Vísir - 21.02.1961, Qupperneq 10

10
VISIR
Þriðjudaginn 21. febrúar 1961
JENNIFER AMES:
amica-
•>•>
liúsið í Falmouth. Þrælarnir myrtu frú Palrner, húsmóðurina þar
eftir að hún hafði sjálf myrt þrjá eiginmenn sína, og síðan getur
eiiginn haldist við þar. Ekki nokkur mannsekja. Duppíarnir hafa
húsið. Þér getið séð Rose Hall núna. Gríðarstórt hús, en það er
galtómt.
— Æ.... Janet var staðráðin i að láta þennan þvæting ekki
lrafa áhrif á sig. En hún gat ekki neitað að þetta hafði áhrif á
hána samt, því að maðurinn var svo alvarlegur. Hún mundi að
þáð var altalað líka, að draugagangur væri i Taman House. En
enginn maöur með fullu viti mundi setja slíkt fyrir sig, ef hann
hafði hug á að kaupa húsði.
Þau héldu áfram er þau höfðu snætt nestið og loks hálfsofn-
aði Janet í bílnum. Allt í einu hrökk hún upp. Það var iikast og
sprenging hefði orðið, bíllinn hristist og riðaði og það var krafta-
verk að bilstjórinn skyldi ekki missa hann út af veginum og
íram af brekkubrúninni.
'— Það sprakk á einu hjólinu, sagði hann.
— Já, mér datt í hug að það væri eitthvað þvi líkt, sagði hún
þurrlega. Hún hafði orðið hrædd.
— Eg verð að gera við varahjólið, ungfrú.
— Er ekki varahjólið í lagi?
— Varahjólið sprakk í gær.
— Og ætlið þér að segja mér, að þér hafið ekki gert við það?
En Charles brosti bara og yppti öxlum.
Janet átti eftir að fræðast um, að innfæddir á Jamaica eru
irijög vingjarnlegir en ákaflega latir. Þeir vilja alltaf fresta því
til morguns sem þeir eiga að gera í dag.
Miðdegissólin var brennandi heit og Janet settist í skugga
undir páima. Klukkan var bráðum orðin fjögur. Og þeim mundi
seinka tilfinnanlega vegna bilunarinnar. Janet var að hugsa um
að taka bók upp úr töskunni sinni og lesa, til þess að eyða bið-
inni, en þá kom stór bifreið í Ijós á vegarbeygjunni.
Bill Charles stóð því sem næst á miðjum veginum og stóri
bíllinn varð að nema staðar. Janet sá að Jason og Heather sátu
í aftursætinu.
Bílstjórinn í Wyman-bílnum bölvaði Charlie og bíl hans, sem
var fyrir. En Jason kom út úr bilnum og fór til Janet.
— Halló, sagði hann. — Er bilað hjá ykkur?
Hann var í hvítum hitabeltisfötum og virtist hærri og grann-
ari en hann var í raun og veru. Það virtist liggja vel á honum.
En það lá ekki vel á Janet.
— Það sprakk hjá okkur.
— Hvaða vandræði. En varahjólið þá?
— Það sprakk í gær.
— Kannske þú viljir aka áfram með okkur? Heather hefur
áreiðanlega gaman af því. Ef þú bíður hérna öllu lengur verður
orðið dimmt þegar þú kemur til Salthafnar.
— Þökk fyrir — en ég ætla heldur að bíða.... Eg get ekki séð
að það skipti máli hvort dimmt verður orðið eða ekki.
— Það er alltaf betra að koma í skimu, sagði hann. — Þú
manst að ég ráðlagði þér að koma alls ekki, en þú varst’þrá og
vildir ekki hlusta á það. Samt ætla é g nú að biðja þig um ao'
fara ekki í Taman House í myrkri.
Ef hann hefði ekki notað orðið „þrá“ hefði hún kannske viljað
hluta á hann o g taka mark á honum.
— Ertu að hugsa um duppíana? sagöi hún. — Ef þú heldur' að
ég taki mark á slíkum þvættingi....
Bara að það væri ekki nema þeir, sem é g held að þú þyrftir
að óttast, sagði hann rólega og nú brosti hann ekki.
Janet fannst allt í einu á sér að Jason vissi meira en hann
hafði sagt — meira en hann vildi viðurkenna.
Þessi tilfinning var svo sterk að hún var í þann veginn að
beygja odd af oflæti sínu og spyrja hann hvað hann ætti við,
en þá kom Heather til þeirra.
— Hæ, sagði hún — það voruð þér sem é g heilsaði á dans-
gólfinu í gærkvöldi!
Janet kinkaði kolli.
— Já, og þér minntust á að þér ætluðuð til Salthafnar.
— Já, ég er á leiðinni þangað, en það vildi svo illa til að það
sprakk hjá okkur.
— Bílstjórarnir okkar nota alltaf verstu bílana sína handa
túristum, sagði Heather og hló.
Það var einhver lítilsvirðing í því hvernig hún sagði „túristi".
— Fólk getur ekki að því gert þó það sé túristar, sagöi hún.
— Ekki geta allir verið svo heppnir að eiga heima hérna.
— Nei, vitanlega ekki. En þegar maður er hérna verður maður
að sætta sig við að vera prettaður, við og við.
— Eg var einmitt a ð stinga upp á því við Janet að hún héldi
áfram með okkur, sagði Jason. — Hún verður að komast til Salt-
hafnar.
— Og vera hjá þessum k'ynlega aústurríska lækni? spurði
Heather.
— IJei, auðvitað sftla ég ekki að búá hjá honum. Eg verð í
gistihúsinu. En það vill svo til að ég á Taman House.
— Þér verðið auðvitað að verða okkur samferða, eins og Jason
stakk upp á.
— Þakka yður fyrir, ungfrú Wyman, en ég ætla að bíða hérna
þangað til bilstjórinn hefur komið hjólinu í lag. Það getur ekki
orðið langt þangað til.
— Þér viljið þá heldur bíða. Jæja, þú skulum við halda áfram,
Jason. Við höfum lofað að fá okkur glas hjá Buchanan kl. sex.
Eg vona að við hittumst í Salthöfn, ungfrú.... ungfrú....
— Wood. Janet Wood.
— Ungfi-ú Wood, vitanlega. Eg er svoddan klaufi að muna
nöfn, og maður hittir, alltaf svo margt nýtt fólk um þetta leyti
árs.
—Svo marga túrista, áttu við, hugsaði Janet beisk rneð sér.
— Þér verðið endilega að koma til okkár, sagði Heather. — Verið
þér sælar.... Hún sneri frá og gekk aö bílnum.
Charlie og hinn bílstjórinn höfðu mjakað bilaða bílnum þannig
að hinn komst fram hjá. Jason stóð enn hjá Janet.
— Hlustaðu nú á mig, Janet, sagði hann. — Ef eitthvað leiðin-
legt kemur fyrir, ef þú þarft á hjálp að halda, þá mundu að ég
er vinur þinn ennþá.
— Það er fallega mælt, en ég get ekki hugsað mér að ég þurfi
á vináttu þinni að halda.
— Það veit enginn, sagði hann alvarlegur. — Það leggst í mig
að þú þurfir þess. Og tilboð mitt er gert af heilum hug, Janet,
jafnvel þó þú viijir ekki trúa því. Vertu nú sæl.
Hann fór og settist í bílinn við hliðina á Heather. Bíllinn rann
af stað og hvarf von bráðar í rykskýi.
Loksins var Fordinn kominn í lag aftur og þau gátu haldið
áfram. Undir sólarlag komu þaú ofan af fjallinu og niður að
sjónum. Hún sat eins og íjötruð. Sólin var eins og gífurlegur
eldhnöttur og himinn í kring eins og rósavefur guils og roða.
Hafið var eins og regnbogaklæði — gull, rautt, purpuri, dimm-
blátt og ljósgrænt.
Það dimmdi fljótt, eins og alltaf í hitabeltinu. Þegar þau komu
til Salthafnar var myrkrið eins og þétt silfurgrátt tjald.
— Hvað eigum við að gera, ungfrú? Aka til gistihússins. Það
er skammt fyrir utan Salthöfn.
— Nei, sagði hún. — Eg ætla fyrst að aka til Taman House.
Veistu hvar það er?
— Taman House. Ætlið þér til Taman House? Hann stöðvaði
bílinn á miðjum veginum.
— Víst ætla ég þangað. Eg hélt að þú vissir hvert ég ætlaði.
— Ármaðurinn sagði að þér ætluðuð til Salthafnar. Og ég hélt
að þér munduð fara beint í gistilrúsið.
— Eg ætla í gistihúsið á eftir. En ég vil fara til Taman House
fyrst. Veistu hvar það er?
Hann benti á tanga, sem gekk fram í sjóinn.
KVÖLDVÖKUNNI
i‘s si'S -
R. Burroughs
—TARZAN—
3743
]»„: Svo lögðu þremenningarnir
af stað og vikum saman
^ héldu þeir áfram göngu
sinni um þéttan frumskóg-
inn, í hita og svælgu. Þeim
SLOWLY THEy APVANCEP,
/V\ILE AFTEK. TOKTUK.EF
MILE, UNTIL— O-q.5360
sóttist ferðin seint, en þar
. kom að Bob hrópaði. p.tta-
SO» COOIC SUPFENLV CKIEF 1
OUT IN ALAKM,"LOOld OUK
WATEE. IS ALVOST GONEÍ
sleginn. Vatnið okkar er á
þrotum.
Hann var dæmdur til dauða
fyirr landráð og átti að skjót-
ast. Síðan var hann látinn
ganga 3 mílur á staðinn, þar
sem átti að skjóta hann. Það
rigndi gríðarlega. Fanginn var
ergilegur og sagði í vonzku við
formann aftökuflokksins:
— Hvers vegna á að labba
alla þessa leið í rignirigu?
— Nei, hlustið þið á hann,
sagði formaður. — Þú getur
orðið hér eftir, en við eigurn
eftir að ganga alla leið til baka.
★
Hún hafði Íe'sið aðeins eina
bók á ævi sinni og hún var
j „Vesalingarnir", eftir Victor
Hugo. Svo fóru þau hjónin á
| hljómleika og þá var hún viss
um að skeggjaður maður, sem
sat álengdar frá þeim, líktist
I höfundi bókarinnar. Hann
líktist áreiðanlega myndinni,
sem var utári á bókinni.
— Sjáðu góði, sagði hún og
tók í ermi bónda síns. — Þarna
er Victor Hugo.
— Victor Hugo er daúður,
stagði hann ákveðinn.
— Nei, alls ekki, sagði hún
og vildi ekki' láta sig.
— Eg sá hann hreyfa sig rétt
í þessu.
★
Læknirinn varð undrandi er
sjúklingurinn raknaði við úr
dauðadái.
— Þér virtust vera dáinn,
! stagði læknirinn.
| — Dáinn? spurði hann.
— O nei. Eg vissi að eg var
■ ekki dauður. Fæturnir á mér
j voru eins • og í s og eg var
svangur.
— Hverju breytir það?
— Jæja, læknir, ef eg væri
í himnaríki myndi Sankti Pét-
ur ekki láta mig svelta. Og ef
fætur mínir væru ískaldir, þá
myndi eg ekki vera í Víti.
'k
Maður einn komst framhjá
ritara Oscars Hammerstein og
inn til hans. Þessa hugmynd
hafði hann fengið:
— Eg ætla að leika nokkuð á
leiksviðinu, sem mun vekja eft-
irtekt um allan heim. Þér getið
auglýst það fyrirfram og selt
aðganginn á 100 dali stykkið.
og hér er uppástunga mín:
— Ef þér viljið leggja inn á
banka 50.000 dali til ágóða fyr-
ir konuna mína, skal eg ganga
inn á leiksviðið í augsýn allra
og fyrirfara mér.
— Já, þetta er undursamlegt,
svaraði Hammerstein. — En ef
þér verðið kallaður fram á eft-
ir, hvað ætlið þér þá að gera.
*
Fín jarðarför var haldin yfir
konu þeirri, sem .hafði kúgað
bónda sinn, því nær ært krakk-
ana sína, rifizt við nágrannana
við hvert tækifæri og gért kött
og hund heimilisins taugaveikl-
að með hávaða sínum og látum.
Þegar kistan var látin síga
niður í gröfina hófst mikið
þrumuveðuf, blessun prestsins
heyrðist ekki fyrir blossandi
eldingu og á eftir kom mikil
þruma.
— Jæja, sagði einn af syrgj-
endunum. — Hún er komin
þangað. Það ber ekki á öðru.