Vísir - 05.09.1961, Blaðsíða 15

Þriðjudagur 5. sept. 1961
VÍSIR
15
sigrar
IViáry tturchell
*• rv •. v? A.-.;•>$■//» *•• ¥.Ksr.. %.. • •»« ;•. t- % T. • •
-r'” •;;■ ■
viœip;.
. !QV.'• ' . ,..s' . 1 : .
— Nei, hvað ertu að segja!
Hún hló og strauk handlegg-
inn á honum, af því að hún
þorði ekki að gera meira. En
hún fann að aidrei mundi
nokkur gjöf g’eðia hana
meira en litla úrið.
Síðustu vikurriar hafði hún
oft orðið Oliver samferða
heim í stórhýsið og hún hafði
orðið þess vísari að hann vildi
verja eins miklu og hún vildi,
til þess að breyta húsinu eft-
ir hennar smekk.
— Mér líkar það ekki,eins
og það er, sagði hann. — En
ég veit ekki hvað það er, sem
helzt þarf að breyta.
Erica vissi það, og hún
hafði gaman af hvernig hann
tók tillögunum hennar. Á
þessum fáu vikum tókst
henni að breyta ótrúlega
miklu og sérstaklega hafði
vinnustofa Olivers tekið
miklum stakkaskiptum.
Þau urðu samferða heim
um kvöldið, eftir að hún
hafði kvatt í skrifstofunum,
og hann hafði skoðað húsa-
| kynnin með miklum ánægju-
svip.
— Ég kann svo vel við
þessa stofu núna, sagði hann
hugsandi. Hún er gerbreytt.
Hvernig fórstu að þessu?
Hann færði sig til hennar,
hallaði sér upp að stólbak-
inu hennar og brosti til henn-
ar. En áður en hún gat svar-
að kom þjónninn inn með
kvöldpóstinn. Hann sagði við
Oliver, að maður væri úti,
sem langaði til að tala við
hann.
— Viltu líta á póstinn á
meðan, Erica ? sagði hann, —
Ég verð ekki lengi. . .
Erica ýtti frá sér nokkrum
skjalamöppum, sem hann
hafði haft heim með sér af
skrifstofunni, og leit á bréfa-
;bunkann.
Hún var svo ánægð, er hún j
sat þarna inni í stofu Olivers. |
Henni 'fannst hún eins og >
heima hjá sér. Eldur brann j
á arninum, því að þetta sept-'
emberkvöld var kalt, og log-
arnir vörpuðu bjarma yfir,
hösgögnin.
Margt af bráfunum var
frá fólki, sem hún vissi ekki
deili á, flest þess efnis að
óska honum til hamingju. Og í
henni hlýnaði um hjartaræt-
;rnar við það.
Hún horfði um stund á síð-
'ista bréfið. Kvenhönd var á
umslaginu og bréfið hafði
verið lagt í póst í París.
Erica hikaði' um stund., en
Dliver hafði beðið hana um
^ð opna öll bréfin. og hana
mmnti að hann hefði ein-
hverntima talað um ættingja.,
sem hann ætti erlendis.
Bréfsefnið var áprentað
með nafni frægs gistihúss og
bréfið byriaði formálalaust:
„Kæri Oliver: — Þú mátt
ekki halda að ég sé aftur-
ganga frá fort.íðinni, en mig
hefur svo oft langað til að
skrifa þér síðasta árið. Og
loksins kem ég því nú í fram-
kvæmd.“
Þetta mundi vera einhver
gömul vinstúlka, sem hafði
frétt að hann væri trúlofað-
ur og ætlaði nú að rjúfa langa
þögn með því að óska honum
til hamingju.
Allt í einu vaknaði eftir-
tekt Ericu betur.
,.Ég hef lokið sumarhljóm-
leikunum mínum núna. AJls-
staðar hef ég baðað i rós-
um, bæði bókstaflega og í
táknrænni merkingu . . . eins
og okkur dreymdi um í gamla
daga . . . Verð um tíma í Eng-
landi. . . Aðallega í London
... Gætum við ekki sézt ein-
hvern tíma, heldurðu? Ég
verð glöð og þakklát, ef þú
vilt það . . . Ef fortíðin er þér
þá ekki svo mikil fortíð enn,
að þú kærir þig ekki um að ■
sjá mig framar.“
Og svo kom að lokum:
„Hvernig á ég að ljúka
SKYTTtiRNAR ÞRJ
f aftVI
R
70
Einkennilegu bliki brá fyrir í
augum kardínálans, og hann
hlustaði yfir garðbrotið eftir því
sem fór á milli skyttuliðanna.
„Liðsforingjar", hrópaðj Gri-
maud skyndilega, og Athos snéri
sér við. „Mér heyrðist þú tala,
garmurinn þinn". Grimaud þagn-
aði og lét sér nægja að benda
yfir garðbrotið, og á svipstundu
komu þeir auga ó kardinálann og
heilsuðu honum. Richelieu sagði
reiður: „Þið eruð á skylduvakt,
þið fylgist ekkert með Englend-
ingunum og látið svo kalla ykk-
ur liðsforingja".
„Yðar hátign", svaraði Athos
rólegur að vanda, „þegar skyttu-
fiöar og þ jónar skyttuliðanna
l'ylgja þeim i blíðu og stríðu, og
líta jafnan svo upp til þeirra, að
i augum þeirra eru húsbændur
þeirra mikið meira en liðsforingj-
ar“.
„Sami agi og reglur ganga yf-
ir alla. Skyttuliðar eiga ekki að
láta kalla sig liðsforingja, og það
litur út eins og þið sitjið á svik-
ráðum".
Athos hitnaði í hamsi og hann
gekk nær kardinálanum „Tor-
tryggið þér okkur Þér liggið á
hleri og hlustið eftir hvað okk-
ur fer á milli". „Ég er þá ekki sá
eini, sem það gerir, herra Athos,
og ef ég geri það, þá væri það
ekki i fyrsta skipti sem ég fengi
svar við vandamálum mínum. M.
a.o. hvaða bréf var þetta sem þið
voruð að lesa, og sem þið eruð að
leyna?"
bréfinu ? Ég veit það víst
ekki. Og veit það þó. Vegna
fortíðarinnar og kannske líka
vegna framtíðarinnar . ..
beztu kveðjur frá Dredu.“
Erica hafði staðið upp og
óafvitandi bögglað bréfið
saman í hendi sér. Ótti hafði
gripið hana, en um leið var
hún reið. Hvernig dirfðist
þetta kvendi að teygja fram
hönd úr fortíðinni og reyna
að koma Oliver í sömu eymd-
ina og hún hafði ltomið hon-
um einu sinni áður?
Hann hafði virzt svo ró-
legur upp á síðkastið — virzt
nærri því hamingjusamur.
Nema í þetta eina skipti, sem
hann var minntur á Dredu.
Átti að stofna öllu í voða aft-
ur, fyrir hégómagirnd einnar
kvenpersónu ?
— Ég afber þetta ekki aft-
ur, hugsaði Erica í örvænt-
ingu. — Tengslin á milli okk-
ar eru svq veik. Ég hef haft
of lítinn tíma til undirbún-
ings! Það lit.la sem mér hef-
ur áunnizt getur þetta
kvendi drepið með einu
augnatilliti, með fáeinum orð-
um. En það skal hún aldrei fá
að gera! flaug allt í einu í hug
hennar.
Hann þurfti ekki að fá að
sjá þetta bréf.~ „Ef fortíðin
er þér þá ekki svo mikil for-
tíð enn, að þú kærir þig ekki
um að sjá mig framar.“ Ef
Dreda fengi ekki svar mundi
hún draga þá eðlilegu álykt-
un af því, að hann gilti einu
um hana og hirti ekki um að
svara bréfinu.
Þetta var svo einfalt. Svo
ótrúlega einfalt. Erica rétti
höndina að loganum á arnin-
um.
En kippti henni jafnharð-
an að sér.
Hvað var hún að gera?
Hún hafði verið að því kom-
in að fremja lítilmótlegustu
svik allra svika, stela ann-
ara manna bréfum! Og frá
manninum sem treysti henni.
Honum datt ekki í hug að
bréfin væru ekki jafntrygg í
hennar höndum og hans.
Hún hafði látið óskina um
að vemda hann, slæva dóm-
greind sína. Bréfið var til Oli-
vers frá Dredu. Það var Oli-
ver sjálfur sem átti að ákveða
hvernig farið skyldi með það.
Og ef ákvörðun Olivers
yrði þannig, að Erica yrði að
hverfa á burt úr tilveru hans
. .?
— Jú, það var líka atriði
sem hann — og aðeins hann
— gat tekið ákvörðun um.
Hún hjálpaði hvorugu þeirra
með því að blekkja.
Nú hringdi síminn hvellt og
hún hrökk við eins og sek
manneskja. Hún lagði bréf
Dredu á borðið og fór í sím-
ann.
— Halló!
Það var arkítektinn, sem
hafði annast um breytingam-
ar innanhúss. Hana sárlang-
aði til að æpa í símann:
— Það skiptir engu máli,
ekkert skiptir nokkru máli.
Það er ekíri víst að haldið
verði áfram með breyting-
arnar...
EKKI TVÍBUEAR
MICHELLE Lynn Shaffer er að-
eins tveim mínútum eldri en bróð-
ir hennar Michael Lee Shaffer, og
þó eru þessi börn ekki tvíburar,
að minnsta kosti ekki í læknis-
fræðilegum skilning'i þess orðs.
Þau fæddust ekki alls fyrir
löngu í Cleveland í Ohio. Læknir
tilkynnti móður þeirra, Raymag-
ene Shaffer, að þau væru ekki
tvíburar, það er að segja, ekki
af sama egginu. Þau eru úr tveim
ur eggjum, sem hafa frjóvgast
með eins mánaðar millibili.
Röntgenmyndir af börnunum
sýndu, að Michael Lee væri full-
burða barn, en systir hans Mieh-
elle, sem er tveimur minútum
eldri, fæddist hins vegar mánuði
fyrir tímann.
• Sovózka sendiráðið f London
keypti nýlega bifreið til „opin-
berrar notkunar". Fyrir valinu
varð bifreið af Jaguar-gerð,
sem kostar 1800 stcrlingspund.
— Bifreiðin hafði verið til sýn-
is í sýningarsal við Piccadilly.
K V I 8 T
Og hvað fæ ég mikið útborgað, ef hann deyr ekki venju-
legum dauðdaga?

&