Vísir - 18.03.1961, Blaðsíða 7

Laugardagmn 18. marz*1961
*■
. V t SIJft
7
JENNIFER AMESj
'amica-
43
geri ráð fyrir að þér farið undir eins og þér hafið borðað, er rétt-
ast að ég kveðji yður strax.
— Mér liggur ekkert á. Eg er i fríi núna og hef ekkert að gera.
Mér datt í hug að við Janet gætum farið í Æjó aftur — dáhtið •
seinna.
— Eg held að hún hafi ekki gott af að fara í sjó aftur, núna
í þessum mikla hita, sagði læknirinn. — Sem læknir verð ég að
banna henni það. Hún hefur ekki verið vel hraust síðan hún kom
hingað, og ég ræð henni eindregið til að hvíla sig eftir að hún
hefur borðað. I
— Ágæt hugmynd. Mann syfjar oft eftir svona morgunbað. Ef
J>ér hafið ekkert á móti því ætla ég að fá mér blund i legubekk
eða einhverju þvílíku, meðan ég bíð eftir henni.
Janet sá að augun í Kurtz urðu svört af reiði.
— Það fer vafalaust miklu betur run yður á gistihúsinu, hr.
Clinton. Og við kærum okkur ekki sérlega mikið um að hafa
gesti. Eg vil að ungfrú Wood hvíli sig fram yfir miðjan dag, svo
að það er ekki til neins 'fýrir yður að biða eftir henni.... Hann
iærði sig út að dyrunum.
— Við Janet getum komið okkur saman um það, dr. Kurtz....
En munduð þér ekki vilja gera svo vel að sýna mér lækninga-
stofuna meðan Janet hvílir sig? Mig langar til að skrifa grein
um hana.
— Eg kæri mig ekkert um auglýsingar í neinni mynd, svaraði
hann stutt. Svo hélt hann áfram í öðru tón: — Þakka yöur fyrir
áhugan, hr. Clinton. En þáð væri þýðingarlaust fyrir okkur báða
að eyða tímanum í að sýna yður húsakynnin héma. Þess vegna
ætla ég að kveðja yður. Hann hneigöi sig og fór út. j
— Það er ekki að sjá að ég sé aufúsugestur á þessum bletti
hnattarins, sagði Ferdy og brosti. En það var áhyggjnsvipur á
honum.
— Þér ættuð að íará i gistihúsið. Hann var reiður, sagði Janet.l
— Það gerir ekkert til. Nú ætla ég að finna mér átyllu til að
verða kyrr, þó hljóðið sé ekki gott í gamla drumbmum. En fyrst
nú nú að fá sér matarbita.
Janet hringdi. — Eg held nú samt að það sé réttast að þér
farið Ferdy, sagði hún lágt.
— Skipun er skipun, svaraði hann og brosti. — Kannske mat-
urinn blási mér einhver góðri hugmynd i brjóst.
En það var ekki maturinn, sem gaf honum átyilu til að verða
kyrr. Heldur veðrið. Meðan þau voru að borða gerði hellirigningu.
— Ætli við fáum ekki ofsarok? sagði Ferdy vongóður.
Stærstu regndröparnir sem Janet hafði nokkumtima séð,
skullu á rúðunum. Tvær stúlkur hlupu til og lokuðu gluggimum,
og innan skamms varð kæfandi hiti inni. Allt í einu fann Janet
að Ferdy studdi hendinni á handarbakið á henni. — Ekki að
láta hugfallast, Janet, ságði hann. Sortinn er alltaf dimmastur
þegar óveðrið er að skella á. Það er hversdagslega sagt, en satt.
Og fátt er svo með öllu illt að ekki boði nokkuð gott. Eg get ekki j
komist burt í svona veðri. Eg má ekki gleyma gigtinni i mér.
Hann hló.
Janet horfði á hann. Frá hans sjónarmiði var þetta allt ævin-
±ýr, en frá hennar beisk alvara. Hún hafði alltaf verið hrædd við
Kurtz, en í dag var hún veik af hræðslu.... Hvað ætlaði hann
að gera? Hvað var í bígerð hjá honum?
— Farið þér upp og hvilið yður ef þér viljið, Janet, sagði Ferdy.
— Hugsið þér ekkert um mig. Eg dimda eitthvað á meðan.
— Já, mig langar til að leggja mig, sagði Janet. — En er yður
alvara, að ætla að verða kyrr héma? Henni þótti það bæði mið-
ur og var huggun að því.
Hún f-cr upp í herbergiö sitt og horfði á rignihguna fossa úr
loftinu. Hún var veik af angist.
Dyrnar voru cpnaðsr og inn kom Kurtz og lokaði á eftir sér.
— Hafið þér beðiö þennan drjóla um að hanga héma? spurði
hann með lágri, ógnandi röddu.
— Alls ekki, sagði hún.
— Þér eruð ekki að ijúga að mér?
— Eg lýg ekki, dr. Kurtz, svaraði hún kuldalega.
— Hvað vill hann hmgað?
— Kannske það sem hann sagði. Kannske leiðist honum og
vill hafa einhvern að tala við.
— Það held ég ekki.
Hún hélt það ekki heldur. — Eg get ekki hugsað mér neina
aðra ástæðu.
— Eg get hugsað mér fjölda margar ástæður, sagði hann.
— Það gæti hugsast að hann kæmi hingað vegna yðar. En þó
er sagt að hann sé ástfanginn af ungfrú Wyman. Það gæti líka
hugsast að hann hefði einhvem grun. Hver getur það verið, sem
var að snuðra hér í húsinu í gærkvöldi. Var þessi drjóli hjá
Wyman allt kvöldið?
— Eg — ég man það ekki.
— Ætli hann hafi ekki haft eitthvað að hugsa annarsstaðar,
urraði hann. — Eins og þér höfðuð — á leiðinni hingað i gær-
kvöld, þegar þér tókuð ekki eftir bílnum, sem fað.... Lawton
fór í. Eg er að tala um þennan Brown-slána. Eg veit allt um
ykkur. En hvað er það sem hinn drjólinn vill?
Hún vissi það ekki og svaraði ekki.
— Við verðum að losna við hann, hélt Kurtz áfram. Svo bætti
hann við, hugsandi: — Eg hef ýmislegt að hugsa. Og kannske er
vissast að hann verði kyr hérna.
— Viljið þér að hann verði hérna? spurði hún undrandi.
— Þá getur maður verið viss um að hann snuðri ekki hérna
í kring á meðan. Jú, ég held að þér ættuð að ýta undir hann að j
vera kyrr. Bjóðið þér honum í hádegisverð. Hann kinkaði kolli.
— Hvers vegna? Hann fa.... Lawton kemur i dag. Hann
verður eflaust kominn fyrir hádegisverð.
— Já.. ..eða skömmu síðar.... Og nú getið þér eins vel
sleppt þessu með hr. Lawton. Nú gerir það hvorki til eða frá,
hugsa ég.
— Hvað eigið þér við — ég skil yöur ekki?
— Ekkert annað en það sem ég segi. Eu munið fyrst og- fremst
að gegna þvi sem yður er skipað. Skiljið þér það?
— Eg get ekki skilið hvers vegna....
— Þér eruð dóttir föður yðar, ungfrú Wood, og ef bér gerið
ekki eins og ég segi yður, sendi ég hann beina leið í langelsiðj
aftur — eð'a þangaö sem verra er. Hann tók málhvíld og sagði
svo: — Auk þess voruð þér viðstödd þegar maðurinn dó í nótt.
Það getur hugsast að við verðum bæði kærð fyrir mord.
— Fyrir viorð! En maðurinn dó eðlilegum dauðdaga — i svæf-
ingu!
— Það eru ekki annara orð en okkur fyrir pvi, og ég er hrædd-
ur um að í þessu tilfelli væri ekki tekið sérlega mikið mark á því
sem ég segi. Og þegar það vitnast, að þér séuð dóttir föður yðar,
er ég smeykur um að ekki verði tekið mikið mark á yðar orðum
heldur. Nei, ungfrú Wood, yður er nauðugur einn kostur að gerast
samherji okkar. Þér eruð orðin það, núna!
Hann fór út og lokaði hurðinni hjóðlaust eftir sér. Janet starði
á dymar. Hún skalf.
Það stytti aldrei upp fyrri part dagsíns. Þegar hún kom niður
hitti hún Ferdy, sem sat makindalega í hægindastól og var að
lesa.
— Ef þér hafið eitthvað aö hugsa skuluð þér ekki láta mig
tefjg yður, sagði hann og brosti.
Hún settist á bekkinn við gluggann, rétt hjá honum. En hún
sagði ekki orö. Hvað gat hún sagt? Kurtz hafði sagt, að nú væri
hún orðinn samherji þeirra! Hún var í þessum — glæpamanna-
flokki! Af því að hún var dóttir föður sins var hún af sama
sauðahúsi.
Ferdy virtist skilja að hún væri ekki upplögð til að tala við
Á
KVðLDVÖKUNNI
. . ..hiWlSÍI
R. Burroughs
-TARZAM
3762
tubSTKONS ONE CALLSg
T0 HIS SUAKCtS. ‘TAKE THE
! riílSONEKS TOTHE CO/AF’OUNP’! ANNOUNCS
Allir voru æstir og mjög
spenntir þegar Hinn sterki
isamt finmt hermönnum
f-ínum koni íram ó sjónar-
ASfcUrTLY THE SOUNf OP
PfUJMS ECHOB^ THgOUSH-
OUT THE VILLASE—
sviðið. Konungurinn þló til j
Tarzans. Af þessur.u iimm i
mönnum ætla ég. að vélja |
þann sem J>ér hæfm.uð -fást \ oezt dð Vvlja þann minnsta
við. gvo bætti -hnnn- við tfeeti | — hcpn -yterðpr bér full
lítilsvirðingu. Það er vist erfiður.
Mackenzie datt út af bryggju
við höfnina í New York og lög-
regluþjónn stökk útbyrðis til að
jbjarga honum.
I — Þessi maður bjargaði lífi
þínu, sagði frú Mackenzie. —
Ætlarðu ekki að gefa honum
dal?
! — Eg var hálfdauðuv þegar
hann dró mig upp, tafsaði
Mackenzie. — Gefðu honum
hálfan dal.
*
j — Það er afmælisdagurinn
minn í dag, Jeanie, hrópaði
MacDonald með stóra hjartað.
Skítt með alla sparsemi, gefðu
kanarífuglinum eitt kom í við-
bót.
*
Þetta er vélaöldin. Það eina,
sem fólk gerir með höndunum
er að klóra sér.
★
Tónlistarmaðurin var at-
vinnulaus fór inn í skriflabúð.
— Hversu mikið viljið þér
gefa fyrir þetta horn?
— Einn dal, sagði skriflasal-
i inn eftir vandlega íhugun.
— Hvað þá! sagði tónlistar-
maðurinn hneykslaður. — Ná-
grannarnir buðu mér miklu
meira fyrir það!
★
Jasha Loeftitz, hljómlistar-
maðurinn, var einu sinni boð-
inn í glæsilegt „coctailboð“
— Takið þér sellóið yðar með
yður, sagði frúin sem bauð.
— Mér þykir fyirr því, en
sellóið mitt drekkur ekki, sagði
hljóðfæraleikarinn.
★
Litli drengurinn varð ákaf-
lega hrifinn þegar mamma hans
sagði honum að hárið á sér væri
svona lifandi af rafmagni sem
í því væri.
— Hæ, hæ! sagöi Jiann. — Er-
um við ekki furðuleg fjölskylda!
Mamma hefir rafmagn í höfð-
inu en amma hefir vind i mag-
anum.
★
Presturinn var að gefa sam-
an hörundsdökk hjón og þeg-
ar hann sagði þessi orð ,;þú átt
að elska, heiðra og hiýða“ greip
brúðguminn fram í og sagði:
— Lesið þér þetta aftur prest-
ur góður, lesið þér það aftur
svo að konan geti skilið -hversu
hátíðlegt loforð hún gefur. Eg
hefi verið kvæntur áður.
★
Eins og venjulega kom kon-
an of seint og það. mjög seint.
— Eg bið afsökunar fy.rir að
koma svona seint, sagði hún við
húsbóndann.
— Góða mín, þér þurfið ekki
að biðjast afsökunar. Þér getið
aldrei komið of seirrt.
Handknattlaiksm..
Framh. af 8. siðu.
9-iu haiu á .inagengt
frá vinnu.
.uunömv.i" Jvýri; frá
komu hins sænska ^ðs í fyrra-
rlag. I undirbúnin Móm ,eiga
,-æti -eftirtaldir ” ■• Úlfar
Þérðacson, G-u 'íragns.son,
.Ingi Eyvú.i' *'orkels-
,son, J.ón Ks'is./.k.rs.M.fi ;. Gylfi
-JÍií^lmgreswi- J