Vísir - 15.03.1961, Blaðsíða 10

10
VISIR
Miðvikudaginn 15. marz 1961
JENNIFER AMES:
amica-
41
Henni bl.öskraði hve létt henni veittist að ljúga. Til allrar
hamingju virtist Kurtz taka þessa skýringu góða og gilda.
— Já, það er rétt. Hann kom um borð í Bermuda ug hafði
samband við yður, eins og hann hafði verið beðinn um. Eg vissi
ekki að þér hittuð hann í Kingston.
— Jú, í Glass Buckett. Hann — virtist mjög drukkinn.
— Kannske hefur það verið þess vegna, sem hann var svo
íausmáll að segja yður að hann ætlaði hingað. Eg þekki hvernig
. Henderson drekkur, sagði hann fyrirlitlega. — Jæja, við eyðum
timanum til ónýtis, hélt hann áfram. — Eg sagði að ég hefði
verið að bíða eftir yöur. Þér verðið að aðstoða mig í nótt, úr því
að Lawton fór.
— Aðstoða yður? stamaði hún. — Hvernig?
— í skurðstofunni. Eg verð að hafa einhvem til að halda lamp-
aniun fyrir mig. Við höfum ekki rafljós hérna.
— Éigið þér við að ég eigi að halda lampanum meðan þér
skerið?
— Þarf ég að endurtaka hvert orð sem ég segi? sagði hann
önugur. — Þetta er ofur einfalt. Það þarf engar gáfur til þess,
en annars held ég að þér hafið meira en ncg af þeim. Flýtið
þér yður — ég hef lagt handklæði inn í herbergið yðar.
Hún skoraðist ekki undan. Henni fannst óhugsandi að gera
þaö. Hann hafði lampann í hendinni og hún elti hann upp stig-
ann. Hann nam staðar við dyrnar hennar.
— Setjið þér upp svuntu og þvoið yöur, sagði hann. — Og kom-
ið svo að dyrunum innst í ganginum.
. i
Hún svaraði ekki en fór inn i herbergið sitt. Hún skalf frá
hvirfli til ilja við tilhugsunina um það, sem í vændum var. Bara
að faðir hennar hefði verið hérna! Bara að hún hefði ekki látið
Jason fara!
Hún horfði á fölt andlitið á sér í speglinum. Svo tók hún eftir
hrúgu af vasaklútum á snyrtiborðinu. Hún vissi að þeir höfðu
ekki legið þarna þegar hún fór að heiman í dag. Svo tók hún
eftir blaði, sem hafði verið stungið undir klútana. Nokkur orð
voru hripuð á það. „Fyrir alla muni — gerðu ekki neitt, sem
gæti ergt Kurtz! Kem aftur á morgun. H. W.“
Faðir hennar — Hugh Wood. Það lá eitthvað bak við það, að
hann hafði notað fangamarkið sitt. Bara að hann hefði verið
heima í nótt! Bara að hún hefði getað aðvarað hann! Það gat
orðið of seint á morgun.
Henni datt ekki í hug að að trúa Kurtz fyrir neinu, þó sam-
band hans og föður hennar væri svona náið.
Hún fór í sloppinn sem hann hafði lagt á rúmið hennar. Hann
var alltof stór, en hún bretti upp ermarnar og herti að beltinu.
Hann hafði líka lagt þarna klút til aö binda hárið.
Hún gekk inn ganginn og nam staðar við dyrnar sem hann
hafði nefnt. Hún drap létt á dyr. Heyrði fótatak og svo var hurð-
inni lokið upp. Það var Kurtz.
— Komið þér inn. Eg byrja núna. Eg er búinn að svaúa hann.
Stofan var lítil, en útbúin eins og venjuleg skurðstofa. Sá með-
vitunarlausi lá á skurðborðinu. Hún gekk að og leit á hann.
Andlitið var stórt og illmannlegt.
— Já, hann er ekki beinlínis fríður. En kannske verður hann
laglegri þegar ég hef dyttað að honum.... Lyftið þér lampanum,
svo að birtan falli á andlitið.
Hún gerði eins og hann sagði, en hann tók hníf af áhaldabakk-
anum og fór að skera í andlitið. Hún fann hvernig hún kiknaði í
hnjáliðunum. Hún gat ekki horft á þetta lengur. Hún lokaði aug-
unum og einbeitti sér að því að halda lampanum kyrrum. Hún
hafði ekki hugmynd um hve lengi hún stóð svona, en allt í einu
heyrði hún Kurtz segja i angistarróm: — Hvað á ég að gera?
Hann er dauður! En þetta er óhugsandi — hann getur ekki....
Henni fannst eins og martröð að horfa á Kurtz neita allra
bragða til að lííga við manninn, sem lá endilangur á borðinu.
En hann hreyfði sig ekki. Hann var hættur að anda. Lo!;s störðu
þau hvort á annað, bæði náhvít og angistarfull.
— Eg hef aldrei upplifað neitt þessu líkt, tautaði Kurtz. —
Hvað hefur eiginlega komið fyrir? Hann fékk ekki nema venju-
legan svæfingarskammt. Hjartað hlýtur að hafa verið biiað. Það
kemur fyrir að svona náungar, sem hafa lifað óvarlega, þola
ekki svæfingu....
Svo hélt hann áfram eftir nokkra þögn: — Við verðum að
reyna að losna við hann. En hvernig eigum við að fara að því?
Það er of mikil áhætta að grafa hann, og báturinn kemur ekki
aftur fyrr en eftir tvo daga. Bara að Lawton og Henderson hefði
verið hérna! Þeir liefðu getað hjálpað mér. Þeir koma á morgun.
Við verðum að bíða þangað til.... bara að enginn komi hingað....
Hann leit á hana og sagði hvasst: — Enginn má koma hingaö!
Alls enginn! Skiljið þér það, ungfrú Wood?
Hún þagði en kinkaði kolli.
— Við erum öll riðin við þetta.... dauðsfall. Þér líka. Þér
voruð viðstödd þegar það bar að. Þér aðstoðuðuð mig. Ef einhver
uppsteytur verður út af þessu hvílir ábyrgðin á yður líka.... Það
má ekki verða neitt veður út af þessu.
— Nei, sagði hún. Hún var að hugsa til föður síns. Ef reki-
stefna yrði út af því að maðurinn hefði dáið af svæfingu, mundi
faðir hennar óhjákvæmilega flækjast í það mál, þó hann hefði
verið fjarverandi.
— Þér eruð óheimsk. Þér skiljið að við verðum að halda saman.
Hvað svo sem upp á kann að koma.
Hún kinkaði kolli aftur. En hún var sjúk af angist og örvænt-
ingu.
— Það er bezt að þér farið að hátta. Þér þolið ekki öllu meira
en það sem þér hafið fengið í nótt. Eg skal ganga frá ölíu hérna.
— Þökk fyrir, hvíslaði hún. Þegar hún kom frarn í ganginn og
dyrnar höfðu lokast eftir henni, varð hún að halla sér upp að
þilinu til þess að hníga ekki niður.
Hún vissi ekki að maður stóð við hliðina á henni, fyrr en hann
ávarpaði hana.
— Hvað gengur á? Hefur eitthvað komið fyrir? spurði maður-
inn hryssingslega.
Þetta var sama ruddalega röddin, sem Janet hafði lreyrt um
borð í „Caribbean“, röddin sem hún hafði heyrt tala við föður
hennar, gegnum þilið er hún hleraði kvöldið áður. Greerman!
— Hvað hefði átt að koma fyrir? sagði hún og reyndi að láta
röddina heyrast sem rólegasta.
— Reyndu ekki að leika á mig. Eg veit að eitthvað hefur komið
fyrir. Þarna inni. Hann benti á skurðstofudymar.
— Það var veriö að 'gera skurð-aðgerð, það er allt og sumt,
sagði hún.
— Hvað kom fyrir náungann, hvað varð að honum?
— Ekkert.... ekki neitt.
— Eg hlustaði við dyrnar sem snöggvast og heyrði ekki betur
en.... Mér heyrðist hann segja, að einhver hefði hrokkið upp
af....
Hún svaraði ekki. Hún gat ekki komið upp nokkru orði.
— Nú, — hann hefur þá drepist? Mig furðar ekki á því. Það
munaði minnstu að ég dræpist sjálfur. Þetta er hræðiiegur stað-
ur. Og Lawton er farinn á bak og burt — er það ekki ? Hann
hefur sjálfsagt forðað sér. Eg mundi hafa gert það líka, ef ekki
væru þessar andskotans umbúðir á andlitinu á mér.
— Hr. Lawton kemur aftur á morgun. Eg veit að hann kemur
á morgun.
— Sei-sei, nei, hann er áreiðanlega horfinn! Það hefur allt verði
í uppnámi hérna síðan þeir fundu þenna drjóla hérna í kvöld.
— Fundu þeir einhvern hérna í húsinu? spurði hún dræmt.
— Hvern?
— Eg hef ekki hugmynd um þaö. Þeir vissu heldur ekki sjálfir
hver hann var, held ég. Kannske hafa þeir orðið hræddastir af
því. En ég heyrði Kurtz æpa, að einhver hefði gramsað i skrif-
- *
fi
KVÖLÐVÖKUNNI
Menningarfélagið var að
setja á stofn flokk, sem átti
aðeins að vera í hreinar meyj-
ar. Þá kom þangað inn ung
stúlka og hélt á barni.
— En frú, sagði forseti fé-
lagsins. — Þetta er vitni um
það, að þér eruð ekki hæf til
þess að vera í þessum félags-
skap. Hvernig gat yður dottið
í hug að þér gætuð orðið félagi.
— Eg hegðaði mér eins og
flón, þegar þetta gerðist, sagði
hún til skýringar. — Svo að eg
hélt að eg gæti komist í félagið
sem ein af hinum óforsjálu
meyjum.
★
Það hefir gengið hræðilega
illa fyrir honum pabba. Hann
náði sér í verkamenn til þess
að laga þakið á hæsnahúsinu og
eftir að þeir fóru fauk þakið
strax aftur. Hann varð svo reið-
ur út af þessu, því að sumai’
hænurnar komust út og fóru
heim til sín.
★
Síðastliðið sumar eyddi eg
sumarleyfi mínu í fjallalandi í
frægu suðrænu ríki. Þar var
farið afskaplega vel með mig
I hjá fólki því, sem eg var í kosti
hjá. Þegar fór að líða að jólum
jvarð mér hugsað til þeirra og
: eg sendi þeim sína skóna hvoru.
(Þegar eg kom þangað aftur
þetta ár, sá eg að þau gengu
bæði berfætt eins og áður.
| — Fenguð þið ekki skóna frá
mér? spurði eg. .
| — Jú, sagði bóndinn. En þeir
voru ekki góðir. Þér senduð
engan leiðarvísir með þeim.
Fetar —
R. Burroughs
—TARZAM—
3760
. "you STKANGEISS HAVE VVALK.E7 0N F0K5I77EN
LANFysAiP the STKONG ONE. “thekefoke,
•”*“ -i. you. WvUST SE FUN \SHBP--"
"5UT WHY?Í'A$KEP’ FOCTOC SATES.WE
WANTEC7 NO TKOUSLE. WE WEKE ONLY
CUK.IOUS A50UT A TKlSE WHOSE
WAKKIOKS P0SSESSE7 GKEAT, STKE NGT M.'
$ Ókunnu menn, þið hafið
*!• gengið á hinni forboðnu
4 jörð, sagði Hinn sterki, og
verður
þess vegna
refsað. En hvers vegna?
spurði doktor Bátes. Við
ykkur
9
eru aðeins að leita ættbálki
sem frægur er fyrir óvenj-
lega líkamskrafta. Konung-
THE KING SNEEKEK ."VEK.V
WELL--X WILLSATISyyOUK
CUKIOSITV 5UT IT MAV COST-
you youk LivEsh7
urinn hló fyrirlitlega. For-
vitni ykkar skal svalað, en
það mun kosta ykkur lífið.
Framh. af 4. síðu.
— Fyrst fékk ég mér skrif-
stofustarf hjá stórri vélsmiðju,
en síðan bauðst mér vinna hjá
jLoftleiðum í fyrravor og þá tók
eg því.
| — Hvað eruð þið margir ís-
lendingarnir þarna hjá Loft-
leiðum á flugvellinum fyrir
jVestan?
— Það er Bolli Gunnarsson,
sem veitir forstöðu deild Loft-
leiða á vellinum, Halldór Guð-
mundsson, flugvirki, Erling'
Aspelund og kona hans, Kol-
brún, Olav Ellerup og ég.
*
Við þökkum Runólfi fyrir
frásögnina, og óskum honum
igóðrar ferðar vestur aftur, er
jhann fer næstk. laugardag 18.
þ. m.
á. í.
Leiðrétting.
í frétt í blaðinu í gær, undir
fyrirsögninni Gísli J. Johnsen
heiðraður, er það á misskilningi
byggt, að það hafi verið í fyrsta
sinn, sem Félag ísl. stórkaup-
1 manna hefði kjörið heiðursfé-
laga, er það sýndi G. J. J. þann
sóma á áttræðisafmæli hans.
Eftirtaldir menn hafa á liðnum
tíma verið kjörnir heiðursfélag-
ar Félags ísl. stórkaupmanna:
Arent Claessen, Ólafur John-
son, aGrðar Gíslason, HalÍgrím-
ur Benediktsson, Carl Olsen og
Eggert Kristjánsson.