nú hafa konurnar tekið sig
til og gert áætlun langt fram í
tímann, til hagsbóta fyrir næstv
kvenkynslóð. í framtíðinn'
verður vonandi ekkert eins
dæmi að sjá eiginmanninn me?
svuntu í eldhúsinu, við að
skipta um rýju á króanum
barnaherberginu, með hausinr
í inni í bökunarofni, eða stand
andi við þvottabalann í vaska-
húsinu.
Borðuðu
með beztu Iyst.
Eg frétti nefnilega af því, að
ungir strákar í Gagnfræðadeild
Miðbæjarskólans eru látnir
læra matreiðslu o. fl. viðkom-
andi heimilisstörfum, og þess
vegna brá eg mér þangað nið-
ureftir og leit inn í eina kennslu-
stund þar niðri í kjallara.
Strákarnir voru búnir að
elda matinn, þegar eg kom, og
sátu nú allir við borð, ásamt
kennslukonunni, Sigurlaugu
Jónasdóttur, og borðuðu fram-
leiðsluna af beztu lyst.
Strákarnir voru allir hinir
kátustu og tóku heimsókn
minni hið bezta. Allir sátu þeir
hinir prúðustu við matborðið
— með svuntur framan á sér
— gerðu að gamni sínu, kölluðu
hver annan þvottakonu, hús-
móður, þjón, bakara eða kokk.
Prýðilegir nemendur.
„Hvaða matur var hjá ykkur
í dag, strákar?“ spurði eg.
Svona " að fara að, þegar
sjáða skal fisk og elda graut.
„Soðin ýsa og grjónagraut-
ur,“ kölluðu margir í kór.
„Og hvað eruð þið að borða
núna?“
„Ábæti,“ sagði einn þeirra.
„Þetta er grænmetissalat,
með gulrótum, hvítkáli og gul-
rófum, lagt í ediksósu með
sykri,“ sagði Sigurlaug.
„Hvernig taka strákarnir því
að vera í matreiðslu?"
„Þeir virðast hafa gaman af
því, og eru prýðilegir nemend-
ur.“
„Er þetta ekki algjör ný-
lunda hér, að kenna drengjum
húsmóðurstörf?“
„Þetta hefur verið gert í
Það er ekki annað að sjá en að maturinn bragðist vel, eftir
svipnum á „gestunum“ að dæma.
Miðvikudaginn 9. nóvember 1960
Kokkurinn eys grautnum á diska. Líklega hefur hann fengið
lánaða svuntu hjá mömmu sinni.
nokkur ár, svo að eg viti til. Eg
hefi sjálf kennt þeim í sex vet-
ur. Og það gefst ágætlega.“
Nauðsynlegt
fyrir karlmenn.
„Það má nú sjá minna af á-
nægjusvipnum. Hvað eru þetta
gamlir strákar?“
„Þeir eru flestir 14 ára. Þetta
er einn bekkur úr gagnfræða-
deild Miðbæjarskólans, og þeir
fá þessa kennslu hálfan vetur-
inn.“
„Svona til að geta bjargað
sér í neyð — og hjálpað eigin-
konunni síðar meir?“
„Já: .Það er alveg ágætt fyrir
karlmenn áð geta annað helztu
heimilisstörfum, því að oft get-
ur staðið svo á, að þeir þurfi
þess nauðsynlega.“
,,Já, eg vildi bara að eg hefði
lært eitthvað þessu líkt, þegar
eg var í skóla. Þáð eina, sem eg
kann til matartilbúnings, er að
sjöða égg'. Það er svo éinfalt
af því að maður þarf ekki ann-
að en að stinga í þau með gafli
til að vitá hvort þau eru orðirt
linsoðin.“
Þvottavélin brýtur ......
„Hmm. Og' svo er nú líka á-
gætt að geta þvegið upp ílátin
á eftir . . . .“
„Já, það er alveg nauðsyn-
legt að læra það. Eg' hefi reynt
það tvisvar, og í bæði skiptin
hefur þvottavélin brotið leir-
tauið meira og minna. Kannske
að hún sé bara eitthvað biluð.“
„Eg mætti víst ekki bjóða
yður að bragða á eggjukökum?
Bakari: Eru þær ekki orðnar
nógu ,,hevaðar“?“
Bakarinn þaut að ofninum og'
tók út plötuna með aldeilis
lystilegum, ljósbrúnum og
„lekkrum" eggjakökum. —
„Gjörið þér svo vel ....“
„Takk. Takk, — kærlega. Nei,
nei, bara eina.“
Og eg stakk kökunni upp í
mig, smjattaði og sleikti út um
báðum megin.
„Nei, mikið ansi eru þær góð-
ar .... hle . ••>.-. hle .... hletta
elu beltu kökul, hlem é hef
hmakkah í lengli thlíma.
Kannske dálítið hleigal . ...“
Nei annars. Eg er bara að
plata. Kökurnar voru alls ekk-
ert seigar, heldur hreinasta fyr-
irtak. og eg vilai bara að eg
gæti bakað svona fíriar kökur.
Þá mundi eg bjóða öllum mín-
um. kunningjum í kaffiseískap.
Karlsson.
Heisenberg prófar
kenningu sína.
Werner Heisenberg, eiun
fremsti eðlisfræðingurinn á
sviði teoretiskrar eðlisfræði,
hefur tilkynnt að verið sé að
undirbúa stærðfræðilegar til-
raunir, sem eiga að staðfesta
eða afsanna kenningar hans um
uppruna efnisins og þróun þess.
Fyrir tveimur árum sagðist
Heisenberg hafa reiknað út
formúlu fyrir lögmálum efn-
isins og vakti sú tilkynning
mikla athygli og eftirvæntingu.
Ef kenning hans reynist rétt
færð út eiga menn margfalt
auðveldara með að skilja eðli
óg eiginleika efnisins en áður.
Heisenberg er Þjóðverji og
hlaut á sínum tima Nobels-
verðlaunin fyrir afrek sín á
sviði eðlisfræðinnar.
Odd Martcnsi
Læknir
merki eftir sár og voru með
skrámur, sjálfsagt eftir bar-
daga innbyrðis milli karlkyns-
ins um tíma þann, þegar þeir
eru að para sig með urtun-
Um. Þeir voru ca. 1% metri á
Iengd og á litinn eins og svart-
litaður norskur fjarðaselur.
Þarna voru 6—8 selir græn-
ílekkóttir, sem hvalveiðimenn-
ífnir kölluðu Weddell-sel, mjög
fállegir, með skrautlegan pels.
eijHefðirðu nú átt konu eða kær-
tfstu, þá var hér ágætt tækifæri
3
á livalvpiöiim.
til að láta í té skinn í pels- |
kápu,“ hugsaði ég — en selirn-.
ir fengu að lifa í friði fyrir okk
ur.
Tveir ca. 3ja metra langir
selir, sem nefndir eru sjóleo-
pardar, voru mjög aðgangs-
frekir. Þeir bitu í bátkjölinn og
þa.ð brakaði í honum. Eg varð
að nota riffilinn við þá. Haus-
inn og skinnið hafnaði á mmja-
safninu í Bergen. Einu sinni sá
ég sel, sem nefndur er „sjó-
fellinn“, gífurlega stór selur,
með stóra blöðru á nefinu. Pilt-
arnir og ég köstuðum snjóbolt- '
um í hann og líka steinum.
Hann varð leiður á þessum leik
og velti sér í snjónum. Hann
hvesti á móti okkur og rumdi
óhuggnanlega og myndi eflaust
ekki hafa verið hjartanlegur
að hafa félagsskap við. En á
landi var hann ótrúlega kloss-
aður. Selurinn á enga fépdum
þai'na í íshafinu, ísbjörn er þar
ekki eins og kunnugt er, og er
það orsök þess, hve þeir eru
spakir. í „gamla daga“ er sagt
að mjög mikið hafi verið af
einni seltegund, sem hafði dýr-
mætan feld, en hið verðmæta
skinn hans varð honum að
bana þarna við Suður-Shet-
land.
Þilfarið, þar ,sem bein og kjöt
var látið, var venjulega í blóð-
baði. En eftir að spikið og tung
an hafði verið skorið burtu
voru innvflinn látin vaða fyrir
borð. Fvrst var höfuðið tekið
af, neðri parturinn fyrst og svo
sjálft „andlitið", sem var lúut-
að í stykki með sög, sem drifin
var með gufuafli og svo fór
það í pressukatlana. Einu sinni
datt heili úi’ bláhval lieill á þil-
farið, ég tók hann uop og lagði
hann á handarbakið. Hér var
hin líkamlega undirstaða. sem
framleiddi hugsun og hið and-
lega líf fyrir skepnu, sem vóg
aús 100—150 lestir. Heilinn í
venjulegum manni v?»ur 1
kg., en Hklega hefm' heiUnn úr
þ°ssn b’áhveH veaið ''úm 2 kgr.
Eg skar h'Ung af emni lífnúls-i
æði"mi af bessa’U sö">u ske.nnu
og nofnð' ég það fv i" belti ut-
an un mig. svo b’óðæðar hvals
c.— i þvi sómasamlegar að
st— fj <il.
KvHt.ð nokkurt vir fiörlegt
sam+al í salnum um það, af
hvaða dýraflokki hvalurinn
væri kominn. Eg, nvgræðing-
Framh. á 9. síðu.