Vísir - 14.06.1961, Síða 15

Maðvikudagur 14. júní 1961
VI8IR
Æl
aðrar skýringar. Ef til vill
hefur hann bara lent í rifr-
ildi við einhverja stúlkukind“,
sagði Graham.
„Þetta bréf er ekki eina á-
stæðan, ‘heldur annað, sem
þar kemur til. Má þar t. d.
nefna hina óeðlilegu fjarvist
hans. Og ennfremur sú stað-
rejmd, að það er ekki einn
einasti eyri á bankareikn-
ingnum hans“, sagði leynilög-
reglumaðurinn.
„Það eru nú að koma mán-
aðamót. Er reikningur yðar
ekki tómur? Minn er það“.
„Hann seldi líka bílinn sinn
og það í flýti og undir sann-
virði“.
Graham yppti öxlum.
„Hann hefur ef til vill keypt
sér nýjan bíl. Hvað sem því
líður, þá er það ekkt^neinn
glæpur að selja bílinn sinn“.
„Og með hverju ætlið þér að
skýra hegðun hans í rúss-
neska sendiráðinu ?“
„Vodka“.
„Og hversvegna hefur hann
ekki sýnt sig hjá Balfour
skipherra, fyrst hann sagðist
ætla að fara þangað í leyf-
inu?“
„Það veit ég ekki“, lög-
reglumaðurinn var nú far-
inn að ergja Graham fyrir
alv'ru. „Ef til vill datt hon-
um í hug á seinustu stundu
að fara eitthvað annað, eða
að hann hefur orðið fyrir
slysi“.
Það leit ekki út fyrir, að
Gregson tryði á þessar skýr-
ingar. „Ef hann hefði orðið
fyrir slysi, þá hefði verið gef-
in skýrsla um það“.
„Það eruð þér, sem eruð
leynilögreglumaðurinn“, urr-
aði Graham, „þér eruð tor-
trygginn. En það þarf meira
til þess 'að sannfæra mig um
að ekki sé allt í lagi með Max
Easton. Reynið að lýsa eftir
honum, og þá getið þér verið
sannfærður um, að þér fáið
eðlilega skýringu á öllu sam-
an“.
Á meðan þessu fór fram,
sat Max ánægður á skerinu
sínu undan Skotlandsströnd-
um og hlustaði á það í litla
ferðatækinu sínu, að lýst var
eftir honum.
„Tilkynning frá lögregl-
unni“, sagði þulurinn, „lög-
reglan vill komast í samband
við Max Easton, sem ekki
hefur sézt síðan hann yfirgaf
flotamálaráðuneytið laugar-
daginn þann ...
„Loksins byrjar það“, sagði
Max og brosti. „ .. . Þeir sem
hafa einhverjar uppplýsingar
eru beðnir að snúa sér til
Scotland Yard eða næstu lög-
reglustöðvar...“
Max andaði léttar. Dvölin
á litla skerinu var orðin full
fábrotin. „Bara að þetta kom-
ist nú almennilega af stað“,
muldraði hann.
Hann fékk ósk sína upp-
fyllta.
Næsta morgun voru blöðin
með myndir af honum á for-
síðu og einnig risafyrirsagn-
ir, sem skýrðu frá því, að
hinn frægi kafbátsforingi
væri horfinn. Þegar lögreglu-
þjónninn í Liverpool sá
myndimar þekkti hann þar
aftur dónalega náungann,
sem hafði horfið eftir að hafa
spurt um rússneska skipið.
Hann greip strax símann til
þess að gefa skýrslu.
Virginia og Charles voru
að drekka glas af sherry
fyrir miðdegisverðinn, þegar
bróðir Charles kom inn og las
ákafur í kvöldblaðinu. Eink-
um var það frétt á baksíð-
unni, sem hafði hug hans
fanginn og hann hélt blað-
inu þannig, að Virginía gat
ekki hjá því komizt að sjá
risafyrirsagnirnar á forsíð-
unni, sem skýrðu frá því, að
sézt hefði til Max Eastons
á leið um borð í rússneskt
skipt í Liverpool. Andartak
stóð hún sem lömuð.
Þegar Robert augnabliki
seinna lagði frá sér blaðið til
þess að fara í símann, greip
Charles blaðið áður en Virg-
inía gat hindrað það. „Drott-
inn minn dýri“, hrópaði hann
undrandi, þegar hann sá for-
síðuna.
„Hefur eitthvað gerzt?“
spurði Virginía variega.
„Sjáðu hérna“. Charles hélt
blaðinu þannig, að Virginía
gæti lesið það með honum.
SKYTTDRNAR ÞRJAR
Veitingamaðurinn, sem
mátti halda, að gésturinn særði,
væri fínn og ríkur herramaður í
dulbúningi, útbjó reikning fyrir
10 daga gistingu og umönnun. En
gallinn var bara sá, að reikningn-
um fylgdi enginn gestur. D’Art-
agnan uppgötvaði skjótt, að bréf-
inu til de Treville hafði verið stol-
ið, hann hótaði veitingamannin-
um öllu illu, ef hann fengi ekki
bréfið, en hann skildi brátt, að
veitingamaðurinn hafði ekki mik-
11 not fyrir bréfið og þá loks skild-
ist honum, að aðalsmaðurinn ó-
kunni hlaut að hafa stolið því.
Nú reið á öllu að komast sem
skjótast í brott og þakkað veri
smyrsli móður hans svo og þvi,
að hann komst ekki undir lækn-
ishendur, gat hann þegar morg-
uninn eftir stigið á bak hesti sín-
um, sem bar hann til Parísar, án
þess að fleira markvert gerðist.
Þrátt fyrir ráðleggingar föður
síns, seldi hann hestinn og fékk
heiia 3 dali fyrir hann, upphæð,
sem aðeins gat verið að bakka
hinum skrautlega lit hestsins.
Með þessa peninga i vasanum fór
hann til þess að leita sér að hús-
næði við hæfilegri Ieigu.
Hann fann sér kvistíbúð í
Fossoyeurgötunni, rétt hjá Lux-
embourgargarðinum og skammt
frá aðsetri de Trevilles, en það
fannst honum góðs viti. Hann
settist strax að í íbúðinni, saum-
aði snúrurnar, sem móðir hans
hafði með leynd klippt af nýju
fötunum föður hans á búning sinn
og lagaði sverð sitt, sem hsfði
skemmzt í átökunum daginn áð-
ur.
„Easton hefur látið til skar-
ar skríða með hugmyridina,
sem þú sagðir mér frá“
Virginía hló og var held-
ur óstyrk. Innst inni fannst
henni hún bera ábyrgðina að
nokkru leyti með Max. Hún
vissi, að það var hennar
vegna, sem hann gerði þetta
og hún var hrifin af því, að
hann skyldi vilja fóma svo
miklu vegna hennar.
„Ég get ekki séð neitt
skemmtilegt við þetta“, sagði
Charles.
„Þér fannst þetta þó
skemmtilegt, þegar ég sagði
þér frá þessu í lestinni”.
„Eg tók þetta ekki alvar-
lega þá“, sagði Charles og
setti upp sinn virðulegasta
svip. „Gerir þú þér grein fyr-
ir því, að hann gerir grín að
allri þjóðinni með þessu. Blöð-
in prenta þetta grandalaus".
„Ég er viss um, að það er
einhver skýring á þessu“,
sagði Virginía.
„Við getum ekki leyft okk-
ur að vera meðábyrg fyrir
svona svindli“, staðhæfði
Charles.
„Kannski er það ekki
svindl“, sagði Virginía og
vildi verja Max. „Það getur
þó ekki verið ætlun þín að
reyna að koma Max í 4—5
ára fangelsi?" Allt í einu
gerði hún sér grein fyrir þvi,
að hún vildi alls ekki, að upp
kæmist um Max. „Ég meina,
að hafi hann gert þetta, og
við komum upp um hann, þá
getur það orðið mjög alvar-
legt fyrir hann“. „Hann hefði
bara gott af því“, sagði Char-
les, „saklaust grín gerir esg-
um neitt, en þetta gengur allt
of langt“.
„Vertu hægur, Charles".
Virginíu fannst nú allt undir
því komið að vinna tíma. „Við
höfum ekkert til þess að fara
eftir annað en það, að hann
gaf þetta hálfvegis í skyn —
líklega í gamni. Við megum
ekki leggja of mikið upp úr
því. Ég held ekki, að við ætt-
um að Kugsa mikið um þettá.
Þetta lagast af sjálfu sér“.
Carles litáðist óstyrkur um.
„I guðsbænum láttu þann
gamla ekki heyra eitt orð um
þetta“.
„Við getum þó ekki bann-
að föður þínum að lesa blöð-
in“.
„Hann veit ekki, að við
þekkjum Easton“.
„Hann kemst ekki hjá því
að frétta það, ef við förum
til lögreglunnar“. Virginía
eygði skyndilega möguleika
til þess að halda Charles, ró-
legum. Það var greinilegt, að
hún hafði snert á honum
Akkillesarhælinn. Hann hat-
aði þó að ekki vær nema vera
nefndur í sambandi við
hneyksli.
„Fjandinn eigi hann“, hróp-
aði Charles og grýtti blaðinu
frá sér.
I London rann Max Easton
málið áfram eins og hraun-
breiða og dagblöðin létu ó-
spart í Ijós óþolinmæði sína
við flotamálaráðuneytið, sem
hvorki vildi eða gat gefið
nokkrar upplýsingar og yfir-
mennirnir þar vildu ekki láta
mm
K V I S T
©PIB
COPEHHAGEN,
3'/?

i

wmmm
í